Είναι κάθε πρωτοβάθμιο γνωστικό πεδίο κτήμα τ αντίστοιχης ιατρικής ειδικότητας;

[Argirios Argiriou]

Αντιγράφω, μετά από άδειά του, κείμενο του Γενικού Ιατρού Nikolas Georgiannos στις 31/10/2015 στο facebook στην ομάδα "ΓΕΝΙΚΟΙ / ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ - Ελεύθερο Βήμα":

Είναι κάθε πρωτοβάθμιο γνωστικό πεδίο κτήμα της αντίστοιχης ιατρικής ειδικότητας;


Διαβάζω σε ομάδα σχόλιο συναδέλφου πνευμονολόγου
"Αν οι γενικοί ιατροί επιθυμούν ν' ασχοληθούν με πνευμονολογικά ζητήματα, οφείλουν να εντάξουν στην ειδικότητά τους την πνευμονολογία..."
Απαντώ μεταξύ άλλων
" φυσικά υπάρχει η πνευμονολογία στην εκπαίδευση των γενικών οικογενειακών ιατρών στην Ελλάδα..."
Με αφορμή λοιπόν το σχόλιο μοιράζομαι σκέψεις... εδώ στη δική μας ομάδα....
Η ιατρική γνώση και τα επιμέρους πεδία της δεν είναι κτήμα καμίας ειδικότητας.... Το νόημα που δίνουμε στις λέξεις επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την κατανόηση και την αποτελεσματική επικοινωνία... Για παράδειγμα λέμε "ουρολογία"ή "πνευμονολογία".. Αν θεωρούμε πως τα επιμέρους αυτά γνωστικά πεδία της ιατρικής τέχνης ταυτίζονται αντίστοιχα και απόλυτα με τα γνωστικά πεδία της αντίστοιχης ειδικότητας πχ. του ουρολόγου ή του πνευμονολόγου τότε έχουμε περάσει ήδη στο πεδίο της στρέβλωσης... Το πρόγραμμα εκπαίδευσης του γενικού οικογενειακού γιατρού εστιάζει σε όλες τις χώρες στο πρωταρχικό (πρωτοβάθμιο όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα) πεδίο του κάθε γνωστικού αντικειμένου ενώ το πρόγραμμα εκπαίδευσης στην αντίστοιχη ειδικότητα στο δευτεροβάθμιο... Σχηματικά λοιπόν ως ειδικός του πρωτοβάθμιου γνωστικού πεδίου πχ των νόσων του αναπνευστικού συστήματος θεωρείται ο γενικός οικογενειακός ιατρός ενώ ως ειδικός του δευτεροβάθμιου γνωστικού πεδίου των νόσων του αναπνευστικού συστήματος ο ειδικός πνευμονολόγος.... Το που τραβιέται η διαχωριστική γραμμή που καθορίζει και τις αντίστοιχες εκπαιδεύσεις καθορίζεται από την οργάνωση του εκάστοτε συστήματος υγείας το οποίο με τη σειρά του οφείλει να οργανώνεται και να μεταβάλλεται σύμφωνα με τις ανάγκες του πληθυσμού και τις δυνατότητες του... Στην Ελλάδα η έλλειψη γενικών οικογενειακών ιατρών σε συνδυασμό με το πλεόνασμα ειδικών άλλων ειδικοτήτων έχει επί χρόνια μεταφέρει αυτή τη διαχωριστική γραμμή προς την πλευρά του πρωτοβάθμιου πεδίου... Αυτό έχει διαμορφώσει την στρεβλή αντίληψη πως το κάθε πρωτοβάθμιο γνωστικό πεδίο είναι κτήμα της αντίστοιχης ιατρικής ειδικότητας η οποία και "αρνείται" πεισματικά να το παραδώσει στην ειδικότητα της γενικής οικογενειακής ιατρικής στην οποία και εξ ορισμού ανήκει...

[ΑΡΗΣ]

Ο παραπάνω συλλογισμός δεν εξηγεί και δεν μπορεί να εκφράσει το γεγονός της λειτουργίας των ιδιωτικών ιατρείων που ασκούν κατά κύριο λόγο πρωτοβάθμια ιατρική. Κατά τη γνώμη μου, η σύνδεση της επιστήμης με επίπεδο υπηρεσιών υγείας, και όχι με αντικείμενο γνώσεων, είναι λάθος.

[Πατρωνάκης Μάνος]

 Και για ποιό λόγο; Η Παιδιατρική παραδείγματος χάριν είναι πάντα η ίδια είτε ασκείται σε ιδιωτικό συμβεβλημένο ή μη Ιατρείο είτε σε Νοσοκομείο,
ίδιο επίπεδο/αντικείμενο γνώσεων διαφορετικό επίπεδο παροχών υπηρεσιών υγείας. Παρ' όλα αυτά οι Παιδίατροι γνωρίζουν σε ποιά περιστατικά θα
επιληφθούν των γνώσεων τους και ποιά περιστατικά θα παραπέμψουν στη Δευτεροβάθμια περίθαλψη. Κατ' επέκταση και ένας γιατρός κάποιου ΚΥ
γνωρίζει πότε δεν θα αρκεσθεί στη κλινική εικόνα και στη σημειολογία του αρρώστου και θα παραπέμψει στη Δευτεροβάθμια για να επιβεβαιώσει τι
υποψιάζεται ή φοβάται ή βαριέται. Το αποτέλεσμα να θέλει ο άρρωστος το μπλαβίξ στο μπλέ κουτί που έγραψε ο καθηγητής του και να κατηγοριοποιεί
το σύπτωμα του κατ' όργανο εξηγείται μόνο διαχρονικά βάσει των  πολιτικών υγείας που μέχρι σήμερα ακολουθήθηκαν. Κατά κάποιο τρόπο είναι
και λογικό, δεν είμαι εγώ άρρωστος είναι ο προστάτης μου, με ένα πρωτόγονο/αρχέγονο μηχανισμό αποστασιοποιείται από το τι τον απασχολεί.
 Η ολιστική προσέγγιση του ασθενούς είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και για αλλού.

[ΑΡΗΣ]

Η ολιστική ιατρική δεν μπορεί να θεωρηθεί αποκλειστικό πλεονέκτημα της γενικής ιατρικής, καθώς αυτός είναι ο λόγος που όλοι οι γιατροί σπουδάζουν στην ίδια σχολή, με περιεχόμενο σπουδών από όλους τους κλάδους της ιατρικής επιστήμης.

[Πατρωνάκης Μάνος]

 Μα φυσικά και δεν ομιλούμε περί πλεονεκτήματος αλλά περί ιδιότητας η οποία προκύπτει από τη τακτική ολιστική και ανιδιοτελή(?)
διαπροσωπική σχέση με τον άρρωστο.