Xάη εβριμπάντι. Σήμερα δεν δούλευα, μουντό καιρό έχει έξω, το θέμα που συζητιέται εδώ μ΄έχει απασχολήσει επισταμένως κι έτσι ακολουθεί σεντονιάδα που κανονικά θα έπρεπε να είχε αρκετά citations στο Ιντερνέτι που όμως, με την άδειά σας, δεν θα τα λινκάρω (πλην ενός) γιατί είναι μπόλικα και η ανάγνωση του κειμένου θα καταντήσει ολίγον κούρασελ (χώρια που δεν εξυπηρετεί και σε τπτ).
Ποιός βγήκε κερδισμένος απ’ τον WW ΙΙ;
Όσο και αν επιμένουμε να τοποθετούμε εαυτούς με την πλευρά των νικητών και να ζητούμε πολεμικές επανορθώσεις, οι Fritzηδες εδώ και χρόνια έχουν μαλλιάσει να αντιτείνουν: Ο Καραμαλής ο Α΄το ’59 ως Ελληνικό Δημόσιο, έλαβε ένα ευτελές ποσόν (στραγάλια) ώστε να παραιτηθεί η Ελλάδα από περαιτέρω αξιώσεις της. Υπέγραψε και το σχετικό συμφωνητικό ανεπιφύλακτα.
Μόνο μεταγενέστερα, θυμήθηκε να επιφυλαχθεί για «
ιδιωτικές αξιώσεις» κι έστειλε κάποιο διπλωματικό εξώδικο (μη δεσμευτικό) απο κάποιο προξενείο της Χώρας μας προς το Γερμανικό γκουβέρνο, με το οποίον υποτίθεται ότι η ανωτέρω συμφωνία δεν δέσμευε ιδιώτες απο το να ασκήσουν τα δικαιώματά τους (π.χ. Δίστομο, Καλάβρυτα, Κάνδανος, Κομμένο, Μουσιωτίτσα, Μαραθούσα, Χορτιάτης και όπου αλλού διέπραξαν τις θηριωδίες τους οι Ούννοι) δηλ. οι πολίτες αμέτε και τραβηχτείτε μόνοι σας (ιδίοις εξόδοις)...
Μετά παίχτηκε το παραμυθάκι της διεθνούς δικαιοδοσίας. Ποιός θ’ αποφασίσει; Τα Ελληνικά ή τα Γερμανικά δικαστήρια; ( η Κική ή ο Κοκός; )
Όταν κάποιο Ελ δικαστήριο στα zeros αποφάσισε ότι έχουμε κι εδώ δικαιοδοσία ν’ αποφασίσουμε και μπορούμε γι΄αντάλλαγμα να τους φάμε την εν Ελλάδι Γερμανική περιουσία, μπλοκαρίστηκε από την κυβέρνηση του κ. Schmitz ( "Ας μην τα εκνευρίσουμε τα Γερμανά και μας κόψουν την πίστωση" ) Άλλωστε, το να σε εντάξουν στο γιούρο χωρίς να είσαι έτοιμος, ήθελε τ΄ανταλλάγματά του...
Το επιχείρημα των Γερμανών είναι «εγώ ως Κράτος συνεβλήθην με Κράτος». Τώρα, το ποιός ψηφίζει ποιόν και πώς στα εσωτερικά σας, και αν ο Δημ. Λαμπράκης (του Βήματος) Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος τον Ιω. Μεταξά και η Intelligence Service τον Αλ. Κορυζή, δεν με αφορά. Ας πρόσεχες.
Αυτός όμως που συντελεί (μέσω δωροδοκίας Ελλήνων πολιτικάντηδων - με τη Siemens π.χ.) στην εθνική μειοδοσία όσων θα έπρεπε να απαιτήσουν αποζημίωση για τα θύματα των Ναζί (δλδ το 90% του Ελ λαού), είναι σα να ταΐζει πάστες έναν διαβητικό και μετά όχι μόνο να αρνείται να τον περιθάλψει, αλλά και να του ζητάει και 5ευρα στην είσοδο.
Αλλά:
Α. Οι Γερμανοί ισοπέδωσαν την Χώρα μας και τους ανθρώπους της το ’40.
Β. Οι Ναζί στελέχωσαν την μεταπολεμική διοίκηση της Δ. Γερμανίας.
Γ. Φράγκο δεν μας δώσανε - όταν το πράγμα ήταν ζεστό, το 1950, φρόντισε ο Πα-πάγος να το βάλει στον (πα)πάγο με αντάλλαγμα το σχέδιο Marshall.
Δ. Πήγαμε και δουλέψαμε στην Ουννία, για να ξαναφτιάξουν βιομηχανία (αλήθεια σκέψου πώς είναι να είσαι ορφανός, άστεγος και άνεργος και να πηγαίνεις να δουλέψεις σ’ αυτούς που σε αφήσαν ορφανό και σου κάψαν το βιός πριν απο 5-6 χρόνια και να λές κι ευχαριστώ)...
Ε. Μας φέρθηκαν σαν κούληδες (αυτοί που τρώνε σκυφτοί ρύζι με κάρι…)
ΣΤ. Η Γερμανία ξανάγινε κραταιά δύναμη, με την δουλειά μας, παράγοντας ένα κάρο προϊόντα.
Ζ. Τα γερμανικά προϊόντα αυτά, δουλεύουμε στην Ελλάδα και δανειζόμαστε απο την Γερμανία για να τ’ αγοράσουμε.
Η. Δεν έχουμε πια να αγοράσουμε τα προϊόντα της Γερμανίας, αλλά εξακολουθούμε να πληρώνουμε τα δάνεια, που πήραμε.
Θ. Παίρνουμε κι άλλα δάνεια για να πληρώσουμε τα παλιότερα.
Ι. Οι Γερμανοί απειλούν οτι δεν θα μας δώσουν άλλο δάνειο.
Ια. «Εκτιμούν» δημόσια κι απροκάλυπτα τον εθνικό πλούτο της Χώρας μας (σε τιμή κόστους).
Ιβ. Μας κοροϊδεύουν κι αποπάνω (τεμπέληδες, άχρηστοι κτλ).
Εδώ να συμπληρώσω την προσωπική μαρτυρία όταν φέτος το καλοκαίρι ένας Ούννος συνάδελφος στο επάγγελμα ζήτησε ασθενοφόρο στο ξενοδοχείο του και επέμενε να μεταφέρει την σύζυγό του (με υποτιθέμενη γαστρορραγία - ακόμη αμφιβάλλω - δακτυλική δεν μου επετράπη να κάνω - 1ο φάουλ τους), όχι στο πλησιέστερο Νομαρχιακό Νοσοκομείο, αλλά -γιατί έτσι γούσταρε - στη Θεσσαλονίκη (2ο φάουλ), και όλα αυτά φυσικά με συνοδεία γιατρού (3ο φάουλ). Όταν έλαβε την απάντηση ότι το ασθενοφόρο είναι δημόσιο και όχι προσωπική μου περιουσία για να κάνω χατήρια, έδειξε μεν να συμμορφώνεται, αλλά άρχισε να γκρινιάζει για την υποτιθέμενη αργοπορία στην έλευσή μας (4ο φάουλ - η απόσταση είναι 45 χλμ, δλδ 10 λεπτά με ελικόπτερο ή 50 λεπτά μέσω του οδικού δικτύου, που η Wermacht έφτιαξε και βρίσκεται ακόμη σε χρήση.) Τότε, αφουγκραζόμενος μέσα από τους τάφους τους τις φωνές των ηρώων προγόνων μας που έπεσαν στoν Αλβανικό Έπος και στο Ρούπελ, ένωσα και τη δική μου μαζί τους και του απάντησα με ένα αποστoμωτικό "You are not in command here - This is NOT the Third Reich!"
Βέβαια, είναι ιδιαιτέρως προβληματικό ζήτημα στο Διεθνές Δίκαιο αν και κατά πόσο δεσμεύονται κατοπινές κυβερνήσεις (προς τα έξω) από αποφάσεις-συμβάσεις-συνθήκες προηγουμένων καθεστώτων προβληματικής συνταγματικότητας (προς τα μέσα), η συνέχεια του Κράτους, προσωπική ευθύνη ηγετών - πότε ευθύνεται ολόκληρος ο λαός να πληρώσει τα σπασμένα. Αλλά οι Ναζί είχαν κερδίσει πανηγυρικά τις εκλογές το 1933 και ο Hindebourg τους έδωσε νόμιμα την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Ευθύνεται ολόκληρο το Γερμανικό έθνος για τον Χίτλερ; Το Σερβικό για τους Μλάντιτς/Κάρατζιτς/Τάντιτς/Μιλόσεβιτς;
Στη Ρουάντα τί παίχτηκε;
Το τουρκικό έθνος του 2011 πρέπει να πληρώσει αποζημιώσεις για (αληθινή) γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, που πραγματοποίησε το Σουλτανάτο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν αυτό θεσπισθεί και χαρακτηρισθεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;
Τους Ισπανούς και τους Αμερικανούς τους δίκασε ποτέ κανείς για τους Ινδιάνους; Τους Βρετανούς για τους Ινδούς/Μπόερς/Αφρικανούς/Αβορίγινες/Κύπριους/Ιρλανδούς/Κινέζους/όποια φυλή έφταναν τα κανόνια τους; Πήραν ποτέ πολεμική αποζημίωση οι θιγέντες λαοί;
Στα καθ’ ημάς: Ο άνεργος, ο ανθυπο-απασχολούμενος, ο επισφαλής εργαζόμενος-τρειςκιεξήντογλου (που λένε και τα Ημισκούμπρια), ο συνταξιούχος (δηλ. το 80% της ελληνικής κοινωνίας), δεν βλέπω τί καλύτερο έχουν να κάνουν, απ’ το να βγούν στον δρόμο.
Ερώτηση (ειλικρινής απορία χωρίς καμία ειρωνική διάθεση):
Και τί σκατά να κάνει ο κόσμος στο δρόμο δηλαδή;
Γιατί σε ατομικό, το μάθαμε το τροπάρι: Γίνε άθρωπος, ανέλαβε (sic) τις ευθύνες σου, να σέβεσαι τους γύρω σου, πλήρωνε τους φόρους-εισφορές σου, μην αρχίζεις τα αντεθνικά δεμπληρώνω και τα τοιαύτα, a fair day's work for a (relatively to the Chinese minimum wage) fair day's pay, μην καταναλώνεις περισσότερα απ' όσα παράγεις (κι ας σε βομβαρδίζουν με διαφημίσεις για κάρτες-κινητά-ακίνητα-αυτοκίνητα), μην κλωσσάς τα λεφτά σου στην Τράπεζα θα τα χάσεις, ανοίξου στο καινούριο, αλλά μην παίζεις και στο Χρηματιστήριο ακόμα κι αν σε διαβεβαιώνει ο Υπουργός οτι δεν τρέχει τίποτα, μην κλαίς τη μοίρα σου κλπ-κλπ.
Αυτήν την στιγμή όμως, δεν υπάρχουν σύγχρονα ιδεολογικά οχήματα, ούτε συλλογική συνείδηση που να εκφράζουν συγκεκριμένες στρατηγικές εξόδου από το τούνελ στον ίσιο δρόμο, πέρα από κραυγές για τη διατήρηση κεκτημένων και προνομίων. Η δε αμφισβήτηση του συστήματος, φαίνεται να έρχεται περισσότερο από τα δεξιά ( δλδ από το αστικό καθεστώς που προκάλεσε την κρίση! ), παρά από τους επαγγελματίες επαναστάτες της αριστεράς. Έτσι, στην τελική, στην Πλατεία τρακάρουν δίπλα-δίπλα ο συνταξιούχος των 300 ευρώ με τον κλειστοεπαγγελματία που του στερεί το κοινωνικό αγαθό ( sic ) του φαρμάκου, ο επιχειρηματίας επειδή του κόπηκαν οι επιδοτήσεις μαζί με τον άνεργο, ο εργοδότης επειδή δεν κατέβηκε ακόμη ο βασικός μισθός στα 200 ευρώ μαζί με τον απολυμένο κ.ο.κ.
Εν τέλει, η κατάσταση είναι πλέον εκτός του δικού μας ελέγχου για να διατυπωθούν ακριβείς αποτιμήσεις και προοπτικές για την όλη φάση, αλλά αν μη τι άλλο, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θεωρώ πως είναι μία καλή αρχή και ότι και να γίνει, έχουμε πάντα τη δυνατότητα να μαθαίνουμε από τα λάθη και τις αστοχίες. Ίδωμεν.