Σήμερα τα έφτυσε η σφραγίδα μου, θυσία στο βωμό της πολυφαρμακίας, και αυτό που ακολουθεί είναι ο επικήδειος της. Σκέφτηκα να τον ανεβάσω στο Φόρουμ της ΠΦΥ γιατί μόνο εδώ οι αναγνώστες μπορούν να καταλάβουν το δέσιμο ενός γιατρού με το κατ’ εξοχή σύμβολο της γραφειοκρατίας και τα συνακόλουθα υπαρξιακά ερωτήματα που του προκαλεί η απώλεια του.
Η σφραγίδα μου, με είχε υπηρετήσει καλά. Ήταν μια πορτοκαλί-μαύρη χράπα-χρούπα trodat του 2000, που είχα πρωτοβγάλει σε ένα τυπογραφείο στην Μητροπόλεως όταν πήρα την πρώτη μου τοποθέτηση για το Πολύκαστρο Κιλκίς μετά το Κέντρο Εκπαίδευσης Υγειονομικού στην Άρτα. Α, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα απεγνωσμένα, παρακλητικά βλέμματα με τα οποία τη φλέρταραν, σαν ανομολόγητο πόθο και γλυκιά προσμονή του κάθε κατατρεγμένου, οι στρατιώτες του 33 ΤΥΠ όταν μου ζητούσαν να τους βγάλω ελεύθερους υπηρεσίας (κράνους, αρβυλών, βολής, ξυρίσματος και ό,τι άλλο παλαβό μπορεί κανείς να φανταστεί μέσα στην ένστολη παράνοια μας). Αλλά και έξι μήνες αργότερα, στη Χελιδώνα του Έβρου, εγώ κι αυτή, αυτή κι εγώ, μαζί και πάλι σε ένα αέναο βαλς, σε μια ιλιγγιώδη περιδίνηση. Στρατιώτες και αξιωματικοί του 617 ΕΤΠ να συνωθούνται έξω από την παράγκα-Ιατρείο λαχταρώντας να ακούσουν τη γλυκιά μελωδία του βραχνού ήχου με τον οποίο άφηνε το αποτύπωμα της σε ένα αδειόχαρτο που τόσο ανάγκη είχαν ή σε ένα πολυπόθητο παραπεμπτικό για το 496 ΓΣΝ Διδ/χου από όπου θα μπορούσαν να προμηθευτούν τη μαϊμού αναρρωτική τους.
Σφραγίδα μου, άκουσες τα νέα; Πολύς κόσμος μιλούσε για σένα τότε που με συνόδευες ως ειδικευόμενο στο μεγάλο Νοσοκομείο και ήξεραν ότι στα σπλάχνα σου, σε στενή επαφή με το μελάνι του pad σου, βρισκόταν ένα λαστιχάκι δυο σειρών όλο κι όλο, που μπορούσε να τους εξασφαλίσει μια εισαγωγή στο Νοσοκομείο, ένα πιστοποιητικό αναπηρίας ή να τους δώσει την ευκαιρία να παρακάμψουν χρονοβόρες διαδικασίες. Αλλά και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι βασιζόντουσαν σε εσένα για τις κοπάνες τους από τις εφημεριακές τους υποχρεώσεις, βρισκόμενοι στα εξοχικά τους όταν εσύ, ιδρωμένη από το άγχος και τον καύσωνα πάσχιζες να τα βγάλεις πέρα "αντ’ αυτών".
Όμως και τώρα, ήσουν πάντα μαζί μου, στην οργανική θέση και στις περιοδείες μου, να υπομένεις αγόγγυστα τα αλλεπάλληλα σφραγίσματα που καταπονούσαν το μικρό και εύθραυστο σαν σπουργίτι κορμί σου. Στα δυο κουτιά, στο ΕΚΑΣ, στην ημερομηνία αλλά και στις μουτζούρες σε κοπανούσα, θαρρείς πως μου έφταιγες, ξανά και ξανά, αψηφώντας τις αντοχές και τα όρια σου. Και εσύ να ελπίζεις μάταια ότι κάποτε θα έρθει μια ουτοπική κοινωνία όπου η συνταγογραφία θα γίνεται μηχανογραφημένα και ο γιατρός θα μπορεί να σε αφήνει για λίγο από το χέρι του, ώστε να μην αποτελείς προέκταση του, όπως κάποτε ο Γιάννης Ρίτσος είχε γράψει για τους αντάρτες και τα τουφέκια τους.
Χωρίς εσένα δεν λογίζομαι γιατρός. Εννιά στις δέκα ενέργειες μου σε χρειάζονται. Επάνω σου οικοδομούνται περιουσίες και η ευγενική γενναιοδωρία σου χάριζε άφθονα χαμόγελα ευτυχίας στους φαρμακοποιούς, βοηθούς φαρμακείων, φαρμακάδες, φαρμακαποθήκες και τόσους πολλούς ακόμη που ούτε ξέρω ούτε μπορώ να φανταστώ. Όμως κανείς δεν σε φρόντισε ποτέ, και όλοι σε απομυζούσαν όσο μπορούσαν. Ακόμη και στις ολιγόλεπτες απουσίες μου στο χειρουργικό, όταν σε ξεχνούσα πάνω στο γραφείο ανυπεράσπιστη, ξέρω ότι πολλοί σε έχουν χρησιμοποιήσει για να σφραγίσεις πλουσιοπάροχες συνταγές, αλλά θέλω να με πιστέψεις: δεν το έκανα επίτηδες.
Σφραγίδα μου, μπορεί να έφυγες, αλλά τα πιστοποιητικά σου ζούν και οι συνταγές σου θα συνεχίσουν να εξοφλούνται ως την τελευταία. Ο θεός ας σε αναπαύσει.