xxxxx xxxxxxx (ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟΣ)

[Αρχίατρος]

Το τι είναι "ρεαλιστικές" τιμές για κάθε χώρα είναι σχετικό. Για να ζητάει 200€/επίσκεψη σημαίνει ότι κάποιοι του τα δίνουν.
Διαφορετικά θα το είχε κλείσει κι θα επέστρεφε στις ΗΠΑ (γνωρίζω γιατρό παθολογικής ειδικότητας που το έκανε).

Btw, για να έχουμε μια τάξη μεγεθών, ένας Board Certified νευρολόγος μπορεί να ασκεί Κλινική Νευρολογία στις ΗΠΑ κι να καθαρίζει τουλάχιστον 250 χιλιάρικα/έτος απ' τα οποία αφαιρείται ένα 20% (που είναι κατά μ.ο η φορολογία στις ΗΠΑ) κι υπολογίζετε πόσα του μένουν.
Not bad.
Να μην μιλήσουμε για κλινικές δοκιμές φαρμάκων κι άλλα πάρε-δώσε με φαρμακευτικές που μπορεί να έχει κάποιος κι να βγάζει κι από εκεί.

Ευτυχώς η Ιατρική στις ΗΠΑ διατηρείται σε υψηλό επίπεδο ώστε να μην έχεις τον κάθε άσχετο να σου λέει "εγώ σε πληρώνω" την ώρα που σου  χρωστάει το νοσοκομείο εφημερίες 6 μηνών ή τον Δημόσιο Υπάλληλο διορισθέντα με χαρτάκι της Κλαδικής να καθαρίζει τα ίδια ή περισσότερα από σένα (εκεί το Public Service προορίζεται για εκείνον που δεν έχει ιδιαίτερα προσόντα κι εξασφαλίζει 40-50 χιλιάρικα τον χρόνο).

[fanisgp]

ο συγκεκριμένος με τα αρχικά Ε.Μ  ειναι πράγματι ανειδίκευτος και οχι μόνο δεν συνταγογραφεί αλλά και σε όποιον τύχει τόν στέλνει σε συγκεκριμένο κέντρο γιά μια γρήγορη μαγνητική σε ειδική φιλική τιμή, πάντα σε απλό χαρτί βέβαια αφού δεν έχει δικαίωμα συνταγοπαραπεμπτικογραφίας.

[Argirios Argiriou]

Τείνω να συμφωνήσω με την Μαρία Παπαδοπούλου.

Αν κατάλαβα καλά το κύριο πρόβλημά της δεν είναι το οικονομικό κόστος αλλά η συμπεριφορά του συγκεκριμένου Ιατρού, η οποία ανεξάρτητα από το αν θεωρείται νόμιμη, και εμένα θα με εξόργιζε.

[Αδαμάντιος Σκούφαλος]

Η κυρία Παπαδοπούλου έριξε τη βόμβα κι έκτοτε δεν ξανασυνδέθηκε (μπορεί να μπαίνει ως επισκέπτης).

Τείνω να συμφωνήσω με την Μαρία Παπαδοπούλου.

Αν κατάλαβα καλά το κύριο πρόβλημά της δεν είναι το οικονομικό κόστος αλλά η συμπεριφορά του συγκεκριμένου Ιατρού, η οποία ανεξάρτητα από το αν θεωρείται νόμιμη, και εμένα θα με εξόργιζε.

Εγώ καταλαβαίνω ότι το κύριο πρόβλημα είναι η συμπεριφορά σε σχέση με το κόστος.

Η γραμματέας πριν κλειστεί η επίσκεψη ενημέρωσε ότι η επίσκεψη είναι 200 ευρώ.
Χορηγήθηκε απόδειξη για την επίσκεψη.
Δεν χορηγήθηκε ηλεκτρονική συνταγή αλλά χειρόγραφη.

Εκεί που εστιάζει η καταγγέλλουσα, αν κατάλαβα καλά, είναι ότι σύμφωνα με την υψηλή αμοιβή, για τα δεδομένα της, έπρεπε να χορηγηθεί και ηλεκτρονική συνταγή ώστε να μην τρέχει να βρει άλλο γιατρό ώστε να μετατρέψει τη χειρόγραφη συνταγή σε ηλεκτρονική. Αυτό είναι το λάθος, κατά τη γνώμη μου. Η συσχέτιση της υψηλής αμοιβής με την έκδοση ηλεκτρονικής συνταγής. Υπάρχει ηθική, και όχι νομική, υποχρέωση του γιατρού να εκδώσει τη συνταγή άσχετα από το ύψος της αμοιβής του. Κι εδώ νομίζω συμφωνήσαμε όλοι.

Υπάρχουν αρκετοί γιατροί που παίρνουν μαύρα την επίσκεψη από 20 - 50 ευρώ (ενδεικτικές τιμές) και χορηγούν χειρόγραφες συνταγές για ευνόητους λόγους φοροαποφυγής. Δεν έχω δει καμιά σχετική καταγγελία από ασθενείς. Οι περισσότεροι λένε κι ευχαριστώ γιατί αν ζητήσουν απόδειξη αυτόματα τα 50 ευρώ γίνονται 70!

Αναρωτιέμαι, αν ο γιατρός έλεγε: "200 με απόδειξη, 150 χωρίς απόδειξη" θα υπήρχε ανάλογη αγανάκτηση για την μη έκδοση της συνταγής; Και αντίστροφα, αν το κόστος της αγωγής ήταν 10 ευρώ, θα γινόταν θέμα;

[Αρχίατρος]

Αυτό ήθελα κι εγώ να καταδείξω με όλα αυτά που έγραψα περί Αμερικής κτλ.

Το ότι ο μέσος Έλληνας Ιατρός κοστολογεί την επίσκεψή του 20, 50 ή κάποιος που το παίζει προφέσορας (κι όλοι γνωρίζουμε πως γίνεται κάποιος μέλος ΔΕΠ στην Ελλάδα) 100, δεν σημαίνει ότι ο άλλος που έκανε Ειδικότητα στις ΗΠΑ κι είναι παγκοσμίως γνωστός στον τομέα του, την τιμάει το ίδιο.

Όσον αφορά το θέμα της συνταγής, το ίδιο μου έχει τύχει σαν αγροτικός από ιδιώτη ακτινοθεραπευτή-ογκολόγο σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο, απαξίωσε να γράψει κάτι κορτιζόνες σε καρκινοπαθή τελικού σταδίου, κι αναγκάστηκα να τον ψάχνω εγώ για να μου στείλει με fax την γνωμάτευση ώστε να τα γράψω εγώ, μιας κι ήταν φάρμακα υψηλού κόστους (πάνω από 3,000€ εξ όσων θυμάμαι).
Και μιλάμε για άτομο που δεν έχει κάνει ούτε το 1% απ' αυτά που έχει κάνει ο συγκεκριμένος νευρολόγος.

[Argirios Argiriou]

Εμένα πάντως η συμπεριφορά αυτή θα με χαλούσε πολύ ακόμη και αν η επίσκεψη ήταν 20 ευρώ.

[Denominator]

Νομίζω ότι όλοι κρινόμαστε.
Ως ιατροί αισθανόμαστε την ανάγκη να "κοστολογήσουμε" τη δουλειά μας, τις περισσότερες φορές αρκετά για τα δεδομένα της εποχής και κυρίως για την προτεραιότητα και τη σοβαρότητα/σπουδαιότητα/ευθύνη των υπηρεσιών που καλούμαστε να προαφέρουμε - και πιστεύω ότι μέχρις ενός σημείου έχουμε πέρα για πέρα δίκιο.
Στην άλλη πλευρά βρίσκεται ο ασθενής, που συχνά-πυκνά είναι ταλαιπωρημένος, ελλιπώς πληροφορημένος και πολλές φορές σε εμφανή οικονομική μειονεξία (που στην πλειοψηφία δε γίνεται εύκολα αντιληπτή). Τα πιο πάνω, σε συνδυασμό με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, μπορούν να τον ωθήσουν να βρει λύσεις πέρα από την μέση οδό, ελπίζοντας στο καλύτερο.
Στις περιπτώσεις που ο γιατρός αντιλαμβάνεται χάσμα, ή έστω κάποια σοβαρή διαφωνία, η προσωπική μου άποψη είναι ότι πρέπει αυτός να κάνει το πρώτο βήμα για τη γεφύρωσή του. Μπορεί κάλλιστα να εμμείνει στη θέση του, εξηγώντας την με όσο πιο απλά λόγια μπορεί. Τις περισσότερες φορές ο ασθενής θα ανακουφιστεί και μόνο από τη συμπεριφορά του γιατρού.
Η οικοδόμηση σχέσης γιατρού - ασθενούς είναι η βάση κάθε θεραπευτικής παρέμβασης. Θα καταθέσω, κλείνοντας, προσωπικές εμπειρίες από ασθενείς που μου μετέφεραν πολύ καλές διαγνώσεις άλλων συναδέλφων - συχνά με πολύ πιο εύστοχες σκέψεις από τις αντίστοιχες δικές μου - από τους οποίους όμως απέσυραν την εμπιστοσύνη τους λόγω της αποτυχίας εγκαθίδρυσης αυτής της σχέσης.
Για το λόγο αυτό θεωρώ την πρωτόλεια συτή (και προφανώς εν βρασμώ ψυχής) παρέμβαση της κας Παπαδοπούλου πολύ σημαντική και την ευχαριστώ που άνοιξε το πολύ ενδιαφέρον αυτό νήμα.

[Αδαμάντιος Σκούφαλος]

Όταν καταφεύγει κάποιος σε κάποιον καθηγητή ή "καθηγητή" ή μεγαλογιατρό αν θέλετε, συνήθως έχει επισκεφθεί αρκετούς άλλους (σε χαμηλότερη "κατηγορία" ας μου επιτραπεί η έκφραση) χωρίς να έχει βρει λύση ή πάσχει από σπάνιο ή δυσεπίλυτο νόσημα που θέλει εξειδικευμένη αντιμετώπιση και υπάρχει παραπομπή από τον αρχικά θεράποντα ιατρό.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις ο ασθενής αναζητά εναγωνίως λύση στο πρόβλημά του και θέτει σε δεύτερη μοίρα την ανθρώπινη και διαπροσωπική προσέγγιση. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε αν τελικά η αγωγή που συνέστησε ο γιατρός θα ληφθεί από τον ασθενή (είτε πληρώνοντας εξ' ολοκλήρου ή βρίσκοντας αντιγραφέα γιατρό) ή αν θα απορριφθεί λόγω της συμπεριφοράς του.
Φυσικά και υπάρχει ο παράγοντας συμπεριφορά και αντιμετώπιση ιδιαίτερα στα χειρουργικά περιστατικά όπως ο ασθενής αισθάνεται ότι εναποθέτει κυριολεκτικά τη ζωή του στα χέρια του χειρουργού. Γνωρίζω αρκετούς ασθενείς που χρειάζονταν καρδιοχειρουργική ή άλλη εξειδικευμένη χειρουργική επέμβαση. Επισκέφθηκαν μερικούς "κορυφαίους" στο είδος τους και τελικά διάλεξαν αυτόν που τους κέρδισε με τη συμπεριφορά του. Και μάλιστα, αν και επισκέφθηκαν πάνω κάτω τους ίδιους, διάλεξαν διαφορετικούς γιατρούς αποδεικνύοντας ότι ο καθένας έχει διαφορετικά πρότυπα επαγγελματικής και ανθρώπινης συμπεριφοράς.

[Πατρωνάκης Μάνος]

Υπάρχει ηθική, και όχι νομική, υποχρέωση του γιατρού να εκδώσει τη συνταγή άσχετα από το ύψος της αμοιβής του. Κι εδώ νομίζω συμφωνήσαμε όλοι.

Oχι, είναι πέρα από ηθική και νομική υποχρέωση του γιατρού να εκδώσει ηλεκτρονική συνταγή, και όχι σε feuille volant του Ιατρείου του.

[Αδαμάντιος Σκούφαλος]

Από που προκύπτει αυτή η νομική υποχρέωση;
Αν ο γιατρός έλεγε: "Δεν έχω κάνει εγγραφή στο σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης και δεν μπορώ να εκδίδω ηλεκτρονικές συνταγές" θα τον κατηγορούσε κάποιος; Είναι νομική υποχρέωση να εγγραφεί στο σύστημα;
Οι ακτινολόγοι λένε ότι δεν έχουν δικαίωμα συνταγογράφησης και στέλνουν τα σκιαγραφικά να τα γράψουν άλλοι;
Το ίδιο δε λένε οι οδοντίατροι που στέλνουν τα Amoxil να τα γράψουν άλλοι;
Πολλοί κλινικοί γιατροί λένε το ίδιο σε ασθενείς ("δεν είμαι γιατρός του ΕΟΠΥΥ") για να τα τσιμπήσουν μαύρα κι αρκετός κόσμος το χάφτει.
Γιατί ο κόσμος δέχεται αδιαμαρτύρητα τέτοιες πρακτικές και ψάχνει να βρει γιατρούς να αντιγράφουν τις χειρόγραφες συνταγές;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση επιμένω ότι είναι το ύψος της αμοιβής που οδήγησε στην αγανάκτηση για τη μη έκδοση ηλεκτρονικής συνταγής.

Ο γιατρός (και η γραμματέας του) εξήγησε ότι δεν εκδίδει ηλεκτρονική συνταγή στην πρώτη επίσκεψη ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει μια ψεύτικη δικαιολογία ότι δεν είναι γραμμένος στο σύστημα. Δεν κατανοώ τη δικαιολογία ούτε συμφωνώ αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει νομική υποχρέωση από του στιγμή που εκδόθηκε κανονική (όνομα ασθενούς, ημερομηνία, διάγνωση, σφραγίδα και υπογραφή) χειρόγραφη συνταγή και απόδειξη πληρωμής.

[Αρχίατρος]

Oχι, είναι πέρα από ηθική και νομική υποχρέωση του γιατρού να εκδώσει ηλεκτρονική συνταγή, και όχι σε feuille volant του Ιατρείου του.

Πως γένεν αυτό ; Κάποιο άρθρο-ΦΕΚ-νόμος υπάρχει ;

Γιατί οι περιπτώσεις που ΔΕΝ συμβαίνει αυτό είναι τόσες που πραγματικά, δεν νομίζω να ισχύει με την καμμία.

Αν δλδ εγώ έχω χειρουργείο θα πρέπει να μην πάω για να συνταγογραφήσω την αγωγή του άλλου μήπως κι με μηνύσει ;

Ο ιατρός στο ΤΕΠ που δεν προλαβαίνει να πάει στην τουαλέτα, θα πρέπει να κάθεται να συνταγογραφεί ηλεκτρονικά την αγωγή επειδή είναι "ηθική κι νομική υποχρέωσή του" ή μήπως εξαιρείται ;
Γιατί εγώ σπάνια το έκανα (ακόμα κι άνεση χρόνου να έχεις κι να θέλεις να εξυπηρετήσεις, δεν υπάρχει η στρογγυλή σφραγίδα του νοσοκομείου).

[pzogr]

Αν είχα σαν ρεαλιστική επιλογή την πλήρη απεξάρτηση από τον ΕΟΠΥΥ, θα το έκανα με κλειστά τα μάτια. Καμμία απολύτως σχέση, ούτε συνταγές ούτε εξέταση ασφαλισμένων ούτε τίποτα... Απ'αυτή την οπτική, μπορώ να καταλάβω την ενοχλητική κατά τ'άλλα στάση του συναδέλφου.
Το ποσό που ζητά υπόκειται κι αυτό στο νόμο της προσφοράς και ζήτησης όπως σωστά επισημάνθηκε. Άρα μπορεί και να ζητά λίγα... Μπορεί πχ πολλοί ασθενείς του να τον επέλεγαν ξανά ακόμα κι αν ζητούσε 300 ευρώ ή μπορεί και όχι.

Οι γραμματείς κανονικά δεν συνταγογραφούν, εκτός αν έχω χάσει επεισόδια... Συνταγογράφηση τυπικά κάνει μόνο ο γιατρός. Θα μπορούσε βέβαια να επιφορτίσει τη γραμματέα του με αυτό το καθήκον όπως κάνουν τόσοι και τόσοι. Εδώ φεύγει κανείς από νοσοκομείο και δεν παίρνει ηλεκτρονική συνταγή, νομίζω ότι ένας ιδιώτης μη συμβεβλημένος έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι νομίζει.