Το θέμα του ΟΠΑΔ είναι πολυδιάστατο και συμφωνώ με τους συναδέλφους μου που προβληματίζονται.
Τους ίδιους πάνω-κάτω προβληματισμούς έχω κι εγώ.
Τον καιρό πριν αποφασίσει ο ΠΙΣ τη στάση που θα κρατήσει σκεφτόμουν ή να διακόψω τελείως τη σύμβαση (σκέψη που απευθύνεται στη λογική) ή να μην κόβω καθόλου εντολές για ένα διάστημα, κάνοντας "λευκή" απεργία (σκέψη που απευθύνεται στο συναίσθημα).
Όμως επειδή είμαι αιρετός (μέλος ΔΣ Ιατρικού Συλλόγου) σκέφτομαι πως έχω και μία ευθύνη που υπερβαίνει τον ευατό μου. Η αλήθεια είναι ότι μπροστά σε τέτοια πολύπλοκα προβλήματα, ότι και να γίνει ο Ιατρικός Σύλλογος αλλά και ο ΠΙΣ μπορούν να κατηγορηθούν - και όχι πάντα άδικα. Είτε κάνουν κάτι, είτε δεν κάνουν κάτι, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο της μομφής.
Για το λόγο αυτό, και για κανένα άλλο, θεωρώ ότι η ενδεδειγμένη στάση όσον αφορά το πρόσωπό μου είναι να συνταχθώ με τα συλλογικά όργανα. Παρότι υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να ενεργοποιηθούν πειθαρχικά κ.λ.π. για όσος δεν το κάνουν (βλέπε Ι.Σ. Θεσ/νίκης), θεωρώ ότι το να είναι κανείς απόλυτος, πέρα από το ότι γεννά την απόλυτη ευθύνη, ενέχει και την υπερηφάνεια του αλάθητου. Για το λόγο αυτό, βλέπω με συμπάθεια αυτούς που συμπορεύονται σε αυτόν το δύσκολο αγώνα, αλλά κατανοώ και αυτούς που λένε "δεν μπορώ" ή "δε συμφωνώ". Το να κερδίσει δε κανείς κάτι από ένα συλλογικό αγώνα, χωρίς η συμμετοχή του να είναι προϋπόθεση, είναι χαρά γιατί αποτελεί μία δικαίωση για αυτούς που προσπάθησαν και προοιωνίζει ευρύτερη συναίνεση σε επόμενες προσπάθειες.
Η ευχή μου είναι η επόμενη μέρα, που ετοιμάζεται για όλους μας, να μας βρει πιο ενωμένους και πιο αποφασισμένους, διότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας.