Αναρτώ δύο κείμενα που περιγράφουν την κατάσταση και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν (ή βγήκαν στον αφρό) με την απόφαση και τον τρόπο που αυτή πάρθηκε να καλυφτεί το ιατρείο της γαύδου αφήνωντας την ίδια στιγμή ακάλυπτη την περιοχή του ακρωτηρίου στα Χανιά
Λίγα λόγια για τη Γαύδο, τις Στέρνες και άλλα προβλήματα
Εδώ και πολύ καιρό το ιατρείο Γαύδου παραμένει κενό και οι ανάγκες για ιατρική φροντίδα των κατοίκων της ακάλυπτες. Το πρόβλημα της Γαύδου ωστόσο δεν είναι παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Αντίστοιχα κενά παραμένουν μια σειρά ιατρείων στην επικράτεια, οι περισσότερες δομές υγείας στη χώρα είναι υποστελεχωμένες και υπολειτουργούν, άλλες δομές κλείνουν χωρίς να υποκαθίστανται από κάτι άλλο, η παροχή φροντίδα υγείας παύει να αποτελεί υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα των πολιτών και μεταβάλλεται σε εμπόρευμα και πεδίο κερδοφορίας του ιδιωτικού κεφαλαίου. Και όλα αυτά σε μια εποχή όπου πάνω από 3.500.000 ανασφάλιστοι συμπολίτες μας δεν έχουν καμία απολύτως πρόσβαση στο σύστημα υγείας.
Πριν κάποιες μέρες, με απόφαση της Διοίκησης του ΓΝ Χανίων, καλέστηκε το ΚΥ Βάμου να καλύψει το ιατρείο της Γαύδου. Κατόπιν πρότασης της Διεύθυνσης του ΚΥ, Ο διοικητής του ΓΝ όρισε 5 γιατρούς του ΚΥ να καλύψουν εκ περιτροπής τη Γαύδο για ένα διάστημα 3 μηνών. Ένας από αυτούς είμαι και ο υπογράφων, ο οποίος από την αρχή του έτους είχα μετακινηθεί από το ΚΥ Βάμου που είναι και η οργανική μου θέση, στο ΠΙ Στερνών λόγω άδειας μητρότητας της συναδέλφου που εργάζεται εκεί. Το αποτέλεσμα της εκ νέου μετακίνησής μου από το ΠΙ Στερνών στο ΠΙ Γαύδου σήμαινε με πολύ απλά λόγια ότι η περιοχή ευθύνης του ΠΙ Στερνών θα έμενε ακάλυπτη από γιατρό για τουλάχιστον 3 μήνες με εξαίρεση ορισμένα σύντομα μεσοδιαστήματα. Το γεγονός αυτό επισημάνθηκε εγγράφως στη Διοίκηση και στις τοπικές κοινότητες που πλήττονται άμεσα άλλα το πρόβλημα έμοιαζε πολύ δύσκολο για να λυθεί. Ή μήπως δεν είναι έτσι?
Το νομικό πλαίσιο αλλά και η ιατρική δεοντολογία επιτρέπει τη μετακίνηση ιατρικού προσωπικού από την οργανική μας θέση (μέχρι 6 μήνες ανά έτος) για την κάλυψη εκτάκτων αναγκών. Τις οποίες ανάγκες δημιούργησαν οι ίδιοι άνθρωποι που χαράζουν την πολιτική υγείας όταν στο όνομα της κρίσης έκοψαν κάποια κίνητρα (θεσμικά κυρίως) που είχαν οι αγροτικοί ιατροί όταν δήλωναν θέση σε άγονες και απομακρυσμένες περιοχές. Το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών είναι να υπάρχει πραγματικά τεράστιο πρόβλημα όχι μόνο στη Γαύδο αλλά σε πάμπολλες απομακρυσμένες περιοχές ανά την επικράτεια.
Ο παραλογισμός έχει και συνέχεια. Προκειμένου να καλύψουν το κενό της Γαύδου, μετακινούν τον ιατρό από τις Στέρνες χωρίς να προβλέψουν ότι θα δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο κενό. Το ΠΙ Στερνών αποτελεί ένα από τα 2 δημόσια ιατρεία που καλύπτουν όλο τον πληθυσμό του ακρωτηρίου. Μια περιοχή με περισσότερους από 15.000 κατοίκους με μόνο δύο γιατρούς, που δουλεύουν στα όρια των δυνατοτήτων τους προσπαθώντας να διατηρήσουν τα δημόσια χαρακτηριστικά τους συστήματος υγείας σε πείσμα των καιρών, σε μια περιοχή ήδη υποστελεχωμένη με μεγάλες ανάγκες. Η κοινή λογική και τα στατιστικά στοιχεία λένε πως η περιοχή χρειάζεται περισσότερους γιατρούς. Οι διοικούντες μειώνουν κατά 50% το υπάρχον ιατρικό δυναμικό
Ενδεικτικό του τρόπου που λαμβάνονται οι αποφάσεις είναι και ο τρόπος που έγινε η μετακίνησή μας στη Γαύδο. Οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν και ξεκίνησαν από το υπουργείο ήταν «όποιος δεν πάει απολύεται» και «τσακιστείτε να καλύψετε τη Γαύδο». Λέξεις που χαρακτηρίζουν περασμένες σκοτεινές εποχές της ιστορίας μας όπου η κοινωνία θεωρείται εχθρός και οι εργαζόμενοι δούλοι από μια κεντρική διοίκηση που τηρεί όποτε και αν θέλει τους νόμους, θυμίζοντας περισσότερο φεουδαρχικά παρά δημοκρατικά καθεστώτα.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να διασαφηνίσουμε το σκοπό που γράφεται το κείμενο αυτό. Τις τελευταίες μέρες με αφορμή την κάλυψη του ιατρείου της Γαύδου πήρε θέση και εκφράστηκε η μία πλευρά του νομίσματος. Εκφράστηκε αυτή η πλευρά που κατέχει θέσεις πολιτικής και διοικητικής εξουσίας και λαμβάνει τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή, το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας. Εκφράστηκε με αυταρχικό, αντιδημοκρατικό και ανίκανο τρόπο. Κρύβοντας την αλήθεια και τις δικές της ευθύνες για την πολύ προβληματική κατάσταση που βιώνουμε τώρα δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τις αγωνίες και τις ανάγκες των ανθρώπων της Γαύδου και του Ακρωτηρίου για να καλύψει απλώς επικοινωνιακές ανάγκες με τον πιο λαϊκίστικο τρόπο. Ακόμα ωστόσο δεν έχουν εκφραστεί οι ίδιες οι κοινωνίες και οι ανάγκες τους. Ας το καταλάβουμε καλά. Έρχονται εποχές πολύ μαύρες στο χώρο της υγείας. Οι κάτοικοι της Γαύδου και του Ακρωτηρίου ήδη το έχουν βιώσει και αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Όσο σαν κοινότητες δεν ενώνουμε τις φωνές μας και δεν διεκδικούμε εμείς οι ίδιοι το δικαίωμά μας στην φροντίδα υγείας παρακάμπτοντας τους πολιτικάντηδες και τους παραγοντίσκους των απολιθωμάτων των κομματικών μηχανισμών, τόσο το μέλλον μας θα είναι πιο εφιαλτικό. Και ένα μέλλον χωρίς γιατρό, χωρίς νοσοκομείο, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ασφάλεια είναι ένα μέλλον γεμάτο τρόμο ,πόνο και θάνατο.
ΥΓ1 Οι εργαζόμενοι του ΚΥ Βάμου μετά από αρκετές συζητήσεις και συνελεύσεις κατόρθωσαν συλλογικά να προτείνουν ένα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο πρόγραμμα κάλυψης του Ιατρείου της Γαύδου όπου συμμετέχουν γιατροί από όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας. Απομένει στη διοίκηση να το υιοθετήσει και να καλύψει τις νομικές υποχρεώσεις που έχει όσο αφορά την μετακίνησή μας εκεί όπως είναι τα οδιπορικά, η σίτιση και η υπερωριακή απασχόλησή μας σε ένα άγονο ιατρείο.
ΥΓ2. Απομένει επίσης στο διοικητικό μηχανισμό να στείλει ΑΜΕΣΑ γιατρό στο ΠΙ Στερνών. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να σταματήσει να χρησιμοποιεί τις τοπικές κοινωνίες σαν πιόνια εκβιασμού στις εσωτερικές κόντρες εξουσίας που έχει και να έρθει σε σύγκρουση με λογικές βολέματος και λαμογιάς. Εμείς, μιλώντας σαν μέρος αυτού του μεγάλου κομματιού του ιατρικού κόσμου που δίνει μάχες αξιοπρέπειας και στήριξης του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας, το έχουμε κάνει ήδη στην καθημερινή μας εργασία
Χρήστος Πιπεράγκας, επιμ Β ΚΥ Βάμου, πρώην αποσπασμένος στο ΠΙ Στερνών και νυν αποσπασμένος στο ΠΙ Γαύδου
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ
Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας εύκολος τρόπος να γράψεις ένα σημείωμα “αυτοκτονίας”. Στην προκειμένη περίπτωση -ευτυχώς- όχι βιολογικής , αλλά “επαγγελματικής αυτοκτονίας”. Έρχονται όμως στιγμές που ο άνθρωπος αδυνατεί να διαχειριστεί το συναισθηματικό του φορτίο, την πίεση που συσσωρεύεται από μια εξαιρετικά απαιτητική εργασία σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες.
Στα εννέα χρόνια που εργάζομαι ως γιατρός Γενικής ιατρικής στο Περιφερειακό Ιατρείο Αρωνίου προσπάθησα και έχω την εντύπωση ότι, με τη βοήθεια και την ανοχή του κόσμου, κατάφερα το ιατρείο να ανταποκρίνεται στις ανάγκες κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, αλλά και των κοινοτήτων του ακρωτηρίου, συνολικά. Χωρίς να υπάρξει κανενός είδους αποκλεισμός. Με αγωνιώδη προσπάθεια να χτιστούν στέρεες θεραπευτικές σχέσεις με κάθε άνθρωπο που με εμπιστεύτηκε. Ίσως πολλά να μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά και ακόμα καλύτερα , ίσως οι γνώσεις και δεξιότητές μου ως θεραπευτή να μπορούσαν να είναι περισσότερες, ίσως τα λάθη μου να μπορούσαν να είναι λιγότερα. Πιστεύω όμως ,ότι προσπάθησα και μόχθησα. Ότι τίμησα την ευθύνη που μου ανατέθηκε με όλες μου τις δυνάμεις, πιθανώς και με ένταση μεγαλύτερη από όση μπορούσα να αντέξω.
Από τη χρονική περίοδο που ξεκίνησε η “κρίση” αισθάνθηκα την υποχρέωση να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο, να μην υπολογίσω ψυχική, πνευματική και σωματική κόπωση, προκειμένου να ανταποκριθώ σε ολοένα και αυξανόμενες απαιτήσεις σε παροχή ιατρικών υπηρεσιών, αλλά και να στηρίξω ανθρώπους που εκτός την αρρώστια βίωναν τη ματαίωση κάθε ελπίδας και προσδοκίας τους. Θεώρησα και εξακολουθώ να θεωρώ ότι αυτή είναι η ιστορική ευθύνη ενός “δημόσιου γιατρού” , ενός επαγγελματία που προσπαθεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες των συνανθρώπων του και να υποστηρίξει τη φιλοσοφία και ιδεολογία του με την ίδια τη στάση ζωής του. Με πολύ περηφάνια, πιθανώς και με μια δόση αλαζονείας, πιστεύω ότι υπήρξα μέλος του αθέατου, αλλά ευτυχώς καθόλου αμελητέου κομματιού της κοινωνίας, που κατόρθωσε να αποτρέψει την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή. Αν δεν έχουμε οριστικά καταρρεύσει, αν εξακολουθεί να υπάρχει μια στοιχειώδης κοινωνική συνοχή, συμβαίνει χάρη στην προσπάθεια ανθρώπων που σε σχολεία και νοσοκομεία, σε πόλεις και χωριά, σε ενορίες και γειτονιές, σε δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς χώρους, αρνήθηκαν να παραδοθούν στη δίνη της κρίσης , στηρίζοντας τους συνανθρώπους τους και δεχόμενοι στήριξη από αυτούς. Αυτή ήταν και η μοναδική, αλλά συνάμα τεράστια νίκη του κοινωνικού κινήματος.
Όσο διάστημα εργάζομαι στο ΠΙ Αρωνίου δεν ένιωσα ποτέ στερημένος από την αγάπη και τη στοργή των ανθρώπων. Ίσως ο περισσότερο ωφελημένος από την εννιάχρονη σχέση μου με τους κατοίκους του Ακρωτηρίου να είμαι εγώ ο ίδιος. Ωρίμασα και μέστωσα ως θεραπευτής, έγινα καλύτερος ως άνθρωπος, έμαθα να δομώ υγιείς, λειτουργικές και πάνω από όλα ειλικρινείς σχέσεις, θεραπευτικές αλλά και ανθρώπινες, έμαθα να κάνω τον ιδεαλισμό μου πράξη... Είμαι απολύτως βέβαιος ότι η προσπάθειά μου και η λειτουργία του ΠΙ Αρωνίου έχει αξιολογηθεί θετικά από τους ίδιους τους ανθρώπους που με τίμησαν με την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους. Ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή κάθε έναν ξεχωριστά.
Σε πλήρη αντιδιαστολή με τους ανθρώπους βρίσκεται ο κρατικός μηχανισμός και η πολιτική ηγεσία. Θα περίμενε κανείς , ότι σε μια περίοδο που εργαζόμαστε στα όρια της ψυχικής ,σωματικής και επαγγελματικής εξουθένωσης, να έχουμε τουλάχιστον την ηθική υποστήριξη της πολιτείας. Αντί αυτού, βιώνουμε τον καθημερινό εξευτελισμό, τη συκοφάντηση και την παρεμπόδιση κάθε προσπάθειας να παρέχουμε υψηλού επιπέδου φροντίδα υγείας. Θα μπορούσα να απαριθμήσω έναν ατελείωτο κατάλογο με τα προβλήματα των υγειονομικών δομών, την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού και την αδιαφορία για τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά και των επαγγελματιών που δουλεύουμε στο ΕΣΥ. Θα σταθώ μόνο στη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το αποτέλεσμα της -δικτατορικού τύπου- εντολής να καλυφθεί η απουσία γιατρού στη Γαύδο, είναι να μείνω ο μοναδικός δημόσιος γιατρός σε όλη την περιοχή του Ακρωτηρίου, τη στιγμή που ακόμα και με βάση τις εισηγήσεις των διάφορων επιτροπών για την ΠΦΥ, απαιτούνται τουλάχιστον 6 μόνιμοι γιατροί, με σταθερή καθημερινή παρουσία και γνώση του πληθυσμού ευθύνης.
Προσωπικά, δε μπορώ να συναινέσω στον εξευτελισμό κάθε έννοιας ιατρικής φροντίδας, αλλά και στην προσωπική μου εξόντωση. Με μεγάλη περηφάνια θεωρώ ότι έχω δώσει τον καλύτερο μου εαυτό για να μην αποκλειστεί κανένας άνθρωπος από το ιατρείο. Κριτήρια αποκλεισμού δεν εφάρμοσα ποτέ και δε σκοπεύω να εφαρμόσω. Όσοι από τον κρατικό μηχανισμό με περίσσια ευκολία αφήνουν μια περιοχή με περισσότερους από 13.000 κατοίκους, αλλά και με μετακινούμενο από τα Χανιά πληθυσμό, με έναν μόνο δημόσιο γιατρό, οφείλουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους και να αναλάβουν την ευθύνη για τον τυχόν αποκλεισμό ανθρώπων από το ΠΙ Αρωνίου.
Υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατον να συνεχίσω να εργάζομαι. Ελπίζω ότι το διάστημα που θα κάνω χρήση της άδειας μου θα βρεθεί οριστική και μόνιμη λύση στο δραματικό πρόβλημα υποστελέχωσης των δημόσιων ιατρείων στην περιοχή του Ακρωτηρίου, μακριά από λογικές περιφερόμενων γιατρών που κατά περίπτωση και ανάλογα με την κοινωνική κατακραυγή καλύπτουν για περιορισμένη χρονική διάρκεια πολύ περιορισμένες ανάγκες, κύρια σε συνταγογραφία.
Σε διαφορετική περίπτωση δε βλέπω άλλο δρόμο από την “επαγγελματική αυτοκτονία” και τη παραίτηση μου, ως τον ύστατο και πλέον οδυνηρό τρόπο αντίστασης. Με την ειλικρίνεια και την εντιμότητα με την οποία πορεύτηκα όλα αυτά τα χρόνια σας δηλώνω ότι το μοναδικό που επιθυμώ, είναι να συνεχίσω εργάζομαι ως δημόσιος γιατρός στο Ακρωτήρι.
Αυτή τη στιγμή όμως, νιώθω τσακισμένος και εξευτελισμένος...
Πρέπει να αισθανθώ ξανά ικανός να δουλέψω, να σκεφτώ και κυρίως να νιώσω αν μπορώ να συνεχίσω..
Θέλω ξανά να ευχαριστήσω κάθε έναν ξεχωριστά για την αγνή και άδοληαγάπη με την οποία με περιβάλλαται και την εμπιστοσύνη που μου δείξατε.
Δημήτρης Μακρέας,
Γιατρός στο Ακρωτήρι?
Θέμα: Για την κάλυψη του ιατρείου της Γαύδου και τα επακόλουθα ευτράπελα (Αναγνώστηκε 5526 φορές)
22 Φεβρουαρίου 2012, 17:37:33