ΠΕΤΡΟΣ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ Το απόσταγμα ζωής ενός «επαναστάτη» της καρδιολογίας

[anastasios theodoridis]

Με αξεπέραστα «στατιστικά ζωής», που μετρούν 307 μεταμοσχεύσεις καρδιάς, 56 πνευμόνων και 6.500 περιστατικά να περνούν από τα χέρια του στα 12 χρόνια θητείας του στο Ωνάσειο, συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρωτοπόρους της καρδιοχειρουργικής στην Ελλάδα.



   Πρόκειται για τον κορυφαίο καθηγητή καρδιολογίας κ. Πέτρο Αλιβιζάτο, που αφιέρωσε μια ζωή... για τη ζωή!

Στη συγκλονιστική αυτοβιογραφία με τον τίτλο «Αποστολή... το τίμημα», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, ο ίδιος περιγράφει σκηνές θανάσιμης αγωνίας, όπου μαζί με τον δάσκαλό του, Μαγκντί Γιακούμπ, έτρεχαν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο με κίνδυνο της ζωής τους, προκειμένου να μεταφερθεί ασφαλώς το μόσχευμα και να λειτουργήσει στο νέο σώμα!

Ο... επαναστάτης γιατρός, που πήγε κόντρα στο ιατρικό κατεστημένο και πολεμήθηκε γι' αυτό όσο κανείς, δηλώνει απερίφραστα, στο «Εθνος της Κυριακής», ότι: «Δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο άνθρωπος που θα τολμήσει να μου δώσει φακελάκι». Χωρίς δισταγμό λέει πως για την έλλειψη δοτών στην Ελλάδα δεν ευθύνονται οι δότες, αλλά αποκλειστικά οι γιατροί. Αυτοί είναι που πάνε πίσω... τις μεταμοσχεύσεις και κανείς άλλος, υποστηρίζει ο κ Πέτρος Αλιβιζάτος.

Αγώνας για την αναζήτηση μοσχευμάτων, μαζί με τον Μαγκντί Γιακούμπ, τον «Λεονάρντο ντα Βίντσι της καρδιοχειρουργικής», όπως τον λέτε. Τι έχει αφήσει αυτή η εμπειρία;


   Συγκλονιστικές ώρες μόνο. Από το σφίξιμο της πρώτης φοράς, με τον ανεκτίμητο θησαυρό, τη ζωντανή καρδιά ενός δότη στα χέρια, μέχρι τα δεκάδες ταξίδια που ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα πάντα για να μεταφέρουμε τη ζωή. Κάθε εξόρμηση για το μόσχευμα ήταν μια καινούργια εμπειρία. Στη χειρουργική δεξιοτεχνία, η τεχνική του Γιακούμπ δεν έμοιαζε με κανενός άλλου, ήταν απολύτως προσωπική. Σαν να έβλεπες έναν πίνακα του Μιχαήλ Αγγελου ή του Ραφαήλ που φωνάζει ποιος είναι ο «μάστερ». Οταν χειρουργούσε, δημιουργούσε. Η εργατικότητα και η αντοχή του ήταν μνημειώδεις.

Τι είναι η καρδιά για εσάς;

Είναι ένα όργανο στο οποίο έχουμε δώσει θεϊκές διαστάσεις. Πάντως δεν είναι η έδρα του συναισθήματος. Το μυαλό είναι. Οταν πάθει ζημιά ο εγκέφαλος, ο άνθρωπος έχει πεθάνει. Το μεγάλο πρόβλημα, λοιπόν, και των μεταμοσχεύσεων είναι το να πεισθεί ο καθένας μας ότι όταν ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί δεν υφίσταται άνθρωπος.

Στη διαδρομή, από τη λήψη του μοσχεύματος, μέχρι και την τοποθέτησή του στον νέο άνθρωπο, τι συγκλονιστικό υπάρχει;

Την ώρα που έχουμε πάρει το μόσχευμα και το έχουμε στο κουτί... Εχω δει μητέρα να ακουμπάει το κουτί και να χαιρετάει με αυτόν τον τρόπο το παιδί της.

Δεν συνηθίζεται οι συγγενείς να βρίσκονται εκεί όταν γίνεται αυτό, αλλά εάν το ζητήσουν και επιμένουν, δεν μπορείς να αρνηθείς σε αυτόν που προσφέρει το δώρο ζωής να σταθεί απέξω. Είναι ένα είδος ανακούφισης για εκείνους. Πολλοί ρωτάνε πού θα πάει η καρδιά, ποιος θα την πάρει...

Κρατάτε επαφή με τις «καρδιές που βάλατε»;

Φυσικά. Μαθαίνω νέα τους, βλεπόμαστε, έρχονται σπίτι μου. Εχω επαφή ακόμη και με τους αρρώστους μου στην Αμερική. Μου στέλνουν κάρτες στη γιορτή μου και μιλάμε στο τηλέφωνο. Είναι ωραία αυτή η σχέση.

Ποιος φταίει τελικά, που οι Ελληνες δεν είναι τόσο δοτικοί όσον αφορά τα όργανα;

Οι γιατροί είναι ο λόγος που δεν γίνονται μεταμοσχεύσεις κι όχι ο κόσμος όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Οι γιατροί δεν είναι ευαίσθητοι και δεν δείχνουν καμιά διάθεση να μπουν στη δύσκολη αυτή διαδικασία τού να πείσεις την οικογένεια για τον εγκεφαλικό θάνατο. Χρειάζεται επιμονή και υπομονή, που δεν υπάρχει. Επίσης η φροντίδα του δότη απαιτεί επιπλέον δουλειά και έξτρα ξενύχτια και οι γιατροί που δεν έχουν να ωφεληθούν από όλα αυτά, δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να μιλήσουν στους συγγενείς. Εμπόδιο στη μη λήψη οργάνων είναι οι γιατροί.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος