Βιβλία που σχολιάζουν τους Γιατρούς και την Ιατρική.

[Argirios Argiriou]

Εδώ θα μπορούσαμε ίσως να αναφέρουμε βιβλία που χωρίς να είναι επιστημονικά συνεισφέρουν ωστόσο
στο να γίνει η Ιατρική καλύτερη.

[Argirios Argiriou]

 Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ

Συγγραφέας: ΚΟΥΣΝΕΡ ΜΠΕΡΝΑΡ
Εκδόσεις: ΕΞΑΝΤΑΣ



Περιγραφή του βιβλίου από τον ίδιο τον συγγραφέα:

Δικτατορία των γιατρών. Επέλεξα αυτό τον τίτλο για να σκανδαλίσω αλλά και να
προκαλέσω συζητήσεις. Ας με συγχωρήσουν οι συνάδελφοί μου: έχω επίγνωση. Ο
κόσμος κλυδωνίζεται, το μέλλον μάς ανησυχεί, η εργασία δεν είναι πλέον
εξασφαλισμένη και ο κοινωνικός αποκλεισμός μάς τρομοκρατεί. Η Κοινωνική
Ασφάλιση είναι η σανίδα σωτηρίας μας, ένα κομμάτι μας. Ας μην την αφήσουμε να
εκφυλιστεί, να χαθεί εξαιτίας της συντεχνιακής αντίληψης, και να μας παρέχει
κακή και κυρίως ακριβή περίθαλψη. Είναι στο χέρι των γιατρών να τη
σώσουν. 'Έγραψα αυτό το βιβλίο για τους ασθενείς. Είναι οι μόνοι ικανοί να
επηρεάσουν τους γιατρούς τους. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στην ιατρική, σιχαίνονται
τη γραφειοκρατία, αλλά αγαπούν όσο και φοβούνται τον προσωπικό τους γιατρό, και
είναι πεισμένοι ότι αυτός ο δαιδαλώδης μηχανισμός της περίθαλψης, η Κοινωνική
Ασφάλιση, τους ανήκει. Θα προτιμούσα μια Κοινωνική Ασφάλιση στραμμένη προς την
εκπαίδευση, την πρόληψη, την υγεία, και όχι αποκλειστικά προς την αρρώστια.
Αξιολόγηση, κατάρτιση, υποχρεωτική πορεία προς την εξέλιξη, πληροφόρηση: για να
ανακτήσετε την εμπιστοσύνη σας, σας προτείνω αυτό το βιβλίο που κλείνει με μια
διακήρυξη των δικαιωμάτων του ασθενή.

[orfeo]

"Η ασθένεια του Σαξ", Μαρτίν Βενκλέρ, εκδόσεις Μεταίχμιο.

 "Ο Μπρούνο Σαξ, ένας σαραντάρης παθολόγος, ζει και εργάζεται σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Μέσα από τις αφηγήσεις των ασθενών του, αποκαλύπτεται ολόκληρο το πλέγμα των σχέσεων μεταξύ των ατόμων που συνθέτουν μια μικροκοινωνία, με τους ανταγωνισμούς, τις φοβίες, τα πάθη, τις χαρές και τα καλά φυλαγμένα μυστικά τους. Ο ίδιος ο Σαξ είναι ένας "εξεγερμένος" γιατρός που καταγγέλλει την απανθρωπιά του ιατρικού επαγγέλματος, ένας ανθρωπιστής που τοποθετεί την ανακούφιση της ψυχής πάνω από τη θεραπεία του σώματος. Ποια είναι όμως η ασθένεια του ίδιου του γιατρού-ήρωα;"

Πολύ ωραίο βιβλίο, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλή γραφή και επιπλέον μια εικόνα της Γενικής - Οικογενειακής Ιατρικής όπως ασκείται στη Γαλλία.

[flone]

"Η ασθένεια του Σαξ", Μαρτίν Βενκλέρ, εκδόσεις Μεταίχμιο.

