Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα
Η Ελλάδα καίγεται...
Αγωνιστική Παρέμβαση:
Μερικές σκόρπιες σκέψεις
Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι στη κοινωνία μας συσσωρεύεται εδώ και χρόνια, τελευταία όμως με ταχύτερους ρυθμούς , οργή και θυμός;
Πόσα σκάνδαλα έχουμε ζήσει αγαπητοί φίλοι τα τελευταία 20 ας πούμε χρόνια; Δεν προκαλεί θυμό και οργή αυτό;
Πόσοι από μας( γιατί μπροστά τους είμαστε προνομιούχοι) μπορούμε να κατανοήσουμε πως τα βγάζει πέρα ένα πολύ μεγάλο τμήμα της Ελληνικής Κοινωνίας; Πόσοι από μας έχουμε ζήσει την αγωνία του πατέρα και της μητέρας για το αν θα μπορέσουν να δώσουν τα στοιχειώδη στο παιδί τους την επόμενη μέρα;Πόσοι από μας έχουμε βιώσει τον εφιάλτη και την αγωνία της ανεργίας;Πόσοι από μας έχουμε βιώσει τη απαξίωση και τη μιζέρια και αθλιότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος; Δεν μας έχει πληγώσει αυτό;
Ο φόβος της απόλυσης δεν είναι βία; Η αγωνία του μεροκάματου δεν είναι βία; Ο καθημερινός τηλεοπτικός φασισμός δεν είναι βία; Τα πρωϊνάδικα και τα απογευματινάδικα της TV δεν είναι βία; Η ενορχηστρωμένη με συγκεκριμένο τρόπο προβολή των παρόντων επεισοδίων δεν είναι βία; Η μη απονομή δικαιοσύνης δεν είναι βία;Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο παραδείγματα καθημερινής βίας .
Λέω λοιπόν.Κάθε μέρα και κάθε ώρα η βία με διάφορες μορφές είναι παρούσα στη ζωή μας. Και ως γνωστόν η βία γεννάει βία.Ναι μερικές φορές ανεξέλεγκτη βία.
Στο κάτω κάτω της γραφής σαν έθνος αποκτήσαμε οντότητα πριν 2 αιώνες εφαρμόζοντας βία! Απελευθερωτική βία τη λέγαμε.Οι κατακτητές την έλεγαν κάπως αλλιώς! Απελευθερωθήκαμε από τους ναζί εφαρμόζοντας βία στη καθημερινή άγρια βία τους .Τα "κωλόπαιδα " και οι"προβοκάτορες" του Πολυτεχνείου εφάρμοζαν κατά την αντίληψη των χουντικών βία!
Γιατί λοιπόν εξεπλάγημεν;
Στο κάτω κάτω της γραφής όλη η ιστορία δείχνει ότι η με διάφορες μορφές βία ήταν " η μαμή της ιστορίας"
Το πάω λίγο παραπέρα και τελειώνω.Όταν αυτός ο θυμός αυτή ή οργή δεν μπορεί να διοχετευτεί σε άλλα μονοπάτια (κοινωνικώς αποδεκτά-political correct),όταν μια κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει ποιο πολιτικό υποκείμενο πλέον να εμπιστευθεί τότε αγαπητοί εν διαδικτύω φίλοι μου ακόμα δεν είδατε τίποτα!!!
Δ. Κουναλάκης:
Η Εθνική Τράπεζα προσφέρει χαμηλότοκα δάνεια με έναρξη πληρωμής των δόσεων από το 2010 για τα καταστήματα που καταστράφηκαν από τους κουκουλοφόρους. (Σημείωση του γράφοντος: Ευχαριστεί και τους κουκουλοφόρους και παρακαλεί να συνεχίσουν και εκτός του κέντρου των πόλεων)
Στην Πάτρα άραγε θα έχουμε θύματα; Οι πολίτες αντικατέστησαν την αστυνομία και περιόρισαν τους κουκουλοφόρους στο Πανεπιστήμιο.
Σ' αυτές τις στιγμές η σκέψη μου προχωράει.... θυμάμαι το εξής....
Το σύνθημα το 1821 ήταν "ελευθερία ή θάνατος".
Το σύνθημα το 1940 ήταν "ΟΧΙ" στους κατακτητές
Το σύνθημα στο πολυτεχνείο ήταν "Ψωμί-παιδεία-ελευθερία"
Το σύνθημα σήμερα για τον "αγώνα" πιο είναι; "Κάψτε τα όλα";
Φαίνεται ότι παρά την δύσκολη οικονομική κατάσταση, για κάποιους, το ψωμί φαίνεται να είναι εξασφαλισμένο, η παιδεία δεν τους ενδιαφέρει και η ελευθερία είναι κεκτημένο για αυτούς που "αγωνίζονται".
Αν δει κανείς το λόγο γνωστού πολιτικού Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος θα δει ότι εντάσσει την αλλαγή μέσα από την δουλειά που γίνεται συλλογικά. Σήμερα όμως αυτό είναι ξεπερασμένο. Σήμερα, ακούμε, συζητάμε αλλά κανείς δεν έχει διάθεση να μοχθήσει για τις ιδέες του. Έχει διάθεση να καταστρέψει αυτό που υπάρχει, όχι να μοχθήσει να το αλλάξει.
Τελικά, είμαστε η κοινωνία που επιβραβεύει το "οφθαλμός αντί οφθαλμού" αφού στην βία που νιώθουμε απαντάμε με βία.
Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με την παιδεία και απαντάμε με καταλήψεις.
Νιώθουμε την αγωνία της οικονομικής στέρησης και επιλέγουμε κινητό για να στέλνουμε SMS σε αυτόν που βρίσκεται 5 μέτρα από εμάς.
Βλέπουμε την τηλεοπτική παρωδία και απαντάμε με ρεκόρ τηλεθέασης για εκπομπές που εξευτελίζουν την νοημοσύνη μας.
Αγανακτούμε με την μη απονομή δικαιοσύνης και παραβιάζουμε πρώτοι κάθε νόμο και θεμελιώδες δικαίωμα του συνανθρώπου μας.
Και το καλύτερο από όλα που δεν μπορώ να το ξεχάσω σαν σκηνή....
Να έχω μπροστά μου ένα νέο άνθρωπο να μου λέει πόσο δεν ανέχεται κανένα να του περιορίζει τα όνειρα του και ότι δεν θέλει να εξαρτάται από τις αποφάσεις κανενός. Ταυτόχρονα ανάβει και ένα τσιγάρο (άραγε δεν μπορούσε να περιμένει;) και με χαρακτηρίζει γραφικό όταν του λέω να σεβαστεί το δικαίωμα μου να μην αναπνέω τον καπνό του...
Δυστυχώς, δεν ζούμε απλά τη βία πια. Ζούμε την αδυναμία να σκεφτούμε και να ελέγξουμε τον εαυτό μας.
Αγωνιστική Παρέμβαση:
Κύριε Κουναλάκη , πιθανώς ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες συμφωνούμε.
Όντως το 1821 είχαμε συγκεκριμένο στόχο, γιατί είχαμε τουλάχιστον ένα πολιτικό υποκείμενο (Φιλική Εταιρεία) που κατηύθυνε , "διοχέτευε" 'όλο το θυμό και τον πόθο, και προς ένα συγκεκριμένο και σαφή στόχο.Την Ελευθερία.Πάνω κάτω το αντίστοιχο συνέβη και με την Εθνική Αντίσταση(ΕΑΜ και ορισμένες μικρότερες αντιστασιακές οργανώσεις), και με το Πολυτεχνείο.
Προφανώς στη σημερινή εποχή δεν υπάρχει ή δεν γίνεται ορατό από την κοινωνία κάτι αντίστοιχο.Δεν υπάρχει δηλ. όραμα , "θετικός" στόχος.
Η δολοφονία του νεαρού ήταν η θρυαλίδα μιας έκρηξης μιας γενιάς που έχει μέσα της πολύ οργή και θυμό που νοιώθει πιεσμένη και που δεν έχει στόχο "θετικό" να τον διοχετεύσει.
Δ. Κουναλάκης:
Έχεις δίκιο, δεν διαφωνώ.
Το άδικα χαμένο παιδί έχω την αίσθηση ότι πλέον το καπηλεύονται διάφοροι, αλλά δεν είναι το θέμα μας εδώ.
Είναι η καταστροφή για την καταστροφή και την λεηλασία.
Για μένα η κατάσταση αυτή είναι απογοήτευση, έχουμε φτάσει σε μια αυτοκαταστροφική κατάσταση.
Στο Ηράκλειο, οι καταστηματάρχες περιμένουν μέσα στα καταστήματα τους "επισκέπτες". Αν σκεφτούμε ότι τα όπλα στην Κρήτη είναι παράδοση, μπορεί να έχουμε κηδεία και αύριο.
deleteduser:
«Μια μωβ σκιά»...
Αρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»
«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση