.................................................................................
Μπορούσαμε π.χ. να πούμε 20% θα μειωθεί η δαπάνη του κάθε ασφαλισμένου.
Αυτό θα οδηγούσε στο ίδιο οικονομικό αποτέλεσμα αλλά δεν θα παρακώλυε το γιατρό από τη δουλειά του. Και συγχρόνως θα έβαζε και τον πολίτη να σκεφτεί αν μπορεί να αποφύγει κάποιες δαπάνες (όπως π.χ. τα μικτά σχήματα που θα μπορούσε να τα σπάσει) για να μη βρεθεί με το 20% των φαρμάκων του ακάλυπτο.
Ή μπορούσε π.χ. να πεί: Η συμμετοχή δεν είναι 25%, αλλά 30%, 35% ή πόσο θα χρειάζονταν για να έρθει ο λογαριασμός εκεί που τον θέλουν.
.....................................................
Το πρώτο προϋποθέτει τον προσδιορισμό πλαφόν δαπάνης ανά ασφαλισμένο (άσχετα αν παίρνει ή όχι αγωγή με παραμέτρους ηλικίας κλπ) με προβλέψεις για τις χρόνιες αγωγές καθώς και για τις περιπτώσεις έκτακτης πρόσθετης φαρμακευτικής αγωγής ή/και αγωγές παθήσεων αυξημένης δαπάνης.
Δεν έχουν δώσει δείγματα οι υπεύθυνοι ότι μπορούν να σκεφτούν τόσο πολύπλοκα πράγματα. Άσε που ως Έλληνες είμαστε ικανοί να εφαρμόσουμε "εναλλακτικές" πρακτικές π.χ. "μεταφορά" αδιάθετου υπόλοιπου από ασφαλισμένο σε ασφαλισμένο.
Στο δεύτερο είμαστε ικανοί (οι γιατροί κυρίως) να αυξήσουμε την επιβάρυνση του ΕΟΠΥΥ παρά την αύξηση συμμετοχής του ασφαλισμένου. Π.χ. με 25% συμμετοχή ασφαλισμένου στο 1 δις συνολική δαπάνη η επιβάρυνση του ΕΟΠΥΥ είναι 750 εκατομμύρια. Με 35% συμμετοχή ασφαλισμένου αν φτάσουμε τη συνολική δαπάνη στο 1,3 δις η επιβάρυνση του ΕΟΠΥΥ θα φτάσει στα 820 εκατομμύρια!
Προσωπικά θεωρώ ως καλύτερο μέσο περιορισμού της δαπάνης την αναφορά στο μέσο όρο δαπάνης ανά ασθενή και ανά ειδικότητα.
Αν π.χ. οι γενικοί γιατροί έχουν μέσο όρο 50 ευρώ ανά ασθενή να κληθούν να τον κατεβάσουν στα 40 ευρώ.
Έτσι ο γιατρός αναγκάζεται σε συνεργασία με τον ασθενή να ψάξει να βρει οικονομικότερες λύσεις χωρίς να αναγκάζεται να μη δέχεται ασθενείς λόγω εξάντλησης του πλαφόν όπως γίνεται τώρα.
Φυσικά με βασικές προϋποθέσεις:
- Για τον υπολογισμό του μέσου όρου της ειδικότητας να ληφθούν υπόψιν τα δεδομένα γιατρών που έχουν ένα ελάχιστο ορισμένο αριθμό ασθενών, αφού είναι κανόνας της στατιστικής πως όσο πιο μεγάλο το δείγμα τόσο πιο αξιόπιστο το αποτέλεσμα (συμφωνεί ο medicus; ). Π.χ. κάποιος που για οποιοδήποτε λόγο μέσα σε ένα χρόνο βλέπει μηδενικούς ή ελάχιστους ασθενείς δε μπορεί να λαμβάνεται υπόψιν αφού ή κατεβάζει σημαντικά το μέσο όρο ή ο μέσος όρος του δεν είναι στατιστικά αποδεκτός. Ο μικρός αριθμός ασθενών σε περίπτωση εργασίας στο δημόσιο θα απαιτούσε περαιτέρω επεξεργασία από την υπηρεσία αλλά δεν είναι του παρόντος.
- Κατάργηση της επιδότησης 50% της διαφοράς λιανικής-ασφαλιστικής τιμής σε όσα σκευάσματα εφαρμόζεται ακόμη.
- Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατή η κατάργηση του 50% τότε δυνατότητα επιλογής εμπορικής ονομασίας ώστε ο γιατρός και ο ασθενής να έχει κίνητρο να επιλέξει γενόσημο. Αν η υποχρεωτική συνταγογράφηση με δραστική ουσία είναι διαταγή της τρόικας τότε, όπως είπε ο Βασίλης παραπάνω, με την προσθήκη ενός μικρού κλικ στο σύστημα ο γιατρός θα δεσμεύει το φαρμακοποιό να δώσει γενόσημο κι όχι off patent.
- Σε περίπτωση που ο μέσος όρος του γιατρού στην πορεία του χρόνου (με παρακολούθηση ανά μήνα) υπερβαίνει τον στόχο του μέσου όρου της ειδικότητας να ζητούνται εξηγήσεις (π.χ. αποδεδειγμένα πολλοί ασθενείς με ακριβές θεραπείες) και αν δεν κριθούν ικανοποιητικές τότε ως "ποινή" θα μπορούσε να επιβληθεί ο περιορισμός του πλαφόν δαπάνης έως και ο αποκλεισμός από τη συνταγογράφηση. Φυσικά σε μερικές περιπτώσεις γιατρών του δημοσίου αυτό δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ποινή αλλά βόλεμα οπότε εκεί θα πρέπει να αναζητηθούν άλλες ποινές π.χ. μισθολογική περικοπή.