Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα
Δολοφονία 15 χρονου από αστυνομικό
deleteduser:
ΜΑΘΗΤΡΙΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ Στη σχολή Μωραΐτη, εκεί που φοίτησε ο 15χρονος
«Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω...»
Πόνος, απορία, οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό. Μια κατάθεση ψυχής σε τρεις χειρόγραφες σελίδες γραμμένες από το χέρι μιας μαθήτριας της Γ' Λυκείου της Σχολής Μωραΐτη, εκεί όπου φοίτησε για κάποια χρόνια ο 15χρονος. Είχαν διαγώνισμα χθες το πρωί στο τμήμα της, στα Μαθηματικά. Λίγο αργότερα εκείνη παρέδωσε την κόλλα της. Τρεις σελίδες χωρίς αριθμούς και εξισώσεις, γεμάτη από λέξεις, συναισθήματα και σκέψεις για όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες δυο ημέρες. Αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η «Ε»:
«Οχι, δεν διάβασα. Και ούτε θα είχα την ενέργεια να γράψω. Τα ίδια γυρνάνε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Πάνε πάνω από 24 ώρες που σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. 15 χρονών, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Το είδαν οι κολλητές μου. Στη Μεσολογγίου. Τον ήξερα μόνο φατσικά. Ηξερα τους κολλητούς του όμως...
...Εγώ δεν ήμουν εκεί. Είχα πάει Ψυρρή. Ηξερα ότι οι άλλες ήταν Εξάρχεια. Κανείς δεν είχε βγει από την υπόλοιπη παρέα. Ισως κάτι να ήξεραν παραπάνω. Ούτε εγώ ήθελα να πάω Εξάρχεια. Είπα "θα περάσω μετά". Η Α... βρέθηκε στον δρόμο μου και ήρθε και μου 'πε "15 χρονών παιδί νεκρό στη Μεσολογγίου". Ο νους μου πήγε στους δυο Ν..., είναι οι μικρότεροι εκεί πέρα. Για τρεις ώρες μετά ζήτημα να έβγαλα δέκα κουβέντες. "Ποιος είναι;", "Πώς είναι η φάτσα του;", "Είναι ο αδελφός του Τ...;", "Δεν πιστεύω να 'ναι ο Ν...". Τα τηλέφωνα βάραγαν όλο το βράδυ από παντού. Κλείσαν τα Εξάρχεια. Τα κορίτσια ήταν ακόμα εκεί. Και εγώ δεν ήμουνα κοντά τους. Γιατί δεν ήμουν κοντά τους; Δεν ήθελα να το δούνε αυτό. Δεν ήθελα να τους σημαδέψει μια τέτοια εικόνα. Μακάρι να μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στις φρίκες, να μην αφήνουμε τον άλλον να βλέπει, για να μην βλέπει εφιάλτες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το διεστραμμένο ύφος του κάθε τέρατος. Ακουγα. Ακουγα για το υπόλοιπο βράδυ, τα κρατούσα μέσα μου δεν έλεγα τίποτα. Σοκ. Επαιρνα τα κορίτσια τηλέφωνο. Μου έλεγαν τι έγινε: "Πριν 10 λεπτά σε αυτό το σημείο καθόμασταν. Εσκασε ένα περιπολικό και άρχισε το παιδί να το κοροϊδεύει. Ο μπάτσος μετά από φωνές σημάδεψε από ενάμιση μέτρο απόσταση. Τρεις σφαίρες. Μία τον πέτυχε στην καρδιά. Κοίταξε επάνω και σωριάστηκε πίσω. Λίγο ακόμα κατάφερε να αναπνεύσει. Μετά; Ασθενοφόρα, Λιποθυμίες. Η Κ... έπαθε κρίση πανικού. Η Τ... έκλαιγε, οι άλλες δύο... σοκ. Και στον αέρα να κυκλοφορούν οι λέξεις: Πέθανε - Παιδί - μίσος - οργή - μα είναι νεκρός - Πέθανε σας λέω - εκδίκηση. Μετά καπνός. Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Εχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ. Κανένας από σας δεν θέλω να έχει το θράσος να με κοιτάξει στα μάτια. Μην μου μιλήσει κανένας σας. Την ασφάλειά μου πλέον εξασφαλίζουν μόνο οι φίλοι μου και αυτοί που θεωρώ οικογένεια...
...Με αυτή τη σκέψη κοιμήθηκα... Ξύπνησα 8. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι συνέβαινε αλλά σηκώθηκα πήγα... κάπως μηχανικά. Βρήκα τις άλλες. Το ξέραμε όλες. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο. Ούτε σε μας ούτε στον κόσμο. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει ούτε να συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Κάθισα μαζί τους.
Είδα τον Ν... τον κολλητό του. Σηκώθηκα. Τον αγκάλιασα. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Τον έσφιξα και με έσφιξε. Τα μάτια του ήταν πρησμένα. Γιατί Ν... μου να το έχεις δει αυτό; Το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο. Εσπασα. Ας καιγόταν όλη η Αθήνα, ας γινόντουσαν όλα μαύρα, δεν με νοιάζει. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια πρόσωπα. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Η πορεία ξεκινά. Αποφασίζουμε να πάμε μαζί με την Ρ...
...Δεν άργησαν οι ηλίθιοι να ρίξουν χημικά. ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ; Τα παιδιά καίγαν, καίγαν, καίγαν. Καπνοί παντού. Και εμείς τρέχαμε. Πατησίων, Αλεξάνδρας, στενά, στενά κι άλλα στενά. Μας κυνηγά διμοιρία. Ποιον κυνηγάς ρε; κάτσε στα αυγά σου! Αυτή η μέρα είναι για τον Αλέξανδρο. Κάνε πίσω επιτέλους...
...Τρέξιμο, τρέξιμο. «Μπαίνουμε μέσα στα Εξάρχεια». Βρήκαμε κάποιους δικούς μας. Και εκεί βρεθήκαμε ξαφνικά. Στο σημείο. Στη Μεσολογγίου και η Ρ... πάγωσε. Και από πίσω να μας ακολουθούν. Ε, όχι και εδώ ρε. Γιατί πατάς εδώ; Την πήρα από το χέρι να την κάνω να τρέξει...
...Μέσα σε όλους τους καπνούς η Ρ... τρέχει πίσω από τους ΜΑΤάδες και ουρλιάζει: "Είμαι 17! Σκοτώστε με! Αντε! Δολοφόνοι". Ρ..., φύγε έρχονται από στενά. Τρέχει. Η συνέχεια έχει σημασία; Δε νομίζω. Απλά περνάνε οι ίδιες σκέψεις από το μυαλό μου... Σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά; Γιατί μας θέλουν νεκρούς; Δεν θέλω να ξαναγίνει αυτό. Πώς θα αντιδράσω; Πώς θα τους κάνω να μετανιώνουν που γεννήθηκαν; Πώς θα κάνω τον κόσμο να καταλάβει; Γιατί με θέλουν νεκρή; Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Ασε με τώρα μη μου μιλάς. Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή».
Για την αντιγραφή Μ.Δ.
Δημήτρης Μακρέας:
Απόφαση συνέλευσης της ΕΝΙΘ
Αδαμάντιος Σκούφαλος:
Αρχικά να δηλώσω ότι κάθε απώλεια ζωής είναι ένα τραγικό γεγονός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την αφαίρεση μιας ζωής. Πόσο μάλλον όταν αυτή η ζωή βρίσκεται στα 15 της χρόνια.
Κάποτε είχα διαβάσει το ρητό ενός έμπειρου δημοσιογράφου: «Η σημασία ενός γεγονότος είναι αντιστρόφως ανάλογη της απόστασης που χωρίζει τον τόπο που συνέβη με τον τόπο που θα δημοσιευθεί.».
Αντιστοιχίστε το τραγικό συμβάν της δολοφονίας του νεαρού με τις δολοφονίες μαθητών σε σχολεία στις ΗΠΑ από συμμαθητές τους ή την τελευταία περίπτωση στην Ινδία. Αλλά και στην Ελλάδα ποια η αντίδραση της κοινής γνώμης στις περιπτώσεις που ασυνείδητος οδηγός τραυματίζει θανάσιμα πεζό, που θα μπορούσε να είναι 15χρονος ή νεότερος, και εξαφανίζεται. Ποια η αντίδραση της κοινής γνώμης στους διακινητές σκληρών ναρκωτικών που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τους χρήστες στο θάνατο; Ειδοποιός διαφορά θα μου πείτε η καταλυτική εμπλοκή του υποτιθέμενου οργάνου της υποτιθέμενης τάξης και η πρόθεση.
Τα παραπάνω κείμενο της μαθήτριας που ανάρτησε ο συνάδελφος Βασιλείου μπορεί να εκφράζει τη συναισθηματική της φόρτιση όμως τι μηνύματα είναι αυτά που περνάει:
«Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Έχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ.»
και παρακάτω:
«Πώς θα τους κάνω να μετανιώνουν που γεννήθηκαν;»
Πως μπορώ να δεχτώ ότι η πραγματοποίηση των παραπάνω θα έδιναν την υπέρτατη ικανοποίηση σε μια μαθήτρια 18 ετών;
Θάνατος στο θάνατο λοιπόν;
Για να δούμε πως καταλήγει:
«Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή».
Θα πρέπει να γνωρίζει ότι κι άλλα παιδιά έκλαιγαν εκείνο το βράδυ. Εκείνα τα παιδιά που είχε καταστραφεί το μαγαζί του πατέρα και της μητέρας τους ή εκείνα τα παιδιά που ο πατέρας και η μητέρα ήταν υπάλληλοι και δεν θα είχαν δουλειά λόγω των καταστροφών.
Εκείνα τα παιδιά θα είχε το θάρρος να τα κοιτάξει στα μάτια; Αν εκείνα τα παιδιά την κοιτούσαν στα μάτια τι θα έκανε;
Να το πάω και λίγο παραπέρα κι ας φανώ υπερβολικός κι ας "φάω" τις αποδοκιμασίες μου; Χτες ο γιός μου έλαβε στο κινητό του ένα μήνυμα που παρότρυνε τον παραλήπτη να το προωθήσει σε άλλους ως φόρο τιμής, υποτίθεται, στον άτυχο νέο. Τι έγραφε το μήνυμα; Δύο ονοματεπώνυμα που υποτίθεται ήταν αυτά των δραστών. Ο δράστης έχει παιδιά; Αν έχει θα μπορούσαν να είναι στην ηλικία του θύματος ή μικρότερα. Φταίνε κάτι αυτά τα παιδιά; Πρέπει να πληρώσουν και αυτά για τον πατέρα τους;
Δ. Κουναλάκης:
Τελικά βγήκε η βαλιστική; Γιατί η νεκροψία μίλαγε για εξοστρακισμό, η βαλιστική που είναι;
Και το θέμα ότι σκοτώθηκε ένα παιδί δεν αλλάζει. Το θέμα ότι ίσως δεν χρειαζόταν να πυροβολήσει ο αστυνομικός παραμένει, το θέμα ότι δεν ξέρω τι έκανε εκεί αυτό το παιδί, και δεν ξέρω τι να πιστέψω πια στον φανατισμό και την παραπληροφόρηση που υπάρχει.
Ήταν ένας θάνατος που μπορούσε να αποφευχθεί, όπως και πχ ο θάνατος του αυστραλού στο μπαράκι στην Μύκονο. Αλλά είδατε να μιλά κανείς τότε;
Τα ερωτήματα μου όμως παραμένουν:
1) ποιος είναι ο σκοπός για τον οποίο σκοτώθηκε ο Αλέξης κατά τον κ. Παυλόπουλο; Γιατί αναφέρει "για κάποιο σκοπό" και δεν μας είπε ποιος.
2) Τι θα πουν τώρα τα κανάλια που μέχρι τώρα μιλάγαν για εν ψυχρώ δολοφονία; Γιατί φαίνεται ότι ο Μελίστας πυροβόλησε εν ψυχρό, δεν έγινε όμως όπως φαίνεται το ίδιο στην περίπτωση του Αλέξη.
3) Ξεκίνησαν διακοπές οι καθηγητές. Να είναι καλά οι καταλήψεις. Μπορεί να διακοπεί ο μισθός τους όσο γίνονται καταλήψεις;
4) Καλλιεργήθηκε το αίσθημα ότι κάθε αστυνομικός είναι δολοφόνος, κρατά πιστόλι και πυροβολάει για τον τσαμπουκά. Αυτή την εικόνα περάσαμε στα παιδιά. Φαντάζεστε το αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα;
Αγωνιστική Παρέμβαση:
Μόνο μια παρατήρηση η νεκροψία δεν μπορεί να μιλήσει για εξοστρακισμό η όχι.Αυτό το λύνει η βαλλιστική και ο έλεγχος της βολίδας.
Ας δεχτούμε προς το παρόν ότι το παιδί πέθανε από τη σφαίρα του αστυνομικού-ανθρωποκτονία.
Και βέβαια υπάρχουν οι μαρτυρίες αρκετών αυτοπτών μαρτύρων που μιλούν για συγκεκριμένη κατεύθυνση στόχευσης του δράστη.Το επισημαίνω διότι προσωπικά πολύ λίγη εμπιστοσύνη έχω στα πορίσματα που βγαίνουν από συγκεκριμένα"εργαστήρια"
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση