Ο πόνος στο παιδί με καρκίνο

[Γιούλη]

Για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, το να πηγαίνουν σχολείο αποτελεί ένα θεμελιώδες συστατικό για μια φυσιολογική ζωή.

Το σχολείο προσφέρει στα παιδιά τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσουν με τους συνομηλίκους και τους δασκάλους τους. Είναι ο τόπος όπου τα παιδιά δεν αναπτύσσουν μόνο τα ακαδημαϊκά τους προσόντα, αλλά ταυτόχρονα αποκτούν εμπειρίες μάθησης τόσο στο κοινωνικό όσο και στο συναισθηματικό τομέα.

Ο καρκίνος στην παιδική ηλικία διαταράσσει το ρυθμό ζωής του παιδιού. Για ένα μικρό διάστημα η ζωή του αλλάζει παντελώς. Για κάποιο μεγαλύτερο διάστημα, το παιδί και η οικογένειά του, καθώς επίσης και το σχολείο του επηρεάζονται από τις αλλαγές αυτές. Το σχολικό περιβάλλον προσφέρει στα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο μια ευκαιρία να βιώσουν τη ζωή σαν μαθητές και όχι σαν ασθενείς. Το βάρος πέφτει στη διατήρηση της ποιότητας της ζωής μέσα στο νοσοκομείο, έτσι ώστε το παιδί της προσχολικής ηλικίας να περάσει με τη μικρότερη δυνατή ψυχολογική επιβάρυνση το διάστημα της νοσηλείας του.

Οι σκοποί του προγράμματος προσχολικής αγωγής έχουν σαν κοινή επιδίωξη να δώσουν την αίσθηση της καθημερινής ζωής, μέσα σε έναν 'ζωτικό' χώρο, όπου το παιδί με τον παιδαγωγό θα μπορέσει να εκφράσει συναισθήματα, θα μιλήσει για τους φόβους που νιώθει, θα βρει τρόπους να ξεπερνά την καθημερινή πραγματικότητα που είναι τουλάχιστον ενοχλητική, εξ αιτίας του πιθανού πόνου, του φόβου για τον πόνο των συνθηκών νοσηλείας και του αποχωρισμού από τη μητέρα.

Πέρα από την εφαρμογή ενός προγράμματος που επιδιώκει καθημερινά τη δημιουργία επικοινωνίας, κλίματος εμπιστοσύνης, αλληλοαποδοχής, κατανόησης και συναισθηματικής επαφής, τόσο ανάμεσα στο νηπιαγωγό και στα παιδιά όσο και μεταξύ τους, μέσα από διαδικασίες έκφρασης και χαλάρωσης, με το παιχνίδι, το παραμύθι, την αναπαράσταση ρόλων, τη ζωγραφική, προβάλλει η αναγκαιότητα μάθησης, γνωστικής καλλιέργειας και ανάπτυξης. Έτσι, δίνεται στο παιδί, στο βαθμό που είναι εφικτό, η δυνατότητα μείωσης των επιπτώσεων που έχει η αρρώστια στην ψυχική του υγεία και βοηθείται να αντιμετωπίσει την ένταξή του στη ζωή, χωρίς το φόβο ότι έχει μείνει πίσω σε πολλά.

 ΠΗΓΗ: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

 

[Γιούλη]

“Πόνος υπάρχει όποτε ο πάσχων αναφέρει ότι υπάρχει”

Η φροντίδα του παιδιού που πάσχει από μια σοβαρή και απειλητική για τη ζωή αρρώστια όπως ο καρκίνος, πρέπει να είναι ολιστική σε όλες τις φάσεις της νόσου. Πρέπει να περιλαμβάνει την σύγχρονη και επιστημονικά τεκμηριωμένη αντιμετώπιση τόσο της ίδιας της νόσου όσο και των σοβαρών προβλημάτων που απορρέουν από την νόσο και την χορηγούμενη θεραπεία. Μεταξύ των τελευταίων περιλαμβάνεται ο πόνος, ένα σύμπτωμα που επηρεάζει καταλυτικά την ποιότητα ζωής του παιδιού και της οικογένειάς του. Ο πόνος στα παιδιά με καρκίνο αναγνωρίζεται σήμερα ως σύμπτωμα σημαντικό και εξουθενωτικό που επηρεάζει την ποιότητα της ζωής τους .Η λέξη πόνος προέρχεται από το ρήμα πένομαι που σημαίνει μοχθώ, κοπιάζω, άρα  ο πόνος  ισοδυναμεί με σκληρή εργασία, μόχθο. Το ουσιαστικό άλγος ετυμολογικά συνδέεται με το ρήμα αλέγω που σημαίνει μεριμνώ, φροντίζω, άρα με την λέξη άλγος αποδίδεται ο σωματικός ή ψυχικός πόνος, δοκιμασία.

Έτσι λοιπόν, πόνος είναι οτιδήποτε χαρακτηρίζεται ως «πόνος» από το πρόσωπο που έχει ή είχε την εμπειρία του. Πόνος υπάρχει όποτε ο πάσχων αναφέρει ότι υπάρχει. Είναι η δυσάρεστη εμπειρία των αισθητηρίων οργάνων και του συναισθήματος που συνοδεύεται από πραγματική ή ενδεχόμενη βλάβη των ιστών ή περιγράφεται με όρους που σημαίνουν βλάβη. Ο πόνος είναι πάντοτε υποκειμενικός, είναι ό,τι το παιδί περιγράφει ως δυσάρεστο συναίσθημα και όχι ό,τι οι άλλοι πιστεύουν ή ερμηνεύουν, υποβαθμίζει τη ζωή αυτού που πονάει. Επομένως πόνος στο παιδί είναι ό,τι υποβαθμίζει τη ζωή του αλλά και τη ζωή όσων το φροντίζουν. Το κάθε άτομο μαθαίνει να χρησιμοποιεί τη λέξη «πόνος» δια μέσου εμπειριών που σχετίζονται με κάκωση σε πρώιμη ηλικία (International Association of Study of Pain –ΙΑSP Pain/1979). Συμπερασματικά, θα λέγαμε, πόνος είναι η δυσάρεστη αισθητική και συγκινησιακή υποκειμενική εμπειρία.

Ο πόνος στα παιδιά με καρκίνο μπορεί να οφείλεται στη νόσο, στη θεραπεία για τη νόσο και τις παρεμβάσεις για τη διάγνωση ή θεραπεία της νόσου (Μπάκα και συν., 2006), και επηρεάζεται από ένα σύνολο ψυχολογικών παραγόντων. Μερικοί απ' αυτούς περιλαμβάνουν την ερμηνεία που το άτομο δίνει στο πόνο του, την προσοχή που επικεντρώνει σε αυτόν, το άγχος και την αίσθηση ελέγχου που πιστεύει ότι μπορεί να ασκήσει πάνω στον πόνο, τις προσδοκίες που έχει σχετικά με τις επιπτώσεις του, τους κοινωνικούς και πολιτισμικούς παράγοντες που επηρεάζουν την αντίληψη του πόνου και τη στάση του ατόμου απέναντί του.

Οι ατομικοί παράγοντες που επηρεάζουν την έκφραση πόνου είναι η ηλικία, η ωριμότητα και εξέλιξη, η προσωπικότητα, η οικογένεια και οι δεσμοί, ο κοινωνικός περίγυρος, η θρησκευτική παράδοση και η προηγηθείσα εμπειρία πόνου.

ΠΗΓΗ: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Denominator]

Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να πραγματωθεί το πλαίσιο στο οποίο αναφέρεστε με δεδομένες τις τρέχουσες συνθήκες στην Υγεία και την Παιδεία;
Ο λόγος που ρωτώ είναι διότι στο forum είναι χρήσιμο να προτείνουμε και πρακτικές λύσεις.

[Γιώργος Κανελλόπουλος]

Υπάρχει πρόγραμμα για παιδιά του δημοτικού, που νοσηλεύονται για καιρό και πηγαίνει δάσκαλος στο νοσοκομείο.

[Δ. Κουναλάκης]

Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να πραγματωθεί το πλαίσιο στο οποίο αναφέρεστε με δεδομένες τις τρέχουσες συνθήκες στην Υγεία και την Παιδεία;
Ο λόγος που ρωτώ είναι διότι στο forum είναι χρήσιμο να προτείνουμε και πρακτικές λύσεις.

Βασικά η κατάσταση μοιάζει δύσκολη:
Η οικογένεια που έχει φράγκα θα πληρώσει δυσανάλογα για κάτι που θα κάνει το παιδί να νιώσει καλύτερα.
Η οικογένεια που δεν έχει φράγκα θα πετύχει το ίδιο και καλύτερο εάν μπορεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της, να σταθεί απλά-γλυκά στο παιδί, χωρίς να κάνει πολλά και πολύπλοκα. Αυτό όμως θέλει μεγάλη εσωτερική δύναμη.

Το ερώτημα είναι τι διαθέτουμε συνήθως: Δύναμη ή Χρήματα.

Το όλο θέμα μου θύμισε την γνωστή ιταλική ταινία Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος.