ΠΦΥ -Εκπαίδευση > Αποσπάσματα από τον έντυπο & ηλεκτρονικό τύπο
Ενδιαφέρουσα ανασκόπηση της αντιμετώπισης του θλαστικού τραύματος
D-Michalis:
1. Η δεύτερη παράγραφος όντως έχει τα απαραίτητα σημεία στίξης (τελεία) και είναι σαφής. Όμως ούτε το «δεν συστήνονται», ούτε το «πρέπει να αποφεύγονται» σημαίνει «απαγορεύονται».
2. Για το κόκκινο ιώδιο σε μεγάλες διαλύσεις δεν ισχύει το ίδιο. Είναι ήπιο αντισηπτικό, χωρίς αντι-επουλωτική δράση και γι' αυτό -πάντα σε κατάλληλα διαλύματα- χρησιμοποιήθηκε ευρέως και στα εγκαύματα. (ένα διάλυμα που εγώ ξέρω είναι 5% ιώδιο κόκκινο, 2-5% οινόπνευμα και το υπόλοιπο κάποιο ήπιο υγρό (ringers ή φυσ. ορό συνήθως)
Όσο για το αν είναι τσουρουφλιστικό το ιώδιο ή η ποβιδόνη (ιωδιούχος) δεν ξέρω. Πάντως ιώδιο και ποβιδόνη δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Αν ήταν, δεν θα υπήρχαν και τα δύο –πιστεύω.
Αν κάποιος έχει κάτι τεκμηριωμένο σχετικά με ιωδιο vs ποβιδόνη, θα το ήθελα.
3. Τελικά, εκτός από τον καταιονισμό με νερό, ποιο άλλο εσείς συμπεραίνετε –μέσα από αυτή την ανασκόπηση- ότι μπορεί να χρησιμοποιείτε? Στην κλινική πράξη είναι εφικτός ο καθαρισμός με καταιονισμό ύδατος?
Για την ιστορία, αντιγράφω από το βιβλίο ¨βασικές αρχές Γ.Ι.» των Ph. Sloan, L. Slatt, L. Jacques
"Ένα αντισηπτικό διάλυμα ιωδιούχο «Betadine» ή χλωρεξιδίνης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον καθαρισμό της περιοχής γύρω από το τραύμα. Το διάλυμα αυτό δεν χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό του ίδιου του τραύματος. Εάν υποψιάζεστε βακτηριακή λοίμωξη ή παρουσία χημικών καθαρίστε το τραύμα με άφθονη ποσότητα φυσιολογικού ορού"
Θα με συγχωρήσετε που επιμένω στο θέμα αυτό, αλλά είναι ένα από τα θέματα που πολλά λέγονται, πολλές καταγραφές αναφέρουν ισχυρή τεκμηρίωση, αλλά σχεδόν πουθενά δεν γίνεται το ίδιο με αυτό που γίνεται στη διπλανή πόρτα.
Argirios Argiriou:
Συζήτησα μέσω email το θέμα με Έλληνα ειδικό Γενικής Χειρουργικής που έχει εργαστεί και στην Αγγλία και μου έγραψε τα εξής:
Συμφωνώ, δεν χρησιμοποιώ ποτέ ποβιδόνη ή οξυζενέ εντός του τραύματος.
Αυτό που κάνω (δεν ξέρω αν όντως οφελεί, ίσως να είναι απλώς hocus-pocus) είναι να κάνω αντισηψία με
ποβιδόνη του παρακείμενου δέρματος γύρω από το τραύμα.
Ένα άλλο σημείο που πιστεύω ότι είναι σημαντικό είναι η πιεστική έκπλυση του τραύματος, και όχι το απλό ξέπλυμα.
Συνήθως χρησιμοποιώ για αυτό το σκοπό μια σύριγγα 20cc, με τη βελόνα σπασμένη από τη βάση της
( με τη βοήθεια του βελονοκάτοχου, όχι με το χέρι). Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και φλεβοκαθετήρας
20G ή μικρότερος, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι αδικαιολόγητα ακριβό.
Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος με τα παραπάνω που μου έστειλε με το email ο Χειρουργός συνάδελφος, είναι και αυτά που κάναμε στην Σουηδία σε περιπτώσεις θλαστικών τραυμάτων.
Πάντως φαίνεται δύσκολo να βρεί κανείς επιστημονική τεκμηρίωση για κάποια συγκεκριμένη τεχνική.
Παραθέτω απόσπασμα από το άρθρο:
A critical review of irrigation techniques in acute wounds.
............
.....................
There is evidence to show that irrigation is beneficial in the management of acute traumatic and elective wounds, but exactly which techniques and irrigation pressures needed for optimal outcome are still undetermined.
................................
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το άρθρο:
Tap water is as good as sterile saline to irrigate simple lacerations.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
eliastheod:
Είμαι από τη γενιά των γιατρών που έχει εκπαιδευτεί με την άφθονη χρήση betadine για των καθαρισμό των τραυμάτων. Τα τελευταία χρόνια που διάβασα για την αντι-επουλωτική του δράση, προσπαθώ να περιορίσω τη χρήση του αλλά οι κακές συνήθειες δεν κόβονται και τόσο εύκολα… Αυτό που συνήθως κάνω είναι να χρησιμοποιώ το betadine για την αντισηψία του γύρω υγιούς δέρματος, να κάνω ένα πέρασμα (μάλλον από συνήθεια) μέσα στο τραύμα και μετά να καθαρίζω το τραύμα με γάζα εμποτισμένη με δλμ φυσιολογικού, ή να το ξεπλένω με σύριγγα φυσιολ (ανάλογα το βαθμό ρυπαρότητας).
Αυτό που έχω σταματήσει να χρησιμοποιώ από χρόνια είναι το οξυζενέ, δλμ πολύ καυστικό για ένα θλαστικό τραύμα, ή περισσότερο για ένα έγκαυμα.
Πάντως σε αυτή την κουβέντα, για το πιο δλμ είναι το καταλληλότερο στην αντιμετώπιση του τραύματος, θεωρώ ότι υπάρχουν κάποιες πιο σημαντικές παράμετροι που έχουν σχέση με την καλύτερη έκβαση, με το αποτέλεσμα της συρραφής. Θα αναφερθώ σε αυτά που έχω δει, να γίνονται συχνότερα λάθη. Πιο αναλυτικά:
Η καλή αντισηψία, αποστείρωση του πεδίου που θα δουλέψουμε. Καθαρισμός σχολαστικός του πέριξ υγιούς δέρματος, χρήση αποστειρωμένου πεδίου μιας ή πολλαπλών χρήσεων, εργαλεία σωστά αποστειρωμένα (προτιμούνται κατά set αποστειρωμένα σε υγρούς κλιβάνους), γάζες καλά αποστειρωμένες και σωστά «σερβιρισμένες» από το νοσηλευτικό προσωπικό που μας βοηθά, καλός και συχνός καθαρισμός και απολύμανση του «χειρουργικού» χώρου που εργαζόμαστε. Συνήθως σε αυτά πάσχουμε στην πρωτοβάθμια, λόγω έλλειψης εκπαιδευμένου προσωπικού και επενδύω πολλές ώρες στο χώρο εργασίας μου για να τα βελτιώσω. Η καλή αντισηψία και οι σωστές τεχνικές επίτευξής της, εκτός του ότι αυξάνει την ασφάλεια του ασθενούς και του εργαζόμενου, επιτυγχάνει και καλύτερη επούλωση του τραύματος και μείωση της χρήσης αντιβιοτικών.
Καλός χειρουργικός καθαρισμός ενός ρυπαρού τραύματος, ιδιαίτερα σε τραύματα από αλυσοπρίονα που έχουμε σε αγροτικές περιοχές, ή σ’ αυτά που συνυπάρχει έγκαυμα εκ τριβής, πάντα νεαροποίηση των χειλέων, μέχρι υγιούς ιστού. Το betadine ή ο «κατεονισμός του ύδατος», ποτέ δεν θα καθαρίσουν σωστά ένα ρυπαρό τραύμα, όσο το νυστέρι.
Χρησιμοποιούμε πάντα «χειρουργική» λαβίδα και ποτέ «ανατομική» που συνθλίβει το δέρμα που πιάνει
Σωστή τοποθέτηση, με τη σωστή τάση, των ραμμάτων που χρησιμοποιούμε. Τα μονόκλονα (naylon) υπερέχουν σε σημεία που δεν θέλουμε να αφήσουν σημάδι.
Η αντιμετώπιση ενός θλαστικού τραύματος, επειδή είναι από τη φύση της μια πρακτική, «χειρονακτική» δουλειά, προϋποθέτει καλή εμπειρία. Όσο περισσότερο ασχολείσαι τόσο καλύτερος γίνεσαι. Ήταν πάντως πραγματικά ενδιαφέρουσα η ανασκόπηση που υπήρχε στη medscape
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση