Ως προς τα OTC, καθόλου δεν τα θεωρώ αθώα. Απλά από τη στιγμή που υπάρχουν ο φαρμακοποιός θα πρέπει εκτός από το να τα δίνει, να ενημερώνει τους ασθενείς για παρενέργειες-αλληλεπιδράσεις γιατί οφείλω να πω ότι συνήθως δεν γίνεται με βάση την πληροφόρηση που έχω από ασθενείς, αλλά και ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας σχετικής συναλλαγής σε φαρμακείο.
Για τις "ιατρικές υπηρεσίες" διευκρινίζω: έχω συναντήσει ασθενείς, που παίρνουν αντιυπερτασική αγωγή, που τους έδωσε ο φαρμακοποιός τους (ίσως πιεζόμενος, δεν θα πω ότι φταίει μόνο αυτός), ασθενείς που παίρνουν αντιβίωση άλλ'αντ''αλλων (ισχύει το ίδιο), ασθενείς, που κάνουν αντιτετανικούς ορούς, ασθενείς, που κάνουν εμβολιασμούς που δεν χρειάζονται, ασθενείς, που είχαν πάρει λανθασμένες συμβουλές για φάρμακα (συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ σ'αυτούς, όταν πήγα να αγοράσω χωρίς συνταγή αντιβιοτικό και ο φαρμακοποιός, μου είπε τη δοσολογία, που ήταν σωστή για κάποια περίπτωση, αλλά όχι για τη δική μου - χωρίς φυσικά να γνωρίζει ότι είμαι γιατρός) κτλ
Γενικά η ιατρική συμβουλή δεν είναι κάτι τόσο απλό και δεν πρέπει να δίνεται από τρίτους παρά μόνο υπό προϋποθέσεις. Για τους φαρμακοποιούς συγκεκριμένα πιστεύω ότι ο ρόλος θα πρέπει να είναι η διευκόλυνση της λήψης της αγωγής που συνέστησε ο γιατρός κι όχι η υποκατάσταση του γιατρού σε θέματα θεραπείας.
Αυτά ισχύουν τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, κατά τη γνώμη μου. Στα θέματα θεραπείας δεν έχω αμφιβολία ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Σε ιδανικές συνθήκες, όπου οι φαρμακοποιοί θα ήταν κατά μέσο όρο επαρκώς καταρτισμένοι θα μπορούσαν ενδεχομένως να δίνουν και πιο προχωρημένες συμβουλές, που δεν θα υπεισέρχονταν όμως στη θεραπεία, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με το γιατρό. Δυστυχώς νομίζω ότι (κατά μέσο όρο, από τη δική μου εμπειρία) η κατάρτιση δεν είναι επαρκής, ίσως ως αποτέλεσμα του είδους της δουλειάς στο φαρμακείο.