 "Ο Μπρούνο Σαξ, ένας σαραντάρης παθολόγος, ζει και εργάζεται σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Ο ίδιος ο Σαξ είναι ένας "εξεγερμένος" γιατρός που καταγγέλλει την απανθρωπιά του ιατρικού επαγγέλματος, ένας ανθρωπιστής που τοποθετεί την ανακούφιση της ψυχής πάνω από τη θεραπεία του σώματος. Ποια είναι όμως η ασθένεια του ίδιου του γιατρού-ήρωα;"

Από το βιβλίο που προτείνει παραπάνω o orfeo, "Η ασθένεια του Σαξ", ένα απόσπασμα που διαβάζω και ξαναδιαβάζω (Κεφ. 102, "Επί χάρτου"):

     "Οι συμβουλές των γιατρών είναι λόγια θανάτου, υποσχέσεις πόνου, φράσεις μαύρης μαγείας, πύλες προς τα βασανιστήρια. Οι γιατροί έγιναν ο κλήρος της μόνης παγκόσμιας θρησκείας: της Ευτυχισμένης και Πανάξιας Υγείας. Καθορίζουν τα δόγματά της, τις υποχρεώσεις, τις αναπόδραστες συνεισφορές. Επιβάλλουν τις προσευχές, τις βάρβαρες ιεροτελεστίες και δημιουργούν στους κόλπους των πιστών ξεχωριστές κατηγορίες ανάλογα με την εύνοια που τους παραχωρείται. Ανάμεσά τους υπάρχουν αρχιερείς, ιεροεξεταστές, καλογεροπαίδια και μια ολόκληρη αυλή διεκπεραιωτών χθαμαλών καθηκόντων με τα οποία τα μέλη του ποιμνίου καταγράφονται, εξετάζονται, μετριούνται, ζυγίζονται, φωτογραφίζονται και ευρετηριάζονται ανάλογα με τα πιο μυστηριώδη και ιδιωτικά χαρακτηριστικά τους. Τίποτε δεν τους ξεφεύγει, από το γονίδιο που κωδικοποιεί το χρώμα των μαλλιών, μέχρι την ανάλυση του παραμικρού κυττάρου του πέλματος. Η αρχειοθέτηση της ανθρωπότητας έχει αρχίσει με τους γιατρούς στην πρώτη γραμμή. Δεν κάνουν πλέον διάγνωση, καταδικάζουν. Δεν ανακουφίζουν πλέον, ελέγχουν. Δεν θεραπεύουν πλέον, μετρούν.
     Όλοι οι άνθρωποι κλαίνε τους νεκρούς τους, οι γιατροί τους τεμαχίζουν.
     Οι γιατροί είναι ταυτόχρονα πόρνες και προαγωγοί, βαποράκια και μπάτσοι. Οι γιατροί που αντιτίθενται στις εκτρώσεις, έκαναν πάντα έκτρωση στις γυναίκες και τις κόρες τους όταν το έκριναν <αναγκαίο>. Οι γιατροί είναι δήμιοι δημιουργημένοι σε στρατόπεδα που αποκαλούνται νοσοκομεία.
     Τα νοσοκομεία φτιάχνονται για να στεγάζουν αυτούς τους ανώμαλους, αυτούς τους παρεκτραπέντες που αποκαλούμε ασθενείς, και για να τους επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο, δηλαδή στη δουλειά. Λίγο ενδιαφέρει αν κλαίνε ή ουρλιάζουν, αν δεν κοιμούνται ή περνούν τις μέρες τους ξερνοβολώντας. Αυτό που μετράει δεν είναι ό,τι λένε οι ασθενείς μέσω της αρρώστιας τους. Αυτό που μετράει είναι ό,τι πιστεύουν οι γιατροί για την κατάσταση στην οποία θα πρέπει να βρεθούν μετά τη θεραπεία. Οι γιατροί ματώνουν, παραμορφώνουν, κόβουν, βιάζουν, ανασκολοπίζουν, ξεριζώνουν, εξαρθρώνουν, υποτάσσουν, εξομαλύνουν.
     ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!
    Η επιλογή του να είσαι γιατρός δεν σημαίνει να επιλέξεις ανάμεσα σε διαφορετικές ειδικότητες ή τρόπους άσκησης του επαγγέλματος, αλλά πρώτα απ' όλα ανάμεσα σε δύο νοοτροπίες, δύο διαφορετικές θέσεις. Αυτής του <Γιατρού> κι εκείνης του θεραπευτή. Είμαστε περισσότερο γιατροί παρά θεραπευτές. Γιατί είναι πιο άνετο, προσδίδει μεγαλύτερη ικανοποίηση, ακούγεται καλύτερα στα πάρτι και τα δείπνα, δημιουργεί καλύτερη εικόνα.
     Ο γιατρός <γνωρίζει> και η γνώση του υπερισχύει παντός άλλου. Ο θεραπευτής προσπαθεί  πρώτα απ' όλα να καταπραΰνει τον πόνο. Ο γιατρός αναμένει οι ασθενείς και τα συμπτώματα να ταιριάζουν με τους αναλυτικούς πίνακες που του έχουν εντυπωθεί στο μυαλό από το πανεπιστήμιο. Ο θεραπευτής κάνει ό,τι μπορεί (αμφισβητώντας τις ισχνές βεβαιότητές του) για να κατανοήσει έστω και κατ' ελάχιστον τι συμβαίνει στους ανθρώπους. Ο γιατρός επιτάσσει. Ο θεραπευτής περιποιείται. Ο γιατρός καλλιεργεί το λόγο και την εξουσία. Ο θεραπευτής αφυπνίζει.
     Όσο για τον ασθενή, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο, έτσι κι αλλιώς θα πεθάνει. Αλλά με ποιον τρόπο;
                                                                                                                                         Μπ.Σ., 8 Φεβρουαρίου 1977."

[orfeo]

Ευχαριστώ flone για το απόσπασμα, δεν έχω πρόχειρο το βιβλίο αυτές τις μέρες...ήθελα να παραθέσω και το κομμάτι το σχετικό με την αρρώστεια του γιατρού στην κατηγορία "ο γιατρός ως ασθενής" αλλά θα το κάνω από βδομάδα..

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή, 12/09/2010.
Tης Ελισαβετ Kοτζια / ekotzia@yahoo.gr

Οι γιατροί.

Πώς να γράψει κανείς για τον θάνατο; Πώς να τον πολεμήσει; Πώς να εκφράσει την αγωνία του; Πώς να τον δελεάσει για να τον κατευνάσει; Πώς να αντέξει τη δυσοσμία του; Πώς να κάμψει την ατσάλινη δύναμή του; Το βιβλίο του Αλέξανδρου Σ. Αρδαβάνη «Θραύσματα & θροΐσματα» (εκδ. Αλεξάνδρεια, σελ. 234, εικόνες Δήμητρα Σιατερλή) περιέχει 107 μικρά κείμενα - ένα ημερολόγιο από την καθημερινή ζωή ενός παθολόγου - ογκολόγου σε ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας· μια ασθματική περιγραφή περιστατικών απελπισίας, απόγνωσης, ανακούφισης, αβάσταχτου πόνου, σύγχυσης, παραζάλης, λαθών και θριάμβων· ένα χρονικό με βραχύβια τρόπαια και μακροπρόθεσμες ήττες· ένα ιστορικό σπαραγμού, διαψεύσεων, εκπλήξεων, μοναξιάς, κούρασης· ένα εγχείρημα αυτοκριτικής· μια δοκιμή αυτογνωσίας.

Πώς εμφανίζονται συνήθως στα δικά μας μάτια οι γιατροί; Μεγαλόσχημοι στρατηλάτες, αδιαπέραστοι άρχοντες, απόμακροι κυβερνήτες και πάρα πολύ σπάνια τρυφεροί συμπαραστάτες. Τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή αυτών των παντοδύναμων μικρών θεών που απ’ τα χείλη τους άλλοτε βγαίνει το πολυπόθητο (προσωρινό) απαλλακτικό βούλευμα κι άλλοτε ο εφιαλτικός βραχνάς της τελεσίδικης καταδίκης; Εν μέσω λευχαιμιών, μαστεκτομών, μεταστάσεων, εμετών, ναυτιών, μελανωμάτων, ο Αλέξανδρος Αρδαβάνης γράφει για τη δικιά του δύσβατη διαδρομή μέσα στους πολυπλόκαμους νοσοκομειακούς λαβυρίνθους. Μιλάει για τις σχέσεις του με τους εμβρόντητους συγγενείς, με τους πανικόβλητους ασθενείς, με τους κάθε λογής συναδέλφους. Φανερώνει τα ανεξάντλητα ιατρικά διλήμματα, τους φόβους, τις ενοχές, τις εμμονές του. Δεν φοβάται να εκτεθεί, δεν διστάζει να αφήσει την εσωτερική φόδρα να φανεί, να γυρίσει το μέσα έξω: Ανιδιοτέλεια και ναρκισσισμός, ανεξάντλητη ορμή και πίστη, αίσθημα διαψευσμένης ισχύος, ένας διαρκής οίστρος, φιλαρέσκεια και δικαίωση, ταπεινοφροσύνη και σεμνότητα, διαρκής αμφιταλάντευση ανάμεσα στο τίποτα της προσδοκίας και την παραφροσύνη της ελπίδας. Δίνοντας ολομέτωπες μάχες για χάρη της ζωής, ακροβατώντας ανάμεσα στο εγκεκριμένο πρωτόκολλο και στο αυτοσχέδιο ρίσκο, κερδίζοντας μικρές κρίσιμες παρατάσεις, περνώντας από τον θρίαμβο της ορθής πρόβλεψης στην απελπισία της διάψευσής της, φθάνει στο ακρότατο όριο της προσωπικής του αντοχή, καθώς συγκεντρώνει γύρω του όλο και περισσότερους ανθρώπους που τον έχουν ανάγκη. Και ταυτόχρονα νιώθει σαν να μην ανήκει πουθενά. Αισθάνεται μετέωρος, ασύμπτωτος, ξένος, καθώς αδυνατεί να μετάσχει ολόψυχα στην τρέχουσα καθημερινότητα, ακροβατώντας διαρκώς ανάμεσα στον πόθο του έρωτα για τη ζωή και στην ιλιγγιώδη έλξη που ασκεί πάνω του η μάχη εναντίον του θανάτου. Οι ασθενείς του Αρδαβάνη έχουν σώμα, πρόσωπο και όνομα, καθώς η σύγκρουση αυτή δεν λαμβάνει χώρα εν κενώ μέσα στον χώρο απρόσωπων ερευνητικών εργαστηρίων: Κατερίνα, Μαρία, Εβίτα, Χριστίνα, Τάσος Δημήτρης, Φίλων... Αισθάνεται γι’ αυτούς αγάπη, έρωτα, θαυμασμό, τρυφερότητα. Κάποιες, σπάνιες, φορές νιώθει οργή με τον εαυτό του που δεν κατόρθωσε να απομακρύνει ανθρώπους που τον εκνευρίζουν. Με το χάρισμα του γνωστικού οίκτου αγκαλιάζει ωστόσο στο τέλος τους πάντες, τους υποστηρίζει, τους εμψυχώνει, τους θεραπεύει, απορροφάει όσο μπορεί περισσότερο τους απαίσιους σωματικούς και ψυχικούς κραδασμούς της αρρώστιας, κι όταν θα φανεί το ανέσπερο φως τους ξεπροβοδίζει. Θριαμβευτής και ταυτόχρονα ηττημένος.

Το «Θραύσματα & θροΐσματα» αποτελεί τεκμήριο συγκλονιστικό. Μήπως, ωστόσο, θα έπρεπε ένας επαγγελματίας αναγνώστης με έμπειρο μάτι να κάνει ορισμένες διορθώσεις; Διότι, αρχίζοντας το διάβασμα, σκοντάφτουμε σε πολλές λεκτικές αστοχίες και αρκετές συνθετικές ασάφειες. Κι ωστόσο όχι, όχι! Καλύτερα που το προσωπικό αυτό χρονικό κυκλοφορεί έτσι. (Καθώς άλλωστε προχωρούμε, το έργο βρίσκει τον βηματισμό του, ρέει καλύτερα, αναπνέει με περισσότερη άνεση δημιουργώντας αρκετά κειμενάκια που αποτελούν ολοκληρωμένα διηγήματα). Οι ατέλειές του, πάντως, το κάνουν πιο αυθόρμητο, πιο αυθεντικό, πιο ειλικρινές, πιο γενναίο. Με τις μικρές συγκοπές και τα ράμματά του φαίνεται πιο αρχέγονο αποτυπώνοντας εντονότερα την αγωνία που τρώει τα σωθικά. Διότι το βιβλίο μοιάζει με ματωμένο όργανο που σπαράζει, με οστρακόδερμο που συσπάται χωρίς το κέλυφός του – σαν το απροστάτευτο σώμα ενός γυμνού τρομαγμένου ανθρώπου. Βιβλίο που σε απορροφά απόλυτα, ταπεινώνοντας τη λογοτεχνία. Διότι χωρίς την παρέμβαση μιας εντελούς συνθετικής τεχνικής και χωρίς τη διαμεσολάβηση της άψογα επεξεργασμένης φράσης μετατρέπεται σε κάτι ασαφές και ρευστό, σε κάτι που παραπέμπει στην ίδια τη ζωή. Και ο δημιουργός του αποδεικνύεται εντέλει κάτι πολύ περισσότερο από συγγραφέας - ένας ολόκληρος άνθρωπος.
 
 
 
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[thepap]

Πώς σκέφτονται οι γιατροί
Συγγραφέας: Groopman Jerome
Μεταφραστής: Σταυρόπουλος Παναγιώτης
Εκδότης: Κλειδάριθμος
 
Περιγραφή
Κατά μέσο όρο, ένας γιατρός θα διακόψει τον ασθενή που του περιγράφει τα συμπτώματά του μέσα σε 18 δευτερόλεπτα.

Μέσα σε αυτό το διάστημα, πολλοί γιατροί πραγματοποιούν τη βασική διάγνωση και αποφασίζουν την ενδεδειγμένη θεραπεία.

Συχνά οι αποφάσεις που λαμβάνονται με αυτόν τον τρόπο είναι ορθές, αλλά σε κρίσιμες στιγμές μπορεί επίσης να είναι και λανθασμένες.

Σε αυτό το βιβλίο, που καταρρίπτει μύθους, ο Τζέρομ Γκρόοπμαν προσδιορίζει με ακρίβεια και περιγράφει τις διαδικασίες σκέψης και τις δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από τις αποφάσεις που παίρνουν οι γιατροί.

Ο Γκρόοπμαν διερευνά γιατί σφάλλουν οι γιατροί και πώς μπορούν -με τη βοήθειά μας- να αποφεύγουν τις βεβιασμένες κρίσεις, να ενστερνιστούν την αβεβαιότητα, να επικοινωνούν αποτελεσματικά και να αναπτύξουν άλλες δεξιότητες που μπορούν να έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στην υγεία μας.

Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο που περιγράφει αναλυτικά τα σήματα κινδύνου που προειδοποιούν για την εσφαλμένη ιατρική σκέψη και αποκαλύπτει πώς οι νέες τεχνολογίες μπορεί στην πραγματικότητα να παρεμποδίζουν τις ακριβείς διαγνώσεις.

Το βιβλίο προσφέρει άμεσες, έξυπνες ερωτήσεις που μπορούν να θέτουν οι ασθενείς στο γιατρό τους για να τον βοηθήσουν να βάλει τη σκέψη του στη σωστή πορεία.

Ο Γκρόοπμαν αντλεί υλικό από πληθώρα ερευνών, εκτεταμένες συνεντεύξεις με μερικούς από τους καλύτερους γιατρούς και από τις δικές του εμπειρίες ως γιατρός και ως ασθενής.

Διαβάζοντας το βιβλίο, γιατροί και ασθενείς θα αντλήσουν ζωτικές πληροφορίες, ώστε μαζί να παίρνουν τις καλύτερες αποφάσεις.

[Argirios Argiriou]

Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο.

του Oliver Sacks. Μετάφραση: Κωστας Ποταγας.

εκδόσεις ΑΓΡΑ.

( Ο Oliver Sacks είναι Νευρολόγος που βλέπει την ειδικότητά του με ανθρωπιστικό/λογοτεχνικό τρόπο. Αξίζει να το διαβάσετε).

[Denominator]

Μικρές ιστορίες... μακράς πορείας

Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2010

"Το τωρινό πόνημα του Χ. Μουτσόπουλου με έκανε να νιώσω σαν να μου ­έδιναν γροθιές στο στομάχι. Όταν μονορούφι το διάβασα, μου ήρθε αυθόρμητα η σκέψη: Να γιατί η χώρα μας έφτασε εδώ που βρίσκεται σήμερα. Γιατί ο Χ. Μουτσόπουλος με τα γραφόμενά του δυστυχώς δεν φωτογραφίζει μόνο το πανεπιστημιακό-ιατρικό κατεστημένο, αλλά σχεδόν όλες, αν όχι όλες, τις πνευματικές και κοινωνικές ομάδες του τόπου. Όλοι μας, ο καθένας στο χώρο του, έχουμε συναντήσει παρόμοιες καταστάσεις σαν αυτές που περιγράφει, αλλά δεν τις δημοσιοποιήσαμε, όπως σωστά κάνει αυτός".
(Στρ. Αβραμέας)

"Ο συγγραφέας είναι ο ξεναγός που μας δείχνει όψεις της λειτουργίας των πανεπιστημίων και των νοσοκομείων στην Ελλάδα, τις ανθρώπινες συμπεριφορές που συναντώνται σε αυτές και πώς παράγονται. Αυτό με το οποίο πάνω απ' όλα παθιάζεται είναι η επιδίωξη της αριστείας. Όποιος γνώρισε την αριστεία δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τη μετριότητα και την παρακμή. Όποιος απόλαυσε τη χαρά της δημιουργίας θέλει να εμπνεύσει τη χαρά αυτή και στους άλλους. Αυτό κάνει ο καθηγητής Χ. Μουτσόπουλος σε αυτό το βιβλίο. Και γι' αυτό εμείς τον ευχαριστούμε".
(Χ. Κ. Τσούκας)

"Καμιά από τις ιστορίες δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Είναι όλες πραγματικές και τις καταγράφω όπως διασώθηκαν στη μνήμη μου. Περιλαμβάνουν ιλαρές, στενάχωρες, καμιά φορά και τραγικές εμπειρίες, που δεν στερούνται, πιστεύω, ενδιαφέροντος ώστε να τις κάνω δημόσια γνωστές. Τις κατέγραψα, λοιπόν, με σκοπό να αποκαλύψω και να καταγγείλω κακές νοοτροπίες".
(Χ. Μ. Μουτσόπουλος)

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος.

ελληνικό "σύστημα"...υγείας.
Η λειτουργία του σε καιρό χρεοκοπίας.

εκδοτικός οίκος Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ.

ISBN: 978-960-14-2353-1

 Αρ. σελίδων: 80



Το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Το χώρο της υγείας λυμαίνονται πολλά και ισχυρά συμφέροντα. Αντιπαλεύουν λυσσαλέα, για χρόνια, κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού...

Είναι δυνατόν η οικονομική χρεοκοπία να φέρει τον εκσυγχρονισμό των υγειονομικών υπηρεσιών της χώρας; Ναι, είμαι αισιόδοξος. Είμαι σίγουρος ότι το καινούριο είναι έτοιμο να στηθεί στα συντρίμμια του παλιού. Αλλά δε θα συμβεί αυτόματα. Χρειάζεται η επαγρύπνηση και η ενεργοποίηση όλων μας. Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή…

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή ΕίσοδοςΜουτσόπουλος-Χαράλαμπος-Μ-Ελληνικό-σύστημα-υγείας-η-λειτουργία-του-σε-καιρό-χρεοκοπίας_p-869914.aspx

[Argirios Argiriou]

Health Daily, 14-03-2013.

«Το μετέωρο βήμα του ΕΣΥ» του Άρη Σισσούρα.
Τριάντα χρόνια Εθνικού Συστήματος Υγείας: Ανάλυση της υλοποίησης και μαθήματα πολιτικής υγείας

Εκδόσεις Καστανιώτη.



ΤΟ ΕΣΥ ΚΑΙ…ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ
Πολιτικό χρώμα σε μια παρουσίαση βιβλίου
Πολιτικό χρώμα και αιχμές για ομάδες συμφερόντων που δεν αφήνουν να
προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις στο χώρο της Υγείας χαρακτήρισαν την
χθεσινοβραδινή παρουσίαση του βιβλίου του Άρη Σισσούρα «Το μετέωρο
βήμα του ΕΣΥ» στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Με ένα ενδιαφέρον πάνελ ομιλητών στο
οποίο συμμετείχαν Παρασκευάς Αυγερινός, ο Γιάννης Κυριόπουλος, ο Ηλίας
Μόσιαλος, ο Αθανάσιος Σκουτέλης, και με τον συντονισμό του δημοσιογράφου
Παντελή Καψή, ακούστηκαν πολλά ενδιαφέροντα σχόλια για την 30ετή
προσπάθεια του ΕΣΥ να λειτουργήσει. Ο Παρασκευάς Αυγερινός αναφέρθηκε
στην ομάδα Δοξιάδη που σχεδίασε το ΕΣΥ και δέχτηκε τα πυρά της ΝΔ, αλλά
και την αντίδραση που συνάντησε η δική του νομοθετική πρωτοβουλία από το
ίδιο το ΠΑΣΟΚ, κυρίως την αντίδραση βουλευτών και συμβούλων του Ανδρέα
Παπανδρέου. Η Ελλάδα κατάφερε να έχει το «πλουσιότερο φτωχό» σύστημα
υγείας, δήλωσε ο Γιάννης Κυριόπουλος, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων τον
αρνητικό ρόλο που έπαιξε το «συλλογικό ιατρικό μονοπώλιο», που πίεζε πάντα
κατά των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων. Ο Ηλίας Μόσιαλος, στην ομιλία του
αναφέρθηκε σε «τρεις ελέφαντες» του ΕΣΥ, τους οποίους επί χρόνια όλοι κάνουν
ότι δεν βλέπουν. Αυτοί είναι: οι διπλάσιοι γιατροί, 4πλάσιοι φαρμακοποιοί
και τριπλάσιοι οδοντίατροι που έχει η Ελλάδα σε σχέση με τον μέσο όρο των
χωρών του ΟΟΣΑ ανά 1000 άτομα. Με 70.000 γιατρούς στο ΕΣΥ δεν μπορεί
να προχωρήσει καμιά μεταρρύθμιση, δήλωσε ο κ. Μόσιαλος, προτείνοντας να
μειωθεί δραστικά ο αριθμός των εισακτέων στις ιατρικές σχολές.