Η σιωπή των οπαδών.

[Argirios Argiriou]

03/10/2013,
του συγγραφέα Νίκου Δήμου.

Γράφω 48 ώρες μετά την σύλληψη του Fuehrer – του υπέρτατου αρχηγού της Χρυσής Αυγής. Όπως γνωρίζει όλη η Ελλάδα, την ακολούθησαν δεκάδες άλλες συλλήψεις βουλευτών, στελεχών, συνεργατών. Επί ώρες τους βλέπαμε να μπαίνουν και να βγαίνουν στην Γ.Α.Δ.Α. και τα δικαστήρια της (τέως) Σχολής Ευελπίδων.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση τόσο την πρώτη μέρα, όσο και την δεύτερη, ήταν η παντελής απουσία των οπαδών. Ούτε μία σοβαρή αντίδραση!

Τον «Λαϊκό Σύνδεσμο Χρυσή Αυγή» τον ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές 400.000 ψηφοφόροι. Σύμφωνα όμως με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ο αριθμός αυτός είχε τουλάχιστον διπλασιαστεί. Σε μερικές μετρήσεις πλησίαζε το εκατομμύριο.

Ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι από την μία πλευρά και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στα πεζοδρόμια της Αλεξάνδρας ή της Ευελπίδων, που ζήτημα ήταν αν μάζευαν 100 με 150 άτομα!

Τους έπιασαν στον ύπνο; Εντάξει την πρώτη μέρα. Αλλά μετά; Εκτός αν αποδέχθηκαν όλοι ότι οι Ζορό βγήκαν εγκληματίες. Εμείς το ξέραμε. Αλλά οι οπαδοί;

Μιλάμε για τη Χρυσή Αυγή. Το κατεξοχήν ακραίο, αντιπολιτευόμενο, «αντισυστημικό» κόμμα, με την άρτια οργάνωση, την ιεραρχία, τους μαζικούς οπαδούς και τα τάγματα εφόδου.

Πού πήγαν όλοι αυτοί; Οι αντιμνημονιακοί γιατί σιώπησαν όταν φυλάκιζαν φανατικούς αντιμνημονιακούς; Οι πατριώτες γιατί κρύφτηκαν όταν ξεφτιλίζανε με χειροπέδες τους υπέρ-πατριώτες; Οι αγανακτισμένοι γιατί μούλωξαν; Ακόμα και οι μπαχαλάκηδες, που επωφελούνται από κάθε αναστάτωση, που εμφανίζονται σε κάθε πορεία – εξαφανισμένοι.

Καμία διαμαρτυρία. Άκρα του τάφου σιωπή. Υγιές σύμπτωμα. Δείχνει ότι δεν υπάρχει πραγματική συνεκτική ουσία, πίστη, πεποίθηση, ιδεολογία. Ή κι αν υπάρχει κάτι, είναι τόσο αδύναμο που δεν μπορεί να κατεβάσει στους δρόμους ούτε χίλια άτομα. Οι παραπλανηθέντες, οι μετανοήσαντες, οι θρασύδειλοι, και οι από σκοπιμότητα ψηφίσαντες, σιωπούν.

Για πολλούς ήταν μία δοσοληψία. Θα σου δώσω την ψήφο μου να μου κάνεις τη δουλειά μου. Να τρομάζεις, να κυνηγάς και να διώχνεις τους μετανάστες. Να τηρείς το Νόμο (τον «δικό μας») και την Τάξη. Να εκφράζεις την αγανάκτηση μου. Να δέρνεις τους αντιπάλους μου.

Με άλλα λόγια, να μου δίνεις την δύναμη και την ισχύ, τα μπράτσα και τα μούσκουλα που δεν διαθέτω. Είπαμε και στο περασμένο τεύχος πως ο Φασισμός είναι η ιδεολογία της βίας και της ωμής δύναμης. (Άρα δεν είναι πραγματική ιδεολογία). Την δύναμη αυτή αγοράζω με την ψήφο μου, σε αυτή συμμετέχω – για πρακτικούς λόγους. Αλλά ως εκεί που με συμφέρει. Όχι να εκτεθώ και να κατέβω στους δρόμους…


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος)