Το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος (Η εξεταστική αυτού Φόρουμ για το χρέος).

[Argirios Argiriou]

09/03/2017
Του Σπύρου Βλέτσα.

Από το 2009, όταν εγκατέλειψε την πρωθυπουργία, ο Κώστας Καραμανλής εκλέγεται συνεχώς βουλευτής. Παρά την κρισιμότητα των καταστάσεων, δεν πήρε ποτέ τον λόγο να μιλήσει στο κοινοβούλιο. Ούτε μια φορά. Ίσως σκέφτηκε ότι δεν χρειάζεται να μιλάει, καθώς μιλούν άλλοι για λογαριασμό του.
Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι εφημερίδες που υποστηρίζουν τον σιωπηλό πρώην πρωθυπουργό, ο αριθμός των οποίων ξεπερνά τον αριθμό των εφημερίδων που υποστηρίζουν την επίσημη Νέα Δημοκρατία. Σε εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης η καραμανλική συνιστώσα των σχολιαστών συμπληρώνει αρμονικά τους φιλοκυβερνητικούς δημοσιογράφους. Δημοσιεύματα καλλιεργούν θεωρίες συνωμοσίας –που ουδέποτε αποδεικνύονται– γύρω από απόπειρες δολοφονίας εναντίον του και σενάρια για τις πυρκαγιές της Πελοποννήσου το 2007. Βιβλία εκδίδονται και παρουσιάζονται για να απαλλάξουν τον πρώην πρωθυπουργό από τις ευθύνες του για τη χρεοκοπία της χώρας.
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι η συντονισμένη προσπάθεια από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ να αποκατασταθεί ο Κώστας Καραμανλής. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ντοκουμέντο» (5/3/2017) αναφερόμενος σε εκείνον είπε «Παρά τα λάθη του, οι όροι με τους οποίους πολιτεύτηκε και το κοινοβουλευτικό ήθος του δεν συγκρίνονται με αυτό της ηγεσίας που τον διαδέχθηκε».

Μια μέρα πριν ο υπουργός Νίκος Παππάς έγραφε στο Twitter: «Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια να αυξάνει το δημόσιο χρέος κατά 10 δισεκ.€/έτος, όπως γινόταν την 8ετία 1996-2004». Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, τα οποία έχει αποδεχτεί χωρίς καμία αμφισβήτηση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το χρέος ανέβηκε κατά 120 δισ. ευρώ μέσα στην πενταετία 2004-2009, ήτοι 24 δισ. το χρόνο. Ο υπουργός πηγαίνει στην περίοδο Σημίτη, ξεπερνώντας την περίοδο Καραμανλή. Πέρα από την προφανή ποσοτική διαφορά του μεγέθους της αύξησης του χρέους ανάμεσα στις δύο περιόδους, υπάρχει μια πολύ σημαντική ποιοτική διαφορά. Την περίοδο Σημίτη υπήρχαν για επτά χρόνια μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα. Πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος είχε πλεόνασμα από την ετήσια διαχείριση των οικονομικών του και του περίσσευαν χρήματα για να πληρώνει τόκους παλαιών δανείων. Επειδή όμως, και εξαιτίας των υψηλών επιτοκίων της εποχής, το περίσσευμα δεν έφτανε για να πληρωθούν όλοι οι τόκοι, το υπόλοιπο καλυπτόταν από νέο δανεισμό και αυξανόταν το χρέος.
Αντιθέτως, όλες τις χρονιές της διακυβέρνησης Καραμανλή υπήρχαν μεγάλα πρωτογενή ελλείμματα. Τη διετία 2008-2009 το ελληνικό δημόσιο ξόδεψε 34 δισεκατομμύρια περισσότερα από όσα εισέπραξε, χωρίς στο ποσό να συμπεριλαμβάνεται η πληρωμή των τόκων. Τα πρωτογενή ελλείμματα σημαίνουν νέο χρέος.
Δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που προσπαθεί να αθωώσει την πενταετία Καραμανλή. Ο Τάσος Κωστόπουλος σε κριτική του για την έκθεση GR80 αναφέρει στην «Εφημερίδα των συντακτών»: «Το παρελθόν με τα μάτια του παρόντος και το παρόν με τα μάτια του παρελθόντος, μέσα όμως από ένα προκαθορισμένο σχήμα: αυτό της “διαδρομής που οδηγεί στη σημερινή κρίση”, ως απόρροια της γενικευμένης “κοινωνικής κινητικότητας και ευημερίας” που ακολούθησε την εκλογική τομή του 1981 – και όχι του πολύ μεταγενέστερου πάρτι της Ολυμπιάδας, των πανάκριβων εξοπλιστικών προγραμμάτων μετά τα Ίμια ή των λεόντειων “Συμπράξεων Δημόσιου – Ιδιωτικού Τομέα” που ξεζούμισαν τα κρατικά ταμεία καθ’ οδόν προς τη χρεοκοπία του 2010».
Απόλυτα συντονισμένος με τη γραμμή Μαξίμου, ο συντάκτης αποδίδει τη χρεοκοπία στην περίοδο Σημίτη. Η αριστερή άποψη δεν θέλει να παραδεχτεί ότι το κράτος χρεοκόπησε από τις παροχές του πελατειακού συστήματος. Τα φαινόμενα διαφθοράς ήταν υπαρκτά, όμως οι εξοπλισμοί και τα δημόσια έργα αποτελούσαν μικρό μέρος των κρατικών δαπανών. Μόνο το 2009 η επιδότηση των ασφαλιστικών ταμείων και ΔΕΚΟ έφτασε τα 20 δισ. (από 5,5 το 2002). Το ποσό αυτό ξεπερνά το άθροισμα της συμμετοχής του δημοσίου στα μεγάλα έργα (το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων το έβαζαν ΕΕ και ιδιώτες) και την επιβάρυνση από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το συνολικό κόστος των εξοπλισμών –που δεν θα πρέπει να συγχέεται με τις αμυντικές δαπάνες, οι οποίες περιλαμβάνουν και τη λειτουργία του στρατού– από το 1974 μέχρι το 2010 έφτασε στα 32 δισ. δολάρια, σε σταθερές τιμές του 1990, σύμφωνα με το ινστιτούτο SIPRI.
Αν κάποιος θέλει να κάνει κριτική στον Σημίτη θα πρέπει να ξεκινήσει από την υποχώρησή του στη δύναμη των συντεχνιών, η οποία οδήγησε στην απόσυρση των προτάσεων Γιαννίτση για το ασφαλιστικό. Αν οι προτάσεις αυτές είχαν εφαρμοστεί, θα είχαμε γλιτώσει περίπου το ένα τρίτο από την κρατική επιχορήγηση των 200 δισ. στα ασφαλιστικά ταμεία από το 2000 μέχρι το 2015, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ίδιου του Τάσου Γιαννίτση.
Για να κάνει όμως κανείς μια τέτοια κριτική θα πρέπει να είναι αντίθετος στις παροχές προνομίων του πελατειακού συστήματος, όπως, για παράδειγμα, στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Αλλά η Αριστερά στην Ελλάδα πάντα ζητούσε να μοιράζονται περισσότερα. Ανεξάρτητα από το αν ήταν δίκαιες οι παροχές και από το αν υπήρχαν χρήματα.
Ποτέ δεν ανέλαβε την ευθύνη να πει αυτό είναι δίκαιο και το υποστηρίζουμε ή αυτό είναι άδικο και το απορρίπτουμε. Ακόμη και στη χρεοκοπία έταζε τα πάντα στους πάντες. Με πλήρη ανευθυνότητα πορεύτηκε και έφτασε στην κυβέρνηση. Και τώρα που τα έκανε θάλασσα, μηχανεύεται τυχοδιωκτικά την επιβίωσή της στην εξουσία. Και αναζητεί στηρίγματα, αθωώνοντας τον σιωπηλό πρώην πρωθυπουργό.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

10/06/2017

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

11/02/2018
Του Γιώργου Στρατόπουλου.


.........
...............
Οι «πολιτικές» μίζες της περιόδου ανέρχονται σύμφωνα με τους μάρτυρες, μόλις στο 0,2% της συνολικής ζημιάς από το φάρμακο ή, αλλιώς, στο 1,3% της ζημιάς από τη Novartis, ανάλογα με το νούμερο στον παρονομαστή. Οπότε, και πάλι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το επόμενο βήμα: να αναζητήσουμε την υπόλοιπη ζημιά στα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων, των προμηθευτών και σε έμμεσα ή άμεσα benefits πλήθους γιατρών, φαρμακοποιών, διοικητικών υπαλλήλων και κρατικών αξιωματούχων, χωρίς να παραλείψουμε και την εθελοντική συμμετοχή ακόμα μεγαλύτερου πλήθους ασφαλισμένων στην υπερσυνταγογράφηση.

...............................
.....................................

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[fanisgp]

Θα πρέπει να ακούσετε την συνέντευξη του Λουράντου στον Στραβελάκη στο real στο δελτίο των 3 ,πριν μιάμιση ώρα δηλαδή.Αυτιάς με Κουλούρη να μιλάνε για ντομάτες και αγγούρια θα ήταν λιγότερο θεατρινίστικο!Λουράντος: κλειδώνει ο γιατρός κυρ Στραβελάκη μου το φάρμακο και δεν μπορώ να του δώσω το φθηνότερο και καλύτερο κιόλας,γιατί εμείς μπορούμε να καταλάβουμε αν πρέπει να πάρει το συγκεκριμένο φάρμακο...Αλήθεια κύριε Λουράντου μου και καλύτερο και δεν μπορείτε. Λουράντος :Δεν λέω είναι λίγοι αυτοί οι γιατροί διακόπτει ο Στραβελάκη τι λίγοι; 4500 μόνο στην Νovartis...!Λουράντος :!Ξέρω πολλά άλλα πιστεύετε ότι θα με αφήσουν να μιλήσω;Δηλαδή σας έχουν απειλήσει; Όχι αλλά...!Μιλάμε για μεγάλη  δημοσιοθεατρογραφία

[Argirios Argiriou]

11/02/2018
Του Γιώργου Στρατόπουλου.


.........
...............
Οι «πολιτικές» μίζες της περιόδου ανέρχονται σύμφωνα με τους μάρτυρες, μόλις στο 0,2% της συνολικής ζημιάς από το φάρμακο ή, αλλιώς, στο 1,3% της ζημιάς από τη Novartis, ανάλογα με το νούμερο στον παρονομαστή. Οπότε, και πάλι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το επόμενο βήμα: να αναζητήσουμε την υπόλοιπη ζημιά στα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων, των προμηθευτών και σε έμμεσα ή άμεσα benefits πλήθους γιατρών, φαρμακοποιών, διοικητικών υπαλλήλων και κρατικών αξιωματούχων, χωρίς να παραλείψουμε και την εθελοντική συμμετοχή ακόμα μεγαλύτερου πλήθους ασφαλισμένων στην υπερσυνταγογράφηση.

...............................
.....................................

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Κείμενο του συναδέλφου Τάσου Φούντογλου που το δημοσίευσε στον τοίχο του στο facebook:


Χώρα της υποκρισίας, της διαχρονικής λαμογιάς και της κατ´εξακολούθηση μετάθεσης των ευθυνών στους βολικούς αποδιοπομπαίους τράγους. Της πολιτικής πάντοτε. Αλλα ετσι συμβαίνει όταν σε κάθε κρίση του συστήματος το ερώτημα που τίθεται απο την κοινωνία και τον πολιτικό κόσμο είναι το "τις πταιει" αντί του ουσιαστικού "τι πταίει". Γιατί αυτό που φταίει στην δική μας περίπτωση και ξεφτιλιζόμαστε κάθε τριάντα χρόνια δεν είναι τα πέντε δέκα πρόσωπα που εμείς εκλέγουμε, ενδεχομένως για να μην μας ελέγχουν και να κάνουν τα στραβά μάτια στην κάθε είδους μικρή και μεγάλη παραβατικότητά μας, αλλα ολόκληρο το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που φτιάξαμε όλα αυτά τα χρόνια. Και για να συνεννοούμαστε. Τις μίζες της NOVARTIS , και της κάθε NOVARTIS, τις έφαγαν γιατροί ( απο μεγαλογιατρούς και καθηγητές μέχρι και φτωχους και ταπεινούς αγροτικούς γιατρούς ), φαρμακάδες και στελέχη φαρμακευτικών εταιρειών. Ακόμα θυμάμαι τους προισταμένους των φαρμακευτικών με τις πουράκλες στο στόμα και τα κοστούμια να μας παραγγέλνουν τα καλύτερα κρασιά και τα ακριβότερα ψάρια στα συνέδρια και όταν τους ρωτούσαμε με δέος "τι σπούδασες" μας έλεγαν όλο ύφος " εγώ γιατρέ μπάρμαν ήμουν, δεν σπούδασα τίποτα ". Ακόμα θυμάμαι ασθενείς να σε κοιτάνε απορημένοι όταν τους έλεγες "έχεις ίωση φάε κανα πορτοκάλι" και την αμέσως επόμενη στιγμή να παίρνουν την συνταγή απο άλλον συνάδελφο με αντιβίωση, εισπνεόμενο, αντιβηχικό και "κάτι για μην σε πειράξει το στομάχι" και να μονολογούν "αυτος είναι γιατρός όχι σαν τον άλλον τον μπακάλη ". Ακόμα θυμάμαι ιστορίες για παγκόσμια καρδιολογικά συνέδρια στα οποία σουλάτσαραν στους δρόμους του LA Έλληνες παιδίατροι, παθολόγοι, δερματολόγοι κτλ κτλ συν γυναιξί και τέκνοις και τα Αμερικανάκια να μονολογούν "τι αμερικανικό όνειρο και αηδίες, αυτο είναι όνειρο". Ακόμα θυμάμαι φαρμακοποιους να ζητάνε συνεργασία με γιατρούς για να τους γράφουν συνταγες σε βιβλιάρια αγνώστου προελεύσεως με το απαραίτητο κλείσιμο του ματιού "θα πάρετε κι εσείς το κατιτις σας". Και πολλά ακόμα θυμάμαι αλλα δε βαριέσαι. Εγώ θα σώσω το ρωμέικο; Και κοντά σε όλους αυτούς ενδεχομένως και μερικοί πολιτικοί που έκαναν τα στραβά μάτια όταν η φαρμακευτική δαπάνη χτυπούσε κόκκινο και βρέθηκαν όλοι οι ηλικιωμένοι αυτής της χώρας με τρεις αξονικές στο σπίτι, δυο μαγνητικές και μια σακούλα φάρμακα. Και θα μου πεις. Γιατί τα λες τώρα αυτά; Τι μας το παίζεις; Δον Κιχώτης ή Ρομπέν των Δασών; Τίποτα απο όλα αυτά. Ούτε αγγελικά πλασμένος είμαι ούτε τίποτα φτερά έχω στην πλάτη μου και φωτοστέφανα στο ξερό μου το κεφάλι. Προϊόν κι εγώ είμαι της κυριαρχης κοινωνικης ηθικης και αισθητικής αυτής της χώρας που θέλει τον κοινωνικά πετυχημένο να βγάζει φράγκα και να καβαλάει τζιπ. Με οποιοδήποτε τίμημα για την προσωπική του ηθική και αξιοπρέπεια. Ίσως μιλάμε τώρα φόρα παρτίδα γιατί δεν προλάβαμε να φάμε κι εμεις όσα έφαγαν οι προηγούμενοι. Μας φταιει το Δημόσιο γιατί δεν γίνονται πια προσλήψεις. Μας φταίνε οι ΔΕΗτζήδες γιατί απωλέσαμε την προοπτική να γίνουμε κι εμεις ΔΕΗτζήδες. Μας φταίει το φάρμακο γιατί η πραζόλη απο εφτα ευρώ που έδινε κάποτε ανα τεμάχιο ξέπεσε στο ένα ευρώ. Όλοι τέτοιοι ήσασταν; θα ρωτήσεις. Όχι. Αλλα ήμασταν πολλοί αυτοί οι "τέτοιοι". Τόσοι που δεν μπορεις πια σαν την στρουθοκαμηλο να χωνεις το κεφάλι σου στην τρύπα και να λες " εγώ δεν τα φαγα". Τόσοι που δεν μπορεί ενας ελεεινός Πολάκης να προσπαθεί να μας πείσει πως στο σκάνδαλο της Novartis πρωταγωνιστές είναι ο Αδωνις και ο Λοβέρδος και όχι ο επεμβατικός μεγάλοκαρδιολόγος του ΕΣΥ που φύτευε stent στα στεφανιαία σαν να τανε μαρούλια. Έλεος λοιπόν ελεεινέ Πολάκη. Αν έχεις τα κακαλα βγες και πες τι έκανε τόσα χρόνια το σινάφι μας. Και κυρίως πες μας αν όλοι αυτοί που σε χειροκροτούν έχουν κάνει ποτέ κατευθυνόμενη συνταγογράφηση ή συνέβαλλαν στην προκλητή ζήτηση ιατρικών υπηρεσιών. Ε; Τι λες;;; Το αντέχουμε;

[Argirios Argiriou]

Εχουμε πολλά, όμορφα αλλά ενεργειακά απομονωμένα νησιά. Για να καλύψουν τις ενεργειακές τους ανάγκες χρησιμοποιούν μικρές θερμοηλεκτρικές μονάδες με πολύ υψηλό κόστος λειτουργίας. Αποτέλεσμα; Η ενέργεια που παράγεται στα νησιά κοστίζει 200 ευρώ ανά μεγαβατώρα -στα πολύ μικρά νησιά φτάνει έως και τα 700€/MWh-, ενώ το μέσο κόστος παραγωγής στην ηπειρωτική Ελλάδα κυμαίνεται μεταξύ 40€-60€/MWh! Από τη διαφορά του κόστους παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μεταξύ ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας προκύπτει υπερβάλλον κόστος περίπου 700 εκατ. ευρώ ετησίως για τη συνολική κατανάλωση όλων των νησιών.

Την 4ετία 2014-2017 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη σταθεροποιήθηκε στα 2 δισ. ευρώ, ή 1,1% του ΑΕΠ (Πίνακας ΙΙΙ). Αν θεωρήσουμε το 1,1% του ΑΕΠ εύλογο ποσό φαρμακευτικής δαπάνης, τότε το υπερβάλλον κόστος  (ό,τι ξοδεύαμε παραπάνω από το 1,1% του ΑΕΠ ετησίως) είναι 12,3 δισ. ευρώ για την περίοδο 2000-2017. Ενώ την ίδια περίοδο το υπερβάλλον κόστος για την ηλεκτροδότηση των νησιών, λόγω μη διασύνδεσης, έφθασε στα 18 έτη*700 εκατ. €/έτος=12,6 δισ. ευρώ.

Το κόστος της ενεργειακής απομόνωσης των νησιών μας, μας κόστισε (και κοστίζει) περισσότερο από την Φαρμακευτική σπατάλη !

20/04/2018
Του Γιώργου Στρατόπουλου.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

08/06/2018

Τα βιβλία της Επιτροπής για το Χρέος που είχε συστήσει η Κωνσταντοπούλου πεταμένα στα σκουπίδια μόλις 100 μέτρα από το γραφείο της (ΕΙΚΟΝΕΣ):

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

30/10/2018
Του Σπύρου Βλέτσα.

Ο Σπύρος Βλέτσας είναι κινηματογραφιστής και συγγραφέας.

Οι φιλικές προς την κυβέρνηση εφημερίδες βρήκαν Παπά(ντωνίου) και είπαν να θάψουν πεντέξι. Συντονισμένα έμπλεξαν με την υπόθεση όχι μόνο τον Κώστα Σημίτη, αλλά και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θέλουν να εκμεταλλευθούν την αυτονόητη απέχθεια των πολιτών για τα φαινόμενα διαφθοράς και να την στρέψουν συνολικά εναντίον αυτού που ονομάζουν παλιό πολιτικό σύστημα.

Η κυβέρνηση και ο φιλικός της Τύπος θέλουν να περάσουν την ηθικολογική αντίληψη ότι το πολιτικό σύστημα χωρίζεται στους κακούς, που με τη διαφθορά τους οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία, και στους καλούς και αμόλυντους, που ανέλαβαν να σώσουν τη χώρα από την κατάσταση που την έφεραν οι κακοί.

Το βέβαιο είναι ότι υπήρξε διαφθορά ορισμένων πολιτικών και παράλληλα υπήρξε μεγάλη αδιαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων. Η διαφθορά των πολιτικών και το μαύρο πολιτικό χρήμα δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα τελευταία χρόνια ήρθαν στην επιφάνεια οικονομικά σκάνδαλα με πρωταγωνιστές υπουργούς, ακόμη και προέδρους της δημοκρατίας ή πρωθυπουργούς.

Όμως η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε από τις μίζες των πολιτικών. Χρεοκόπησε από διαφανείς πολιτικές αποφάσεις για δαπάνες που ψηφίζονταν στο κοινοβούλιο υπό το φως της  δημοσιότητας. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές οι αντιπολιτεύσεις ζητούσαν ακόμη μεγαλύτερες δαπάνες, χωρίς να ανησυχούν για το γεγονός ότι οι προϋπολογισμοί ήταν ελλειμματικοί και τα ελλείμματα καλύπτονταν από δανεικά.

Για παράδειγμα, ο Γιάννος Παπαντωνίου κατηγορείται ότι ζημίωσε το δημόσιο ταμείο με 400 εκατομμύρια ευρώ, όση ήταν και οι ζημία της Ολυμπιακής Αεροπορίας κάθε χρόνο. Δεν μπορούμε να καταδικάσουμε μόνο τον Παπαντωνίου –εφόσον αποδειχθεί η ενοχή του- και να αποδεχτούμε ως φυσιολογική την πολιτική για την Ολυμπιακή, η οποία έφερε πολλαπλάσια ζημιά στα ταμεία του δημοσίου. Και βέβαια δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνους που ήταν αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια εξυγίανσης ή ιδιωτικοποίησης της εταιρίας. Η Ολυμπιακή δεν ήταν η μόνη. Αρκετές ΔΕΚΟ έδιναν χρυσούς μισθούς συσσωρεύοντας ζημιές πολλών δισεκατομμυρίων.

Τις τελευταίες δεκαετίες δόθηκαν προνομιακές συντάξεις σε πάρα πολλές κατηγορίες εργαζομένων. Οι συντάξεις αυτές, που συχνά δίνονταν σε ανθρώπους ηλικίας κάτω των 50 ετών, πληρώνονταν τελικά από τα δανεικά που λάμβανε το κράτος επειδή οι φόροι και οι εισφορές δεν επαρκούσαν. Την τελευταία δεκαπενταετία ο κρατικός προϋπολογισμός δαπάνησε για τις συντάξεις σχεδόν 200 δισεκατομμύρια ευρώ.

Η δαπάνη για τις συντάξεις ήταν μία από τις κύριες αιτίες της χρεοκοπίας, κανείς όμως δεν αναζητεί τους ενόχους για αυτή την πολιτική. Κανείς δεν ψάχνει να βρει τους υπεύθυνους για τις χαριστικές διατάξεις, όπως η χορήγηση συντάξεων σε μητέρες ανηλίκων. Μέσα στην ηθικολογική αντίληψη των πραγμάτων, όταν τα χρήματα πηγαίνουν στον αγνό λαό δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, έστω κι αν η χώρα χρεοκοπεί.

Η υπόθεση Παπαντωνίου έφερε στην επικαιρότητα την αποτίμηση της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη. Όπως και να το κάνουμε η οκταετία Σημίτη δεν μπορεί να κριθεί μόνο από τις υποθέσεις διαφθοράς ορισμένων υπουργών. Την περίοδο αυτή έχουμε την είσοδο στη ζώνη του ευρώ, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον θεσμικό εκσυγχρονισμό με την δημιουργία ανεξάρτητων αρχών, τη δημιουργία σύγχρονων υποδομών και σειρά άλλων κατακτήσεων που έκαναν την Ελλάδα να συγκλίνει με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης.

Στην οκταετία Σημίτη η Ελλάδα πέτυχε υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Το σημαντικό είναι ότι η ανάπτυξη αυτή επιτεύχθηκε χωρίς να μοιράζει το κράτος χρήματα που δανειζόταν, ενώ ενισχύθηκε ουσιαστικά η κοινωνική πολιτική. Τα επτά από τα οκτώ χρόνια υπήρχαν σημαντικά πρωτογενή πλεονάσματα. Αντίθετα, μετά το 2003 είχαμε όλο και μεγαλύτερη αύξηση των πρωτογενών ελλειμμάτων, για να φτάσουμε στο 2009, όταν σχεδόν το ένα στα τρία ευρώ που ξόδευε το κράτος ήταν δανεικά.



 
Είναι φανερό ότι η περίοδος  Σημίτη από δημοσιονομική άποψη κάθε άλλο παρά συνέβαλε στη χρεοκοπία. Όμως την ίδια περίοδο δεν περιορίστηκε ουσιαστικά το συντεχνιακό πελατειακό σύστημα που είχε ενισχυθεί τις περασμένες δεκαετίες. Κορυφαία στιγμή της κυριαρχίας του πελατειακού κρατισμού ήταν η υποχώρηση στις προτάσεις Γιανίτση για τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος.

Η τότε κυβέρνηση είχε απέναντί της τους εργαζόμενους, όλα τα κόμματα, όλα τα μέσα ενημέρωσης και σχεδόν ολόκληρο το κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Τελικά επιλέχτηκε τα όλο και μεγαλύτερα ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος να καλύπτονται από το κράτος. Ουσιαστικά είχαμε μια μη λύση και καθώς ούτε οι επόμενες κυβερνήσεις επιχείρησαν να λύσουν το πρόβλημα, αναγκαστήκαμε να το αντιμετωπίσουμε μετά τη χρεοκοπία.

Η περίοδος Σημίτη είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδος γιατί τότε συγκρούστηκαν -για μια ακόμη φορά- η Ελλάδα που εμπνέεται από τα επιτεύγματα των ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης με την Ελλάδα της καθυστέρησης, του συντεχνιασμού, της προσοδοθηρίας και του παρασιτισμού. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η σύγκρουση ήταν και εσωτερική στο κόμμα που ασκούσε την εξουσία και έφτανε μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια της διακυβέρνησης. Η σύγκρουση αυτή μετά το ξέσπασμα της κρίσης πήρε άλλη μορφή, απέκτησε δραματικές διαστάσεις και συνεχίζεται αμείωτη.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Αρχίατρος]

Τα γραφόμενα του κυρίου δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική κατ' εμέ, και η επίκληση των έργων που έγιναν είναι παραπλανητική, γιατί απλούστατα πολλά υπήρξαν υπερκοστολογημένα και ναι, συνετέλεσαν στην χρεωκοπία (Ο.Α δεν έχει διοργανώσει καμμία χώρα μεγέθους Ελλάδας)

Η απορία είναι η εξής: ο κύριος Σημίτης δεν γνώριζε το φαγοπότι από κορυφαίους υπουργούς οπότε κανονικά δεν θα έπρεπε να ήταν πρωθυπουργός τέτοιας νοημοσύνης άτομο ή γνώριζε και κάλυπτε οπότε είναι ηθικός αυτοργός ;

Έλεος με τους καθέ λογής "εκσυγχρονιστές" που καλύπτουν ό,τι πιο σάπιο έχουμε σαν χώρα.

[Argirios Argiriou]

Αντιγράφω εύστοχη, κατά την γνώμη μου, απάντηση στο ερώτημα "ποιοι μας χρεοκόπησαν", από ένα συνάδελφό Ιατρό, σε συζήτηση που έγινε στο facebook, στις 23/06/2019:

Την κρίση στην Ελλάδα την έφεραν η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που διόγκωσε το Δημόσιο κατά τρόπο υπερβολικό με απίστευτα προνόμια και παροχές και η ΝΔ, που όταν κατάλαβε το παιχνίδι έγινε πιο ΠΑΣΟΚ από το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ήταν κάτι γραφικοί που αμπελοφιλοσοφούσαν με το ποτό στο χέρι και γράφαν και κανένα σύνθημα σε κανένα ντουβάρι, οραματιζόμενοι τον Τσε και το Φιντέλ. Όταν ήρθε η κρίση, ο κόσμος απογοητευμένος στράφηκε σε ότιδήποτε άλλο για να τιμωρήσει αυτούς που προκάλεσαν την κρίση. Ενδεικτικά τα αποτελέσματα των εκλογών του 2012:ΠΑΣΟΚ -30%, ΝΔ -15%, ΣΥΡΙΖΑ +12%, ΑΝΕΛ 10,6, ΧΑ +6,68%! Το 2015 δοκιμάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Αυτά που έλεγαν δεν έγιναν, το μισό ΠΑΣΟΚ κυβερνάει πάλι, η οικογενειοκρατία εξακολουθεί, το Δημόσιο εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος εργοδότης και η κρίση των αξιών βαθαίνει κι άλλο. Μετά την τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος λαός, θα ξανατιμωρήσει. Και δεν θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 4% μόνο και μόνο λόγω των εξαιρετικών μεταγραφών από το ΠΑΣΟΚ που έκανε! Αυτοί θα σας εγκαταλείψουν σιγά σιγά! Άλλωστε δεν θα μπορείτε πια να τους διορίσετε!

[Ορθοπαιδικός]

....
   Ξανα-αναφέρω την τρεχούμενη αγχωτική σελίδα Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος που υπολογίζει το χρέος σε 346,186,208,353 €. Και ήδη αυξήθηκε..

   Με την αναβίωση του θέματος έριξα μια ματιά και στο Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος. Αυξήθηκε μόνο 4.2 δις τα 4 χρόνια που πέρασαν (350,430,202,743 €). Pas mal...

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή, 26/08/2019
Του Γιώργου Προκοπάκη.



Θα επιχειρήσουμε μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα «πόσο κόστισε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;». Είναι δημοσίως διαθέσιμα (δελτία εκτέλεσης προϋπολογισμού, δελτία δημοσίου χρέους και εκθέσεις Τράπεζας της Ελλάδος) πλήρη στοιχεία τις δύο ημερομηνίες 31 Δεκεμβρίου 2014 και 30 Ιουνίου 2019 – τρεις βδομάδες πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και μία εβδομάδα πριν από την παράδοσή της. Μπορούμε, λοιπόν, να δούμε με ακρίβεια «τι παρέλαβε και τι παρέδωσε ο κ. Τσίπρας». Τα στοιχεία παρουσιάζονται στον πίνακα που ακολουθεί. Θετικό πρόσημο οι υποχρεώσεις της κυβέρνησης, αρνητικό τα ανακτήσιμα κεφάλαια.

Ο πίνακας χωρίζεται σε δύο τμήματα: το αποτέλεσμα της δημοσιονομικής διαχείρισης της κεντρικής κυβέρνησης και η συμμετοχή του Δημοσίου στις τράπεζες. Το ισοζύγιο των τραπεζών είναι σημαντικό γιατί τα κρατικά κεφάλαια των δύο ανακεφαλαιοποιήσεων ήταν ανακτήσιμα – χρησιμοποιείται η ονομαστική αξία της συμμετοχής του Δημοσίου και όχι οι αποτιμήσεις, γιατί η ανάκτηση γίνεται σε βάθος χρόνου.

Από τα δημοσιευμένα στοιχεία προκύπτει πως τα 4,5 χρόνια πρωθυπουργίας Τσίπρα καταγράφεται «λογιστική ζημία» ύψους περίπου 47 δισ. ευρώ – μοιρασμένη 22 δισ. της κεντρικής κυβέρνησης και 25 δισ. τραπεζικής συμμετοχής. Στο αποτέλεσμα της διαχείρισης της κυβέρνησης έχουν συνεκτιμηθεί το «μαξιλάρι» εξόδου από κάθε δυνατή πηγή, τα έσοδα ιδιωτικοποιήσεων και έκτακτα έσοδα (ομόλογα ΕΚΤ, έσοδα ΤτΕ, κ.λπ.) – έχει δε προκύψει μετά το τσουνάμι μέτρων του τρίτου μνημονίου.

Ας σταθούμε λίγο στο δημοσιονομικό αποτέλεσμα της κυβέρνησης. Τα πρωτογενή πλεονάσματα των 4,5 χρόνων σωρευτικά ήταν περίπου όσα και οι ανάγκες εξυπηρέτησης του χρέους (τόκοι) – έλλειμμα το 2015, υπερπλεόνασμα από το 2016. Το χρέος έπρεπε να παραμείνει περίπου σταθερό ή να μειωθεί λίγο. Ομως αυτό αυξήθηκε κατά 22 δισ., με το εξωτερικό χρέος (μείον τα repos Δημοσίου) να αυξάνεται κατά 9 δισ. ευρώ. Η μαγική εικόνα των θηριωδών πλεονασμάτων που αυξάνουν το χρέος οφείλεται στα λογιστικά πρότυπα που ακολουθούνται –υποχρεώσεις που γίνονται ληξιπρόθεσμες βελτιώνουν το δημοσιονομικό αποτέλεσμα και επιβαρύνουν το ταμείο σε μέλλοντα χρόνο– και μερικώς στις καταπτώσεις εγγυήσεων του Δημοσίου.

Εν κατακλείδι, παρά τον επικοινωνιακό βομβαρδισμό των υποτιθέμενων επιτυχιών με τα υπερπλεονάσματα, η διαχείριση Τσίπρα φόρτωσε νέο χρέος στους πολίτες. Περίπου 9 δισ. ως εξωτερικό χρέος και πρόσθετη άντληση πόρων 13 δισ. από τους φορείς του Δημοσίου. Σε σχέση με το τι παρέλαβε από τον κ. Σαμαρά, το αποτέλεσμα που παρέδωσε ο κ. Τσίπρας προκύπτει μετά τα πρόσθετα μέτρα που σάρωσαν την κοινωνία και μετά την εισροή πόρων ιδιωτικοποιήσεων. Στη ζημία του Δημοσίου πρέπει να προστεθεί η απώλεια ανακτήσιμων κεφαλαίων από τις τράπεζες. Η ζημία ιδιωτών, μετόχων τραπεζών, μισθωτών και συνταξιούχων, είναι πρόσθετη. Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη έχει πολύ δρόμο μέχρι να βάλει πραγματική τάξη στα δημοσιονομικά. Καλή τύχη.

* Ο κ. Γιώργος Προκοπάκης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, πρώην καθηγητής του Columbia University.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

17/04/2020

Πώς μας σώζει ακόμη το PSI – και πώς η Ελλάδα «έσωσε» την Ευρώπη.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Είναι η ιστορία του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος

Καθημερινή, 13/03/2021

Του Γιάννη Στουρνάρα
Διοικητή της Τραπέζης Ελλάδος.

Η λέξη που αυθόρμητα μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τον Γιάννη Κωστόπουλο είναι «ευπατρίδης». Αναμφισβήτητα ήταν ο πατριάρχης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, αλλά και πολύ περισσότερα από αυτό. Ενας πατριώτης ο οποίος αγαπούσε την πατρίδα του, που ασχολήθηκε πολύ με την ιστορία της, την τέχνη και τον πολιτισμό της. Οσοι τον γνωρίσαμε θα τον θυμόμαστε ως άνθρωπο χαμογελαστό, ευγενή, ευχάριστο, ευπροσήγορο, προσηνή, λιγομίλητο, δωρικό τον περιγράφουν τα στελέχη της Alpha Bank, με ενδιαφέρον μόνο για την ουσία των πραγμάτων. Ζύγιζε τις κουβέντες του και προσπαθούσε πάντα να βρίσκει πρακτικές λύσεις (ναυπηγός γαρ), επιζητώντας συγκερασμό απόψεων. Και είχε ιώβειο υπομονή και πείσμα στις επιδιώξεις του. Σεβόταν τον συνομιλητή του, άκουγε προσεκτικά, είχε ισχυρές και επεξεργασμένες απόψεις για όλα τα θέματα, κυρίως βέβαια για τις τράπεζες, την οικονομία, την ιστιοπλοΐα, την τέχνη, τις ανθρώπινες σχέσεις. Στελέχη της Alpha Bank τον περιγράφουν ως μεγαλόθυμο, πρωτοποριακό, αντισυμβατικό, σεβαστικό προς όλους. Ηταν πρωτοπόρος και στην αξιοποίηση γυναικών σε κορυφαίες θέσεις στην τράπεζα. 

Ο Γιάννης Κωστόπουλος ήταν όλη η ιστορία του σύγχρονου ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Είχαμε συνεργαστεί επαγγελματικά την περίοδο 2000-2004 στο προεδρείο της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών, όπου ο Θόδωρος Καρατζάς ήταν πρόεδρος, ο Γιάννης Κωστόπουλος πρώτος αντιπρόεδρος κι εγώ δεύτερος αντιπρόεδρος. Είχαμε πολύ καλή συνεργασία και τη θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία. Εμαθα πολλά πράγματα και από τους δύο, τόσο στον επαγγελματικό τομέα, κυρίως όμως στον ανθρώπινο. Παρεμπιπτόντως, και οι δύο υπήρξαν και εξαιρετικοί φίλοι μεταξύ τους, με αλληλοσεβασμό και αλληλοεκτίμηση.

Η φιλία μας είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα, το 1998. Θυμάμαι την ημέρα –Δευτέρα ήταν– που επέστρεψα από τις Βρυξέλλες (ήμουν πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων και εκπροσωπούσα το υπουργείο Οικονομικών στην πανίσχυρη τότε Νομισματική Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων), όπου μετά μακρά προεργασία και επίπονη διαπραγμάτευση, είχαμε πετύχει, κυβέρνηση και Τράπεζα της Ελλάδος, μία επιθυμητή κεντρική συναλλαγματική ισοτιμία, για να συμμετάσχει η Ελλάδα στη Ζώνη του Ευρώ. Θυμάμαι ότι ο Γιάννης μου τηλεφώνησε το βράδυ και μου είπε: «Δεν γνωριζόμαστε αρκετά καλά, αλλά οφείλω να σας πω ότι είναι η πρώτη υποτίμηση στην ιστορία που δεν διέρρευσε, και νομίζω ότι έχω διαβάσει αρκετή οικονομική ιστορία. Μας πιάσατε στον ύπνο». Ετσι ξεκίνησε η φιλία μας.

Με τον Γιάννη Κωστόπουλο συνέχισα να έχω πολύ στενή επαφή ως υπουργός Οικονομικών την περίοδο 2012-2014 και μετά ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Ηταν υποδειγματική η συνεργασία μας τη δύσκολη περίοδο τη κρίσης. Ως ο παλαιότερος και πλέον επιτυχημένος τραπεζίτης, φέρθηκε υποδειγματικά στην πολιτεία, ως ευπατρίδης που ήταν.

Τον στενοχωρούσε η κριτική για το μερίδιο συμμετοχής των ελληνικών τραπεζών στην κρίση. Και είχε, σε σημαντικό βαθμό, δίκιο: Για τις περισσότερες χώρες-μέλη της Ζώνης του Ευρώ (ή και εκτός της Ζώνης του Ευρώ) που υπέστησαν τα δεινά της κρίσης, η κρίση ξεκίνησε όντως ως τραπεζική. Στην Ιρλανδία για παράδειγμα, στην Ισπανία σε μεγάλο βαθμό, στην Κύπρο, στην Πορτογαλία, η οποία ήταν κάπου στη μέση. Στην Ελλάδα η κρίση προήλθε κυρίως από το κράτος και μεταφέρθηκε στο τραπεζικό σύστημα. Τα μεγάλα δίδυμα ελλείμματα (του κράτους και του εξωτερικού ισοζυγίου) οδήγησαν σε κρίση δημοσίου χρέους, η οποία μεταφέρθηκε στο τραπεζικό σύστημα.

Διότι, όταν το Δημόσιο μιας χώρας έχει πρόβλημα με το χρέος του, πρόβλημα έχουν και οι τράπεζες που διακρατούν τα ομόλογά του. Επίσης η κρίση προκάλεσε ύφεση και η ύφεση δημιούργησε μη εξυπηρετούμενα  δάνεια. Και αυτή ήταν η δεύτερη δίοδος μέσω της οποίας μεταφέρθηκε η κρίση από το Δημόσιο προς τις ελληνικές τράπεζες. Ο ισολογισμός των ελληνικών τραπεζών ποτέ δεν ξεπέρασε μιάμιση φορά το ΑΕΠ, όταν σε άλλες χώρες ήταν επτά, και οκτώ, και εννιά φορές το ΑΕΠ. Δεν υπήρξε, με άλλα λόγια, τραπεζική «φούσκα» στην Ελλάδα.

Βασικός στόχος την εποχή εκείνη ήταν να εξασφαλισθούν οι καταθέσεις, και αυτό το πετύχαμε. Ολα τα άλλα ήταν δευτερεύοντα. Πετύχαμε τον βασικό στόχο, τη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες της κρίσης. Και ο Γιάννης Κωστόπουλος είχε βασική συμμετοχή σε αυτό.

Αφήνει τεράστια παρακαταθήκη στον τραπεζικό τομέα και στον τομέα της τέχνης και του πολιτισμού. Κυρίως όμως μας δίδαξε σεμνότητα, μετριοφροσύνη, σεβασμό στον άλλο και στη γνώμη του.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος