Τελικά η άνοια (και ποια άνοια; )
Μα, η Κατάθλιψη είναι διαταραχή της διάθεσης και όχι Ψύχωση (και είναι με 25%).
Υπάρχει βέβαια και η Κατάθλιψη της Ψυχώσεως, αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα (και είναι με 0%).
Αφού ευχαριστήσω τους συναδέλφους για την (περι)συλλογή της νομοθεσίας, να πω τις νευρολογικές μου φλυαρίες:
ANOIA Η διατύπωση
«δδ) Άνοιας, νόσου Αlzheimer και νόσου Charcot» (το νόσου Charcot το αφήνω για να μην σας μπλέξω, αλλά κι αυτό λάθος είναι) χωράει πολλά. Είναι λάθος το «νόσου Alzheimer». Η νόσος μπορεί να διαγνωστεί μόνο post mortem. Για ασθενείς, το σωστό είναι «άνοια τύπου Alzheimer». Το «,» που υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις άνοια και νόσου αποκλείει την ερμηνεία «άνοιας νόσου Alzheimer» και το ίδιο προκύπτει από τη νόσο Charcot που ακολουθεί, αφού αυτή δεν προκαλεί άνοια (πρόκειται για τη Νόσο Κινητικού Νευρώνα, Motor Neuron Disease, MND).
Τι γίνεται με την
αγγειακή άνοια; Αν γράφω όλα τα αντιυπερτασικά, αντιδιαβητικά, υπολιπιδαιμικά, και αντιαιμοπεταλιακά δωρεάν σε ασθενή με αγγειακή άνοια, είμαι (σύμφωνα με τη διατύπωση) απόλυτα νόμιμος. Ακόμα, πάρα πολλές περιπτώσεις άνοιας είναι «μικτές» (Alzheimer+vascular), ενώ ο ακριβής διαχωρισμός μεταξύ τους με κλινικά κριτήρια είναι πολλές φορές δύσκολος (έως αδύνατος).
Τέλος, αν ο ασθενής σας με άνοια χρήζει αντιψυχωτικής αγωγής (διότι προφανώς η γιαγιά δεν έχει…γκόμενο), δεν είναι σωστή η ταμπέλα «οργανικό ψυχοσύνδρομο», αφού οι ψυχωτικές εκδηλώσεις περιλαμβάνονται στην κλινική εικόνα της άνοιας. Το ίδιο ισχύει και για τα αντικαταθλιπτικά στην άνοια.
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Θα σας μπερδέψω, αλλά η κατάθλιψη δεν είναι διάγνωση. Ο όρος «κατάθλιψη» αναφέρεται σε μια σειρά συμπτωμάτων/σημείων, που συνυπάρχουν σε άλλοτε άλλο συνδυασμό και για άλλοτε άλλη διάρκεια. Διαγνώσεις είναι:
Μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο/Μείζων καταθλιπτική διαταραχή
Ελάσσων καταθλιπτική διαταραχή
Δυσθυμία
Αντιδραστική κατάθλιψη κλπ
Όλα αυτά προφανώς
ΔΕΝ είναι ψυχώσεις. Επίσης,
δεν χρήζουν όλα αντικαταθλιπτικής αγωγής. Και αφού απαγορεύεται να γράψω αγωγή εκτός ενδείξεων ΕΟΦ, δεν μπορώ να γράψω SSRI (όχι δωρεάν, καθόλου δεν μπορώ) με τη διάγνωση «κατάθλιψη» (Ποιες είναι οι επίσημες ενδείξεις των αντικαταθλιπτικών?).
Όπως σωστά λέει ο διακομιστής, αρκετές ψυχώσεις έχουν καταθλιπτικό κομμάτι (π.χ. σχιζοσυναισθηματική διαταραχή), οπότε εκεί τα αντικαταθλιπτικά πάνε δωρεάν, όπως και σε πολλές καταθλίψεις (αλλά και σε διαταραχές άγχους) πολλές φορές συμπληρώνεται η αγωγή με αντιψυχωτικό χωρίς να υπάρχει ψύχωση, αλλά για καλύτερο έλεγχο μερικών συμπτωμάτων. Στην περίπτωση αυτή, το αντιψυχωτικό πρέπει να γράφεται με…25%. Όπως και τα αντιεπιληπτικά, όταν χρησιμοποιούνται ως θυμορρυθμιστικά σε μη ψυχωτικές καταθλίψεις. Αλλά τα αντιεπιληπτικά στη διπολική διαταραχή με τι ποσοστό πάνε? Σύμφωνα με τη νομοθεσία, πάλι 25%. Σε άλλες περιπτώσεις, ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο μπορεί να περιέχει ψυχωτικά στοιχεία, αλλά πάλι δεν είναι «ψύχωση». Μπέρδεμα, ε?
Όλα αυτά, οδηγούνε σε δύο σκέψεις:
1. τα διάφορα νομοθετήματα που ρυθμίζουνε το θέμα είναι γραμμένα στο πόδι, απορεί κανείς αν είναι γραμμένα από γιατρούς, δεν βασίζονται σε τεκμηριωμένους επιστημονικούς συλλογισμούς (από πότε η επιληψία είναι οπωσδήποτε «χρόνια πάθηση»?) ενώ υπάρχουν και άλλες υποψίες που, επειδή δεν αποδεικνύονται, δεν μπορούν να αναφερθούν. Τόσο δύσκολο είναι να απαριθμούνε παθήσεις και όχι συμπτώματα ή μεγάλες κατηγορίες παθήσεων?
2. γιατί πάντα ξεχνάμε ότι επίσης απαγορεύεται να γράφουμε αγωγές για παθήσεις εκτός της ειδικότητάς μας; Π.χ., γιατί ο νευρολόγος να βάζει ψυχιατρικές διαγνώσεις και αγωγές?