Η τιμή μιας γυναικείας τσάντας.

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή, 05/06/2013.
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου.


Πόσο αξίζει μία γυναικεία τσάντα; Εξαρτάται, θα μου πείτε. Υπάρχουν τσάντες που κοστίζουν μια περιουσία και άλλες που τις αγοράζεις στην κινεζική αγορά. Ας με συγχωρήσουν οι φεμινίστριες όμως, και για να προχωρήσω, οφείλουμε να συμφωνήσουμε πως η τσάντα είναι απαραίτητο στοιχείο του εξοπλισμού της θηλυκής γοητείας, η οποία, σε πείσμα των φεμινιστριών που δεν με συγχώρησαν, παραμένει κεντρικό υπαρξιακό ζήτημα ανεξαρτήτως φύλου. Φετίχ αντίστοιχης αξίας με τις γόβες, τα σανδάλια, το χρώμα των νυχιών και τους άκομψους κοθόρνους του καλοκαιριού. Είναι μια σταθερή αξία του σύγχρονου κόσμου, παλαιότερη και ανθεκτικότερη από τη γνώση της αγγλικής, τη δίαιτα, την αγάπη για το γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά και την εντατική άσκηση των κοιλιακών μυών.

Τι μπορεί να κρύβει μια γυναικεία τσάντα; Τις περισσότερες φορές ένα κινητό που χτυπάει και για να το βρει η κάτοχός του βγάζει πορτοφόλια, μαντίλια, σημειωματάρια, ατζέντες, φορολογικές ενημερότητες, φακελάκια τσίχλες, καλλυντικά πρώτης ανάγκης, ξεχασμένα εισιτήρια, βιβλία, ένα πιστοποιητικό που είχε ξεσηκώσει τον κόσμο τόσες μέρες για να το βρει, ένα δεύτερο κινητό που δεν χτυπάει, άλλα αντικείμενα, τα οποία βλέποντάς τα εκνευρίζεται διότι της είναι εντελώς άχρηστα, κι άλλα εντελώς ιδιωτικής φύσεως που λένε. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τη συναισθηματική της αξία, τις αναμνήσεις και τις υποσχέσεις που κάποτε ψιθύρισε το άγγιγμα της τσάντας, μπορούμε να συμπεράνουμε πως μια τσάντα κουβαλάει μέσα της έναν ολόκληρο κόσμο. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να δείξουμε κατανόηση στην αντίδραση της κυρίας Βούλτεψη, η οποία αρνήθηκε να ανοίξει την τσάντα της κατά τη διάρκεια του ελέγχου εισερχομένων βουλευτών στον ναό της δημοκρατίας. «Είναι θέμα αρχής και κοινής λογικής», όπως πολύ καίρια σημείωσε η ίδια. Διότι περνάς με την τσάντα, χτυπάει το «μαραφέτι» και μετά δεν σου κάνουν σωματικό έλεγχο, αλλά σου ζητούν να περάσουν πάλι την τσάντα μόνη της, χωρίς το σώμα σου. Ολα αυτά αποτελούν κατάφωρη παραβίαση της κοινής λογικής, και σε θέματα λογικής, ως γνωστόν, οι βουλευτές μας δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Οφείλουν μάλιστα να «ξεϊσχύσουν», όπως προσφυώς επισήμανε.

Ομως, για να σοβαρευτούμε. Καταλάβατε εσείς γιατί έγινε όλη αυτή η φασαρία; Μήπως έκρυβε φωτογραφία του Φώτη Κουβέλη η οποία, εάν την ανακάλυπταν, θα προκαλούσε κρίση της τρικομματικής; Μήπως είχε τα νεύρα της; Κάτι που σε όλους μπορεί να συμβεί. Ή μήπως θεώρησε πως η άρνηση ελέγχου δεν είναι απλώς δικαίωμα, αλλά υποχρέωση του βουλευτή – ένας απ’ αυτούς τους άγραφους νόμους που θωρακίζουν την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία; Τον έχουν κατοχυρώσει ένας Κίμων Κουλούρης, παραβιάζοντας ερυθρούς σηματοδότες, ένας Ακης Τσοχατζόπουλος, που εξευτέλισε υπάλληλο του αεροδρομίου η οποία είχε το θράσος να μην τον αναγνωρίσει και του ζήτησε ταυτότητα. Και η συμπαθής Πολυάννα του ΠΑΣΟΚ, η κ. Γεννηματά, η οποία έκλεισε ιδίου κάλλους επεισόδιο στο αεροδρόμιο του Αμστερνταμ με την ιστορική ατάκα: «Αν συμπεριφέρονται έτσι σ’ εμάς, τότε τι να πουν οι απλοί πολίτες;».

Αν απορείτε τώρα από πού αντλούν το θράσος τους οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία για να κάνουν φασαρία και να τσαλαπατήσουν τους κανόνες συμπεριφοράς, να μην απορείτε. Η έλλειψη σοβαρότητας, σε συνδυασμό με την αλαζονεία που συνοδεύει την ιδιότητα του πατέρα ή της μητέρας του έθνους, είναι ένα εξαιρετικά εκρηκτικό μείγμα. Τόσο εκρηκτικό που δεν φτάνουν ούτε οι «μπάτσοι» του κυρίου Βούτση για να συμμαζέψουν τα συντρίμμια ενός κόσμου που έχει χάσει το αίσθημα του γελοίου. Διότι, άλλο να προκαλείς αγανάκτηση, άλλο να προκαλείς θυμό κι άλλο να προκαλείς χάχανα. Εκεί, λυπάμαι, αλλά δεν σώζεσαι με τίποτε.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος