Θέματα Εργασίας > Αποσπάσματα από τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο
Νομοσχέδιο Υπ.Υγειας Νοέμβριος 2014
Argirios Argiriou:
@pzogr Αν τα πράγματα είναι όπως τα λες, έχεις αναρωτηθεί γιατί όλες οι προηγμένες υγειονομικά χώρες ποντάρουν στον Γενικό - Οικογενειακό Ιατρό;
D-Michalis:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΣχέση με τα παραπάνω έχουν και αυτά που αναφέρατε για την Γ.Ι. Ότι σε ετοιμάζει να δουλέψεις κλπ κλπ. Και τότε κάποιος πολύ εύκολα θα μπορούσε να ρωτήσει, και οι πανεπιστημιακές σπουδές στην ιατρική, για τι πράγμα σε προετοιμάζουν? Αν ένας απόφοιτος ιατρικής δεν μπορεί να ασχοληθεί με την πρόληψη και προαγωγή της υγείας, την αντιμετώπιση χρονίων συχνών καταστάσεων και τη διαχείριση ενός επείγοντος περιστατικού, τότε τι είδους πανεπιστημιακή ιατρική εκπαίδευση παρέχεται?
--- Τέλος παράθεσης ---
Νομίζω ότι, αν προσέξει κανείς αυτά που γράφω θα πάρει απάντηση.
Είπα ότι ο ΚΑΘΕ ΙΑΤΡΟΣ μπορεί –αρκεί να θέλει- αφού έχει πτυχίο ιατρικής και όχι Χ ειδικότητας, να ασχοληθεί με όλα τα συστήματα και θέματα υγείας του ασθενή.
Το αποδεικνύουν εξ’ άλλου περίτρανα, όχι μόνο αξιόλογοι –αλλά ασπασθέντες το ρόλο του γιατρού της ΠΦΥ παθολόγοι, αλλά ακόμοι και επιτυχημένοι ιατροί ΧΩΡΙΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ.
Κακά τα ψέματα. Η πολύεπίπεδη εκπαίδευση του πανεπιστημίου μας έδωσε γνώσεις και λίγες δεξιότητες, αλλά και οι γνώσεις αυτές, διατηρούνται πιά, όχι σε όλα τα επίπεδα, αλλά σε αυτά με τα οποία διατηρήσαμε επαφή (Ο ΠΟΥ π.χ. λέει ότι χάνουμε 30% ανά 5ετία από τη γνώση αν δεν την επικαιροποιούμε. Θεωρητικά λοιπόν σε 10 -15 χρόνια –σε τόσα θα βγούμε στην «αγορά»- μας έμεινε μόνο το 10 -40 % από εκείνη τη γνώση σε όσα αντικείμενα δεν εντρυφούμε συνεχώς, μέσα από την ειδικότητά μας ή λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος).
Έτσι, ακόμη και αν είχαμε εκπαιδευτεί θεωρητικά στο πανεπιστήμιο σε όλα όσα θα συναντήσουμε, πρέπει να είμαστε εξοικειωμένοι στο πρόσφατο παρελθόν με αυτά που καλούμαστε να διαχειριστούμε.
Από την άλλη, το σύστημα πρέπει να προετοιμάζει –σε λογικούς αριθμούς- γιατρούς που θα εντρυφούν σε διαφορετικά πράγματα η κάθε ομάδα / ειδικότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο, η διαφορά του Γ.Γ. είναι ότι –τουλάχιστον με το τι προβλέπεται εκπαιδευτικά- εμβαθύνει, όχι σε κάποιο σύστημα ή ομάδα νοσολογική, αλλά στον «ασθενή» και στον «πολίτη». Σαφώς και μπορεί να το κάνει αυτό ο κάθε άλλος, αν το αγαπήσει και το «δουλέψει». Το ίδιο όμως μπορεί ο κάθε άλλος να κάνει πολύ καλή διαχείριση π.χ. ενός ενδοκρινολογικού προβλήματος αν και δεν είναι ενδοκρινολόγος, αφού τον ενδιαφέρει και παρακολουθεί τις εξελίξεις σχετικά με αυτό.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΤι πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γενικός γιατρός, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένας παθολόγος στην ΠΦΥ; Μπορείτε να δώσετε μερικά παραδείγματα; Σε ποιά αντικείμενα πιστεύετε ότι χρειάζεται περαιτέρω εκπαίδευση;
--- Τέλος παράθεσης ---
Ανέφερα ήδη ότι η πολυεπίπεδη εκπαίδευση του πανεπιστημίου μας έδωσε γνώσεις και λίγες δεξιότητες, αλλά και οι γνώσεις αυτές, διατηρούνται πιά, όχι σε όλα τα επίπεδα, αλλά σε αυτά με τα οποία διατηρήσαμε επαφή.
Με βάση τα ανωτέρω λοιπόν, ποια τα αντικείμενα? Νομίζω ότι ο κ. Αργυρίου ήταν αρκετά περιγραφικός.
Θα αναφερθώ και σε μερικά άλλα, που έπρεπε –με βάση την εκπαίδευσή του- να είναι ο Γ.Γ. ικανός και για τα οποία ο οιοσδόποτε γιατρός μπορεί να είναι ικανός, αλλά αν έχει εντρυφήσει σε άλλη ειδικότητα –για τους ανωτέρω λόγους- θα χρειαστεί επιπλέον εκπαίδευση –εξοικείωση, όπως θα γινόταν και για τον γ.Γ. αν αποφάσιζε να ασχοληθεί με τους νοσηλευόμενους μίας παθολογικής κλινικής.
-Έρευνα σε τοπικό επίπεδο και συσχέτιση αποτελεσμάτων της με τα τοπικά προβλήματα με παράλληλο σχεδιασμό δράσεων για τροποποίηση των αρνητικών ευρημάτων. Εκπαιδεύεται –και οφείλει- γι’ αυτό. Κεφάλαιο ξεχασμένο και παραμελημένο.
-Διαχείριση αδιαφοροποίητων καταστάσεων με αλγοριθμική μεθοδολογία εξέταση->απλές εξετάσεις->πρόσθετες εξετάσεις->σύνθετες εξετάσεις-> … Όσο και αν φαίνεται απλό, πέστε μου πόσες φορές το βλέπουμε στη νοσοκομειακή αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών (αναφέρομαι σ’ αυτούς που προσφεύγουν στα «ΤΕΠ» των νοσοκομείων για ΠΦΥ προβλήματα). Είναι εξόφθαλμο το παράδειγμα που ανέφερε ο κ. Αργυρίου και δεν είναι εξαίρεση. Όλοι το βιώνουμε.
-Διαχείριση εμβολιασμών ενηλίκων, αλλά και παιδικής ηλικίας
-Γυναικολογική εξέταση σε άτυπα ενοχλήματα κάτω κοιλίας, αλλά και για άλλους λόγους.
-Οικογενειακός προγραμματισμός –προληπτική ιατρική σχετικά με τον γυναικείο πληθυσμό (περιορίζομαι σ’ αυτό γιατί στον άλλο πληθυσμό συνήθως εξοικειώνονται οι παθολόγοι).
-Ορθοσιγμοειδοσκόπηση, ωτοσκόπηση, εκτίμηση ακουστικής λειτουργίας.
-Αντιμετώπιση απλών κακώσεων μυοσκελετικού.
-Διαχείριση τραυμάτων σε επίπεδο ΠΦΥ.
-Ρινικός επιπωματισμός.
-Ξένο σώμα οφθαλμού –άλλες παθήσεις οφθαλμού
-Φροντίδα χειρουργικού ασθενή στο μετανοσοκομειακό χρόνο αποκατάστασης (αλλαγές τραυμάτων, πλύσεις εμπυημάτων κ.λπ), διαχείριση χειρουργική μικρών δερματικών βλαβών (π.χ. αθηρωματικών κύστεων, κ.λπ)
-Φροντίδα τελικού σταδίου
Σίγουρα υπάρχουν και άλλα αλλά σταχυολόγησα μερικά από την δική μου καθημερινότητα.
Τέλος
Στην ιατρική δεν υπάρχουν στεγανά. Ωστόσο τα συστήματα υγείας οφείλουν να εκπαιδεύουν κάποιους σε κάτι πιο εστιασμένα για να γίνεται πιο μεθοδικά και «διακριτά» η διαχείριση. Να εντρυφούν δηλαδή σε διαφορετικά πράγματα η κάθε ομάδα / ειδικότητα.
Και με αυτό το πνεύμα, εκπαιδεύουν το Γ.Γ. για να δουλέψει ως οικογενειακός γιατρός.
Βεβαίως ως «πολυδύναμο κύτταρο» ο κάθε γιατρός μπορεί να επιτελέσει το έργο του «οικογενειακού γιατρού» με την ανάλογη προετοιμασία. Το ίδιο μπορεί να επιτελέσει και το έργο της φροντίδας του παθολογικού ασθενή κ.λπ.
Αν θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται κάποιοα από αυτές τις «κατευθύνσεις», όπως π.χ. η ετοιμασία ενός γιατρού για λειτουργία οικογενειακού γιατρού, ας το πούμε ευθαρσώς και ας δημιουργήσουμε ένα άλλο σύστημα.
Αν όμως θέλουμε σύστημα με «συντονιστή» του ασθενή / πολίτη στο σύστημα, τότε δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι αυτό το ρόλο εκπαιδεύονται να ασκήσουν οι Γ.Γ. σε αντίθεση με άλλες ειδικότητες που εκπαιδεύονται να ασκήσουν άλλους ρόλους.
Η υπερπαραγωγή ειδικών που αναγκαστικά δραστηριοποιούνται στην ΠΦΥ (σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς από τους απαιτούμενους στην ΠΦΥ) για βιοποριστικούς λόγους, δεν σημαίνει ότι (επειδή η ανάπτυξη της οικογενειακής ιατρικής θα αφαιρούσε κομμάτια πίττας από το πιάτο άλλων δραστηριοποιούμενων σε αυτή) πρέπει να μας καθηλώνει στο διηνεκές στην απραξία ως προς την ανάπτυξη του θεσμού του οικογενειακού γιατρού ή πολύ περισσότερο στην απαξίωση του ρόλου του Γ.Γ. στην οικογενειακή ιατρική.
Στις χώρες που δεν έχουν ιατρικό πληθωρισμό –και κυρίως ιατρικό πληθωρισμό ειδικοτήτων- αυτά τα θέματα είναι λυμένα. Εμείς όμως ?
Denominator:
Επιτρέψτε μου, αγαπητοί Αργύρη και @pzogr να κάνω μία παρέμβαση - ενδεχομένως φιλοσοφικής αξίας και μόνο.
Αν κάτι αρχίζω να υποψιάζομαι μπαίνοντας στο εικοστό έτος άσκησης της ιατρικής, είναι ότι ο καλύτερος γιατρός (και εννοώντας καλύτερος έχω στο μυαλό μου αυτόν που θα βοηθήσει πιο αποτελεσματικά τους περισσότερους ασθενείς με το μικρότερο κόστος, ενώ θα χάσει τα λιγότερα δυνατά περιστατικά) είναι αυτός που κάνει πολύ καλά τα πιο απλά πράγματα - και αφήνει τους "παπάδες" για άλλους. Το λέω αυτό γιατί παλιότερα μου άρεζαν πολύ οι "παπάδες" - και για να πω την αλήθεια κάποια στιγμή πίστευα ότι κι εγώ έκανα κάτι ανάλογο. Σιγά-σιγά όμως συνειδητοποίησα ότι ο άρρωστος θέλει να λύσει το πρόβλημά του άμεσα, χωρίς ταλαιπωρία και με όσο το δυνατόν ανθρώπινο τρόπο. Επίσης γνώρισα συναδέλφους που έδιναν σημασία σε πολύ απλά πράγματα, τα οποία όμως αν τα προσπεράσει κανείς, κινδυνεύει να βρεθεί στο κενό. Άρχισα λοιπόν να διαμορφώνω την άποψη ότι "κάνε πρώτα σωστά τα βασκά, και μετά δες για τα υπόλοιπα". Υπό αυτήν την έννοια, τόσο ο παθολόγος όσο και ο γενικός γιατρός είναι θεωρητικά ισότιμοι. Πρακτικά όμως, το μυαλό του παθολόγου, έχει την τάση να ξεφεύγει σε περισσότερους δρόμους. Αυτό είναι ταυτόχρονα το προνόμιό του αλλά και η κατάρα του. Το πώς θα το διαχειριστεί μπορεί να τον κάνει πραγματικά ξεχωριστό αλλά και να τον υποβιβάσει σε βαρίδι του συστήματος. Με όσα λέω δεν παίρνω καμία θέση, αλλά νομίζω ότι οι δυο σας κοιτάτε (όπως και όλοι μας, βέβαια) το ίδιο πράγμα (τον άρρωστο, δηλαδή) από μια άλλη όψη, η οποία εξ' ορισμού δεν μπορεί να είναι η ίδια - και θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς γι' αυτό. Πολλές φορές έτυχε να ζητήσω γνώμη από γενικό γιατρό που εμπιστεύομαι, και επίσης χαίρομαι να δίνω τη γνώμη μου όταν κάποιος γενικός γιατρός μου τη ζητάει. Η αλληλοσυμπλήρωση και η συνεργασία είναι, κατά την άποψή μου, ο πλέον αποδοτικός δρόμος για όλους μας. Το να βρίσκουμε διαφορές είναι εύκολο, το να βρούμε κοινή τομή δύσκολο. Το να την εφαρμόσουμε δε, σοφία.
D-Michalis:
Αγαπητέ συνάδελφε pzogr δεν είναι «πόλεμος», είναι ανταλλαγή σκέψεων.
Σε όλο το παραπάνω topic σου παίρνεις συγκεκριμένους γιατρούς και συγκρίνεις.
Εδώ είναι και το λάθος.
Δεν μιλάμε για συγκεκριμένους γιατρούς, αλλά για το ρόλο των ειδικοτήτων με βάση την προβλεπόμενη εκπαίδευση.
Αν υπάρχουν κακοί γιατροί, ας γίνουν καλοί. Αν εσύ αγάπησες την ορθολογικότητα και δεν παρασύρεσαι από το συρμό, εύγε, αλλά το θέμα δεν είναι «εγώ» «εσύ» αλλά ο ρόλος των ειδικοτήτων. Έτσι πρέπει να το δούμε.
Το είπα και πάλι: Έχω δει παθολόγους ποιο «Γ.Γ.» από πολλούς Γ.Γ. Και λοιπόν? Μιλάμε για ειδικότητες και όχι για άτομα.
Όσο για το μόλις προηγούμενο κείμενο του Denominator είναι υπέροχη προσέγκυση και δείχνει όντως πως –άσχετα ειδικότητας- όλοι μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί με τον ασθενή μας, αν τον βάλουμε στο κέντρο του ενδιαφέροντος και λειτουργήσουμε με επιστημονικό ορθολογισμό.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε οικογενειακό γιατρό και πως τον θέλουμε, μιας και πρωσωπικά μπήκα στη συζήτηση έχωντας αυτό στο μυαλό και όχι το αν ο Α παθολόγος ή ο Β Γ.Γ. κάνει πολύ καλή δουλειά ή όχι.
Σχετικά με αυτό που έβαλα σε παράθεση:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος- γρέζι από το μάτι δεν ξέρω να βγάζω κι ακόμα κι αν είχα εκπαίδευση 3 μηνών σε κάποια οφθαλμολογική κλινική δεν θα το έκανα
--- Τέλος παράθεσης ---
Εδώ είναι τις περισσότερες φορές η σύγχυση (και πολλάκις δικαίως). Ο Γ.Γ. κάνει rotation για να μαζέψει δεξιότητες, αλλά καμία δεξιότητα και γνώση δεν βάζει τελεία και παύλα φεύγοντας από το σχετικό Τμήμα. Σε ένα σωστά εποπτευόμενο σύστημα εκπαίδευσης, ο Γ.Γ., ακόμη και όταν είναι στα ΤΕΠ π.χ. στο παθολογικό, οφείλει να πάει κοντά στον οφθαλμίατρο, όταν προκύψει «γρέζι» Δεν γίνεται γιατί η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι «τσιφλικοκρατούμενη».
Προσωπικά έχω βγάλει πολλές φορές γρέζι στο Κ.Υ. γιατί και παρακολουθούσα όταν μου τύχαινε, και είχα –όπως πολλάκις είπα- παθολόγο δ/ντή που ήταν «Γ.Γ.» και κοντά του έβγαλα κάμποσα άλλα στο Κ.Υ. Ούτε ο σουηδός συνάδελφος έκανε 2 χρόνια οφθαλμολογία, αλλά επικαιροποιεί συνέχεια τη δεξιότητα σε αυτό, γιατί την απαιτεί η λειτουργία του, ενώ στον παθολόγο, όχι.
Ας μη περιπτωσιολογούμε όμως. Δεν προάγει τον επιστημονικό προβληματισμό. Και εγώ ξέρω Γ.Γ. που ισχυρίζονταν ότι «τι είμαι εγώ? Να, λίγο πιο πάνω από τον αγροτικό», όπως ξέρω και παθολόγο που εξάνθημα το βάφτισε «ευλογιά» (όχι από παραδρομή της γλώσσας δυστυχώς), χρόνια μετά την εξαφάνισή της.
Ώπως ξέρω και παθολόγο που υποδέχτηκε στα ΤΕΠ περιστατικό που εστάλη από Γ.Γ. με διάγνωση (κλινική) διαχωριστικού ανευρύσματος αορτής και εκείνος ισχυρίζονταν ότι «το Γ.Γ. θα ακούσω εγώ? (αδιαφορώντας να επιβεβαιώσει έστω αυτά που επικαλείτο ο Γ.Γ., όπως διαφορά σφύγμού/πίεσης άκρων, εξέλιξη άλγους, κ.λπ.) Εγώ δε στέλνω αξονική. Α/α και πολύ του είναι γιατί πρόκειται για μυοσκελετικό πρόβλημα», με αποτέλεσμα να μπεί στο χειρουργείο νέος άνθρωπος με 3 ώρες καθυστέρηση και τελικά να χάσει τη μάχη.
Όπως ξέρω και Γ.Γ. και παθολόγο και Χειρουργό και Ακτινολόγο που δεν έβλεπαν τον πνευμοθώρακα από σφαίρα, ούτε και τα σημεία εισόδου / εξόδου της (ναι καλά ακούτε) και τα είδε ο παιδίατρος (επρόκειτο για παιδί 12 ετών).
Αυτά θα άξιζαν αν έναν έναν όλους αυτούς τους «πιάναμε» και τους ξαναστέλναμε για εκπαίδευση.
Τώρα όμως –στο θέμα μας- δεν έχουν νόημα.
Ας μη περιπτωσιολογούμε λοιπόν, αλλά ας σταθούμε στις ειδικότητες και στο πώς πρέπει να είναι και το ποια πρέπει να είναι για τι.
Αυτή η συζήτηση αξίζει.
jupiter:
D-Michalis έχω περιέργεια και συγνώμη που το λέω αλλά έκανες καταγγελία ή έστω μια αναφορά στο συνάδελφο πχ που λόγω υπερβολικής μπουρδολογίας μάλλον οδήγησε στο θάνατο τον ασθενή με ανεύρυσμα? Ή από τότε έχει στείλει άλλους δέκα στον αγύριστο, μπορεί και κάποιον δικό μου ή δικό σου?
Γιατί το να τον αναφέρεις σε αυτό το φόρουμ δε μου λέει τίποτα απολύτως. Και εγώ έσωσα έναν εξωγήινο από βέβαιο πνιγμό στα καταπράσινα νερά του Δούναβη...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση