Eμπειρίες από την άσκηση της ιατρικής

[Denominator]

Όταν εργαζόμουν στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης είχα γίνει μάρτυρας ενός φαινομενικά ασήμαντου γεγονότος:
Μία μέρα, ενώ καλύπταμε μαζί με δύο συναδέλφους (ένα ειδικό και ένα ειδικευόμενο) το Ηπατολογικό Τακτικό Εξωτερικό Ιατρείο, μας ήρθε, κατά τις 10 η ώρα, μία γιαγιά από τα Μαράσια (τα Μαράσια είναι ένα χωριό δίπλα στις Καστανιές Έβρου - τα βόρεια σύνορα με την Τουρκία).
Η γιαγιά ήρθε να επανεξεταστεί για ένα σχετικά σύνθετο πρόβλημα: μία αυτοάνοση ηπατίτιδα.
Είχε βάλει τα καλά της, είχε πάει στο σταθμό του τρένου κατά τις 5:30 το πρωί, είχε ταξιδέψει τρεις ώρες μέχρι την Αλεξανδρούπολη και από εκεί με το αστικό είχε έρθει μέχρι το Νοσοκομείο.
Η εξέταση δεν κράτησε παραπάνω από 10 λεπτά: Περλάμβανε επίδειξη εξετάσεων που της είχαμε υποδείξει (από το Κ.Υ. Δικαίων) και ρύθμιση της δόσης της αζαθειοπρίνης.
Κάνοντας να φύγει, η γιαγιά ξαναγύρισε διστακτικά προς το μέρος μας και, βγάζοντας μια νάυλον σακούλα από το βαλιτσάκι της (ξέρετε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που απέχουν 150 χιλιόμετρα από το Νοσοκομείο όλο και παίρνουν καμιά νυχτικά "μη χρειαστεί να ξαπλώσουν"), μας πρότεινε να την πάρουμε.
Η σακούλα είχε καθαρισμένα καρύδια.
"Πάρτε τα γυιοι 'μ - μ' τα χέρια μ' τα μάζιψ' τα στέγνωσα και τα τσάκσα ένα-ένα - πάτε τα στις κυράδες σας να σας φκιάσουν κανα φαί κι καμιά πτούδα".
Εκείνη τη στιγμή κόντεψαν να με πιάσουν τα γέλια, αλλά για καλή μου τύχη υπομειδίασα μόνο.
'Άντε στο καλό γιαγιά" είπα, παίρνοντας τη σακούλα και παρατώντας τη σε ένα μέρος που βάζαμε τις "προμήθειες" που προέρχονταν από τους αρρώστους.
Όταν τελείωσε το ιατρείο και μοιράζονταν τα πράγματα (μεταξύ γιατρών και νοσηλευτριών), σε μένα έλαχε να πάρω τα καρύδια.
"Τι να τα κάνω" σκέφτηκα - και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω (ντρεπόμουν κι όλας να κουβαλάω μια διαφανή σακούλα με σπασμένα καρύδια σε όλο το Νοσοκομείο).
...
Τέσσερις εβδομάδες μετά, κατά τη διάρκεια ενός κυριακάτικου μεσημεριανού γεύματος, η γυναίκα μου είχε ετοιμάσει ένα απίθανο φαγητό: βάτο με την παραδοσιακή εβρίτικη σκορδαλιά (με καρύδια, φυσικά), για χάρη της οποίας μπορώ ακόμη και να σταματήσω να γράφω στο φόρουμ για μία εβδομάδα.
Αφού εκθείασα πολλαπλώς τις μαγειρικές δεξιότητες του ετέρου ημίσεώς μου, έλαβα μία αποστομωτική απάντηση:
"Πριν από δυο βδομάδες, πάλι το ίδιο δεν είχαμε; Τα ίδια είχες πει" και, στη συνέχεια "Και την καρυδόπιτα την έφαγες όλη μόνος σου και δε μας άφησες ούτε ένα κομματάκι".
Ξαφνικά γύρισε το μυαλό μου πίσω... Θυμήθηκα που είχα πετάξει τη σακούλα της γιαγιάς με μια εντελώς υποτιμητική διάθεση πάνω στο τραπέζι, μετά την επιστροφή μου από το Νοσοκομείο. Θυμήθηκα επίσης που η γυναίκα μου την πηρε ευλαβικά και έβαλε το περιεχόμενο σε ένα μεγάλο γυάλινο βάζο λέγοντας "σήμερα μάλιστα, έφερες κάτι της προκοπής".
Φυσικά δεν είχα καταλάβει τότε τι εννοούσε.
Όμως για μια στιγμή με έπιασαν οι τύψεις και δάκρυσα.
"Μη τα ξαναβάλεις αυτά τα καρύδια στο φαί" είπα στη γυναίκα μου. "Δε μου αξίζουν". "Κάντα κόλλυβα για τους πεθαμένους".
Και έφυγα από το τραπέζι μη μπορώντας να συνεχίσω.
Ένα φακελλάκι των 200 ευρώ μπορεί να σε στείλει στο γευστικό παράδεισο ενός πανάκριβου εστιατορίου και ένα ταπεινό αλλά καταφρονεμένο δώρο ενός φτωχού ανθρώπου που εργάστηκε ώρες για να το ετοιμάσει και να το προσφέρει, μπορεί να σε στείλει στον πραγματικό παράδεισο της μετάνοιας και της συγγνώμης.

[medicus]

Όταν εργαζόμουν στο Πανεπιστημιακό Γνεικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης είχα γίνει μάρτυρας ενός φαινομενικά ασήμαντου γεγονότος:
Μία μέρα, ενώ κάλυπταμε μαζί με δύο συναδέλφους (ένα ειδικό και ένα ειδικευόμενο) το Ηπατολογικό Τακτικό Εξωτερικό Ιατρείο, μας ήρθε, κατά τις 10, η ώρα μία γιαγιά από τα Μαράσια (τα Μαράσια είναι ένα χωριό δίπλα στις Καστανιές Έβρου - τα βάρεια σύνορα με την Τουρκία).
Η γιαγιά ήρθε να επανεξεταστεί για ένα σχετικά σύνθετο πρόβλημα: μία αυτοάνοση ηπατίτιδα.
Είχε βάλει τα καλά της, είχε πάει στο σταθμό του τρένου κατά τις 5:30 το πρωί, είχε ταξιδέψει τρεις ώρες μέχρι την Αλεξανδρούπολη και από εκεί με το αστικό είχε έρθει μέχρι το Νοσοκομείο.
Η εξέταση δεν κράτησε παραπάνω από 10 λεπτά: Περλάμβανε επίδειξη εξετάσεων που της είχαμε υποδείξει (από το Κ.Υ. Δικαίων) και ρύθμιση της δόσης της αζαθειοπρίνης.
Κάνοντας να φύγει, η γιαγιά ξαναγύρισε διστακτικά προς το μέρος μας και, βγάζοντας μια νάυλον σακούλα από το βαλιτσάκι της (ξέρετε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που απέχουν 150 χιλιόμετρα από το Νοσοκομείο όλο και παίρνουν καμιά νυχτικά "μη χρειαστεί να ξαπλώσουν") μας πρότεινε να την πάρουμε.
Η σακούλα είχε καθαρισμένα καρύδια.
"Πάρτε τα γυιοι 'μ - μ' τα χέρια μ΄τα μάζιψ' τα στέγνωσα και τα τσάκσα ένα-ένα - πάτε τα στις κυράδες σας να σας φκιάσουν κανα φαί κι καμιά πιτούδα".
Εκείνη τη στιμγή κόντεψαν να με πιάσουν τα γέλια, αλλά για καλή μου τύχη υπομειδίασα μόνο.
'Άντε στο καλό γιαγιά" είπα, παίρνοντας τη σακούλα και παρατώντας τη σε ένα μέρος που βάζαμε τις "προμήθειες" που προέρχονταν από τους αρρώστους.
Όταν τελείωσε το ιατρείο και μοιράζονταν τα πράγματα (μεταξύ γιατρών και νοσηλευτριών), σε μένα έλαχε να πάρω τα καρύδια.
"Τι να τα κάνω" σκέφτηκα - και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω (ντρεπόμουν κι όλας να κουβαλάω διαφανή σακούλα με σπασμένα καρύδια σε όλο το Νοσοκομείο).
...
Τέσσερις εβδομάδες μετά, κατά τη διάρκεια ενός κυριακάτικου μεσημεριανού γεύματος, η γυναίκα μου είχε ετοιμάσει ένα απίθανο φαγητό: βάτο με την παραδοσιακή εβρίτικη σκορδαλιά (με καρύδια, φυσικά), για χάρη της οποίας μπορώ ακόμη και να σταματήσω να γράφω στο φόρουμ για μία εβδομάδα.
Αφού εκθείασα πολλαπλώς τις μαγειρικές δεξιότητες του ετέρου ημίσεώς μου, έλαβα μία αποστομωτική απάντηση:
"Πριν από δυο βδομάδες, πάλι το ίδιο δεν είχαμε; Τα ίδια είχες πει" και, στη συνέχεια "Και την καρυδόπιτα την έφαγες όλη μόνος σου και δε μας άφησες ούτε ένα κομματάκι".
Ξαφνικά γύρισε το μυαλό μου πίσω... Θυμήθηκα που είχα πετάξει τη σακούλα της γιαγιάς με μια εντελώς υποτιμητική διάθεση πάνω στο τραπέζι, μετά την επιστροφή μου από το Νοσοκομείο. Θυμήθηκα επίσης που η γυναίκα μου την πηρε ευλαβικά και έβαλε το περιεχόμενο σε ένα μεγάλο γυάλινο βάζο λέγοντας "σήμερα μάλιστα, έφερες κάτι της προκοπής".
Φυσικά δεν είχα καταλάβει τότε τι εννοούσε.
Όμως για μια στιγμή με έπιασαν οι τύψεις και δάκρυσα.
"Μη τα ξαναβάλεις αυτά τα καρύδια στο φαί" είπα στη γυναίκα μου. "Δε μου αξίζουν". "Κάντα κόλλυβα για τους πεθαμένους".
Και έφυγα από το τρπάζι μη μπορώντας να συνεχίσω.
Ένα φακελλάκι των 200 ευρώ μπορεί να σε στείλει στο γευστικό παράδεισο ενός πανάκριβου εστιατορίου και ένα ταπεινό αλλά καταφρονεμένο δώρο ενός φτωχού ανθρώπου που εργάστηκε ώρες για να το ετοιμάσει και να το προσφέρει, μπορεί να σε στείλει στον πραγματικό παράδεισο της μετάνοιας και της συγγνώμης.

Παρ. 11,24
"...εἰσὶν οἳ τὰ ἴδια σπείροντες πλείονα ποιοῦσιν, εἰσὶ δὲ καὶ οἳ συνάγοντες ἐλαττονοῦνται."
Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι σκορπίζουν απλόχερα τα αγαθά τους για την εξυπηρέτηση των άλλων και με την ευλογίαν του Θεού αποκτούν πολύ περισσότερα. Υπάρχουν δε εξ αντιθέτου και άλλοι, οι οποίοι, αν και διαρκώς συγκεντρώνουν υλικά αγαθά, πάντοτε στερούνται.

Σίγουρα αυτή η γιαγιά είναι πολύ πιο ευτυχισμένη και πλουσιότερη απ'όλους μας.

Καλή σου μέρα @Denominator.

[Zachariadis]

Επιτρέψτε μου να περιγράψω ένα ευτράπελο περιστατικό, που συνειρμικά θυμήθηκα με την ιστορία του Βασίλη.
(χωρίς να έχει όμως νοηματική σχέση)

Είναι η περίοδος που κάνω την τρίμηνη άσκηση πρίν την τοποθέτηση στο ιατρείο υπάιθρου.
Παθολογικά Ε.Ι Γενικού Νοσοκομείου Αγίου Νικολάου Λασιθίου στην Κρήτη.
Δίπλα στον νεαρό σε ηλικία ειδικό Παθολόγο,περιστοιχίζονται 2 ειδικευόμενοι και εγώ ώς Αγροτικός.
Παρακολουθούμε με ευλάβια τον τρόπο που λαμβάνει το ιστορικό απο τους ασθενείς ,τις στοχευμένες ερωτήσεις
και τα πλούσια συμπεράσματα απο την πρώτη αυτή επαφή ιατρού-ασθενή...
Μπαίνει στον εξεταστικό χώρα μιά σκυφτή,μαυροφορεμένη γριά.
Παθολόγος : «Γεια σου Γιαγιά ,ιντά παθες μπρέ και ήρθες απ' εδώ;»
Γιαγιά : «Αχ ,γιατρέ ,απο εχτές εργώ ,λαφάσω και πονεί ο καφάς μου* !..» ( *απο χτές κρυώνω,έχω δύσπνοια και πονάει ο αυχένας μου )
Παθολόγος : « μήπως έκανες και πυρετό γιαγιά ; »
Γιαγιά : «Δεν κατέχω παιδί μου ... ολύχτιος της νύχτας επάλευα να ησυχάσω...αλλά μπενταβά*...» (*δεν ξέρω παιδί μου αλλά όλη τη νύχτα δεν μπορούσα να
ησυχάσω και μάταια πάλευα ..)
Απευθυνόμενος σε μας ο συνάδελφος με τρόπο μας λέει ότι πρέπει να μάθει άν είχε πυρετό με ρίγος ...
Παθολόγος : «..και δεν μου λες εδά γιαγιά ...την νύχτα είχες ρίγος ;;»
Γιαγιά : « Ιντά ναι δα πάλι  κιονα το ρίγος ; δεν κατέχω ίντα μου λες γιατρέ*.. » (* Τί είναι πάλι αυτό το ρίγος ,δεν καταλαβαίνω τι με ρωτάς γιατρέ)
Παθολόγος : « Μπρε γιαγιά ,την νύχτα εκαταλάβαινες τα δόντια σου να τρέμουνε και να χτυπάνε ;;»
Η Γιαγια κοίταξε άναυδα τον συνάδελφο σαν να προσπαθούσε να καταλάβει ή να θυμηθεί ...
Πέρασε κανα λεπτό σιωπής ,και ο Παθολόγος επανέλαβε:
 «Μεσ τη νύχτα μπρέ γιαγιά,εκαταλάβαινες τα δόντια σου να παίζουνε ;;  »
Γιαγιά : « εεεε.. πιά,ίντα να σου πώ δα παιδί μου ...μήπως τα εξάνοιγα μεσ στο ποτήρι που τά χα *» ( τί να σου πώ ,δεν καθόμουνα να παρακολουθώ την μασέλα
που είχα μεσ στο ποτήρι »
Τό αυθόρμητο ξέσπασμα γέλιου και των τεσσάρων απο εμάς πρέπει να ακούστηκε μέχρι έξω στο δρόμο
 

[Harper]

Εστω κι αν καπου χασαμε το δρομο,τετοιες ομορφες -ανθρωπινες -αληθινες-αυθορμητες ιστοριες,μας γυριζουν στα χρονια της αθωοτητας ή αλλιως γιατι αξιζει πραγματικα μερικες φορες  να παιζεις μονο για τη φανελα!