Συγχωρέστε μου μία τοποθέτηση. Και λέω "συγχωρέστε", διότι δεν είμαι ειδικός ιατρός, γενικότερα, και σίγουρα ούτε εξειδικευμένος στον σακχαρώδη διαβήτη(ΣΔ) ή οπουδήποτε αλλού. Όταν, προ δεκαετίας, ξεκίνησα το ιατρείο μου (ιδιωτικό "άνευ ειδικότητας", για όσους δεν με γνωρίζουν από παλαιότερες ανακοινώσεις στο παρόν φόρουμ) οφείλω να ομολογήσω ότι βρέθηκα σε πρακτικό δίλημμα σχετικά με τη διαγνωστική διαδικασία του ΣΔ. Πολλά συγγράμματα και μελέτες, εμμονές των εργαστηριακών με την γλυκοζυλιωμένη, απαιτήσεις των ασθενών κ.ο.κ.
Αποφάσισα, λοιπόν, να απαντήσω στο ερώτημά μου με τον εξής απλό τρόπο. Πήρα και έκανα σύγκριση τιμών γλυκοζυλιωμένης, σακχάρου νηστείας και καμπύλης σακχάρου (ίδιου ασθενή πάντα) και μελέτησα την αξιοπιστία και την εγκυρότητα των δοκιμασιών. Ανεξάρτητα από το τι συμπεραίνουν όλα τα άρθρα, σχετικά με την γλυκοζυλιωμένη, αυτό που με ενδιέφερε ήταν το τι γίνεται με τα εργαστήρια της περιοχής μου και μόνο (αφού από αυτά, ως επί το πλείστον, θα λάμβανα απαντήσεις). Ύστερα έλαβα υπόψιν τους παράγοντες που επηρεάζουν την αξιοπιστία της γλυκοζυλιωμένης και είδα ότι ο πιο σημαντικός αρνητικός παράγοντας ήταν το σφάλμα ανάκλησης του ασθενή, ακούσιο ή/και εκούσιο.
Το αποτέλεσμα ήταν (και είναι, μιας και συνεχίζω να συλλέγω-μελετάω που και που δεδομένα της περιοχής μου) χαμηλή αξιοπιστία και εγκυρότητα της γλυκοζυλιωμένης έναντι της καμπύλης σακχάρου. Έτσι συνεχίζω να κάνω τη διάγνωση με οδηγό την καμπύλη. Για να μην παρεξηγηθώ, ΔΕΝ ΓΕΝΙΚΕΥΩ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, απλά πιστεύω ότι, ως ιατρός, εκτός από τις γενικές οδηγίες (Quantitative Analysis) πρέπει να λαμβάνω σημαντικά υπόψιν την "υποκειμενική πραγματικότητα" του τόπου που δραστηριοποιούμαι (Qualitative Analysis).
Ευχαριστώ.