Με χτυπηματα κατω απο τη ζωνη δεν ασχολουμαι...και καταθετω ταυτοχρονα τη συμπαθεια μου...φυσικα θα μπορουσες να ειχες μιλησει απο την αρχη,σχετικα και αοριστα για αυτο ,οπως επραξες εκ των υστερων,(χωρις λεπτομερειες για προσωπα ) αλλα ΕΣΥ επέλεξες να μιλησεις πρωταρχικα για αρχοντια καποιων γιατρων και για live your myth in Greece...τωρα πως καποιος που στεκεται με δεος και σεβασμο απεναντι σε μια ασθενεια και θελοντας να εξυπηρετησει τον ασθενη του κανει ΕΣΕΝΑ να βγαζεις το αφοριστικο συμπερασμα πως το κανει για να αισθανεται αρχοντας,ΑΥΤΟ μπορεις να μου το εξηγησεις???Ή σου αρεσει να τσουβαλιάζεις και τα βλεπεις ολα τελολογικά?
Και εγω με τη σειρα μου ΛΥΠΑΜΑΙ!
Δεν το έχεις καταλάβει ίσως, αλλά με επιβεβαιώνεις συνεχώς. Και όχι μόνο εσύ αλλά χίλιες δυο άλλες συμπεριφορές που βλέπω καθημερινά.
Δεν μίλησα για αρχοντιά, μίλησα για άρχοντες. Είναι διαφορετικό πράγμα.
Βλέπουμε τον ασθενή με νεοπλασία και προσπαθούμε να δείξουμε την ανθρωπιά μας με το 0% που θα πληρώσει ο ΕΟΠΥΥ. Με ξένα κόλλυβα κάνουμε ελεημοσύνες. Όχι μόνο εμείς οι γιατροί αλλά και οι φαρμακοποιοί. Αυτή είναι η συμπάθεια, η εξυπηρέτηση; Αλήθεια αυτός που έχει λίγους μήνες ζωής μπροστά του, αυτό είναι πιστεύουμε ότι είναι το ενδιαφέρον του; Αυτό μόνο έχουμε να του προσφέρουμε και το κουβεντιάζουμε και στα fora κιόλας...;
Εμπειρικά σου λέω ότι όλοι αυτοί οι ασθενείς που φωνασκούν για τα ποσοστά είναι τα τρωκτικά του συστήματος, είναι οι συνδαιτυμόνες του Πάγκαλου στο "μαζί τα φάγαμε", είναι αυτοί που θα πατήσουν πάνω από πτώματα για τα "ποσοστά" τους.
Εμπειρικά επίσης σου λέω ότι ο ασθενής που ήρθε στις 28 του μήνα γιατί έληξε η συνταγή του και μας παρακαλά να την ξαναγράψουμε στο 99% των περιπτώσεων είναι αυτός που διακατέχεται από αρχοντιά. Δεν θα δεχτεί να μας πει ότι δεν είχε χρήματα να πληρώσει την συμμετοχή του και γι αυτό έληξε η συνταγή του. Ούτε θα απαιτήσει τα ποσοστά του. Σε αυτόν θα φερθούμε σαν άρχοντες των ποσοστών ή θα δείξουμε την ανάλογη συμπόνια; Σκέψου πόσα φύλλα χαρτί μας χαλά, πόσα μελάνια μας καταναλώνει... Να ξαναγράφουμε τις συνταγές του...
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι ένας άνθρωπος με καρκίνο, ελάχιστα απαιτεί από ένα γιατρό τα ποσοστά του. Μια κουβέντα θέλει από το γιατρό του: Να του πούμε ένα λόγο που θα νιώσει ότι ο χρόνος ζωής του μεγάλωσε. Να του πούμε τι θα κάνει με την διάρροια, τον εμετό, τον αίσθημα ότι στο επόμενο βήμα χάνει την ισορροπία του, πως θα κατορθώσει να νιώσει λιγότερο πόνο... Υπάρχει κάτι πολύ δύσκολο στην δουλειά μας. Να μπορέσουμε να μπούμε στο σώμα του καρκινοπαθή, να νιώσουμε τι νιώθει.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φράση που άκουσα κάποτε από ένα παπούλη: "Όλα δωρεάν μου τα δίνουνε. Δεν πρέπει να είναι πολλά τα ψωμιά μου για να το κάνουν αυτό". Ένιωσα δήμιος.