03/01/2014.
του Αρίστου Δοξιάδη.Σήμερα το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο ανακοίνωσε οτι ένας ανασφάλιστος ασθενής που είχε εξετάσει πέθανε γιατί “... δεν καταφέραμε να βρούμε δημόσιο νοσοκομείο που θα τον δεχτεί χωρίς κόστος, αφού αδυνατούσε να ανταποκριθεί οικονομικά.” Η ανακοίνωση εδώ. Το ΜΚΙ αναφέρει οτι υπάρχουν και άλλοι ασθενείς που κινδυνεύουν για παρόμοιους λόγους, και κάνει έκκληση για να σωθούν.
Το θλιβερό περιστατικό ας γίνει αφορμή για να καταλάβουμε τις παθογένειες του συστήματος υγείας όπως χτίστηκε από το 1982, και όπως μεταλλάσσεται μέσα στην κρίση. Δεν είμαι ειδικός, αλλά προσπάθησα να καταλάβω τι συνέβαινε και τι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Με βοήθησε μια συζήτηση στο facebook, στον τοίχο του ιατρού Αλέξανδρου Καραγιάννη, με άλλους ιατρούς και νοσηλεύτριες (εδώ).
Το ΕΣΥ δεν ήταν ποτέ “δωρεάν”, όπως π.χ. είναι το δημόσιο σχολείο. Ο ασθενής έπρεπε να πληρώσει για την νοσηλεία, είτε ο ίδιος, είτε το ασφαλιστικό του ταμείο. Πριν από την κρίση, αυτό δεν φαινόταν να είναι μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, για δύο λόγους: Πρώτο, οι ανασφάλιστοι ήταν σχετικά λίγοι, αλλά και απο αυτούς, πολλοί δεν ήταν φτωχοί.
Δεύτερο,
στην πράξη, όποιος δεν είχε να πληρώσει δεν πλήρωνε, τα χρωστούσε, χωρίς συνέπειες αφού τα νοσοκομεία σπανίως τον κυνηγούσαν για την είσπραξη. Το σύστημα λειτουργούσε στην πράξη σα να ήταν σύστημα ελεύθερης και καθολικής πρόσβασης, αλλά χωρίς να είναι επίσημα. Αρκούσε ο ανασφάλιστος ασθενής να υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση οτι θα πληρώσει ο ίδιος μετά την θεραπεία για να γίνει κανονικά η εισαγωγή. Αυτό έλυνε το πρόβλημα του ασθενή, αλλά ήταν πολύ προβληματική μέθοδος για την διαχείριση των πόρων του συστήματος. Τα νοσοκομεία είχαν τεράστια ανείσπρακτα υπόλοιπα, εκτός προϋπολογισμού, που τα κάλυπτε εκ των υστέρων το κεντρικό κράτος.
Ηταν κι αυτός ένας λόγος που οι δαπάνες του συστήματος φούσκωναν ανεξέλεγκτα, πέρα από κάθε άλλο τομέα του κράτους, μαζί βέβαια με τις σπατάλες σε φάρμακα, και εξετάσεις κτλ. Προφανώς δεν ήθελε κανένας να το πειράξει, και να πάμε σε καθολική ελεύθερη πρόσβαση. Γιατί σε ένα σύστημα όπου οι δαπάνες της νοσηλείας θα ήταν ρητά και από πριν ενταγμένες στον κρατικό προϋπολογισμό (για να καλύπτουν και τους ανασφάλιστους), θα έπρεπε να είναι και πιο αυστηρός ο κεντρικός έλεγχος στις δαπάνες, και τότε θα έχαναν πολλά λεφτά οι διοικήσεις των νοσοκομείων, οι γιατροί και οι προμηθευτές.
Ηρθε η κρίση, αυξήθηκαν οι ανασφάλιστοι και οι φτωχοί, και μειώθηκαν οι πόροι. Επιπλέον, τα νοσοκομεία πιέζονται να βάλουν σε τάξη τα οικονομικά τους, και προφανώς να μην έχουν τόσα πολλά ανείσπρακτα υπόλοιπα. Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα;
Εδώ, από την συζήτηση που ανέφερα, καταλαβαίνω οτι η πρακτική διαφέρει κατά περίπτωση.Μερικοί λένε οτι ακόμα και σήμερα, αν ο ανασφάλιστος ασθενής υπογράψει την σχετική υπεύθυνη δήλωση, θα νοσηλευτεί κανονικά. Αλλά αν ζητήσει να νοσηλευτεί χωρίς κόστος, και δεν εμπίπτει σε κάποια ειδική κατηγορία που το δικαιούται, το νοσοκομείο θα αρνηθεί. Αν ισχύει αυτό, τότε ενδέχεται να φταίει ο χειρισμός από την πλευρά των ιατρών του ΜΚΙ. Σταχυολογώ από την συζήτηση στο ΦΒ:
ΘΣ, Ιατρός: “Όταν δεις έναν ασθενή με αιμόπτυση και πόνο στο θώρακα ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ (στο ιατρείο, στο σπίτι, στο δρόμο, σε ταβέρνα…) καλείς το ΕΚΑΒ και τον στέλνεις για νοσηλεία. Κανονικά μπαίνεις στο ασθενοφόρο και τον συνοδεύεις γιατί μπορεί να έχει πνευμονική εμβολή και να καταλήξει μέσα σε λίγα λεπτά, ή καλείς εφόσον είναι γιατρός, κινητή μονάδα και όχι απλό ασθενοφόρο. Οτιδήποτε άλλο είναι ποινικό αδίκημα… συμπεριλαμβανομένων και των αξονικών τομογραφιών σε εξωτερική βάση… Τώρα, εάν καλέσεις στο τηλέφωνο το γραφείο κίνησης ενός νοσοκομείου και ζητήσεις ο ασθενής σου (γιατί “σου” είναι, έχεις την ευθύνη του) να νοσηλευτεί δωρεάν, φυσικά το γραφείο κίνησης θα πει πως αυτό δεν γίνεται… Πάντως δεν μπορώ να πιστέψω ότι έγινε επικοινωνία με γιατρό σε τμήμα επειγόντων και είπε “μην φέρετε τον ασθενή αν είναι ανασφάλιστος”, ή κάτι ισοδύναμο…”
ΕΜ, Νοσηλεύτρια: “Ειδικά για την περίπτωση του 66χρονου είναι περίεργη η κατάληξη διότι αφενός υπήρχε ένα χρόνιο πρόβλημα, αφετέρου με τα συμπτώματα που αναφέρονται (αιμόπτυση κλπ) θα μπορούσε να απευθυνθεί σε κάποιο τμήμα επειγόντων περιστατικών.Το υγειονομικό προσωπικό δεν είναι υπεύθυνο για την οικονομική τακτοποίηση μιας νοσηλείας και έτσι σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να αρνηθεί την παροχή υπηρεσιών υγείας . Άρα ακόμη και αν είχε τεθεί ζήτημα ως προς την εισαγωγή στο τμήμα επειγόντων θα του είχε παρασχεθεί βοήθεια. Στο [στρατιωτικό] νοσοκομείο που εργάζομαι τουλάχιστον (αγνοώ τι γίνεται στα δημόσια νοσοκομεία) υπογράφεται μια υπεύθυνη δήλωση από τον ανασφάλιστο πως θα καλύψει τα έξοδα και γίνεται η εισαγωγή. … Από όσο γνωρίζω αν ο ασθενής έχει σώας τας φρένας αρκεί η δική του δήλωση. Αν το ΜΚ ιατρείο ήθελε τέτοια ρητή συμφωνία (το οποίο είναι αδύνατο) λυπάμαι που το λέω φέρει ευθύνη για την κατάληξη του 66χρονου.”
Αλλοι όμως λένε οτι σήμερα δεν αρκεί η δήλωση, γιατί τα πράγματα έχουν σφίξει. ΠΤ: “Από μια συζήτηση που έκανα με τη γυναίκα μου που είναι ιατρός του ΕΣΥ, το συμπέρασμα είναι ότι πράγματι αυτά που λέει η ανακοίνωση του Κοινωνικού ιατρείου, ισχύουν. Οι λόγοι είναι οικονομικοί, δηλαδή οφείλεται στο περιορισμένο budget των νοσοκομείων.”
Δεν ξέρω τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα, ούτε αν η πρακτική είναι ίδια σε κάθε νοσοκομείο, ούτε αν φταίει και ο χειρισμός από τη πλευρά του ΜΚΙ. Αυτό που προκύπτει καθαρά, νομίζω, είναι οτι το σύστημα του ΕΣΥ της μεταπολίτευσης, με την δήθεν διαφοροποίηση σε ανασφάλιστους και μη, δεν μπορεί να λειτουργήσει πια. Η πρόσβαση πρέπει να γίνει ανοιχτή σε όλους, και να βρεθούν πραγματικοί πόροι για να καλυφθούν οι δαπάνες, όχι φανταστικές και ανεισπρακτες απαιτήσεις από ασθενείς.
Αν αυτό σημαίνει και εισητήριο 25 ευρώ, ας γίνει έτσι. Κυρίως όμως, πρέπει να συνεχίσει η προσπάθεια να κοπούν οι σπατάλες, που ακόμα είναι πολλές: απεριόριστες τομογραφίες, ακριβά γενόσημα (θυμίζω πόσο κατηγορήθηκε ο υπουργός που αποφάσισε να ρίξει τις τιμές), κτλ. Αν δεν βρεθούν οι πόροι, όσο και να καταγγέλλουμε, οι φτωχοί θα μένουν απέξω.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος