Τι δουλειά έχει η πίστη με την επιστήμη?
Πίστη είναι η απόθεση του ανθρώπου -οικειοθελώς- σε κάποια -ή κάποιες- υπέρτατες -πνευματικές δυνάμεις- που τις πιστεύει.
Αν μπορούσε να τις βάλει στην τάλανο της επιστήμης δεν θα ήταν πίστη. Θα ήταν υπόθεση.
Εξ’ άλλου γιατί ξεχνάμε ότι πολλά στην τελετουργία της πίστης εισήλθαν για να εξυπηρετήσουν είτε την εκπαίδευση και άσκηση των πιστών έχοντας εκπαιδευτικό ρόλο, είτε την προσπάθεια να αποκοπούν από τα είδωλα οι άνθρωποι υιοθετώντας παρόμοιες τακτικές, αλλά ενταγμένες στην λατρευτικότατα του θείου και των αγίων (χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσέλευση σε θαυματουργών αγίων τους τόπους και η διανυκτέρευση σε αυτούς για την επίκληση θεραπειών κατ’ αντιστοιχία με τα αρχαία Ασκληπιεία).
Αν οι λεπτομέρειες αυτών των τελετών αποδειχθεί επιστημονικά ως μη ισχύουσες, εκπίπτει η πίστη? Μα όλα αυτά είναι απλά εργαλεία «διαχείρισης» (με την καλή –και κάμποσες φορές με την κακή- έννοια του όρου).
Πολλά μάλιστα από τα ενσωματωμένα στις τελετουργίες και δοξασίες της πίστης -κάθε μιάς- είναι πολύ πιθανόν να μπορούν να αποδειχθούν ως μη ισχύοντα.
Όμως η ουσία της εναπόθεσης του ανθρώπου στο θεό δεν αποδεικνύεται αν είναι "σωστή" η "όχι". Είναι στάση επιλογής.
Το αν ήταν όντως το τάδε τεμάχιο άγιο ξύλο ή όχι, το αν ήταν η σινδόνα όντως εκείνη η όχι, σε τί μπορεί να επηρεάσει την πίστη -άφημα του ανθρώπου στα χέρια του θεού?
Άνθρωποι στρατευμένοι πάντα υπήρχαν και επιστημονικοποιούσαν τα της πίστεως γιατί βασανίζει τον εγωισμό τους το να εστιάζουν τα πλάσματα του θεού σε κάτι άλλο πέρα από ανθρώπους.
Τον πραγματικά πιστό -που σήμερα είναι δυσεύρετος- δεν μπορείς να τον ελέγξεις και αυτό τρομάζει τους στρατευμένους στον έλεγχο των "μαζών".
Βέβαια και η ίδια η εκκλησία -μάλλον κάποιοι εκπρόσωποί της- εντός και εκτός, σε ορθοδοξία και αλλού- προσπαθούν συχνά να ελέγχουν την "μάζα" αντί να καλλιεργούν το πνεύμα και την ψυχή του ανθρώπου. Κάποτε μάλιστα και σε εκτεταμένη μορφή με στρατιωτικές εκστρατείες και υποδούλωση. Στην πιό σύγχρονη ιστορία με πιό lite τεχνικές. Και αυτή τους την αλαζονεία πληρώνουν με την απαξίωση που υφίστανται και την ευδοκιμία φρούτων «δημοειδών». Οι πιστοί όμως τι φταίνε?
Όλα αυτά όμως εν τέλει, σε τίποτε δεν μπορεί να απαξιώσουν την πραγματική πίστη ενός πραγματικού πιστού.
Αν το άγιο φώς ήταν τρίκ, τότε, για να κλονίσει την πίστη του πιστού θα έπρεπε να είναι συνδεδεμένο και με κάποιο δόγμα ή κάτι αναπόσπαστα συναφές με την διδαχή της πίστης. Να είχε πεί π.χ. ο Χριστός ότι το φώς θα βγαίνει έτσι για να αποδεικνύει ότι υπάρχω". Τίποτε τέτοιο όμως στα βασικά σημεία των δογμάτων και των διδαχών Του δεν υπάρχει, άρα και η προσπάθεια γκρεμίσματος της πίστης μέσα από αυτό ή όχι, είναι απλά χίμαιρα. (**)
Δεν είναι όμως παρά ένα τελετουργικό που προέκυψε στην πορεία και μπορεί να έχει όντως έτσι, μπορεί και όχι -κι ας μη θεωρηθώ βλάστημος. Παρασάγγας απέχει όμως η ύπαρξή του ή μή από την πίστη και τη σχέση του ανθρώπου με την εν δυνάμει θέωσή του.
Και ο κάθε κύριος Δήμου μπορεί να λέει τις σοφιστίες του, αφού αυτό είναι το έργο του.
(**)
Θα μου επιτρέψετε εδώ να διηγηθώ μία ιστορία
Αυτό το Πάσχα πήγα στην εκκλησία και καθόμουν στην αυλή –όπως πάντα- περιμένωντας το Άγιο Φώς και το Χριστός Ανέστη.
Λαμπάδα φέτος δεν άναψα. Άκουσα μόνο το Χριστός Ανέστη –όσο μπόρεσα στα διαλείμματα των πυρομαχικών.
Και ξέρετε γιατί? Γιατί κάποιοι «πιστοί» είχαν ανάψει μόνοι τους τις λαμπάδες και στο τέλος όλη η αυλή ήταν λαμπαδοφορούσα, χωρίς να βηεί το Άγιο Φώς.
Δεν ξέρω αν είναι «άγιο» ή όχι. Ξέρω όμως ότι εντάχτηκε στην τελετουργία ως «άγιο» και ντράπηκα –και λυπήθηκα- που φέτος δεν μπόρεσα να πάρω το άγιο φώς, αφού δεν μπορούσα να ξέρω από πού προέρχεται το φώς στην διπλανή μου λαμπάδα.
(είναι τυχαίο άραγε ή εμπνευσμένο από τους φωτοσκοταδισμούς των «δήμειων» νεωτερισμών?)