Βρήκα πρόσφατα μια ανάλυση της εργασίας της Hanne B. Albert: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος H επιστήμη έχει γίνει μια τελείως βαρετή υπόθεση. Έχει εκλείψει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, του αναπάντεχου. Όλα βαίνουν σύμφωνα με το πρόγραμμα και λίγοι είναι αυτοί που κινούμενοι από πνευματική ανησυχία και επιστημονικές εμμονές προχωρούν με άλματα, ανατρέπουν κατεστημένες θεωρίες και προσφέρουν συναρπαστικές λύσεις-θεραπείες. Μία τέτοια επιστήμων είναι η Hanne Albert από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Δανίας, η οποία όταν το 2008 θέλησε να δημοσιεύσει την υπόθεσή της περί των αιτίων της χρόνιας οσφυαλγίας, βρήκε όλες τις πόρτες των επιστημονικών περιοδικών κλειστές, εκτός του British Journal of Sports Medicine και του "καταραμένου" Medical Hypotheses [1], [2].
Η Hanna Albert όμως ήταν επίμονη και τα κατάφερε. Σήμερα δεν υπάρχει περιοδικό που δε θα ήθελε να είχε δημοσιεύσει την επαναστατική ανακάλυψή της: οι μισές περίπου περιπτώσεις χρόνιας οσφυαλγίας λόγω δισκοκήλης (κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου) οφείλονται σε ένα μικρόβιο και μπορούν να καταπολεμηθούν με απλή φθηνή αντιβίωση! Σε μία εποχή όπου η οσφυαλγία αποτελεί το πρώτο αίτιο προσέλευσης στον ορθοπεδικό και οι προσφερόμενες λύσεις ακούν σε ονόματα όπως (κρατείστε την αναπνοή σας): ανοικτή δισκεκτομή, διαδερμική ενδοσκοπική δισκεκτομή, τοποθέτηση τεχνητού δίσκου προσθίως ή ενθεμάτων οπισθίως, σπονδυλοδεσίες, ενδοδισκική έγχυση ειδικού gel, στερεοτακτική ακτινοχειρουργική, έλξεις σε προκρούστια κρεβάτια και βελονισμός, η απλή λύση της Albert είναι ικανή να κλονίσει μία βιομηχανία που ανέδειξε καριέρες και δημιούργησε πλούτο και παρ’ όλα αυτά δεν προσέφερε ανακούφιση στους πάσχοντες.
Η υπόθεση της Albert ξεκίνησε πριν χρόνια, όταν διαπίστωσε ότι οι μισές από τις κήλες που αφαιρούνταν από ασθενείς ήταν μολυσμένες με το βακτηρίδιο Propionibacterium acnes, μέχρι σήμερα θεωρούμενο υπεύθυνο για την ακμή. Η θεωρία της ήταν απλή: το κατά τα άλλα άκακο αυτό μικρόβιο, το οποίο παρεπιδημεί και στα ούλα, με τους μικροτραυματισμούς που συμβαίνουν κατά το βούρτσισμα των δοντιών εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος και τελικά βρίσκει βολικό καταφύγιο στους μεσοσπονδύλιους δίσκους της σπονδυλικής στήλης. Εκεί αναπτύσσεται και τα προϊόντα του μεταβολισμού του προκαλούν φλεγμονές, οιδήματα και ρήξεις στον ινώδη δακτύλιο και στους παρακείμενους σπονδύλους, με αποτέλεσμα τον αφόρητο πόνο και την πρόκληση οσφυαλγίας ή/και ισχιαλγίας.
Η «απαράδεκτα» απλοϊκή της θεωρία, αποδείχτηκε με μία άψογα σχεδιασμένη κλινική δοκιμή που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2013 στο European Spine Journal [3]. Η Albert επέλεξε 162 ασθενείς με χρόνια οσφυαλγία λόγω δισκοκήλης, οι οποίοι εμφάνιζαν σπονδυλικό οίδημα διαπιστωμένο με μαγνητική τομογραφία. Στους μισούς χορήγησε αντιβίωση επί 100 ημέρες και στους άλλους μισούς ψεύτικο χάπι. Η πλειονότητα όσων έλαβαν αντιβίωση εμφάνισαν εντυπωσιακή βελτίωση στα συμπτώματά τους, η οποία διατηρήθηκε μέχρι και ένα χρόνο μετά τη λήξη της θεραπείας, ενώ όσοι έλαβαν εικονικό φάρμακο συνέχισαν να υποφέρουν. Η Δανέζα επιστήμων ήταν πολύ προσεκτική στη διατύπωσή της και τόνισε ότι η θεραπεία είναι αποτελεσματική μόνο σε όσους έχουν δισκοκήλη και οίδημα στον παρακείμενο σπόνδυλο.
Ήδη ακούγονται οι πρώτες διαμαρτυρίες, περί ανάγκης περαιτέρω μελέτης, περί ανάπτυξης ανθεκτικότητας και άλλων δακρύβρεκτων. Υπενθυμίζουμε, την περίπτωση του Barry Marshall ο οποίος θεράπευσε το πεπτικό έλκος με αντιβιοτικά. Στην αρχή δε τολμούσε να παρουσιάσει τα ευρήματα του ούτε καν σε συνέδριο επειδή τον γιουχάϊζαν οι γαστρεντερολόγοι.
Σε επικοινωνία που είχα με την ίδια την Hanna Albert παρομοίασε την περιπέτεια της με το Ασχημόπαπο, το γνωστό παραμύθι του Αντερσεν. "Είναι αδύνατο να διανοηθείς τον αρνητισμό, τα εμπόδια, την αγένεια και τις ταπεινώσεις που υπέμεινα όλα τα τελευταία 12 χρόνια. Το μόνο πράγμα που έδινε κουράγιο να συνεχίζω ήταν η ευγνωμοσύνη των ασθενών που θεράπευσα", μου ανέφερε. Η Albert πλέον φεύγει από τη Δανία, προς αναζήτηση άλλων τόπων πιο φιλόξενων και πιο ανοιχτόμυαλων. Πιθανώς να επιστρέψει, όχι ακριβώς στη Δανία αλλά κάπου εκεί κοντά, στη Στοκχόλμη. Για το Nobel. Σαν αυτό που πήρε το 2005, το άλλο ασχημόπαπο της επιστήμης, ο Barry Marshall.
Του Γρηγόρη Λάσκαρη