Υπεράριθμος ειδικευόμενος για λόγους (ψυχικής) υγείας...

[anasm]

Το καταλαβαίνω ότι ο τίτλος του topic, παραπέμπει αλλού...

Παρόλα αυτά, πραγματικά κόπηκαν τα γόνατά μου, όταν άκουσα για ένα φίλο και συνάδελφο, που είχε διοριστεί, κανονικά και όχι ως "υπεράριθμος", για να κάνει το ειδικό μέρος...

Διορίστηκε, λοιπόν, σε μεγάλο νοσοκομείο για Καρδιολογία.
Σε κάποια από τις, δυστυχώς πρώτες εφημερίες του, κάτι στράβωσε..
Ο Επιμελητής "on call" και όλα τα παρελκόμενα...

Νομίζω, ο ασθενής δεν πέθανε, αλλά νοσηλεύεται διασωληνωμένος..
Μάλλον θα έγιναν πολλαπλές προσπάθειες για την ανάνηψή του, και στο διάστημα αυτό του χαμένου χρόνου, λόγω μη αιμάτωσης του εγκεφάλου, ο ασθενής έπεσε σε κώμα..

Το παιδί, την επόμενη μέρα, δεν πάτησε στην Κλινική, και πήγε στα επείγοντα στον ψυχίατρο..
Συνεστήθη αναρρωτική άδεια, και νοσηλεία του στην Ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου..

Ειλικρινά αναρωτιέμαι, θα μπορέσει αυτός ο άνθρωπος, να επιστρέψει...??

Κοινός μας φίλός, που το συζητούσαμε τις προάλλες,
μου έλεγε ότι το παλικάρι θέλει να τα παρατήσει όλα...

Και θα κάνει τί? Δεν είναι κρίμα όλα αυτά τα χρόνια...?

Τουλάχιστον, σε τέτοιες περιπτώσεις, προβλέπεται να μπεί κανείς σε άλλη ειδικότητα ως υπεράριθμος? 

[Denominator]

Ξέρω αρκετές παρόμοιες ιστορίες, μία εκ των οποίων αφορά κι εμένα. Για να πω την αλήθεια, πιστεύω ότι όλοι όσοι έχουμε κάνει ειδικότητα πρώτης γραμμής έχουμε βιώσει κάποια ανάλογα περιστατικά. Εξάλλου πολλά από αυτά τα περιστατικά οφείλονται σε κακές συνθήκες εργασίας (κούραση, έλλειψη ειδικού, πίεση από συγγενικό περιβάλλον κ.λ.π.). Μετά από δεκαπέντε χρόνια - τόσα πέρασαν από την αντίστοιχη δική μου ιστορία - μπορώ να πω ότι είναι κάτι φυσικό και αναμενόμενο. Η αντίδραση, βέβαια, του καθενός είναι ιδιαίτερη. Κανείς όμως θα πρέπει να ξεπερνά τα λάθη και τις ελλείψεις του, βλεποντάς τα ως μία ευκαιρία ταπείνωσης και οριοθέτησης των δυνατοτήτων του. Αν δεν μπορεί να γίνει γόνιμη αυτή η εμπειρία, μπορεί να οδηγηθούμε στο να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια ή, ακόμη χειρότερα, να τη συνεχίσουμε μη έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Σε κάθε περίπτωση, μετά από μία τραυματική εμπειρία χρήσιμο είναι να δίνεται ένας χρόνος ανασυγκρότησης, συνήθως με τη μορφή μίας ολιγοήμερης άδειας.

[Gatekeeper]

Ξέρω αρκετές παρόμοιες ιστορίες, μία εκ των οποίων αφορά κι εμένα. Για να πω την αλήθεια, πιστεύω ότι όλοι όσοι έχουμε κάνει ειδικότητα πρώτης γραμμής έχουμε βιώσει κάποια ανάλογα περιστατικά. Εξάλλου πολλά από αυτά τα περιστατικά οφείλονται σε κακές συνθήκες εργασίας (κούραση, έλλειψη ειδικού, πίεση από συγγενικό περιβάλλον κ.λ.π.). Μετά από δεκαπέντε χρόνια - τόσα πέρασαν από την αντίστοιχη δική μου ιστορία - μπορώ να πω ότι είναι κάτι φυσικό και αναμενόμενο. Η αντίδραση, βέβαια, του καθενός είναι ιδιαίτερη. Κανείς όμως θα πρέπει να ξεπερνά τα λάθη και τις ελλείψεις του, βλεποντάς τα ως μία ευκαιρία ταπείνωσης και οριοθέτησης των δυνατοτήτων του. Αν δεν μπορεί να γίνει γόνιμη αυτή η εμπειρία, μπορεί να οδηγηθούμε στο να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια ή, ακόμη χειρότερα, να τη συνεχίσουμε μη έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Σε κάθε περίπτωση, μετά από μία τραυματική εμπειρία χρήσιμο είναι να δίνεται ένας χρόνος ανασυγκρότησης, συνήθως με τη μορφή μίας ολιγοήμερης άδειας.