Θέματα Εργασίας > Εργασία στο δημόσιο τομέα
Κρίσεις - Μονιμότητα στο Ε.Σ.Υ
Γ.Κτιστάκης:
Έλαβα τις απαραίτητες διευκρινίσεις από τον Διαμαντή και των ευχαριστώ πολύ. Άλλο μισθολογική εξέλιξη στον βασικό μισθό και άλλο το χρονοεπίδομα. Τώρα το κατάλαβα.
EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΟ νόμος για την εξέλιξη λέει ότι ο Β’ γίνεται Α’ μετά από 7 χρόνια υπηρεσίας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Πραγματικά διαφωτιστικές οι διευκρινήσεις του κ. Μιχάλη.
Από παραδείγματα πολλών συνδέλφων όμως γνωρίζω ότι η αναβάθμιση δεν γίνεται στην ώρα της και αυτόματα, αλλά θέλει πολύ "κυνηγητό".
Στην πραγματικότητα δηλαδή, λόγω γραφειοκρατικών και άλλων ελ καθυστερήσεων, περνάει και 8ος, 9ος κ.λπ. χρόνος μέχρι να γίνει από τη διοίκηση του Νοσοκομείου η πράξη της αναβάθμισης. Φυσικά, οι οικονομικές επιπτώσεις επιβαρύνουν τον ιατρό και δεν αποζημιώνονται ποτέ.
D-Michalis:
Οι καθυστερήσεις είναι ίδιον των δημοσίων υπηρεσιών ως αποτέλεσμα αδιαφορίας, ανοργανωσιάς ή / και εμπαθείας (φρούτου που ευδοκιμεί στις σχέσεις διοικητικών / γιατρών).
Ότι και αν είναι, αν έχετε όρεξη -και λίγα χρήματα- μπορείτε (όπως γνωμοδοτεί έγκριτος δικηγόρος) να απαιτήσετε την αναδρομική καταβολή των διαφυγόντων εσόδων.
Αθήνα, 22 Νοεμβρίου 2005
Αγαπητέ κύριε Βαρνάβα,
Σε απάντηση του από 2 Νοεμβρίου 2005 σημειώματός σας, σχετικά με την δυνατότητα προαγωγής των νοσοκομειακών γιατρών Επιμελητών Β’ και Α’, δυνάμει του άρθρου 35 του Ν. 2519/97 και της ακολουθούμενης παρελκυστικής πολιτικής του Υπουργείου Υγείας, επισημαίνω τα εξής:
1. Το δικαίωμα αυτό των γιατρών μπορεί να διασφαλισθεί μέσα από την υποβολή σχετικής αίτησης ακύρωσης ενώπιον του αρμοδίου, υλικά και τοπικά, Διοικητικού Δικαστηρίου. Όμως, η εκδίκαση της υπόθεσης προϋποθέτει ατομική πράξη ή παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας της διοικητικής αρχής, την οποία μπορούμε να προκαλέσουμε, ώστε να ακυρωθεί στην συνέχεια από το αρμόδιο Δικαστήριο.
2. Η υπαίτια κωλυσιεργία της Διοίκησης θεμελιώνει δικαίωμα αναδρομικής διεκδίκησης απολεσθέντων εσόδων αλλά και αναγνώρισης του ήδη απολεσθέντα χρόνου, που οφείλεται αποδεδειγμένα σε υπαίτια συμπεριφορά της Διοίκησης.
Παραμένω στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε περαιτέρω διευκρίνιση.
Με εκτίμηση, Δρ Μιχαήλ Δ. Μιχαήλ, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Αδαμάντιος Σκούφαλος:
Στην περίπτωσή μου, η μισθολογική εξέλιξη (στην 3ετία αύξηση στο βασικό μισθό ίση με το μισό της διαφοράς Α' με Β') έγινε με καθυστέρηση 10 μηνών, παρά τις συνεχείς οχλήσεις μου για την έγκαιρη καταβολή τους. Μάλιστα είχα αρχίσει να το επισημαίνω λίγο πριν συμπληρωθεί η 3ετία, με την ελπίδα -τρομάρα μου- ότι θα γινόταν αμέσως με τη συμπλήρωση της 3ετίας.
Αποτέλεσμα: όταν τα πήρα -επιτέλους- αναδρομικά να έχουν υπερβολικές κρατήσεις, όπως γίνεται σχεδόν πάντα σε κάθε αναδρομική καταβολή!
Να μην αναφέρω τις προσπάθειές μου εδώ και ένα χρόνο να εξασφαλίσω τη διαπιστωτική πράξη μονιμοποίησής μου από το ΔΣ του νοσοκομείου! Βλέπε και ενότητα humor "Ο υπερβολικός γιατρός"
Nikos22:
--- Παράθεση ---Α)Πρωτοσέλιδο σήμερα της Εφημερίδας "Ο Κόσμος του Επενδυτή":
"Με ρύθμιση-έκτρωμα , 6000 γιατροί προάγονται σε διευθυντές!
ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΕΣΥ ΚΛΕΙΣΤΌ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ-Διαλύονται τα νοσοκομεία -Αποκλείονται οι ικανοί επιστήμονες
--- Τέλος παράθεσης ---
Από το θέμα "Εφημερίες 2008" παραθέτω την καταχώρηση.
1)Αναρωτιέμαι με ποιό σκεπτικό το ΕΣΥ γίνεται κλειστό επάγγελμα, και πώς διαλύονται τα νοσοκομεία με την υπογραφείσα κλαδική σύμβαση (γιατί φαντάζομαι ότι εκεί αναφέρεται ο όρος "Ρύθμιση - Έκτρωμα").
2)Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου κάποιους ικανούς Επιστήμονες: Από εισηγήσεις σχετικά με προκυρηγμένη θέση για Επιμ Β΄ σε Κ.Υ. και δεκάδες υποψήφιους για εκεί ηλικίας στη συντριπτική πλειοψηφία τους κάτω από 40 ετών που έχω την τύχη να εκτυλίσσεται στα μάτια μου αυτή τη στιγμή, παρατηρώ Ιατρούς με τριψήφιο αριθμό συνεδρίων και αρκετούς με περισσότερα από 50-60 Συνέδρια. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με εργασίες ανακοινώσεις. Φυσικά στο κλινικό έργο είναι που δίνουν και παίρνουν οι συστατικές επιστολές. Αναρωτιέμαι αυτό αντιπροσωπεύει σε κάποιο βαθμό την ικανότητα Ιατρού;
Στο δικό μου μυαλό φέρνει Ιατρό που έχει οικονομική ανεξαρτησία πρωτίστως προκειμένου να μπορεί να παρακολουθεί τριψήφιο αριθμό συνεδρίων λόγω οικονομικού κόστους. Αμέσως μετά καταλαβαίνω ότι έχει ισχυρό κίνητρο να το κάνει. Για τις εργασίες νομίζω ότι πρέπει να έχει "πεδίο" να τις κάνει. Σε κάθε περίπτωση πάντως προϋποθέσεις περίσσειας χρόνου από την καθημερινότητα του επαγγέλματος και της κοινωνικής ζωής ή στέρησή του από εκεί. Αλλά φαντάζομαι συμφωνείτε και άλλες ακόμα προϋποθέσεις προστίθενται, που δεν συγκεντρώνουν εύκολα τίμιοι νέοι Ιατροί με πλαφόν εφημεριών όπως αρκετοί λαλήσαντες στο φόρουμ, όπως σίγουρα πολλοί (ίσως πάρα πολλοί) ανά την Ελλάδα.
Νομίζω είναι άδικο για αυτόν (κάθε Ιατρό Ε.Σ.Υ αλλά ίσως και όλους) να πρέπει να συνεχίζει κάτι τέτοιο δια βίου σε μέγιστο βαθμό. Νομίζω θα αναγκαστεί αν αυτό γίνει προτεραιότητα στην ζωή του (το βιογραφικό) να είναι ασυνεπής στην καθημερινή του εργασία. Θα είναι έτσι αναπόφευκτα ανεπαρκής (ή άτιμος για να χρηματοδοτηθεί αλλά και να εξοικονομήσει χρόνο) στην δουλειά του (ασθενείς ή/και συναδέλφους του). Άρα σε πλούσιους που αφιερώνουν μέρος του πλούτου τους και του άνετου χρόνου τους στην επιστήμη νομίζω ταιριάζουν όλα αυτά παρά σε «ικανούς» Ιατρούς. Δεν νομίζω ότι μπορεί να έχουν σχέση αυτά με την εξέλιξη στη δουλειά ενός Ιατρού.
Άντε και στα πλαίσια ενός φιλτραρίσματος (για το Δημόσιο πχ) λόγω αυξημένης προσφοράς και μειωμένης ζήτησης να βάλουμε τέτοια ή άλλα κριτήρια αφού όλοι δε χωρούν.
Να δημιουργείται όμως κίνητρο σε κάποιον να στερήσει την θέση εργασίας άλλου και στον πρώτο να την υπερασπιστεί "πάση θυσία" αμελώντας αν δεν τα καταφέρνει αλλιώς έννοιες όπως "συνέπεια" "ήθος" είναι νομίζω άδικο για όλους. Και φυσικά όσο μεγαλώνει τόσο δυσκολότερο να τα καταφέρνει τίμια. Είναι νομίζω άδικο να πρέπει συνεχώς ένας Ιατρός ειδικός, ακόμη και μετά την κατάληψη θέσης να αποδεικνύει ότι δίκαια την κατέχει μέσα φυσικά από αναπόφευκτα (σε κάθε εκδήλωση αυτού του κόσμου είναι παρόντες) παράλογους, αντιφατικούς, και οπωσδήποτε διαβλητούς μηχανισμούς. Αν θέλει να συνεχίσει να ενημερώνεται έχει τρόπους. Γιατί θα πρέπει αυτό να του το καθιστούμε αυτοσκοπό όμως; Εξαναγκάζοντάς τον με απειλή απόλυσής ή παραγκωνισμού του ουσιαστικά, τον κάνουμε ουσιαστικά ενεργό γρανάζι μιας βιομηχανίας του παραλόγου.
Είναι η βιομηχανία παραγωγής σκουπιδιών. Που κατακλύζει τα πάντα. Που δεν αφήνει πια χώρο σε κάτι πραγματικά αληθινό να φανεί. Πνίγεται στο σκουπιδότοπο. Νομίζω οι συνεχείς ουσιαστικές (σκληρές με κριτήρια) κρίσεις Ιατρών κατέστρεψαν κάθε έννοια προόδου. Οι Γιατροί έχασαν την ουσία της αποστολής τους και η επιστήμη την αλήθεια.
Να θεωρήσω ότι τα συνέδρια είναι για αραχτούς πλούσιους συναδέλφους που δεν εφημερεύουν; Να θεωρήσω ότι δεν παρακολούθησαν αυτά τα συνέδρια; Να θεωρήσω ότι πληρώθηκαν από εταιρίες στους ικανούς αυτούς Ιατρούς; Τι από αυτά αν θεωρήσω τους διατηρεί ικανούς (και έντιμους που προϋποθέτει η ικανότητα);
Ας μεταφερθούμε στον τομέα Πτυχία. Να θεωρήσω ότι τα χαρτιά αντιπροσωπεύουν απευθείας την ικανότητα; Μα είμαστε σίγουροι ότι είναι γνήσια; Πόσο εύκολα κανείς σήμερα παίρνει ένα πτυχίο; Εξαρτάται από το ίδρυμα που το χορηγεί, από την εποχή που το πέτυχε ο εξετασθείς, από την οικογενειακή του στήριξη, από άλλες διασυνδέσεις του, από τον κόπο που κατέβαλλε, από την νοημοσύνη του, από το ήθος του και εκατοντάδες άλλα. Γιατί κάποιος που γεννήθηκε με πολλά (προσόντα ή «προσόντα») ή καθόλου από αυτά (ανάλογα τι βολεύει για να πάρεις το πτυχίο) πρέπει να στερήσει την εργασία ενός παλαιότερου. Η έννοια «ικανός» λοιπόν είναι πολύ σχετική αόριστη, δύσκολο να συλληφθεί, να οριστεί, να κριθεί, να ανταμοιφθεί, να αξιοποιηθεί.
Είναι πολύ δύσκολο νομίζω να κρίνεις. Προβαίνουμε σε βιαστικούς χαρακτηρισμούς εύκολα, αλλά εκατομμύρια απαντήσεις μπορεί να μας διαψεύσουν κάθε στιγμή. Είναι δύσκολο τόσο που σπάνια εώς ποτέ νομίζω πετυχαίνουμε κρίση που να αντιπροσωπεύει έστω και ελάχιστο από αυτό που αληθινά ζητούσαμε. Συνήθως ούτε γνωρίζουμε τι ακριβώς ζητούμε. Οι λέξεις, οι έννοιες οι ορισμοί, είναι συχνά ασαφείς και σχετικές γενικότερα
Πολύ σωστά παρατήρησε ο Κ Μακρέας ότι ακόμα περισσότερο σε μια χώρα που δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν πολύ ουσιαστικά καθημερινά εγκληματικά σφάλματα όπως πχ τρόφιμα ή ποιος παίρνει «μαΪμού» δίπλωμα οδήγησης, πως είναι δυνατόν να βάζουμε τους Ιατρούς σε μία δια βίου «αλληλοσφαγή» στο βωμό της τάχα μου προόδου της επιστήμης.
Ίσως απλώς περισσότερη σύνεση και ψυχραιμία, περισσότερη περίσκεψη, γενικότερα να καθιστά τους Ιατρούς (και όλους τους ανθρώπους άλλωστε) λιγότερο "εξαπατημένους". Ίσως είναι άδικο να αλληλοκατηγορούνται οι Ιατροί μεταξύ τους. Ίσως καμιά φορά ανθρώπους που αποδεδειγμένα κοπίασαν για να φτάσουν κάπου, να είναι άδικο να τους υποβάλλουμε σε δια βίου εξευτελιστικές πανταχόθεν διαβλητές δοκιμασίες. Ισχύει φυσικά για όλους, νέους και παλιούς.
Θα δεχόμουν με κάποιο τρόπο «φιλτράρισμα» στην εισαγωγή Ιατρών αν και εκεί επίσης θα προτιμούσα (σαν δικαιότερη την) επετηρίδα. Σχετικά με την προϋπηρεσία δύο Ιατρών σε Παίδων και Νοσοκομείο δευτέρας διαλογής (κάτι που ο Κ Κουναλάκης ερώτησε) θα την θεωρούσα το ίδιο (αν ήταν για το ίδιο χρονικό διάστημα φυσικά). Αρκεί να ικανοποιούνταν βασικές αρχές κοινωνικής και επαγγελματικής συμπεριφοράς και δεοντολογίας στην εργασία του εργαζόμενου (από πλευράς του) σε κάθε νοσοκομείο. Μερικά πράγματα αν προσπαθήσεις να τα κάνεις πολύπλοκα, τα κάνεις σαλάτα νομίζω. Αρκούσε λοιπόν να ήταν συνεπής στα καθήκοντά του και η προϋπηρεσία του είναι δεδομένη και αδιάβλητη. Αυτό που με στενοχωρεί είναι η μέχρι θανάτου προσπάθεια να αποδείξεις το αυταπόδεικτο (ότι δηλαδή αφιέρωσες τη ζωή σου στην επιστήμη) πληρώνοντας ολόκληρες περιουσίες και αναγκαζόμενος να επιστρατεύσεις ίσως κάθε μέσο για να αποδείξεις ότι συνεχίζεις (κάθε φορά που η εξέλιξή σου περνάει από αυστηρά συμβούλια κριτήρια και αμφισβητίες)να είσαι μέχρι θανάτου ικανός, ώστε να μη σε παραπετάξουν ή /και προσπεράσουν σαν γέρο ή/και ανάξιο.
Επίσης μια τυπική αξιολόγηση από συναδέλφους σου σαν δικλείδα ασφαλείας νομίζω είναι υποτιμητικό να την αποκαλούμε «λαοσύναξη», θυμίζοντας ότι με αυτή την έννοια ουσιαστικά (λαοσύναξη) λειτουργεί η Δημοκρατία. Δεν χρειάζονται αυστηρά κριτήρια και συμβούλια για να κριθεί αν ανταποκρίνεσαι στα καθήκοντά σου. Αρκεί η κοινή μέση λογική κάποιων (αρκεί κατά τη Δημοκρατία να είναι πολλοί και όχι ιδιαίτερα «ικανοί»), συναδέλφων συνεργατών, που κατανοούν τη θέση σου. Καλύτερα από άλλους, τάχα μου αγνώστους, απόμακρους και οπωσδήποτε διαβλητούς με κριτήρια αυστηρά όμως επίσης αναπόφευκτα διαβλητά. Το βλέπω απλό και σωστό.
Θεωρώ τουλάχιστον ανθρώπινο να ξεκινούν όλοι τον αγώνα με τον ίδιο βαθμό και να καταλήγουν στον ίδιο. Θα απελευθερώσει λίγο και την έννοια της έρευνας και της εκπαίδευσης, που τόσο έχουν την τελευταία δεκαετία κακοποιηθεί άλλωστε.
ΥΓ: Επαναλαμβάνω ότι δεν αποδέχομαι «ικανό» και κυρίως «ικανότερο» ή «καλό» Ιατρό, το θεωρώ αοριστία, και επιτρέψτε μου να αναφέρω χωρίς να θέλω να προσβάλλω τον Κ. Κουναλάκη ότι πιστεύω πως παραδείγματα του τύπου «εγώ ξέρω βρογχοσκόπηση εσύ δε με αφήνεις να το δείξω για να μη φανεί ότι είμαι καλύτερος» εντάξει αρκετά ισχύουν αλλά μπορεί ο καθένας πάντα να προσφέρει αρκετά από τη θέση που βρίσκεται και δεν πειράζει αν προσφέρει κάτι λιγότερο από αυτό που νομίζει ότι θα μπορούσε. Ας σέβεται πρωτίστως το περιβάλλον και πολλά άλλα βασικά γύρω του. Ας μην βιαζόμαστε για τη θέση του άλλου.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση