Έκδοση Πιστοποιητικών από Γ.Γ.

[D-Michalis]

                       
Δημήτριος Γ. Μιχάλης,   Ιατρός,      Αλίαρτος 4-3-2015

Προς    Αξιότιμους κ.κ.                                      
1. Υπουργό Υγείας                         
2. Υπουργό Δημόσιας Τάξης      
3. Υπουργό Εσωτερικών             
                                                                                    
Θέμα:
Αποκλεισμός Γενικών / Οικογενειακών Γιατρών από έκδοση πιστοποιητικών που είναι καθ’ ύλην αρμόδιοι.

Αξιότιμε κ. Υπουργέ

Επιτρέψτε μου να σας διατυπώσω ορισμένες σκέψεις σχετικά με τον Γενικό / Οικογενειακό Γιατρό (Γ.Οι.Γ.), με αφορμή τον αποκλεισμό των Γ.Οι.Γ. από την έκδοση ορισμένων πιστοποιητικών που αποτελούν –ως εκ της φύσεως του έργου τους- αντικείμενό τους.

Ο Γ.Οι.Γ. –πέραν άλλων- είναι ο γιατρός που γνωρίζει πολύ καλά τον πολίτη και τον ασθενή του, τόσο ως προς το βιολογικό του προφίλ, όσο και ως προς το ψυχο-κοινωνικό του τοιούτο.
Ως τέτοιος γιατρός θα έπρεπε να είναι ο γιατρός που κατ’ εξοχήν χορηγεί βεβαιώσεις περί της καλής ή μη σωματικής και ψυχικής υγείας και της αρτιμέλειας των πολιτών.

Όμως, αγκυλώσεις και συντεχνιακές νοοτροπίες, αλλά και ο μη εκσυγχρονισμός πολλών διοικητικών πρακτικών και υπηρεσιακών οδηγιών, συχνά στερούν από τον πολίτη αυτόν τον πολύτιμο επιστήμονα –συνεργάτη.

Περιπτώσεις ειδών πιστοποιητικών με αυτούς τους περιορισμούς υπάρχουν πολλές και θα ήταν σκόπιμο να δρομολογηθεί ο εκ του μηδενός επαναπροσδιορισμός των προϋποθέσεων και διαδικασιών σχεδόν όλων των πιστοποιητικών, κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει έργο ειδικής προς τούτο επιτροπής, αλλά εκφεύγει του παρόντος.

Αφορμή για το παρόν κ. Υπουργέ απετέλεσε το γεγονός ότι οι Γ.Οι.Γ. δεν μπορούν να εκδώσουν βεβαιώσεις περί της αρτιμέλειας και καλής υγείας για άτομα που επιθυμούν κατοχή όπλου.
Η υφιστάμενη νομολογία και οι σχετικές εγκύκλιοι και οδηγίες, έλκουν την καταγωγή τους από τον καιρό που ούτε Γ.Οι.Γ. υπήρχε, αλλά και η ειδικότητα της ψυχιατρικής ήταν Νευρολογίας /Ψυχιατρικής, χωρίς έως σήμερα να εκσυγχρονιστούν, αν και υπάρχουν νεότερα νομοθετήματα, ερμηνευτικές και οδηγίες, τα οποία όμως απλά αναπαράγουν τα προηγούμενα, χωρίς προσαρμογή στα σημερινά δεδομένα.

Συνεπεία των ανωτέρω, τα διακινούμενα έγγραφα –οδηγίες προς τα αστυνομικά Τμήματα και τους πολίτες, δεν αναφέρουν τον Γ.Οι.Γ. ως δυνάμενο να εκδώσει τέτοια πιστοποιητικά και αντ’ αυτού αναφέρουν τον ειδικό παθολόγο, αν και αυτό είναι παντελώς άστοχο και τούτο διότι:
1.   Ο Γ.Οι.Γ. είναι γιατρός που, όπως προειπώθηκε γνωρίζει πλατειά τα δεδομένα για τους ασθενείς του και τους πολίτες που διαχειρίζεται αφού μπορεί να είναι γνώστης όχι μόνο της βιολογικής τους υγείας, αλλά και των ψυχοκοινωνικών παραμέτρων που μπορεί να επιδρούν στη σωματική και την ψυχική τους υγεία. Το ίδιο ισχύει βέβαια για τους συναδέλφους Παθολόγους, εάν και εφόσον ασκούν οικογενειακή ιατρική στην κοινότητα και έχουν εξοικειωθεί με τα ψυχικά νοσήματα, με δική τους πρωτοβουλία. Ο Γ.Οι.Γ. όμως πέραν της εμπειρικής του εμπλοκής ως μέλος της κοινότητας όπου ασχολείται, έχει προς τούτο εκπαιδευτεί κατά την ειδίκευσή του.
2.   Σε όλα τα μέρη του κόσμου με ανεπτυγμένη ΠΦΥ, αλλά και στα περισσότερα εκ των λοιπών, ο Γ.Οι.Γ. εκδίδει κάθε σχετικό πιστοποιητικό και μόνον συμπληρωματικά εκδίδουν άλλες ειδικότητες, αν και εφ’ όσον ο Γ.Οι.Γ. το ζητήσει.
Στη χώρα μας όμως βλέπουμε συστηματικά αυτός να προσπερνιέται, προφανώς γιατί η νομολογία και οι αρχικές οδηγίες διαμορφώθηκαν εποχές που η ειδικότητα ήταν απούσα, όπως προαναφέρθηκε. Προσπερνιέται και αγνοείται δε ο Γ.Οι.Γ. , όχι μόνο σε αυτό το είδος βεβαιώσεων, αλλά σε πλειάδα περιπτώσεων έκδοσης βεβαιώσεων.
3.   Η ειδικότητα της ειδικής παθολογίας, όχι μόνο δεν έχει εκτεθεί στην ψυχιατρική κατά την διάρκεια της ειδίκευσης, αλλά ούτε και μπορεί να έχει ικανότητες (εμπειρικά ή/και από συνεχιζόμενη εκπαίδευση) ανίχνευσης ψυχικών νοσημάτων, εκτός και αν πρόκειται -όπως προειπώθηκε- για ασκούντες οικογενειακή ιατρική στην κοινότητα και που οι ίδιοι ευαισθητοποιήθηκαν στην εξοικείωσή τους με τα ψυχικά νοσήματα.
Οι Γ.Οι.Γ. δηλαδή είναι εκπαιδευμένοι και άρα εξ’ ορισμού ικανοί να διατυπώσουν άποψη για τα ψυχικά νοσήματα, σε αντίθεση με τους ειδικούς παθολόγους, οι οποίοι δεν είναι σε τέτοια θέση με βάση της εκπαίδευσή τους.
Μόνο δυνητικά είναι κάποιοι από αυτούς σε τέτοια θέση, υπό την προϋπόθεση της ατομικής τους ενασχόλησης με την ψυχική υγεία και της εμπλοκής τους στην κοινότητα.
Παρ’ όλα αυτά, βλέπουμε τα σχετικά διοικητικά έγγραφα να αποκλείουν από τη χορήγησης βεβαίωσης για κατοχή όπλου τους αρμοδίους Γ.Οι.Γ. και παράλληλα να επιτρέπουν στους ειδικούς παθολόγους την έκδοσή τους.

Όπως είναι φανερό κ. Υπουργέ, με αυτές τις διατάξεις και τακτικές και το έργο του Γ.Οι.Γ. παρεμποδίζει, και η ΠΦΥ απαξιώνεται, την οποία έχετε δηλώσει απερίφραστα, ότι θα στηρίξετε.

Προς αποκατάσταση του δικαίου και την διευκόλυνση των πολιτών σε καθημερινές τους ανάγκες, σας παρακαλούμε να εξετάσετε το σχετικό με τις χορηγήσεις βεβαιώσεων θέμα -τόσο της αναλυτικά αναφερομένης εδώ, όσο και άλλων βεβαιώσεων- και να προβείτε στις απαιτούμενες ενέργειες.

Με τιμή      

Δ. Γ. Μιχάλης,
Ιατρός, τ. Δ/ντής ΕΣΥ

[Denominator]

Έτσι είναι όπως τα λέει ο κ. Μιχάλης. Εμείς οι Παθολόγοι είμαστε αυτοδίδακτοι ως προς τις ψυχιατρικές μας γνώσεις, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι κάποιοι ευαισθητοποιημένοι ή εμπειρότεροι συνάδελφοι δεν αντιμετωπίζουν σωστά τουλάχιστον τα βασικά περιστατικά της ψυχιατρικής. Ωστόσο, η έκδοση ενός πιστοποιητικού, και μάλιστα τόσο ευαίσθητου όσο αυτού που ζητείται για χορήγηση άδειας οπλοκατοχής, προϋποθέτει και κάποια πιστοποίηση, όπως διαθέτουν οι συνάδελφοι Γενικοί Ιατροί.
Με αφορμή αυτό θα εκθέσω το θέμα από μία διαφορετική οπτική γωνία, νομίζω εξίσου σημαντική με αυτή που αναλύει ο κ. Μιχάλης: Όσοι Παθολόγοι θέλουν να ασκούν οικογενειακή ιατρική, θα πρέπει να εκπαιδευτούν σε αυτό, και να πάψουν να είναι αυτοδίδακτοι. Αυτή η διαδικασία, προκειμένου να αποφευχθούν οι ανισότητες και η ταλαιπωρία, μπορεί να γίνει στοχευμένα και μετά από αξιολόγηση. Ίσως θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και η προϋπηρεσία, ιδιαίτερα σε πρωτοβάθμιο τομέα. Πάντως, όπως και να έχει το πράγμα, θα πρέπει να κατευθυνθούμε σε κάποιου είδους μετεκπαίδευση ώστε να πιστοποιηθούν όσες γνώσεις αποκτήθηκαν, αλλά και να συμπληρώνονται και να ανανεώνονται ανάλογα με τις ανάγκες της οικογενειακής ιατρικής. Δε νοείται να θέλουμε οικογενειακό γιατρό στην Ελλάδα και να μην έχουμε ένα στοιχειώδες σχέδιο πώς θα πετύχουμε κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα όταν αναγνωρίζουμε ότι οι Παθολόγοι είναι περισσότεροι από τους καθ' ύλην αρμόδιους Γενικούς ιατρούς. Φυσικά αναγνωρίζω ότι ο πυρήνας της Παθολογίας καλύπτει εξίσου, αν όχι περισσότερο τη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια υγεία, μπορεί εν τούτοις τέτοια μετεκπαίδευση ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να ονομάσει τη διαδικασία εξοικείωσης με τα αντικείμενα της οικογενειακής ιατρικής και πιστοποίησης αυτής, να αφορά μόνο τους συναδέλφους που θέλουν να κατευθυνθούν προς την οικογενειακή ιατρική.