Καθημερινή, 20/09/2012
Tης Σαντρας Βουλγαρη.«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς...». Το τελευταίο δεκαήμερο τα πρωινά μου ξεκινούν στην αυλή του σχολείου, με την προσευχή. Κουδούνι, ανάπαυση, προσοχή, όλοι κάνουν τον σταυρό τους, «καλό μάθημα». Υπάρχουν και τα θετικά να πηγαίνεις πρώτη τάξη Δημοτικού σε δημόσιο σχολείο των Πατησίων, σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της. Εννοώ και ως γονιός ενός παιδιού... Δεν μιλώ απαραιτήτως για την προσευχή.
Οι μέρες αρχίζουν σε μια αυλή γεμάτη από παιδιά όλων των εθνικοτήτων, παρέα με κάποιους «προστατευτικούς» γονείς, οι οποίοι ακόμη στριμώχνονται για να δουν ότι τα παιδιά τους είναι καλά. Εχει κάτι αυτή η αυλή. Στις σκάλες έξω από την πρώτη τάξη οι γονείς του Μαχμούντ και της Σίντυ, περιμένουν να δώσουν τα υλικά που ζήτησε ο δάσκαλος. Τα πρωτάκια έτοιμα να μπουν στην τάξη, μόλις τους πει ο κύριος Πέτρος, όχι άνω των είκοσι πέντε, χαρωπός με καπελάκι μπέιζμπολ. Πέντε ελληνάκια σε κάθε τάξη (είκοσι παιδιών), έτσι ισότιμα μοιράστηκαν σε αυτό το σχολείο. Οι γονείς, Ελληνες και ξένοι μιλούν σπάνια μεταξύ τους, μόνο για τα βασικά. Συγγνώμη, να περάσω κλπ. Αντιθέτως τα παιδιά προσπαθούν να προσαρμοστούν, άρχισαν οι πρώτες φιλίες. Φυσικά κανείς δεν ξέρει εάν ποτέ θα οργανωθεί ένα παιδικό πάρτι στα χρονικά του δικού τους Δημοτικού, εάν οι γονείς θα συνυπάρξουν ποτέ εκτός σχολείου.
Συνεχίζω να ζω σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας. Κι όμως τώρα που πήγε η κόρη μου Δημοτικό νιώθω να βρίσκομαι μέσα στο πιο ζωντανό της κομμάτι. Εδώ οι απόψεις των πιο «συντηρητικών» και των πιο «προοδευτικών» απλώς συγκρούονται. Επέστρεψα στην αυλή του σχολείου και γνωρίζω σιγά σιγά την αληθινή ζωή, έτσι τους λέω. Είναι κάτι ρευστό. Οι αγωνίες, οι φόβοι. Ενα πείραμα, θα πετύχει; Κι απ’ την άλλη εκείνη η στιγμή που δεν θα άλλαζα με τίποτα. Οταν όλα αυτά τα υπέροχα κεφαλάκια, ξανθά, μαύρα, μελαχρινά, παιδιά όλων των εθνικοτήτων και επιπέδων, μπαίνουν στις γραμμές τους. Το ένα δίπλα στο άλλο.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος