Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο να επιλέξει κανείς τι θα ψηφίσει σε αυτές τις εκλογές, άλλωστε στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου συχνά ήταν δύσκολο να επιλέξει το εκλογικό στρατόπεδο που ήταν προς το συμφέρον της χώρας. Στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση, ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές δηλώνω ότι η «Λαϊκή Ενότητα» του κατασυκοφαντημένου από τα συστημικά ΜΜΕ Παν. Λαφαζάνη, μακράν από του να είναι η ιδανική, είναι όμως η καλύτερη από τις διαθέσιμες επιλογές μας (της αποχής συμπεριλαμβανομένης).
Κατ΄αρχάς, όσοι ψηφοφόροι έχουν παγιδευθεί στο ερώτημα ποιο από τα κόμματα των ΝΔ, (του πολιτικά μεταλλαγμένου) ΣΥΡΙΖΑ , Ποταμιού ή ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν, δεν συνειδητοποιούν ότι, όποιο και να ψηφίσουν από αυτά, θα υπηρετήσει με ευλάβεια το τρίτο και καταστροφικότερο μνημόνιο. Αλλωστε οι γερμανικής έμπνευσης πρόωρες εκλογές γίνονται ακριβώς για να προκύψει μία συμπαγής μνημονιακή κυβέρνηση, πρίν οι δυστυχείς ελληνες πολίτες νιώσουν στο «πετσί» τους τα νέα σκληρά μέτρα. Από τα αντιμνημονιακά κόμματα δεν διανοούμαι να ψηφίσω τη ναζιστική «Χρυσή Αυγή», δεν θέλω το μονολιθικό και εσώκλειστο στο πολιτικό καβούκι του ΚΚΕ, επομένως η «Λαϊκή Ενότητα» αποτελεί την επιλογή του ψηφοφόρου του γενναίου «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Οσο για την αποχή, τη θεωρώ φυγομαχία και στρουθοκαμηλισμό ταυτόχρονα. Οσο μακριά και να δραπετεύσουμε από τα προβλήματα μας ανήμερα των εκλογών, η στυγνή πραγματικότητα θα είναι εδώ την επομένη.
Δεν τρέφω αυταπάτες για το ποια παράταξη (μνημονιακή ή αντιμνημονιακή) θα σχηματίσει κυβέρνηση μετα τις αυριανές εκλογές. Όμως, επειδή θέλω να είμαι καθαρός απέναντι στη συνείδηση μου ως Έλληνα πολίτη, απέναντι στη συλλογική εθνική παράδοση μας, απέναντι στους άνεργους συμπατριώτες μας που συνθλίβονται στην κρεατομηχανή των μνημονίων, απέναντι στα παιδιά τα δικά μου και των συμπατριωτών μας που μαστίζονται από την ανεργία ή παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, απέναντι σε όλους αυτούς που θα με/μας ρωτήσουν αύριο άν πολεμήσαμε για να αποτρέψουμε την εθνική καταστροφή, θα ψηφίσω τη «Λαϊκή Ενότητα», που έχει το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος ως πολιτική παρακαταθήκη. Για να υπάρχει στην επόμενη Βουλή ένας πυρήνας ελπιδοφόρας αντίστασης στην συντελούμενη ισοπέδωση και την ερήμωση. Για να μην παραδώσουμε αμαχητί τη χώρα στους Ούννους και τους ντόπιους υποτελείς τους, για να φρενάρουμε τη Γερμανική επέλαση στην Ευρώπη, που έρχονται πάλι να μας καθυποτάξουν, όχι με τεθωρακισμένα και στρατιωτικές μεραρχίες αυτή τη φορά, αλλά με μνημόνια και οικονομικά μέτρα, εξ ίσου όμως καταστροφικά. Δεν με νοιάζει, ποτέ άλλωστε δεν με ένοιαζε, που θα είμαι μέρος μιας μικρής μειοψηφίας σε αυτές τις εκλογές. Νοιάζομαι να κάνω το ιστορικό και ηθικό χρέος μου απέναντι σε αυτούς που προανέφερα, σε μια εποχή που οι περισσότεροι, είτε «μηδίζουν» οικειοθελώς, είτε υποτάσσονται και σας καλώ κι εσάς να κάνετε το ίδιο, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος. Αλλωστε, όπως έγραψε ο Καβάφης στο ποίημα του «Θερμοπύλες», «μα περισσότερη τιμή τούς πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε».