Επί της ουσίας, νομίζω ότι σε Ασθενείς με κακοήθη νόσο, όλα τα φάρμακα θα πρέπει πραγματικά να είναι δωρεάν. Εξαίρεση θα πρέπει να αποτελούν εκείνες οι περιπτώσεις όπου μιλάμε για ίαση, π.χ. μετά την πάροδο 5 ή 7 ή 10 ετών από τη διάγνωση και αντιμετώπιση Ca μαστού, παχέος, προστάτη, σε Ασθενείς ελεύθερους επιπλοκών και συμπτωμάτων σχετικών με την κακοήθη νόσο.
Προσωπικά δεν πιστεύω στην υποκριτική κοινωνική πολιτική, όπως έχει αυτή σήμερα.
Θεωρώ ότι τα φάρμακα –όλα μα όλα, όσα είναι αποδεδειγμένα θεραπευτικά με βάσει τις θέσεις του ΕΟΦ, ο κάθε πολίτης έπρεπε να τα παίρνει με κλιμακούμενο ποσοστό συμμετοχής από 0 % έως και 100 %,
Οι παράμετροι που θα καθόριζαν το ποσοστό, θα έπρεπε να είναι το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα της εν λόγω οικογένειας και ο αριθμός των υπαρχουσών χρονίων νόσων του ατόμου.
Τότε και μόνο τότε θα υπήρχε κοινωνική δικαιοσύνη (με εξαίρεση τα μη δηλούμενα εισοδήματα που και αυτά αν θέλαμε να είμαστε σύγχρονο κράτος, υπάρχουν τρόποι να πάψουν να είναι μη δηλούμενα).
Με τα σημερινά δεδομένα όμως, αν θεωρητικά μιλώντας, γραφτούν όλα τα φ. με 0%, έχετε σκεφθεί την υπέρβαση που θα προκύψει σε κόστος φαρμάκων?
Η πολιτεία λέει «τόσα δίδω για κοινωνική πολιτική στο φάρμακο και για να βγούν τόσα, θα πρέπει οι Χ κατηγορίες να πάνε με 10%, οι Ψ με 25 και οι Ζ με 0%.
Πολιτικά και ηθικά δεν νομιμοποιούμαστε να παραποιούμε αυτές τις επιλογές της πολιτείας.
Δικαιούμαστε όμως να διαφωνούμε και να προτείνουμε άλλες κοινωνικότερες πολιτικές. Αν πείσουμε, κερδίσαμε, αν δεν πείσουμε όμως, δεν νομίζω ότι νομιμοποιούμαστε να υιοθετούμε το προσφιλές αξίωμα πολιτικού κόμματος περί «ανυπακοής».
Όσο για το μπλοκάρισμα στο ιατρείο από τους επιμένοντες πρώτους επισκέπτες, αγαπητέ Διακομιστή, έχεις δίκαιο. Αυτό όμως θα κρατήσει ένα διάστημα. Η σθεναρή εισαγωγή νέων δεδομένων, προκαλεί οργίλες αντιδράσεις. Είναι νομοτελειακό. Αν αρχίσεις τα «ξέρεις, ίσως, αλλά, …» έχασες το παιχνίδι. Αν επιμείνεις αδιαπραγμάτευτα, αρχικά θα γίνει ένα μπάχαλο, αλλά σε διάστημα που ποικίλει, θα γίνει καθεστώς. Το κακό είναι ότι συνήθως ο επόμενος ή ο διπλανός συνάδελφος θα ξαναχαλαρώσει και ο μεθεπόμενος άντε πάλι να ξεκινάει από την αρχή.
Άσε που τέτοιες παλινωδίες δίδουν το αίσθημα στον πολίτη ότι δεν έχει να κάνει με νόμους, αλλά με την δική σου λόξα. Και εναντιώνεται κάθε φορά και ακόμη περισσότερο.
Γι’ αυτό, αυτό το πρόβλημα θα λυθεί, αλλά όταν θα πάρουν φωτιά τα μπατζάκια του κάθε γιατροί που θα παρεκκλίνει. Όταν δηλαδή θα εφαρμοστεί καθολικά η μηχανογράφηση.
Ως τότε αυτοσχεδιάζουμε ελεύθερα.
Υ.Γ.
1. Σε όσους κάνω και εγώ υπέρβαση της «κοινωνικής πολιτικής», τους τονίζω ότι για να τους βοηθήσω γράφω «ψέματα» για την νόσο και να μη το πούν ούτε στον παπά. Έτσι τους αποθαρρύνω από το να διατυμπανίζουν «εμένα μου τα γράφει με 0%). Πιστέψτε με δουλεύει.
2. Αδαμάντιε, τα ποσοστά είναι ταίδια για όλα τα Ταμεία