Θέματα Εργασίας > Εργασία στο δημόσιο τομέα

Κρίσεις- αποτίμηση των κινητοποιήσεων

(1/5) > >>

Γ.Κτιστάκης:
Σε όλη αυτήν την ιστορία με τις διεκδικήσεις αυτά  που με στεναχωρούν είναι:
1)   Δυναμικά ενεργοί θα έπρεπε να είναι ΟΛΟΙ  οι  Γενικοί ιατροί, που κάνουν τις εφημερίες (με της συνθήκες που τις κάνουν χωρίς φαγητό με ελλιπή  μέσα ) και δεν υπάρχει η ανάλογη συμμετοχή.
2)   Εάν τελικά υπογράφει η συλλογική σύμβαση, αυτοί που θα είναι περισσότερο ευνοημένοι θα είναι αυτοί που δεν κάνουν τις εφημερίες και που τόσο καιρό δεν συμμετείχαν στον αγώνα από την μια και δημιουργούσαν και προβλήματα από την άλλη, φοβούμενοι την εφαρμογή του 48ωρου που θα είχε σαν αποτέλεσμα το χάσιμο των εισοδημάτων από τις πλασματικές εφημερίες.(τα γνωστά  πλέον «γκρίζα ανθρωπάκια»)  Τώρα αυτοί θα επικαρπωθούν την αύξηση των αποδοχών τους στις πλασματικές και όλα αυτά στις πλάτες των ειδικευομένων που ήταν πρωτεργάτες (και μπράβο τους ) στον αγώνα αυτό. (αθάνατη ΕΛ).
3)   Δυστυχώς οι ανισότητες αυτές που υπάρχουν μεταξύ των ιατρών ΕΣΥ και των πανεπιστημιακών, όπως και μεταξύ των ιατρών ΕΣΥ  σε μεγάλα νοσοκομεία (πχ Αθήνας) με αυτούς στα επαρχιακά νοσοκομεία, δεν εξαλείφονται (ή τουλάχιστον δεν μπαίνουν οι βάσεις για την μείωση τους) με την σύμβαση αύτη και νομίζω δεν θα εξαλείφουν ποτέ.
4)   Όλον αυτό τον καιρό δεν τονίστηκε όσο θα έπρεπε η ανάγκη ανάπτυξης της ΠΦΥ.
Θα μου πείτε «μα δεν είναι δυνατόν να διεκδικηθούν όλα αυτά μαζί». Ναι αλλά οι προτάσεις που βγαίνουν από το συνέδριο της ΟΕΝΓΕ εγώ θα ήθελα να έχουν μια τέτοια προοπτική.
Πιστεύω ότι θα πρέπει να δούμε το ενδεχόμενο να γίνεται πανελλήνιο συνέδριο (με συμμετοχή όλων των εκλεγμένων) ανά τακτά χρονικά διαστήματα (πχ ανά 2ετια ) και μέσα από αυτό να βγαίνουν  προτάσεις αντιμετώπισης όλων των θεμάτων που απασχολούν τον ιατρικό κόσμο αλλά και την δημόσια υγεία γενικά.
Εάν ήδη γίνεται  και δεν το ξέρω, να υπάρξει μεγαλύτερη στήριξη και ενημέρωση ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα ο κάθε ιατρός.
Θετικό στην όλη ιστορία είναι ότι υπήρξε μια πρωτοφανής ενημέρωση του ιατρικού σώματος πανελλαδικά και σε αυτό συνέλαβαν τόσο οι κατά τόπους ενώσεις όσο και κάποιοι ατομικά.
Πιστεύω ότι μπήκε μια γερή βάση στις μελλοντικές διεκδικήσεις και το σώμα κατάλαβε ότι τα αιτήματα και οι προτάσεις δεν διαμορφώνονται μόνο από το ΓΣ της ΟΕΝΓΕ αλλά από την συμμετοχή όλων μας.             

deleteduser:
Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που φιλοξενείται στο site Ημιόροφος:

Την περίοδο αυτή διεξάγεται ένας "ιδιότυπος" συνδικαλιστικός αγώνας. Οι γιατροί του ΕΣΥ χρησιμοποιούν την ευρωπαϊκή νομοθεσία, η οποία προβλέπει 48ωρη εβδομαδιαία εργασία, ως μέσο πίεσης στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης με το Υπουργείο Υγείας για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης. Μια νομοθεσία η οποία επικυρώθηκε υποχρεωτικά προ 3ετίας από το ελληνικό κοινοβούλιο για να αναβληθεί εν συνεχεία η εφαρμογή της επανειλημμένα με τροπολογίες. Καθώς περαιτέρω αναβολή δεν είναι πλέον δυνατή, οι γιατροί του ΕΣΥ κατέθεσαν προγράμματα εφημεριών για το μήνα Νοέμβρη με βάση την 48ωρη εβδομαδιαία εργασία, κάτι το οποίο με βάση το ελλιπές προσωπικό "μεταφράζεται" σε αδυναμία κάλυψης του προγράμματος μετά το πρώτο δεκαπενθήμερο. Με τον τρόπο αυτό η διαπραγματευτική ομάδα της Ομοσπονδίας στοχεύει στην ικανοποίηση χρόνιων αιτημάτων του χώρου, όπως μισθολογική αναπροσαρμογή, προσλήψεις προσωπικού και τροποποίηση του συστήματος εξέλιξης.
Σε μια πρώτη ανάγνωση η κινητοποίηση αυτή αποτελεί μια δίκαιη συνδικαλιστική κίνηση ενός κλάδου, ο οποίος παραμένει εδώ και χρόνια μισθολογικά στάσιμος και με εξαντλητικά ωράρια εργασίας. Από την άλλη πλευρά, τα χρόνια προβλήματα στο χώρο της Υγείας, η προβληματική - εξουσιαστική - παραοικονομούσα σχέση γιατρού - ασθενούς, η προβληματική - εξουσιαστική σχέση μεταξύ γιατρού και των υπόλοιπων εργαζομένων Υγείας, αλλά και η αντίστοιχη προβληματική σχέση μεταξύ γιατρών διαφορετικών βαθμίδων επιβάλλει μια εναλλακτική, πιο ολιστική θεώρηση της κινητοποίησης. Στο παραπάνω κείμενο επιχειρείται μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της εργασίας στο χώρο της Υγείας τόσο σε επίπεδο διεκδικήσεων όσο και σε αυτό της καθημερινής λειτουργίας.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

D-Michalis:
Ο Γ. Κτιστάκης έγραψε:
Πιστεύω ότι θα πρέπει να δούμε το ενδεχόμενο να γίνεται πανελλήνιο συνέδριο (με συμμετοχή όλων των εκλεγμένων) ανά τακτά χρονικά διαστήματα (πχ ανά 2ετια ) και μέσα από αυτό να βγαίνουν  προτάσεις αντιμετώπισης όλων των θεμάτων που απασχολούν τον ιατρικό κόσμο αλλά και την δημόσια υγεία γενικά.

Στην ετήσια π.χ. Γενική Συνέλευση της UEMO (Ευρωπαϊκή ΕΝΩΣΗ Γ.Ι.) πρώτα παρουσιάζουν το σχέδιο δράσης που επεξεργάστηκαν με εντολή της προηγούμενης συνέλευσης κάποιες ομάδες (κάθε ομάδα και διαφορετικό θέμα).
Μετά κάθονται με αυτό το σχέδιο και ξαναδουλεύουν σε ομάδες μέσα στη συνέλευση για την τελική πρόταση –θέση η οποία τίθεται στην ολομέλεια (πάντα εκεί).
Μετά μπαίνει ατζέντα νέων θεμάτων και τα χρεώνονται νέες ομάδες να τα προετοιμάσουν και να ξαναγίνει τον άλλο χρόνο πάλι η ίδια δουλειά.
Τίποτε δεν αποτελεί θέση αν δεν έχει ακολουθήσει αυτή τη διαδικασία.
Είναι μία Γ.Σ. τριών ημερών γεμάτη από το πρωϊ μέχρι το βράδυ. Πώς να μη δείς σοβαρά μετά θέσεις που βγαίνουν με τέτοια διαδικασία?
Εμείς και τις Γ. Συνελεύσεις και τα Συνέδρια θέλουμε να τα «ξεπετάμε» σε 1-2 ώρες και με διαδικασίες τύπου «ανέβηκε ο σοφός και τοποθετήθηκε» και «καταθέτω πρόταση για ψηφοφορία» λες και μπορεί κανείς να επεξεργαστεί πρόταση –ή να την κρίνει- μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα που άκουσε κάποιον, χωρίς μελέτη, χωρίς ανάλυση, χωρίς απαρίθμηση των + και – της θέσης, χωρίς, χωρίς, …

Αν είχαμε πραγματικό συνδικαλισμό, αυτό θα ήταν αυτονόητο.
Σήμερα όμως –με τον σικέ συνδικαλισμό που υπηρετούμε (ως σύνολα, γιατί οι μεμονωμένες περιπτώσεις πάντα υπάρχουν) αυτό αν γινόταν, σε τι θα ξεχώριζε ο φέρελπις (προς τα αξιώματα αλληθωρών) εργατοπατέρας? Στο ότι θα έκανε τον ταχυδρόμο μεταφέροντας την άποψή σου στους κοινωνικούς μας εταίρους και τις; Αρχές? Άχαρη δουλειά και ακόμη περισσότερο πολύ αταίριαστη για στοιχειωμένους εργατοπατέρες. Αυτοί θέλουν –και ξέρουν καλά!!!- να αποφασίζουν για σένα. Εσύ απλά πρέπει να τους ψηφίζεις και να τους ακολουθείς.
Αλλιώς σε πήρε και σε σήκωσε.

Εντέλει αυτή την περίοδο όντως κάτι κινήθηκε. Απέχει πολύ όμως από το να είναι συνδικαλισμός με τα «γκρίζα ανθρωπάκια» να έχουν την τιμητική τους.

πρώτη & καλύτερη:
Πολύ σωστή σκέψη η αποτίμηση των κινητοποιήσεων.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι ιατροί δεν είναι ώριμοι να συζητήσουν με τον τρόπο που λέει ο κ. Μιχάλης, και ούτε να θέσουν ζητήματα, όπως αυτά που λέει το εισαγωγικό μήνυμα. Από την άλλη μεριά, ούτε το υπουργείο είναι "ώριμο" -αν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη, και όχι κάποια άλλη. Αλλά και ποιός είναι ώριμος ή ποιός είναι σε θέση να καταλάβει την κατάσταση στη δημόσια υγεία και να προτείνει λύσεις? Μήπως ας πούμε το Πανεπιστήμιο? Οι Ιατρικοί Σύλλογοι? Οι Εταιρείες? ή τα κόμματα? Γιατί λοιπόν, να είμαστε εμείς ώριμοι, αφού δεν είναι κανένας.

Ένα κείμενο που εκδόθηκε από το Γενικό Συμβούλιο της ΟΕΝΓΕ το Σεπτέμβριο, συμπυκνώνει την ανωριμότητα και αδυναμία του ιατρικού συνδικαλισμού. Απόσπασμα από το κείμενο: 

Ποτέ και για κανένα λόγο, το Γενικό Συμβούλιο της ΟΕΝΓΕ δεν υιοθέτησε την διεκδίκηση της υλοποίησης της εφαρμογής των κοινοτικών οδηγιών, όσων αφορά τις εργασιακές μας σχέσεις επειδή:
Α) Εκτιμούσαμε και εκτιμούμε ότι περιλαμβάνουν ελαστικότητα και κυκλικότητα ωραρίου καθώς και ελαστικότητα εργασιακών σχέσεων και Β) δεν μπορούσαμε και δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα περιλαμβάνουν μελλοντικές κοινοτικές οδηγίες –ήδη επικρέμαται το 65ωρο- που θα αποδυνάμωναν το αίτημά μας για ανθρώπινο ωράριο, αλλά και την διαπραγματευτική μας θέση όπως ενδεχομένως να συμβεί και με την αναμενόμενη απόφαση της ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Ακριβώς: Ποτέ ο ιατρικός συνδικαλισμός δεν υιοθέτησε τη κοινοτική οδηγία γιατί μπορεί να οδηγήσει σε ελαστικοποίηση (!). Και προσοχή: μην αποδεχτούμε την κοινοτική οδηγία γιατί επικρεμάται το 65ωρο των κουτόφραγκων (!).

Δεν περιμένω καμία αλλαγή. Περίεργος είμαι να δω την εξέλιξη. Για μένα το πιο ουσιαστικό στοιχείο όλο αυτόν τον καιρό, είναι μια πρόταση-σύνθημα που ακούγεται και γράφεται όλο και πιο συχνά: "είμαστε οι γιατροί που θέλουμε να ζούμε τίμια από το μισθό μας". Και μόνο που ψελλίζουμε αυτό, είναι πολύ αισιόδοξο. Μια απάντηση στη συνεχή ηθική υποβάθμιση της σχέσης μας με τον ασθενή, την επιστήμη και την εργασία μας. Η κρίση στο ΕΣΥ είναι ηθική (Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος).

eliastheod:
αντιγράφω,
ένα κείμενο που έλαβα σαν email, γραμμένο από κάποιους, συντρόφους, "συν-κωπηλάτες" στη γαλέρα του ΕΣΥ, και με βρίσκει σύμφωνο


ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥΣ.

Κατ’ αρχήν ως τι μιλάμε.
Δεν μιλάμε ως γιατροί γενικά, ούτε καν ως γιατροί του ΕΣΥ καθώς γνωρίζουμε ότι μέσα σε αυτήν την ταυτότητα συμπεριλαμβάνονται και ριζικά ανταγωνιστικές με εμάς στάσεις και απόψεις: Φακελλάκηδες, που έχουν μετατρέψει μεγάλους τομείς του συστήματος περίθαλψης σε ιδιωτικές κλινικές, γιατροί που συστηματικά φορτώνουν τη δουλειά τους στους κατώτερούς τους στην ιεραρχία και που δεν ξέρουν τι σημαίνει 24ωρο στο νοσοκομείο, γιατροί με κύρια πηγή εισοδήματος τη σχέση τους με εταιρείες φαρμακευτικές και εξοπλισμού.
Σαν και μας αντίστοιχοι πλαισιώνουν τα αμφιθέατρα και τις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος. Δεν κάναμε στατιστική μελέτη για να καταγράψουμε το ποσοστό αυτών των γιατρών, πάντως είναι φανερό ότι δεν είναι ευκαταφρόνητο.
Προσπαθούμε λοιπόν να μιλήσουμε ως εργαζόμενοι που έχουν ως μοναδική πηγή εισοδήματος τον μισθό και τις εφημερίες τους, που βρίσκονται στο χώρο εργασίας τους (Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας) για μιάμιση ή και δυόμιση μέρες διαρκώς, που άυπνοι ή νυσταγμένοι καλούνται να πάρουν αποφάσεις σημαντικές για τις ζωές άλλων ανθρώπων, που η καθημερινότητά τους έχει σε μεγάλο βαθμό ισοπεδωθεί από αυτή την συνθήκη των απαράδεκτων γεμάτων ένταση ωραρίων.
Δεν είμαστε λίγοι που βιώνουμε  αυτήν την κατάσταση. Το μεγαλύτερο κομμάτι των ειδικευομένων, και ένα κομμάτι των ειδικών, είτε λόγω θέσης (βαθμός, είδος ειδικότητας, ανεπαρκής κάλυψη των υγειονομικών αναγκών από το δημόσιο σύστημα) είτε λόγω επιλογών (στο βαθμό που αρνούνται να μετατρέψουν τους ειδικευόμενους ή γενικά τους κατώτερους ιεραρχικά, σε κακοπληρωμένους σκλάβους), βρίσκονται σε αυτή τη θέση.

ΠΕΡΙ  ΠΡΟΕΔΡΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ…

Να ξεκινήσουμε από μια θέση. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία και το προεδρικό διάταγμα που την έκανε νόμο του κράτους, προσπαθούν να χειροτερεύσουν τη θέση των μισθωτών. Προβλέπουν για παράδειγμα ότι ο εργοδότης σου μπορεί να σε απασχολήσει κατά μέσο όρο, υπολογισμένο σε ορίζοντα τετραμήνου, 48 ώρες την εβδομάδα. Αυτό σημαίνει ότι, σε περίοδο φούριας, μπορεί να σε βάζει να δουλεύεις και 65 ωρες την εβδομάδα και, όταν η δουλειά πέσει, να δουλεύεις 20 ώρες. Δεν έχει έτσι ανάγκη για πρόσληψη προσωπικού στην περίοδο φούριας, μειώνοντας έτσι τα λειτουργικά κόστη, ενώ την ίδια στιγμή σου καταστρέφει ως εργαζόμενου κάθε προσωπική ζωή.
Όσοι εφημερεύουμε γνωρίζουμε καλά τις φρικτές επιπτώσεις μια ζωής λάστιχο, και για αυτό όποιοι χαιρετίζουν το προεδρικό διάταγμα, ως θετικό μέτρο, δεν μπορεί παρά να είναι με την πλευρά της εργοδοσίας.
Ωστόσο η προσπάθεια υποδούλωσης άλλων εργαζομένων, δημιουργεί ένα νόμο ο οποίος βελτιώνει κατά πολύ τη θέση κάποιων από εμάς: Αυτών που, όπως παραπάνω είπαμε, δουλεύουν τις εφημερίες τους και το πρωινό τους ωράριο, φτάνοντας να δουλεύουν πραγματικά και πάνω από 80 ώρες την εβδομάδα! Όσο ελαστικό κι αν είναι το 48ωρο είναι σαφώς καλύτερο από το προηγούμενο καθεστώς, στο οποίο εξάλλου δεν προβλέπεται πουθενά ρεπό την επομένη εφημερίας, 12ωρη ανάπαυση ανά 24ωρο, περιορισμένος αριθμός νυχτερινών ωραρίων ανά εβδομάδα και άλλα τέτοια.
Όμως αν και η Ευρωπαϊκή οδηγία προβλέπει κάποια αυτονόητα ακόμα και για δουλοπάροικους, το μέτρο αυτό δεν αφορά ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων που, κλείνοντας το μάτι στην εργοδοσία, δουλεύει πολύ λιγότερο, για αυτό άλλωστε και όλο το προηγούμενο διάστημα το αίτημα για 40 ώρες δουλειά σε πενθήμερο συναντούσε παγερή αδιαφορία.
Αυτές οι ρυθμίσεις είναι πλέον νόμοι του ελληνικού κράτους.

Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ

Το μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων, ειδικευόμενοι και ειδικοί, μετά την κατάρρευση του δουλοκτητικού νόμου καί από το ελεγκτικό συνέδριο, κινητοποιήθηκε κατά τη γνώμη μας για τα αυτονόητα: Ωράριο(48ωρο), ρεπό μετά από εφημερία, υπερωριακή αποζημίωση της εφημερίας, προσμέτρηση του χρόνου εφημερίας ως συντάξιμου. Την ίδια στιγμή παρόντα τα πάγια αιτήματα για νέο βασικό μισθό, προσλήψεις για την κάλυψη των οργανικών θέσεων. Μαζί και ταυτοχρόνως και ισότιμα, μιας  και  τα ζητήματα του ωραρίου  δεν είναι διαπραγματευτικά χαρτιά για να πάρουμε αυξήσεις στο μισθό. Δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σα σκλάβοι!
Αυτό λοιπόν είναι και  το πλαίσιο που αποφάσισαν οι συνελεύσεις:

«48ωρο, χωρίς υποβάθμιση εργασιακών σχέσεων και συνθηκών (επικουρικός Ιατρός, κυκλικό ωράριο, μείωση σύνθεσης εφημεριών) με ρεπό μετά από ενεργό εφημερία στα πλαίσια συλλογικής κλαδικής συμφωνίας που θα υπογραφεί μεταξύ των δύο πλευρών και θα σέβεται τις αποφάσεις του Συνεδρίου μας για καθαρές αποδοχές 1600 Ευρώ στον ειδικευόμενο και προσλήψεις 5000 επιμελητών και ειδικευομένων τα επόμενα χρόνια.».

Το υπουργείο βέβαια δεν κάνει σχεδόν βήμα πίσω από τις προηγούμενες προτάσεις του Φλεβάρη 2008. Δε συζητά ούτε για 48ωρο, ούτε για ρεπό, ούτε για υπερωριακή αποζημίωση της εφημερίας, ούτε για συνταξιοδοτική της προσμέτρηση, ούτε για αυξήσεις στο βασικό μισθό.
Δεν δίνει στους ειδικευόμενους δεκάρα τσακιστή παραπάνω από αυτά που έδινε το Φλεβάρη, ούτε βέβαια δίνει τίποτα σε μείωση ωρών απασχόλησης (εκτός από το ρεπό μετά από εφημερία σε αργία που το έδινε από τον Φλεβάρη), ή σε αύξηση θέσεων ειδικευομένων στα νοσοκομεία.
Στους ειδικούς πάλι μια από τα ίδια….. 

Η ΟΕΝΓΕ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ

Στο ίδιο διάστημα που τα αμφιθέατρα μαζικοποιούνται και χιλιάδες υπογραφές συλλέγονται κάτω από ένα σε γενικές γραμμές κοινό πλαίσιο, τη στιγμή που γεννιέται η προσδοκία ότι θα αλλάξει κάτι ουσιαστικό στις ζωές εκείνου του κομματιού που ζει από το μισθό του και δουλεύει πραγματικά στις εφημερίες του, την ίδια στιγμή ο φόβος ότι η ΟΕΝΓΕ είναι έτοιμη να υπογράψει συλλογική σύμβαση με χειρότερους όρους και από τους ίδιους τους νόμους του κράτους, ανταλλάσοντας με οικονομικά ανταλλάγματα , κυρίως για τους ιεραρχικά ανώτερους την συνέχιση της εργασιακής εξαθλίωσης , κυρίως των ιεραρχικά κατώτερων.
Έτσι στην πρόταση της διαπραγματευτικής ομάδας της ΟΕΝΓΕ ταχυδακτυλουργικά εκτοπίζονται στις ελληνικές καλένδες πολλές από τις θέσεις των συνελεύσεων.
Το 48ωρο εξαφανίζεται (7 εφημερίες το μήνα μετά τον 7/2009!!!). Η υπερωριακή αποζημίωση της εφημερίας και η συντάξιμη προσμέτρηση της εξαφανίζονται επίσης. Επίσης ξαφνικά εμφανίζεται ως αίτημα το ζήτημα της κατάργησης του πλαφόν στην αμοιβή!
Εάν υπογράψει η ΟΕΝΓΕ τότε ο νόμος δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να ανασταλούν  οι διατάξεις και να μείνουμε στην άθλια παρούσα κατάσταση.
Το ερώτημα είναι γιατί;
Στην ΟΕΝΓΕ είναι προφανές ότι δεν εκπροσωπούνται αναλογικά οι κωπηλάτες του ΕΣΥ επιμελητές β και ειδικευόμενοι ο κόσμος που γεμίζει τα αμφιθέατρα και πλαισιώνει τις κινητοποιήσεις.
Δεν έχει εκλεγεί από τους κινητοποιούμενους  δεν προέρχεται από τις κινητοποιήσεις. Προέρχεται από μια διαδικασία αντιπροσώπευσης κοινοβουλευτικού χαρακτήρα, που εκφράζει τις πελατειακές σχέσεις και τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς που κυριαρχούν στον κλάδο τις περιόδους εργασιακής ειρήνης.
Αντίθετα  στην ΟΕΝΓΕ υπερεκπροσωπείται το κομμάτι εκείνο, υψηλά στην ιεραρχία του κλάδου, που θεωρεί τις εφημερίες εισόδημα, μιας και αφήνει στο πόδι του τον ειδικευόμενο ή και τον επιμελητή β επί θητεία και «εφημερεύει» από το σπίτι. Μια χαρά εκφράζεται αυτό το κομμάτι  που το ενδιαφέρει η διατήρηση των πολλών εφημεριών  υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι εικονικές για αυτούς και εντελώς πραγματικές για τους κωπηλάτες ειδικευόμενους και επιμελητές β επί θητεία.
Μια χαρά εκφράζονται οι αναπληρωτές διευθυντές τώρα που επιτέλους το πολυδιευθυντικό γίνεται πραγματικότητα.
Η εργασιακή και οικονομική υποταγή της βάσης των εργαζομένων μια χαρά συμφέρει  αυτά τα στρώματα.
Και βέβαια κάποια κομματικά συμφέροντα που στηρίζουν τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς και προωθούν τις ηγεσίες τους πρέπει και αυτά να εκφραστούν: καί για αυτά η διατήρηση των εργαζομένων υποταγμένων φθηνών και αναλώσιμων είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Εννοείται βέβαια ότι τα όποια οικονομικά οφέλη κερδηθούν θα υπακούσουν και αυτά στη σχέση της πυραμίδας: πολλά για τους διευθυντές, ούτε το ένα τρίτο για τους ειδικευόμενους (μιας και το άνοιγμα της ψαλίδας ένα προς δύο γίνεται, με τα χρονοεπιδόματα, πάνω από ένα προς τρία)
Τι γίνεται λοιπόν με τον αγώνα των ιεραρχικά κατώτερων στρωμάτων των εργαζομένων που είναι η πλειονότητα που στηρίζει τις κινητοποιήσεις; Θα γίνουν για μια ακόμα φορά οι αναλώσιμοι πεζικάριοι του αγώνα των ανώτερων στρωμάτων της ιεραρχίας, έχοντας ελάχιστα οικονομικά οφέλη και διατηρούμενοι στην ίδια άθλια εργασιακή κατάσταση ωραρίου και συνθηκών απασχόλησης;
Το πιο πιθανό είναι ότι αυτό θα συμβεί.
Οι ευθύνες μας ως αγωνιζόμενων είναι πολλές.
Αντί να συγκροτούμε στις  συνελεύσεις των νοσοκομείων επιτροπές αγώνα που να συντονίζουν τις κινητοποιήσεις και να διαπραγματεύονται στη βάση των αποφάσεων των συνελεύσεων, και τα όποια αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων να τα επικυρώνουν οι συνελεύσεις, αντί να ανοίγουμε τον αγώνα και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων μέσα στην περίθαλψη, αντί να επιζητούμε την συνάντηση με κείνα τα κοινωνικά κομμάτια που υφίστανται τις ελλείψεις της περίθαλψης, την ιδιωτικοποίηση από τους φακελλάκηδες και τον αποκλεισμό τους από τους νόμους για την ασφάλιση, παραμένουμε εγκλωβισμένοι οδηγούμενοι με σχεδόν μαθηματική βεβαιότητα σε μια ακόμη ήττα. Αφήνουμε τον αγώνα απομονωμένο, να τον διαπραγματεύεται μια συνδικαλιστική ηγεσία η οποία από ότι φαίνεται θα καθορίζει αυτή και όχι οι συνελεύσεις το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων! Και μια διαπραγματευτική ομάδα που δεν βγήκε από αυτόν τον αγώνα, και που όταν λογοδοτεί στις συνελεύσεις το κάνει είτε εκ των υστέρων είτε για ανούσια ζητήματα.
 
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ

Τον ίδιο καιρό που οι κινητοποιήσεις στην περίθαλψη επικαλούνται τον δημόσιο χαρακτήρα της περίθαλψης στον ασφαλιστικό νόμο της Πετραλιά αυξήθηκε για τους την  ασφαλισμένους του ΙΚΑ το όριο των ενσήμων για υγειονομική περίθαλψη από 50 σε 100 ανά έτος. Αυτό σημαίνει ότι 500.000 άμεσα και έμμεσα ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ πετιούνται εκτός ΕΣΥ.
Η ΟΕΝΓΕ και οι παρατρεχάμενοι  θεωρούν μάλλον ότι αυτό δεν αφορά το δημόσιο χαρακτήρα της περίθαλψης μιας και ούτε λεν ούτε διεκδικούν τίποτα για αυτό.

Καμμιά υπογραφή συλλογικής σύμβασης χωρίς:

48ωρο (πενθήμερο, εξάωρο πρωινό, όχι πάνω από μία εφημερία την εβδομάδα).
Ρεπό μετά από κάθε εφημερία.
Υπερωριακή αποζημίωση της εφημερίας, προσμέτρησή της ως συντάξιμου χρόνου.
Αύξηση του βασικού μισθού για όλους τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Άμεσα 5.000 προσλήψεις
Κατάργηση του αντιεργατικού, αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου.
Όχι στην αύξηση των ενσήμων για ασφαλιστική κάλυψη από 50 σε 100.
Όχι στα παζάρια των γραφειοκρατών, ο αγώνας στα χέρια  επιτροπών αγώνα σαφώς εξουσιοδοτημένων από τις γενικές συνελεύσεις που θα δίνουν λόγο σε αυτές.
κωπηλάτες του κοινωνικού-ταξικού κάτεργου[/u]
 

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα