Θέματα Εργασίας > Εργασία στον ιδιωτικό τομέα (αυτοαπασχόληση)
Κοντότα: Για την Alpha Bank επιτρέπεται. Για τον ιδιώτη Ιατρό απαγορεύεται..
Argirios Argiriou:
Αντιγράφω ανάρτηση ( 29/05/2017) του συναδέλφου Γενικού Ιατρού Νεκτάριου Νικολόπουλου στην ομάδα ΓΕΝΙΚΟΙ / ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΙ ΙΑΤΡΟΙ ΕΛΛΑΔΑΣ στο facebook:
Ένα διαφορετικο μοντέλο παροχής ΠΦΥ προωθείται στις ΗΠΑ.
Βέβαια ένα τέτοιο είχαμε εμείς επι εποχής Ιπποκράτη και στις αρχες του περασμένου αιώνα με την Κοντότα.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
The direct primary care (DPC) model gives family physicians a meaningful alternative to fee-for-service insurance billing, typically by charging patients a monthly, quarterly, or annual fee (i.e., a retainer) that covers all or most primary care services including clinical, laboratory, and consultative services, and care coordination and comprehensive care management. Because some services are not covered by a retainer, DPC practices often suggest that patients acquire a high-deductible wraparound policy to cover emergencies.
Direct primary care benefits patients by providing substantial savings and a greater degree of access to, and time with, physicians.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Σε μια παραλλαγή αυτού του μοντέλου θα μπορούσε να στηριχθεί πολύ καλά ο θεσμός του οικογενειακού ιατρού στην Ελλάδα με εξαιρετικα οικονομικά απότρλεσματα .
Argirios Argiriou:
Από δημοσίευση του Γενικού Ιατρού Δημήτρη Κουναλάκη σε άλλο σημείο του φόρουμ:
Ερώτηση: Εάν βάλεις 30 ευρώ επίσκεψη και πεις σε όποιο τα πληρώσει ότι μπορεί, αν πληρώσει άμεσα επιπλέον 10 ή 20€, να έρχεται με ραντεβού στις ώρες του ιατρείου μέχρι τέλος του χρόνου όσες φορές θέλει χωρίς να ξαναπληρώσει πως θα του φανεί;
Θα μπορούσε να είναι και 40€ για κάτω των 60 ετών και 60€ για άνω των 60€.
Μου κάνει εντύπωση σε πόσο μεγάλο ρίσκο μπαίνει το υπουργείο προσφέροντας μια σύμβαση που δίνει 9 ευρώ το άτομο το χρόνο στην καλύτερη περίπτωση.
Φορολογικά, η εφάπαξ πληρωμή με κατόπιν δωρεάν παροχή υπηρεσίας όλο το έτος είναι εφικτή με ένα μονοσέλιδο συμφωνητικό και μπορεί να γίνει με το ΑΦΜ αυτού που πληρώνει από την οικογένεια του ασθενή και ηλεκτρονική δήλωση του συμφωνητικού στο taxis στην κατηγορία "Εφαρμογή Παρακρατούμενων Φόρων" και συγκεριμένα "Κατάσταση Συμφωνητικών παραγράφου 16, άρθρου 8, Ν 1882/90" όπου δηλώνεται κάθε σύμβαση που κάνουμε.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Argirios Argiriou:
Κοντότα, μια λέξη που ξέφυγε.
Posted by sarant στο 29 Ιουνίου, 2012
Όταν μάζευα το υλικό για το βιβλίο μου «Λέξεις που χάνονται», αναζητούσα σπάνιες λέξεις (αν και όχι πολύ σπάνιες), και για να υπάρχει ένα κάπως αντικειμενικό κριτήριο είχα πει ότι θα αποκλείω από το βιβλίο όποια λέξη περιλαμβάνεται στα μεγάλα σύγχρονα λεξικά μας, δηλαδή τα λεξικά Μπαμπινιώτη και Τριανταφυλλίδη, με το σκεπτικό ότι αν μια λέξη υπάρχει σε ένα από τα λεξικά αυτά, δεν θα είναι και τόσο σπάνια· κι έτσι, εφαρμόζοντας άτεγκτα αυτό το κριτήριο, αναγκάστηκα να μην συμπεριλάβω στο βιβλίο μερικές ωραίες λέξεις για τις οποίες είχα να πω κάμποσα πράγματα (μια από αυτές θα τη δούμε την επόμενη εβδομάδα), επειδή υπήρχαν σε ένα από τα δύο παραπάνω λεξικά. Όμως, μια λέξη ξέφυγε -δηλαδή την έβαλα στο βιβλίο παρόλο που υπάρχει στο λεξικό Μπαμπινιώτη· σ’ αυτή τη λέξη θα αφιερωθεί το σημερινό μας σημείωμα -όμως δεν θα αρκεστώ να παρουσιάσω το σχετικό λήμμα από το βιβλίο μου, που αναγκαστικά ήταν περιορισμένο, αλλά θα συμπληρώσω μερικά πράγματα ακόμα.
Η λέξη αυτή είναι η κοντότα. Το λεξικό Μπαμπινιώτη δίνει τον εξής ορισμό: κοντότα είναι το συμβόλαιο με το οποίο οι κοντοτιέροι έθεταν τον εαυτό τους στην υπηρεσία μιας πόλης ή ενός χωροδεσπότη. Και στο διπλανό λ. κοντοτιέρος μας λέει ότι ήταν μισθοφόροι πολεμιστές που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους με συμβόλαιο, και ότι η λέξη χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα στους πολέμους μεταξύ των ιταλικών πόλεων-κρατών τον 14ο με 16ο αιώνα.
Η λέξη ετυμολογείται από το ιταλικό condotta (μίσθωση), αλλά ο ορισμός του Μπαμπινιώτη λέει τη μισή αλήθεια. Διότι ο θεσμός της κοντότας, της επί συμβάσει παροχής υπηρεσιών, δεν περιορίστηκε στις ιταλικές πόλεις της Αναγέννησης αλλά είχε μακρά ιστορία και στην Ελλάδα σε πολύ πιο κοντινά μας χρόνια. Και δεν χρησιμοποιείται μόνο για στρατιωτικούς.
Κοντότα στα νεότερα χρόνια ήταν η συμφωνία ανάμεσα σε έναν ειδικό επαγγελματία, συνήθως γιατρό, και στους κατοίκους ενός χωριού, κατά την οποία ο επαγγελματίας με εφάπαξ αμοιβή αναλάμβανε να παρέχει υπηρεσίες για ορισμένο χρονικό διάστημα, συνήθως για ένα χρόνο. Για παράδειγμα, σε έγγραφο των δημογερόντων του Άργους το 1800 διαβάζουμε: Δια του παρόντος συμφωνητικού γράμματος γίνεται δήλον, ότι οι κάτωθεν γεγραμμένοι ευγενέστατοι άρχοντες της πολιτείας του άργους συνεφώνησαν μετά του εξοχωτάτου σιορ δοτόρου κυρίου χριστοδούλου σεβαστού, δια να έχη την επιστασίαν της πολιτείας ταύτης, και να κουράρη τους τυχόντας ασθενείς, όστις υπεσχέθη να είναι πρόθυμος, και με όλην την σπουδήν να καταγίνεται δια κάθε ασθενή οπού ήθελεν ακολουθήση εις την αυτήν πολιτείαν, να τον βιζιτάρη και να προθυμοποιήται δια την υγείαν του. οι δε ευγενέστατοι άρχοντες υπόσχονται να δίδωσι κοντότα τη αυτού εξοχότητι δια τας βίζιτάς του γρόσια χίλια τον καθέκαστον χρόνον, και εν κονάκι να κάθηται. όσα δε ιατρικά ήθελε δώση εκάστου ασθενούς θέλη πληρώνηται την τιμήν αυτών παρά του ιδίου…
Λοιπόν, ο γιατρός, Χριστόδουλος Σεβαστός το όνομά του, θα έπαιρνε αμοιβή χίλια γρόσια το χρόνο (ποσό πολύ σημαντικό, σύμφωνα με τη μελετήτρια) και ένα σπίτι για να μένει· και θα κουράριζε δωρεάν τους κατοίκους του Άργους, αλλά τα έξοδα για τα φάρμακα θα βάραιναν τους ασθενείς.
Η κοντότα έφτασε και στον εικοστό αιώνα. Στο Διαδίκτυο βρίσκει κανείς ένα βιβλίο για τη Μαρία Μητσιάλη (1895-1981), που υπηρέτησε ως γιατρός στους Παξούς με το σύστημα της κοντότας από το 1924 έως το 1968. Έπαιρνε από κάθε οικογένεια μισή, μία ή δυο ξέστες (δεκαεξάκιλα) λάδι το χρόνο.
Κοντότα με γιατρό μπορούσε να συναφθεί και από μια οικογένεια. Ο Κώστας Μάκιστος, στο διήγημα «Ο γάμος της Καρουλιάς», από την συλλογή «Ο Τάραχος» γράφει: «Πλέρωνε και τον γιατρό, το Θεόφραστο «κοντότο» με τη χρονιά ο Παπαλουκάς, να βλέπει τα παιδιά, προτού, -μη γένοιτο- πάθουν από κακιά αρρώστια». Αλλά και ο Μακρυγιάννης γράφει στα Οράματα ότι είχε γιατρό, τον Αλέξανδρο, στο σπίτι με κοντότα. Άλλοτε τη συμφωνία την έκλεινε το συμβούλιο ενός συνεταιρισμού, οπότε κάλυπτε τα μέλη του συνεταιρισμού και τις οικογένειές τους.
Αλλά δεν ήταν μόνο οι γιατροί. Παλιότερα και οι δάσκαλοι δούλευαν με κοντότα, κλείνοντας συμφωνίες με την τοπική κοινωνία. Αλλού πάλι υπήρχε, με κοντότα, ο κοινοτικός χαλκιάς, που αναλάμβανε να επισκευάζει τα γεωργικά εργαλεία όλου του χωριού (αλλά τα υλικά τα πλήρωνε ο ενδιαφερόμενος αγρότης). Συνήθως η πληρωμή γινόταν σε είδος, όπως είδαμε και στο παράδειγμα των Παξών.
Το λεξικό Μπαμπινιώτη περιλαμβάνει λήμμα κοντότα, αλλά όπως είπαμε αναφέρεται στην ιστορική σημασία, του συμβολαίου με τον μισθοφόρο στρατιώτη, όχι στη νεότερη με τους γιατρούς και τους άλλους επαγγελματίες. Η συμπερίληψη της παλιότερης σημασίας δικαιολογείται διότι τη βρίσκει κανείς σε ιστορικά συγγράμματα, ενώ τη νεότερη σημασία οι περισσότεροι την αγνοούν. Βέβαια, με την με την κατάρρευση του κράτους προνοίας, δεν αποκλείεται και η κοντότα να αναβιώσει -και να πληρώνουμε τους γιατρούς με λάδι και με φασόλια. Αλλά πού θα βρούμε το λάδι;
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Argirios Argiriou:
How my life changed: transitioning to direct primary care.
By Rob Lamberts, MD
Aug 1, 2018
Editor's Note: Welcome to Medical Economics' blog section which features contributions from members of the medical community. These blogs are an opportunity for bloggers to engage with readers about a topic that is top of mind, whether it is practice management, experiences with patients, the industry, medicine in general, or healthcare reform. The opinions expressed here are that of the authors and not UBM / Medical Economics.
“So, how’s life in your concierge practice?”
I didn’t correct him; people don’t know the difference. Five years ago, I left “normal” fee-for-service medicine to start a direct primary care practice. Most people have no idea what that means, and my colleague, who was calling me for a recommendation on a nurse practitioner student I’d precepted, obviously didn’t know either.
“Great,” I said honestly. “Life is really so much better, and the care I give is so much better than it used to be. I’ve got time with people.” I normally try not to get too enthusiastic when talking to colleagues, as it sounds either too good to be true or like I’m rubbing in how good my life is now. But for some reason I added, “Even after five years I’m not busy; I saw just two patients this morning.”
There was a brief silence on the other end of the line. “Two patients?” He asked, sounding stunned. Then he added quietly, as if talking to himself, “I just can’t imagine that.” Feeling a bit guilty (I was taught to never brag), I changed the subject and talked about the nurse practitioner, asked about his life, his family, and ended the call.
I was struck by just what a gulf lay between my life and his, and between my life now and the one I had just five years ago. I had been in my old practice for 18 years when a disagreement with the other doctors led to my departure. I had loved being a primary care doctor and had built a thriving (and very busy) practice. But over the last few years, my joy in practice had been hacked away by the increasing requirements of the government, computerized records, data submission, insurance harassment, and shrinking time with each person. By my last year I was becoming increasingly aware of my ineffectiveness as a doctor. I didn’t feel like I was able to give truly good care to anyone.
I was burning out.
So it was a blessing when friction with my partners ended up in an all-out break up. I could hit the reset button and do things right. I had no desire to rejoin the hamster wheel of fee-for-service primary care. I didn’t want to fight the battle between what was best for my business and what was best for my patients. Things had to change, or I’d have to find another profession.
I considered working for a hospital, joining another group practice, or even working for the VA. But all of these options seemed to reproduce the problems that were burning me out in my old practice. I also considered “concierge” care, and even spoke to one of the companies that helps with that transition, but it just didn’t feel right. I cared deeply about my elderly and low-income patients who couldn’t afford the monthly subscription fee, and wanted something that would be more within their reach.
There was one solution that seemed right to me: direct primary care. This practice model has two main differences from fee-for-service care:
• Payment is from the patient (no insurance or other third-party payments accepted); and
• Patients pay only a low monthly fee (usually around $50 per month for each patient) which covers all care.
As I considered the repercussions of each of these differences I realized that the care I could give in this model was radically different and much better. Despite having few examples to learn from (there were around 100 practices in the U.S. using this model when I started), I opened my practice in February 2013 and have not regretted the decision since. My practice now has over 750 patients, and I still have room for growth.
My income now equals that which I had when I left my old practice. Most importantly, I love the medicine I practice now and feel like I am giving truly good care to all of my patients.
This article is the first in a series where I will go into more detail about my journey, about how direct primary care looks in real life, and about how to transition (hopefully with less struggle than I went through). I truly believe this not only is best for doctors and patients, but perhaps an idea that could rescue a system that is dying at the hands of others.
Rob Lamberts, MD, is a board-certified internist and pediatrician who runs Dr. Rob Lamberts, LLC, a direct primary care practice in Augusta, Ga. He also recently gave a TED talk on the DPC model. Have questions about DPC? Email medec@ubm.com.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Argirios Argiriou:
Εύστοχο σχόλιο συναδέλφου στο facebook στις 21/11/2019:
Εταιρεία είναι , ότι θέλει κάνει ( απο διαφήμιση - προσφορές). Αν ήταν ιατρός ελ.επαγγελματίας θα είχε πάει καροτσάκι στο πειθαρχικό του ΙΣ. :P
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση