Είδη και προέλευση διαγνωστικών σφαλμάτων στην ΠΦΥ

[Denominator]

Από άρθρο του JAMA:

Types and Origins of Diagnostic Errors in Primary Care Settings

Hardeep Singh, MD, MPH; Traber Davis Giardina, MA, MSW; Ashley N. D. Meyer, PhD; Samuel N. Forjuoh, MD, MPH, DrPH; Michael D. Reis, MD; Eric J. Thomas, MD, MPH

JAMA Intern Med. 2013;():1-8. doi:10.1001/jamainternmed.2013.2777

Importance  Diagnostic errors are an understudied aspect of ambulatory patient safety.

Objectives  To determine the types of diseases missed and the diagnostic processes involved in cases of confirmed diagnostic errors in primary care settings and to determine whether record reviews could shed light on potential contributory factors to inform future interventions.

Design  We reviewed medical records of diagnostic errors detected at 2 sites through electronic health record–based triggers. Triggers were based on patterns of patients' unexpected return visits after an initial primary care index visit.

Setting  A large urban Veterans Affairs facility and a large integrated private health care system.

Participants  Our study focused on 190 unique instances of diagnostic errors detected in primary care visits between October 1, 2006, and September 30, 2007.

Main Outcome Measures  Through medical record reviews, we collected data on presenting symptoms at the index visit, types of diagnoses missed, process breakdowns, potential contributory factors, and potential for harm from errors.

Results  In 190 cases, a total of 68 unique diagnoses were missed. Most missed diagnoses were common conditions in primary care, with pneumonia (6.7%), decompensated congestive heart failure (5.7%), acute renal failure (5.3%), cancer (primary) (5.3%), and urinary tract infection or pyelonephritis (4.8%) being most common. Process breakdowns most frequently involved the patient-practitioner clinical encounter (78.9%) but were also related to referrals (19.5%), patient-related factors (16.3%), follow-up and tracking of diagnostic information (14.7%), and performance and interpretation of diagnostic tests (13.7%). A total of 43.7% of cases involved more than one of these processes. Patient-practitioner encounter breakdowns were primarily related to problems with history-taking (56.3%), examination (47.4%), and/or ordering diagnostic tests for further workup (57.4%). Most errors were associated with potential for moderate to severe harm.

Conclusions and Relevance  Diagnostic errors identified in our study involved a large variety of common diseases and had significant potential for harm. Most errors were related to process breakdowns in the patient-practitioner clinical encounter. Preventive interventions should target common contributory factors across diagnoses, especially those that involve data gathering and synthesis in the patient-practitioner encounter.

Primary care practitioners (PCPs) manage a wide range of increasingly complex and severe conditions through one or more relatively brief encounters. Thus, it is not surprising that the primary care setting is vulnerable to medical errors.1- 6 Diagnostic errors (missed, delayed, or wrong diagnoses)7 are of increasing concern in this setting.8- 14 However, data about the most frequent misdiagnosed conditions are scarce, and little is known about which diagnostic processes are most vulnerable to breakdown. Most current data about diagnostic errors in primary care are derived from studies of malpractice claims or self-report surveys.10,15- 17 These methods introduce significant biases that limit the generalizability of findings to routine clinical practice. A recent report by the American Medical Association18- 19 recommends that efforts be made to “dramatically” strengthen the research base for outpatient safety, especially in the area of outpatient diagnostic errors. Understanding the circumstances in which these errors occur in typical practice is a necessary step toward generating preventive strategies.

In prior studies, we used a set of electronic health record (EHR)–based triggers (automated database queries) to identify primary care visits that were likely to be associated with diagnostic error.20 Our triggers were composed of algorithms to detect unusual patterns of care, namely, unplanned hospitalizations, return visits, or emergency department visits within a short time after an initial primary care encounter. Physicians performed record reviews of triggered visits and nontriggered control visits to identify diagnostic errors. Our primary objectives in the present study were to determine the types of diseases missed and the diagnostic processes involved in cases of confirmed diagnostic errors in primary care settings. This exploration could advance knowledge about conditions that are vulnerable to being missed in primary care and help prioritize error prevention strategies. Our secondary objective was to determine whether record reviews could shed light on potential contributory factors to inform future interventions.

[Argirios Argiriou]

και στα Ελληνικά:

Καθημερινή, 27/02/2013.

Ερευνα: Συνήθεις οι λανθασμένες διαγνώσεις στο ιατρείο.

Ανακριβείς ή λανθασμένες διαγνώσεις είναι συνήθεις στην πρωτοβάθμια περίθαλψη και μπορεί να θέσουν ορισμένους ασθενείς σε κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών, επισημαίνει αμερικανική μελέτη.

Λάθη στην εγχείρηση και στη συνταγογράφηση των φαρμάκων είναι στο επίκεντρο των προσπαθειών για την ασφάλεια του ασθενή, αλλά οι ερευνητές των οποίων τα ευρήματα δημοσιεύονται στην αμερικανική επιθεώρηση JAMA Εσωτερικής Παθολογίας τονίζουν πως όταν δεν δίνεται η προσήκουσα προσοχή, γίνονται εσφαλμένες διαγνώσεις.

Καθώς οι λανθασμένες διαγνώσεις είναι συχνές, τα λάθη αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε περισσότερες βλάβες της υγείας και σε θανάτους ασθενών σε σχέση με άλλα λάθη, σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Νιούμαν-Τόκερ της Ιατρικής Σχολής Τζον Χόπκινς στη Βαλτιμόρη, έναν από τους συντάκτες της έρευνας. «Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι τα λάθη στη διάγνωση είναι μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας. Μιλάμε για τουλάχιστον 150.000 ανθρώπους ετησίως, που πεθαίνουν ή υφίστανται σοβαρή βλάβη στην υγεία τους εξαιτίας της κακής διάγνωσης».

Για τη διεξαγωγή της μελέτης, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικά αρχεία υγείας για να εντοπίσουν 190 λανθασμένες διαγνώσεις που έγιναν σε επισκέψεις κατά την πρωτοβάθμια περίθαλψη σε ένα από τα δύο ιατρικά κέντρα.

Σε καθεμιά από τις περιπτώσεις αυτές, ο ασθενής στον οποίο έγινε εσφαλμένη διάγνωση νοσηλεύτηκε ή επισκέφθηκε εκ νέου το γιατρό ή μετέβη στην υπηρεσία εκτάκτων περιστατικών μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων μετά την αρχική διάγνωση.

Η ομάδα που διεξήγαγε τη μελέτη διαπίστωσε ότι οι λανθασμένες διαγνώσεις αφορούσαν ποσοστό 5 έως 7% περιπτώσεων πνευμονίας, καρδιακής ανεπάρκειας, νεφρικής ανεπάρκειας και καρκίνου, ασθένειες για τις οποίες οι γιατροί είχαν διαγνώσει αρχικά κάτι διαφορετικό.

Τα περισσότερα διαγνωστικά λάθη προκαλούν μετρίου η σοβαρού βαθμού βλάβη στον ασθενή, σύμφωνα με τους ερευνητές. Από τους 190 ασθενείς που είχαν λάθη στη διάγνωσή τους, 36 παρουσίασαν σοβαρή και μόνιμη βλάβη και 27 πέθαναν.

Μια από τις δυσκολίες για να γίνει μια ακριβής διάγνωση είναι ότι ορισμένα συνήθη συμπτώματα, όπως πόνος στο στομάχι ή λαχάνιασμα μπορεί να είναι ενδείξεις πολλών ασθενειών, σοβαρών ή όχι, επισημαίνουν οι ερευνητές.

«Αν δει κανείς τα συμπτώματα αυτά για τα οποία διαμαρτύρονται οι ασθενείς, είναι σαφώς κοινά συμπτώματα», δήλωσε ο Χαρντίπ Σινγκ, επικεφαλής της μελέτης στο Health Services Research and Development Center of Excellence του Χιούστον. «Αν κάποιος έρθει με ήπιο λαχάνιασμα και λίγο βήχα, μπορεί να νομίζει ότι πάσχει από βρογχίτιδα, ίσως έχει φλέγμα... και τελικά μπορεί να έρθει δύο ημέρες αργότερα με καρδιακή ανεπάρκεια».

Οι περισσότερες λανθασμένες διαγνώσεις γίνονται κατά στην επίσκεψη στο γιατρό, ο οποίος εκτός των άλλων δεν έχει ακριβές ιστορικό του ασθενή για να κάνει μια πλήρη εξέταση ή να ζητήσει να γίνουν οι σωστές εξετάσεις.

Ένα πράγμα που οι ασθενείς πρέπει να κάνουν, τονίζουν οι ερευνητές, είναι να πηγαίνουν στο γιατρό προετοιμασμένοι να του δώσουν όλες τις σχετικές πληροφορίες για τη φύση και τη χρονική διάρκεια των συμπτωμάτων που παρουσιάζουν. «Πιστεύω ότι είναι σημαντικό για τον ασθενή να ρωτά και να παρατηρεί τον γιατρό», δηλώνει ο Νιούμαν-Τόκερ. «Να θέτει εύστοχες ερωτήσεις όπως 'τι άλλο μπορεί να είναι αυτό;', 'τί σας ανησυχεί περισσότερο;'».

Επιπλέον οι ασθενείς δεν πρέπει να υποθέτουν ότι είναι καλά αν εκδηλώνουν νέα συμπτώματα ή τα συμπτώματά τους επιδεινώνονται μόνο και μόνο γιατί ο γιατρός είχε αρχικά διαγνώσει κάτι όχι σοβαρό, δηλώνει ο Σινγκ. «Πρέπει οι ασθενείς να μετέχουν ουσιαστικά στη συνομιλία με τους γιατρούς. Πιστεύω ότι το βασικό μήνυμα είναι: 'πώς μπορούμε αποτελεσματικά να κάνουμε μαζί τη διάγνωση;».

ΠΗΓΗ:ΑΜΠΕ

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος