Περί λαϊκισμού.

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή, 12/01/2014.
Του Θανου Βερεμη*

Οι κρίσεις ενισχύουν τον λαϊκισμό, δεξιό ή αριστερό, ή και τους δύο μαζί. Το αντιμνημονιακό μέτωπο της αντιπολίτευσης διεμβολίζεται οριζόντια από το αντιρασιοναλιστικό αυτό ιδεολόγημα ώστε να πρέπει να παρακολουθεί ο θεατής της Βουλής την κομματική προέλευση του εκάστοτε ομιλητή για να καταλάβει αν προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τους ΑΝΕΛ.

Αλλά τι ακριβώς είναι ο λαϊκισμός; Κατά τον Αριστοτέλη η έκπτωση της Δημοκρατίας παράγει την οχλοκρατία, η οποία περιέχει πολλά από τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου λαϊκισμού. Για τη δεξιά και αριστερή εκδοχή του λαϊκισμού η Δημοκρατία είναι προϊόν μιας ομάδας επιλέκτων, ένα είδος αριστοκρατίας των ικανών την οποία αντιπαθεί ο μέσος όρος. Συνεπώς, η πλειοψηφία των μετρίων οφείλει, κατ’ αυτούς, να ανατρέψει τη Δημοκρατία των αρίστων και να εγκαθιδρύσει το σύστημα της μετριοκρατίας. Οι μέτριοι επικαλούνται τη νομιμότητα των αριθμών και τη γνησιότητα της λαϊκής αυθεντίας.

Οι διαφορές ανάμεσα στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος βρίσκονται μεταξύ της ισοπέδωσης των κοινωνικών τάξεων και την ανάδειξη ενός αρχηγικού καθεστώτος, το οποίο στρέφεται συνήθως κατά των αρίστων αλλά και των αδυνάτων.

Η ουτοπία πλέον της άμεσης Δημοκρατίας αποτελεί πρόκριμα και των δύο άκρων του λαϊκισμού. Σύμφωνα με αυτά η αντιπροσωπευτική μας Δημοκρατία (η οποία είναι η μόνη ισχύουσα) οφείλει να εγκαταλείψει το κράτος δικαίου, αφού το μόνο έγκυρο δίκαιο είναι του μικρού ανθρώπου και των συνδικαλισμένων. Το δίκαιο αυτό ερμηνεύει ο πανίσχυρος δικτάτωρ αρχηγός ή η παντοδύναμη κεντρική επιτροπή του μοναδικού κόμματος. Και στις δύο περιπτώσεις καταργείται το αντιπροσωπευτικό σύστημα χάριν μιας δικτατορίας «γνήσιων» λαϊκών ηγετών. Δεν έχει υπάρξει λαϊκιστικό καθεστώς της Λατινικής Αμερικής το οποίο να μην ισχυρίζεται ότι υπηρετεί λαϊκά συμφέροντα. Πρόκειται συνήθως για ιδεολογήματα χωρίς βαθύ επινόημα, αλλά ένα άδειο κέλυφος το οποίο ο κάθε χαρισματικός ισχυρός άνδρας μπορεί να παραγεμίσει με αναφορές στη λαϊκή αυθεντία.

Χωρίς αμφιβολία ο λαϊκισμός στην Ελλάδα ενισχύθηκε από τις αποτυχίες των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν εναλλάξ τη χώρα από το 1974. Και ενώ οι πολιτικές φιλοσοφίες του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας διέφεραν ως προς τα προγράμματά τους, οι ομοιότητές τους βρίσκονταν στην παλιά πρακτική των πελατειακών σχέσεων, τον κρατισμό και την ικανοποίηση του καταναλωτισμού, ιδιαίτερα της τελευταίας εικοσαετίας.

Ο μύθος του χαρισματικού ηγέτη που απευθύνεται στον λαό για να πολεμήσουν μαζί το «κατεστημένο», εγκαινιάζεται στην Ελλάδα από το γνησιότερο προϊόν της αστικής ελίτ, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ολόκληρη η φιλοσοφία του πρώιμου ΠΑΣΟΚ ήταν βασισμένη στον φθόνο, τον φόβο για τους ξένους και στη λατρεία του περιούσιου λαού. Η εξωτερική πολιτική του τρίτου δρόμου απομάκρυνε την Ελλάδα προσωρινά από τον εκσυγχρονιστικό δυτικό προσανατολισμό της και την ταύτισε με χώρες που δεν γνώριζε και από τις οποίες δεν ήταν δυνατό να αντλήσει οφέλη. Στην εσωτερική πολιτική ενισχύθηκε ένας λαϊκισμός της «αυριανικής» ποικιλίας ώστε τα χρηματικά «δωράκια» εις εαυτούς να θεωρούνται νόμιμες πράξεις.

Ο λαϊκισμός διαπέρασε σταδιακά το σύνολο του πολιτικού φάσματος διότι οι εκλογικές επιτυχίες του ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν και για τη Νέα Δημοκρατία πρότυπα συμπεριφοράς. Τα πολιτικά άκρα πλησίασαν όσο ποτέ ώστε σήμερα η αριστεροπατριωτική «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη λίγο να απέχει σε ιδεολογικά πρόσημα από τους «Ανεξάρτητους Ελληνες». Ολοι τους καταδεικνύουν λεγεώνες από δωσίλογους Ελληνες και βέβαια τους «απάτριδες» κεφαλαιούχους. Στο παιχνίδι έχει ήδη προσχωρήσει και ο κ. Τσίπρας όταν κατηγορεί «κάποιους Ελληνες που δεν είναι και τόσο Ελληνες» (21/2/2012).

Οι αναφορές στο ΕΑΜ ως υποδειγματική οργάνωση αντίστασης κατά των δυνάμεων κατοχής εχθρών της Ελλάδος, ακούγονται πλέον από τους αριστερούς αλλά και συντηρητικούς όπως ο Χρήστος Γιανναράς.

Κατά τον θεωρητικό του λαϊκισμού Πιέρ Ταγκιέφ, ο λαϊκισμός είναι σαν παρασιτικός οργανισμός που μπορεί να νοθεύσει κάθε ιδεολογία στην οποία θα προσκολληθεί.

Πώς είναι δυνατό να αλλάξει το διαβρωμένο από τον λαϊκισμό σημερινό πολιτικό σκηνικό της Ελλάδος; Ενας τρόπος που πρέπει να μελετήσει τουλάχιστον ο κ. Σαμαράς είναι να θεσπίσει ως εκλογικό σύστημα για τις μεθεπόμενες εθνικές εκλογές την απλή αναλογική. Θα καταφέρει έτσι να πετύχει δύο στόχους ταυτόχρονα: Να ανανεώσει το πολιτικό σκηνικό με νέο αίμα και φρέσκιες νοοτροπίες (βλ. «Δράση» και «58») και να υπάρξει δυνατότητα συνασπισμών από τον πολυκομματισμό που θα προκύψει. Θα αποφύγουμε έτσι τον παρασιτισμό του λαϊκισμού και τα αδιέξοδα αλλεπάλληλων άγονων εκλογών.

Η χειρότερη άλλωστε συνέπεια του λαϊκισμού είναι να απομακρύνει διαρκώς τους ψηφοφόρους και την κοινωνία ολόκληρη από τη λογική. Οταν όμως η λογική κοιμάται, όπως σημειώνει ο μεγάλος Ισπανός ζωγράφος, Φρανσίσκο Γκόγια, ξυπνάνε τα τέρατα.


* Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος