Θέματα Εργασίας > Αποσπάσματα από τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο
Νομοσχέδιο Υπ.Υγειας Νοέμβριος 2014
ΑΡΗΣ:
Κατ’αρχάς η αναφορά μου σε σοσιαλιστικού τύπου διαχωρισμό των ειδικοτήτων έγινε , λαμβάνοντας υπόψη τη συχνή σύνδεση της ειδικότητας της γενικής ιατρικής με το δημόσιο σύστημα πρωτοβάθμιας υγείας. Η αναφορά σε γενικούς ιατρούς, Κέντρα Υγείας και Περιφερειακά Ιατρεία δίνει την εντύπωση μιας πρόθεσης οικειοποίησης του δημόσιου συστήματος ΠΦΥ. Τα παραπάνω συνηγορούν για μια γενική αντίληψη που υπάρχει, ότι οι γενικοί ιατροί πρέπει να επιδοτούνται από το κράτος ή έστω να εργάζονται σε δημόσιες δομές και όλες οι άλλες ειδικότητες να μην έχουν δικαίωμα άσκησης ΠΦΥ και να απασχολούνται σε νοσοκομεία.
Σχέση με τα παραπάνω έχουν και αυτά που αναφέρατε για την Γ.Ι. Ότι σε ετοιμάζει να δουλέψεις κλπ κλπ. Και τότε κάποιος πολύ εύκολα θα μπορούσε να ρωτήσει, και οι πανεπιστημιακές σπουδές στην ιατρική, για τι πράγμα σε προετοιμάζουν? Αν ένας απόφοιτος ιατρικής δεν μπορεί να ασχοληθεί με την πρόληψη και προαγωγή της υγείας, την αντιμετώπιση χρονίων συχνών καταστάσεων και τη διαχείριση ενός επείγοντος περιστατικού, τότε τι είδους πανεπιστημιακή ιατρική εκπαίδευση παρέχεται? (Πολύ θα απαντούσαν ότι ο γενικός ιατρός έχει μια ολιστική εκπαίδευση, αντιμετωπίζοντας το άτομο ολοκληρωμένα κλπ κλπ , αλλά και πάλι δεν απαντάει στο παραπάνω ερώτημα, ενώ δημιουργείται μια επιπλέον απορία. Πώς δηλαδή μπορεί να ειδικεύεται το όλο, καθώς το όλο είναι γενικό και η ειδίκευση αφορά πάντα το μέρος.)
Για να μην παρεξηγηθώ, ο προβληματισμός μου γενικότερα δεν είναι ‘’γενική ιατρική ή παθολογία’’. Ο προβληματισμός μου είναι στη σύνδεση ιατρικών ειδικοτήτων με επίπεδα φροντίδας υγείας. Γι αυτό το λόγο είμαι περισσότερο σύμφωνος με τον τρόπο που διαρθρώνεται η μεταπτυχιακή ιατρική εκπαίδευση σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, όπου υπάρχουν από τη μια πλευρά οι ιατρικές ειδικότητες και από την άλλη η γενική οικογενειακή ιατρική. Με την οικογενειακή ιατρική σε αυτές τις χώρες, μπορεί να ασχοληθεί οποιοσδήποτε απόφοιτος ιατρικής ή γιατρός με ειδικότητα, ύστερα από συγκεκριμένη εκπαίδευση και κατάρτιση σε συγκεκριμένα προγράμματα και αντικείμενα επιστημονικής γνώσης. Έτσι ακόμα και ο αγγειοχειρουργός, μπορεί να γίνει αν θέλει οικογενειακός γιατρός, γιατί κάποια στιγμή της επαγγελματικής του καριέρας διαπίστωσε ότι έχει τις προσωπικές και κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζονται, ώστε να τον εμπιστεύονται ως προσωπικό τους γιατρό. Γιατί δεν μπορεί κάποιος να παραγγείλει την εμπιστοσύνη ούτε μπορούν όλοι να αναπτύξουν δεξιότητες.
Τα παραπάνω δίνουν μια διαχρονική απάντηση στην δημιουργία του θεσμού του οικογενειακού ιατρού και δεν μπαίνουν στη λογική των συσχετισμών σε δεδομένη χρονική στιγμή. Άλλωστε, αν κάτι θέλουμε να είναι επιστημονικό, θα πρέπει να είναι και διαχρονικά μη αμφισβητήσιμο.
Argirios Argiriou:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος.......
.....................
Γι αυτό το λόγο είμαι περισσότερο σύμφωνος με τον τρόπο που διαρθρώνεται η μεταπτυχιακή ιατρική εκπαίδευση σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, όπου υπάρχουν από τη μια πλευρά οι ιατρικές ειδικότητες και από την άλλη η γενική οικογενειακή ιατρική. Με την οικογενειακή ιατρική σε αυτές τις χώρες, μπορεί να ασχοληθεί οποιοσδήποτε απόφοιτος ιατρικής ή γιατρός με ειδικότητα, ύστερα από συγκεκριμένη εκπαίδευση και κατάρτιση σε συγκεκριμένα προγράμματα και αντικείμενα επιστημονικής γνώσης. Έτσι ακόμα και ο αγγειοχειρουργός, μπορεί να γίνει αν θέλει οικογενειακός γιατρός, γιατί κάποια στιγμή της επαγγελματικής του καριέρας διαπίστωσε ότι έχει τις προσωπικές και κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζονται, ώστε να τον εμπιστεύονται ως προσωπικό τους γιατρό. Γιατί δεν μπορεί κάποιος να παραγγείλει την εμπιστοσύνη ούτε μπορούν όλοι να αναπτύξουν δεξιότητες.
..........................................
--- Τέλος παράθεσης ---
Ποιες είναι αυτές οι χώρες;
pzogr:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΔεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΝα απαγορεύσουμε δηλαδή στους παθολόγους, και μαζί με αυτούς και σε άλλες ειδικότητες, να παρέχουν υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας … Εκτός το ότι το συγκεκριμένο ακούγεται ως μια σοσιαλιστικού τύπου διαχωρισμό των ιατρικών ειδικοτήτων, δεν ξέρω κατά πόσο είναι επιστημονικά σωστό. …
--- Τέλος παράθεσης ---
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να θυμηθούμε ότι τα ιατρεία «σοβιετικού τύπου» δεν ήταν αυτό, αλλά ιατρεία όλων των ειδικοτήτων, χωρίς συντονισμό από οικογενειακό γιατρό, κάτι σαν το πάλε ποτέ ΙΚΑ και νυν ΠΕΔΥ.
Θα μου επιτρέψετε όμως να παραθέσω λίγες σκέψεις για τον οικογενειακό γιατρό και το ρόλο του Γ.Γ. ή παθολόγου σε αυτόν, καθώς και το αν έχει ή όχι ρόλο μόνο ο Γ.Γ. (ή έστω και ο παθολόγος) στην ΠΦΥ ή μήπως έχουν και άλλοι?
Όποιος δεν έχει υπομονή, ας μη προχωρήσει. Συγνώμην, αλλά το έκανα όσο πιο σύντομο μπορούσα.
Η παθολογία είναι -αν θέλαμε να είμαστε πιο επιστημονικοί- νοσολογία.
Από την άλλη οι ειδικότητες ορίζονται μόνον για να προσδιορίσουν την «ιδιαίτερη» και σε βάθος ενασχόληση κάποιων γιατρών με κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο.
Τώρα, πέρα από το «αυστηρό περιεχόμενο» κάθε ειδικότητας, ασφαλώς και μπορεί ο καθένας –με δεδομένο ότι έχει πτυχίο ιατρικής και άδεια άσκησης ιατρικής (και όχι Χ ειδικότητας) να διαχειριστεί (επιστημονικά –άσχετο από το «Ταμειακά») το οτιδήποτε εκείνος έχει την επιστημονική επάρκεια και δεξιότητα. Ο ασθενής δεν είναι κτήμα κανενός, παρά μόνο του εαυτού του και ο γιατρός δεν είναι υποτακτικός κανενός, παρά μόνο της επιστημονικής του γνώσης. Το ορκιζόμαστε και στον όρκο του Ιπποκράτη αυτό, αλλά μάλλον το ξεχνούμε.
Όμως, είτε το θέλουμε είτε όχι η ειδικότητα ήταν και είναι εσωτερική παθολογία.
Σε ετοιμάζει δηλαδή για την εσωτερική νοσολογία (λέμε τώρα, γιατί η εκπαίδευση σε πολλές κλινικές, πόρρω απέχει από αυτό).
Η Γ. Ι όμως, σε ετοιμάζει να δουλέψεις (και πάλι λέμε τώρα!!) στην κοινότητα με κύριο άξονα την πρόληψη και προαγωγή υγείας, την διαχείριση αδιαφοροποίητων καταστάσεων, την αντιμετώπιση –διαχείριση χρονίων συχνών νόσων, την αντιμετώπιση απλών νοσολογικών καταστάσεων –αδιακρίτως συστήματος- που δεν απαιτούν ειδικές ή νοσοκομειακές θεραπείες, και (αναλόγως του συστήματος υγείας) την διαχείριση του επείγοντος σε εξωνοσοκομειακό επίπεδο. (παραλλαγές υπάρχουν, αλλά χονδρικά αυτό είναι το πλαίσιο της Γ.Ι.).
Ας εξετάσουμε λοιπόν τώρα τα πράγματα με το πώς έπρεπε να είναι η εκπαίδευση και ας θεωρήσουμε –για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε- ότι είναι όπως προβλέπεται.
Με αυτά τα δεδομένα, είτε θέλουμε κάποιοι είτε όχι, η Γ.Ι. είναι (θεωρητικά τουλάχιστον) η ειδικότητα που σου έδωσε τα πιο κατάλληλα όπλα για την αντιμετώπιση στην κοινότητα των ανωτέρω καταστάσεων, που εν πολλοίς αποτελούν και το αντικείμενο που πρέπει να διαχειριστεί ο οικογενειακός γιατρός (ας μη ξεχνούμε ότι η Γ.Ι., η παθολογία κ.λπ. είναι ειδικότητες, ενώ ο οικογενειακός γιατρός είναι λειτουργία –δέσμη δραστηριοτήτων).
Η παθολογία από την άλλη? Αν ήταν όντως εσωτερική παθολογία (κάτι που δεν σημαίνει για «εσωτερική χρήση στο νοσοκομείο», όπως κακώς εκλαμβάνεται από πολλούς, αλλά «νοσολογία εμβαθύνουσα» -σε ελεύθερη μετάφραση), τότε θα έπρεπε να έχουμε ελάχιστους παθολόγους και να ασχολούνται στην Β’- και Γ'-βάθμια φροντίδα.
Όμως, οι παθολόγοι στη χώρα μας συνήθως εκπαιδεύονται σε πιο ευρύ φάσμα και συνεπώς έχουν αρκετές δεξιότητες διαχείρισης «σε πρώτο επίπεδο». Αυτό τους κάνει ικανούς να διαχειρίζονται περιστατικά οικογενειακής ιατρικής στην ΠΦΥ (πιθανώς ενίοτε και ευρύτερη γκάμα νοσολογικών καταστάσεων «νοσολογίας» από τους Γ.Γ.), από την άλλη όμως, υπάρχουν πολλές δεξιότητες για τις οποίες θα αναγκαστούν να παραπέμπουν, αν δουλέψουν στην ΠΦΥ και δεν θελήσουν να γίνουν όντως οικογενειακοί γιατροί και να τις αναπληρώσουν.
Η ΠΦΥ ταυτίζεται με την οικογενειακή ιατρική και αποτελεί μονοπώλιο της Γ.Ι.?
Σαφώς ΟΧΙ.
Η ΠΦΥ δεν χρειάζεται μόνο Γ.Γ. Είναι εγωιστικό και άτοπο επιστημονικά και μου θυμίζει τους Γάλλους του Quebec στον Καναδά, πού όταν πήραν το πάνω χέρι (από την καταπίεση των εγγλέζων) απαγόρεψαν σχεδόν και τα Εγγλέζικα.
Η ΠΦΥ λοιπόν χρειάζεται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟYΣ γιατρούς που πρέπει να είναι οι Γ.Γ., αλλά μπορούν να είναι και οι παθολόγοι που αποδέχονται ρόλο οικογενειακού γιατρού και συμπληρώνουν τα απαραίτητα γνωστικά πεδία στα οποία δεν εκτέθηκαν (μέσα από δομημένα προγράμματα αλλά και με δική τους φιλοτιμία και πρωτοβουλία, όσο αυτά ελλείπουν) και δεν προσπαθούν «να μεταφέρουν το νοσοκομείο στην γειτόνευα». (προσωπικά έχω γνωρίσει τέτοιους παθολόγους).
Οι συσχετισμοί ειδικών σήμερα (και για κάμποσα ακόμη χρόνια, αφού δεν υπάρχει σχέδιο προγραμματισμένης παραγωγής) θα είναι τέτοιοι που δεν επιτρέπουν –για ορθολογικούς λόγους- να αποκλείονται οι παθολόγοι. Για τους ίδιους λόγους είναι ανορθολογικό και αντιεπιστημονικό το να ισχυρίζεται κανείς ότι οι Γ.Γ. είναι γιατροί 2ης κατηγορίας για την ΠΦΥ και να αρνείται την προτεραιότητα τους στο ρόλο του οικογενειακού γιατρού. Για να είναι όμως «ολοκληρωμένοι οικογενειακοί γιατροί», απαιτείται –φρονώ- σαφώς 1. πραγματική αποδοχή του ρόλου του οικογενειακού γιατρού (και όχι αποδοχή μόνο για «να έχω δουλειά») και 2. εκπαίδευση –εξοικείωση σε αντικείμενα που είναι απαραίτητα στην οικογενειακή ιατρική και στα οποία δεν τρίφτηκε στην παθολογία.
Επαναλαμβάνω ότι μιλάω για την Οικογενειακή ιατρική –και όχι για την ΠΦΥ γιατί η ΠΦΥ δεν είναι ταυτόσημη με την οικογενειακή ιατρική.
Η οικογενειακή ιατρική είναι αυτή που θα δώσει στον πολίτη το γιατρό που θα διαχειριστεί τα πιο συχνά και περισσότερα προβλήματά του. Κάποια δεν μπορεί να τα διαχειριστεί. Απαιτείται να τον παραπέμψει. Που και πώς όμως? Και εδώ αναδεικνύεται και πάλι το μεγαλείο του οικογενειακού γιατρού. Με προγραμματισμό, με συνεννόηση με τον γιατρό «υποδοχής», με λήψη και καταγραφή του feedback όταν επιστρέψει ο ασθενής, με το να γίνει δηλαδή τελικά «σύντροφος» και gate opener για τον ασθενή του και «προσωπικός του γιατρός», όρος που αγαπώ, αν και ξέρω πόσο εξοβελιστέος είναι από πολλούς του χώρου μας.
Από την άλλη, πού θα τον παραπέμψει? Γιατί δηλαδή να τον παραπέμψει σε έναν ΩΡΛ, Οφθαλμίατρο, Ενδοκρινολόγο, Ρευματολόγο, Καρδιολόγο κ.λπ. στο νοσοκομείο?
Γιατί δεν μπορούν όλοι αυτοί να είναι γιατροί της δεύτερης γραμμής στην ΠΦΥ?
Για μένα σαφώς και μπορούν. (υπάρχουν βέβαια και ειδικότητες που για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους πρέπει να είναι νοσοκομειακές, αλλά το ποιες είναι αυτές είναι μια σοβαρή επιστημονική –και όχι καφενείου- συζήτηση).
Γι’ αυτό λέω ότι η ΠΦΥ δεν είναι οικογενειακή ιατρική.
Η οικογενειακή ιατρική είναι το πρώτο –και πολλάκις το μοναδικό απαιτούμενο- σημείο επαφής του πολίτη / ασθενή.
Η ΠΦΥ όμως είναι όλο το πακέτο των οικογενειακών γιατρών, αλλά και κάμποσων άλλων βασικών ειδικοτήτων μαζί με άλλους υγειονομικούς, που μπορούν, τον μεγαλύτερο όγκο των περιστατικών τους να τον διαχειρίζονται εξωνοσοκομειακά, στο περιβάλλον του ασθενή..
--- Τέλος παράθεσης ---
Τι πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γενικός γιατρός, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένας παθολόγος στην ΠΦΥ; Μπορείτε να δώσετε μερικά παραδείγματα; Σε ποιά αντικείμενα πιστεύετε ότι χρειάζεται περαιτέρω εκπαίδευση;
Argirios Argiriou:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
................
Τι πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γενικός γιατρός, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένας παθολόγος στην ΠΦΥ; Μπορείτε να δώσετε μερικά παραδείγματα; Σε ποιά αντικείμενα πιστεύετε ότι χρειάζεται περαιτέρω εκπαίδευση;
--- Τέλος παράθεσης ---
Με την ερώτησή σου αυτή αφήνεις να εννοηθεί ότι δεν υπάρχει νόημα να έχουμε την ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής από την στιγμή τα ίδια πράγματα ακριβώς μπορεί να κάνεις και ο Παθολόγος.
Είναι όμως έτσι;
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι με τον ιατρικό πληθωρισμό που υπάρχει στην Ελλάδα και με τον τρόπο που είναι οργανωμένη η Υγεία στην χώρα μας η εργασία του Γενικού Ιατρού και του Παθολόγου στην ΠΦΥ μοιάζουν πολύ.
Θα ήθελα όμως, αν γινόταν, να κάνω ένα πείραμα:
Να έπαιρνα μαζί μου το καλοκαίρι στην Σουηδία, έναν μέσης αξίας Γενικό Ιατρό και έναν μέσης αξίας Παθολόγο να τους βάλω να δουλέψουν για λίγες εβδομάδες σε ένα Κέντρο Υγείας εκεί. Και να δω πόσο εύκολα θα προσαρμόζονταν στις απαιτήσεις της δουλειάς. Πόσο εύκολα δηλαδή θα εξέταζαν παιδάκια άνω των 6 μηνών, πόσο εύκολα θα κάναν γυναικολογική εξέταση, πόσο εύκολα θα βγάζαν γρέζο από το μάτι, πόσο εύκολα θα κάναν αναρρόφηση ενός γάγγλιου του καρπού ή πόσο εύκολα θα ράβανε ένα θλαστικό τραύμα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι και οι δυο τους μετά από κάποιο καιρό θα τα κατάφερναν αλλά όμως πιστεύω ότι θα τα κατάφερνε πιο γρήγορα και πιο εύκολα ο Γενικός Ιατρός όχι γιατί είναι πιο έξυπνος αλλά λόγω της εκπαίδευσής του κατά την ειδικότητα. (Κατά τον ίδιο τρόπο και οι δύο θα τα καταφέρναν, μετά από κάποιο καιρό, σε κάποιο Παθολογικό τμήμα στο Νοσοκομείο, μόνο που αυτό θα ερχόταν πιο γρήγορα και εύκολα στον Παθολόγο ακριβώς λόγω της εκπαίδευσής του κατά την ειδικότητα).
Είναι όμως και μερικές λεπτομέρειες ( ; ) που δεν εξαλείφονται εύκολα, όπως ακριβώς η προφορά στην ξένη γλώσσα που συχνά σου μένει όταν μεταναστεύσεις στην χώρα που μιλιέται, σε μεγάλη ηλικία: Στο τελευταίο Κέντρο Υγείας που δούλεψα ως μόνιμος, στο Linkoping της Σουηδίας, παίρναμε στο τέλος του μήνα συγκεντρωτικές καταστάσεις όπου οι γιατροί του Κέντρου Υγείας βλέπαμε πόσες χιλιάδες κορώνες κοστίζανε οι εξετάσεις που παραγγέλναμε/μήνα. Μαντέψτε από ποιά ειδικότητα προερχόταν η Ιατρός που έγραφε τις πιο πολλές και ακριβές εξετάσεις, παρόλο που είχε εργαστεί για δεκαετίες στην ΠΦΥ και παρόλο που είχε μετεκπαιδευτεί πλέον στην Γενική Ιατρική. Ναι, προερχότανε από την Παθολογία γιατί αυτή είχε μάθει να έχει ως πεδίο αναφοράς πιο άρρωστους ανθρώπους ενώ εμείς είχαμε εξαρχής ως πεδίο αναφοράς την γκρίζα ζώνη μεταξύ υγείας και ασθένειας. Και πριν βιαστείτε να μου πείτε ότι μπορεί να είναι κάτι τυχαίο σας παραθέτω και σχετική μελέτη από μια άλλη χώρα:
J Med Educ. 1975 Mar;50(3):264-70.
Comparison of the diagnostic methods of family physicians and internists.
Smith DH, McWhinney IR.
Abstract
Two groups of physicians (nine family physicians and nine consulting internists) were presented with three clinical problems by a programmed "patient". Analysis of the recorded interviews showed that family physicians asked fewer history questions, requested fewer items of data about physical examination, and ordered fewer laboratory investigations. In two out of the three cases family physicians asked a higher proportion of questions about mental status and life situation. In an analysis of the "commonness" of questions asked by internists and family physicians, it was found that internists were more consistent among themselves in the questions asked. There were no significant differences in the final diagnosis reached by these two groups.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
pzogr:
Συνάδελφε δεν άφησα να εννοηθεί κάτι, ήταν απλή ερώτηση απορίας. Σχολιάζω για παράδειγμα αυτά που επισημάνθηκαν ως "αδυναμίες" των παθολόγων λαμβάνοντας σαν δεδομένο έναν νέο ειδικό παθολόγο και γενικό γιατρό (αυτή δεν είναι η κατάστασή τους μετά την ειδικότητα, οπότε και έγινε η σχετική εκπαίδευση; )
- το παιδάκι των >6 μηνών θα το εξέταζε με εξαιρετική άνεση ο παθολόγος (κρίνω εξ'ιδίων) αν η περίπτωσή του αφορούσε τα συνήθη προβλήματα. Προφανώς κι ο γενικός γιατρός δεν θα έκανε διάγνωση μιτοχονδριακών νοσημάτων, έτσι; Θα έλεγα μάλιστα ότι λόγω μεγαλύτερης χρονικά εκπαίδευσης με επιστημονικό feedback στην κλινική εξέταση παθολογικών και μη ασθενών - έστω ενηλίκων (επίβλεψη από εκπαιδευτές-επιμελητές) θα είχε πιο ακριβή αποτελέσματα.
- τη γυναικολογική εξέταση σπανίως την κάνουν κι οι γυναικολόγοι, δεν ξέρω αν θα είχε πρακτική χρησιμότητα για νοσήματα ΠΦΥ σε ένα περιβάλλον, που δεν είναι αντίστοιχο της Καρπάθου. Παρ'όλ'αυτά κρίνοντας από την εκπαίδευση, που (τουλάχιστον, μου είπαν ότι) είχαν συνάδελφοι γενικοί γιατροί, με τους οποίους έκανα παράλληλα ειδικότητα, δεν νομίζω ότι θα βασίζονταν πολύ στην ικανότητά τους για γυναικολογική/ορθοπαιδική/οφθαλμολογική εξέταση.
- γρέζι από το μάτι δεν ξέρω να βγάζω κι ακόμα κι αν είχα εκπαίδευση 3 μηνών σε κάποια οφθαλμολογική κλινική δεν θα το έκανα, εκτός αν δεν υπήρχε άλλος καταλληλότερος (Κάρπαθος πάλι)
- στα θλαστικά δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε γιατρός σεβόταν τον εαυτό του κατά τη φοιτητική ζωή και το αγροτικό (όσοι έκαναν) θα είχε πρόβλημα να ράψει. Προσωπικά έχω ράψει από χείλη μικρού παιδιού μέχρι θώρακα αλόγου (εσωτερικά, εξωτερικά, αμερικάνικα, κανονικά, τα πάντα όλα).
κτλ κτλ (δεν επεκτείνομαι περαιτέρω).
Το θέμα μου δεν ήταν να κάνουμε flame war, αλλά να αντιληφθώ (κι εγώ) το νόημα αυτών των ψευδο-διαχωρισμών.
Κι οι δύο ειδικότητες βλέπουν τους ίδους ασθενείς, αλλά στο ιδανικό σύστημα, που περιγράφηκε, πιθανότερα σε διαφορετικό χρόνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο γενικός γιατρός κάνει κάτι, που μόνο αυτός μπορεί. Είναι σαν να λέμε πχ ότι ο καρδιολόγος δεν μπορεί να χειριστεί ό,τι δεν είναι έμφραγμα.
Όσο τώρα για την περιπτωσιολογία των εξετάσεων, που στέλνει κάθε ειδικότητα... θυμάμαι στο αγροτικό περιστατικό γυναίκας με κωλικό νεφρού. Ήθελα να της δώσω παυσίπονα. Για να μην τυχόν και δώσω φάρμακα σε έγκυο, εγώ τη ρώτησα πότε είχε περίοδο (λίγες μέρες νωρίτερα) και η γενική γιατρός (προϊστάμενή μου) αφού με κατσάδιασε έστειλε test-κυήσεως, ουρία και κρεατινίνη και φυσικά PPI! Η "μελέτη" δεν νομίζω ότι είναι και τόσο αντιπροσωπευτική (9 γιατροί το 1975; Με τι περιστατικά; ) πχ στα συνήθη νοσήματα είναι φυσικό να υπάρχουν παρόμοι ποσοστά διάγνωσης. Το θέμα είναι τι γίνεται στα υπόλοιπα. Αν για παράδειγμα έρθει κάποιος στο ιατρείο μου με συμπτώματα λοίμωξης αναπνευστικού και πυρετό σε περίοδο επιδημίας γρίππης τότε δεν θα χάσω πολλούς αν "κάνω τη διάγνωση" χωρίς καν να ρωτήσω πως τον λένε... Το θέμα είναι τι γίνεται αν ο ασθενής δεν έχει το σύνηθες, αλλά το σπανιότερο ή το πολύ σπάνιο. Θα μπορούσα να αναφέρω περιστατικά συγκεκριμένα, αλλά θα κατηγορηθώ πάλι ότι υπονοώ πράγματα...
Και για να καταλήξω, η γνώμη μου, εκτός αν με πείσει κάποιος για το αντίθετο -παρά τη μέχρι τώρα εμπειρία μου- είναι ότι ο γενικός γιατρός είναι πολύ χρήσιμος για να ασκεί την ιατρική, εκεί που δεν μπορεί να βρει κανείς εναλλακτική ειδικότερη λύση ή σαν γιατρός, που ενορχηστρώνει τις ειδικότητες. Προφανώς μπορεί κι αυτός να αντιμετωπίσει απλά περιστατικά ειδικοτήτων, αλλά προφανέστατα (για μένα) δεν είναι ο καταλληλότερος για να το κάνει! Στα περισσότερα περιστατικά θα είναι ασφαλώς επαρκέστατος (δεν παίρνω και όρκο, αν θα είναι επαρκέστατος αμέσως μετά την ειδικότητα, αλλά με την τριβή και την προσωπική προσπάθεια νομίζω ότι θα γίνει), αλλά πρέπει στ'αλήθεια να συζητήσουμε αν συγκρίνεται η ικανότητα ενός γενικού γιατρού με αυτή ενός ειδικού (πχ οφθαλμιάτρου, ορθοπαιδικού κτλ) για νοσήματα των ειδικοτήτων; Και πάλι μιλώ για ειδικούς αμέσως μετά την εκπαίδευσή τους...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση