Κατ’ αρχάς είναι λυπηρό να αναπτύσσεται τέτοια πολεμική (και μάλιστα να εμπλέκεται ο εισαγγελέας) εναντίον του πρώτου –και επί σειρά ετών μοναδικού- φορέα της ειδικότητας.
Η ΕΛΕΓΕΙΑ είναι Επιστημονική Εταιρεία της ειδικότητας. Ή μας αρέσει ή όχι, είναι. Και δεν είναι ένα –κάποιο ιδιωτικό σωματείο, όπως αναφέρει το επίμαχο έγγραφο, που με τον τρόπο αυτό προσπαθεί να μειώσει τον ιστορικό του ρόλο.
Μπορεί να διαφωνούμε με τις ισόβιες προεδρίες, μπορεί να διαφωνούμε με τις προτεραιότητες που τίθενται, μπορεί να διαφωνούμε με πολλά, αλλά αυτό μας δίνει το δικαίωμα να μπούμε μέσα και να φέρουμε τις αλλαγές που πιστεύουμε ως καλύτερες επιλογές για το χώρο. Δεν μας δίδει όμως το δικαίωμα να ασκούμε τέτοιες πολεμικές.
Μπορεί επίσης να φτιάξει ο καθ’ ένας το δικό του σωματείο –κάτι που πολλοί εζήλωσαν τελευταίως, μηδέ των υπογραφόντων ανωτέρω εξαιρουμένων -αλλά η πολυδιάσπαση δεν είναι που φέρνει δύναμη στην ειδικότητα.
Αλλα, ας εστιάσω περισσότερο σε σημεία του κειμένου:
Α. Εκπαίδευση στην επιδημιολογία –στατιστική –μεθοδολογία έρευνας:
Μπορεί ο κ. Μερκούρης να αφαίρεσε από τον κ. Μπένο την αποκλειστικότητα για την εκπαίδευση επ’ αυτού. Προσωπικά είχα διαφωνήσει γιατί και αυτό είναι διάσπαση, ενώ έχουμε ανάγκη από συνεργασίες. Από πού και ως πού όμως δεν μπορεί μία επιστημονική εταιρεία να οργανώσει κάτι τέτοιο? Παρουσίασε ένα πρόγραμμα. Έγινε αποδεκτό και προχώρησε. Πού είναι το περίεργο? Μιας δε και έχουμε πολλούς αγγλοθρεμένους εδώ, στην Αγγλία ο φορέας των Γ.Γ. δεν κάνει τέτοια προγράμματα? Κάνει και πολύ περισσότερα μάλιστα.
Μόνο που εκεί δεν έχουν 100 ορεγόμενους αρχηγηλίκια σε φορείς για να έχουν 10 κολέγια και 10 εταιρίες και 10 ενώσεις.
Μόνο που εκεί δεν κλειδώνουν τον χρόνο σε Π.Δ. και νόμους του 1955 ως μαυσωλείο, αλλά επικαιροποιούν τις διατάξεις επί την σήμερον, κάτι που εμείς αρνούμαστε πεισματικά.
Β. Συντονισμός: Ο κεντρικός συντονιστής στήνει συντονιστικό κέντρο σε χώρο –και με υλικά- που διαθέτει η ΥΠΕ. Όταν αυτή δεν τα διαθέτει και τα διαθέσει ένας φορέας της ειδικότητας, πώς ακριβώς είναι το κακό? Τόσα χρόνια που διετίθενταν αυτά ήταν καλά? Προσωπικά σα συντονιστής περιφέρειας δεν είχα «που την κεφαλή κλίνε» και πολύ θα επιθυμούσα ένα τέτοιο φορέα κοντά μου να μου δώσει αυτά που αρνήθηκε το δημόσιο σύστημα.
Ότι προάγει τις λειτουργίες, δεν είναι ηθικό να πετροβολείται λόγω προσωπικών διαφορών, ή ακόμη περισσότερο επιδιώξεων.
Βεβαίως, μπαίνοντας στον χώρο της Εταιρείας, δημιουργούνται και κάποια είδη εξαρτήσεων –«ζεστότερων» σχέσεων. Όμως 1ον: Αν δημιουργούνται με το φορέα της ειδικότητας, καθόλου δεν με πειράζει, να μην πώ ότι ωφελεί κιόλας. 2ον: Άν δημιουργούνται με άτομα και «αυλές», τότε αυτό απαιτεί 2 ενόχους. Τον προσφέροντα και τον αποδεχόμενο. Γιατί πυροβολούμε μόνον τον πρώτο?
Να θυμίσω εδώ ότι η ΕΚΟΓΕΝΙΑ γεννήθηκε όταν η ΕΛΕΓΕΙΑ αρνήθηκε να βάλει κάτω από την ομπρέλα της τις εκδηλώσεις του Κ.Υ. Άστρους? Άρα, δεν γεννήθηκε ως «ομπρέλα» δράσεων? Κάθε συνεισφορά της –όπως και οποιουδήποτε φορέα- είναι καλοδεχούμενη, αλλά ας μη διαρρηγνύουμε και τα ιμάτιά μας για τα «αίσχη» που ανακαλύπτουμε. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.
Και για να δούμε τους αναμάρτητους, ας δούμε ποιοι εκ των ομιλούντων σήμερα υπήρξαν μέλη και συν- μάγειρες πραγμάτων που συν-άνδρωσαν συμπεριφορές που σήμερα τις κριτικάρουμε στη σημερινή ΕΛΕΓΕΙΑ, ποιοι και με ποια κριτήρια- με μόνο και μόνο το πρό ελαχίστου χρόνου κτηθέντα τίτλο ειδικότητας- χρημάτισαν εξεταστές της ειδικότητας και με πιά βιογραφικά.
Γιατί, μπορούμε να κατηγορούμε τους πάντες, αλλά καλύτερα να βάζουμε κριτήρια για τον κάθε ρόλο.
Πότε βάλαμε κριτήρια για το ρόλο του εξεταστή? Και πιά είναι αυτά? Και πόσο στερούνται σημερινά μέλη αυτών των επιτροπών (μιλάω ειδικά για την Θεσσαλονίκη εδώ- όπου ο ένας είναι καθηγητής πανεπιστήμιου με πολλαπλό έργο και άφησε τις δόξες των εδρών για τη Γενική Ιατρική, ο άλλος είναι επαξίως μέλος της ακαδημίας Δασκάλων Γενικών Γιατρών στην Ευρώπη με πλούσιο έργο, ενώ ο τρίτος, μπορεί να μην έχει «ακαδημαϊκούς» τίτλους, αλλά ήταν επί έτη και έτη στην πρώτη γραμμή και της κλινικής ιατρικής, και της εκπαίδευσης και της ειδικότητας συνολικά.
Πόσοι από τους ορεγώμενους –και θητεύσαντες ήδη- απαίτησαν ποτέ να μπούν κριτήρια να δούμε πόσα απίδια πιάνει καθ’ ενός ο σάκκος πρίν κρίνουν?
Ξέρω, πολλοί θα πούν «ποιοι μωρέ, αυτοί που πήραν τίτλο χωρίς ειδίκευση?»
Επειδή η ιστορία θα μας κρίνει όλους, έχω να πώ:
1ον: Πράγματι, τέτοιοι υπήρξαν –συνταξιοδοτήθηκαν πιά- πολλοί που επηρέασαν αρνητικά το προφιλ αλλά και τη λειτουργία της ΠΦΥ.
Όμως έτσι δεν ξεκίνησε μόνο η Γ.Ι. Έτσι ξεκίνησε και η παθολογία –με 2 χρόνια θητεία σε νοσοκομεία και ταχυδρομική αποστολή τίτλου στο σπίτι- έτσι ξεκίνησε και η καρδιολογία –με ετήσιο τούρ- και άλλες ακόμη. Είναι αναγκαιότητα και συμφιτο συστατικό της έναρξης των ειδικοτήτων και όχι μίασμα της Γενικής Ιατρικής.
2ον: Πολλοί από αυτούς αναπλήρωσαν κάθε κενό με προσωπική δουλεία και τριβή και συνεχή ενασχόληση, ενώ πολλοί από τους «ειδικευθέντες» μέτρησαν άπειρες φορές τα σκαλοπάτια του κυλικείου.
2ον: Προς τιμήν τους και οι δύο των ανωτέρω, αν και μπορούσαν να πάρουν τον τίτλο με απλή αίτηση, εντάχτηκαν σε ότι πρόγραμμα υπήρχε εκείνη την εποχή και πάλι, αν και μπορούσαν να λάβουν την ειδικότητα μετά την εκπαίδευση με απλή αίτηση, εντάχτηκαν στις ομάδες των ειδικευομένων που έδωσαν εξετάσεις και πήραν τον τίτλο.
Βολική –προσωρινά βέβαια- είναι η λάσπη καμιά φορά, αλλά αν σεβόμαστε τον εαυτό μας, πρέπει να κοιτάμε και λίγη ιστορία, γιατί όποιος δεν ξέρει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.
Υ.Γ.
1. Δε συνηθίσω να παρεμβαίνω με σχολιασμό προσώπων και καταστάσεων στο χώρο μας, έχοντας αποφασίσει να μείνω στο περιθώριο. Όμως η ευθεία επίθεση σε θεσμούς, αντί να επιτιθέμεθα σε προσωπικές επιλογές με τις οποίες διαφωνούμε και να επιδιώκουμε την αλλαγή, με θλίβει βαθιά και δεν μπορώ να μη μιλήσω.
2. Τέτοιες παρεμβάσεις της ΕΚΟΓΕΝΙΑ, απαξιώνουν και τις κάποιες σημαντικές της πρωτοβουλίες που ανέπτυξε, αν και δημιουργήθηκε –όπως προείπα- για ομπρέλα (ελλείψει της ομπρέλας της ΕΛΕΓΕΙΑ) στη βιομηχανία σεμιναρίων τύπου «ο Χ-Ψ-Ω στην πρωτοβάθμια».
3. Λυπούμαι που μιλάω σκληρά για το κείμενο αυτό και λυπούμαι που προσυπογράφεται και από τον κ. Μάρκου, ο οποίος με τίποτε δεν χωράει στις μετριότητες. Φαίνεται όμως ότι τα αδιάτμητα πάθη μας ενίοτε μας παρασύρουν πέραν των σημείων που προσδιορίζουν απλά την διαφοροποίησή μας με κάποιους ή κάποια πράγματα.