04/11/2015
του Νίκου Σωκιανού.Έχει γίνει καραμέλα και κυκλοφορεί ευρύτατα: το παραμύθι των λεγόμενων «πολιτικών λύσεων». Είναι να απορεί κανείς με αυτές τις αυταπάτες που τρέφονται από τα κανάλια και αυτοτροφοδοτούν εαυτόν με αισιόδοξες υποθέσεις χωρίς στήριξη σε οικονομικά ή και σε τεχνικά στοιχεία. Ακουμπάνε σε ψέματα ή σε ψευδαισθήσεις.
Ακούσαμε πρόσφατα, ότι η λύση στα κόκκινα δάνεια θα είναι... πολιτική. Τι να σημαίνει αυτό; Ότι θα διαγραφούν; Τότε κάποιος άλλος θα πρέπει να πληρώσει το υπόλοιπο χρέος. Βρέθηκε κάποιος πολιτικός από άλλο κράτος που θα φορτώσει τα κόκκινα δάνεια, αυτά π.χ. των επιχειρήσεων που δεν εξυπηρετούνται, στους δικούς του «πελάτες», στους δικούς του ψηφοφόρους; Και αν έτσι έχουν τα πράγματα, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;
Η καραμέλα με τη λεγόμενη «πολιτική λύση» συνάδει με άγνοια περί τα οικονομικά και με έλλειψη διάθεσης ανάληψης ευθυνών. Σαφώς πολλά νοικοκυριά με ανέργους αδυνατούν να πληρώσουν, άλλοι πάλι έχουν συνάψει δάνεια σε ελβετικό φράγκο, με το σκεπτικό των χαμηλών τόκων, δεν εκτίμησαν σωστά πιθανές ανατροπές στις ισοτιμίες. Τώρα καλούνται να πληρώσουν περισσότερα από όσα έχουν πάρει ως δάνειο λόγω της υποτίμησης του ευρώ σε σχέση με το ελβετικό νόμισμα. Πολιτική λύση και εδώ;
Πράγματι, έχει γίνει στο παρελθόν σε άλλα κράτη. Η πολιτική λύση δεν είναι όμως κάτι το μαγικό, ούτε θεϊκό. Απαιτεί διαπραγματεύσεις, εμπλέκονται μέσα διάφοροι παράγοντες με ενίοτε άκρως αντικρουόμενα συμφέροντα. Συνεπάγεται κόστος! Που μεταφράζεται σε παράδοση μεγάλου μέρους της εθνικής ανεξαρτησίας σε άλλους. Για δεκαετίες. Πολιτική ήταν η λύση της κυβερνήσεως Παπαδήμου, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, που ανάγκασε και ιδιώτες δανειστές να διαγράψουν ένα μέρος από τα χρήματα που είχαν δανείσει. Συμμετείχε τότε και η γερμανική Deutsche Bank, υπό τον πρόεδρο της Josef Ackemann, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έχει εδώ και μήνες τώρα αναλάβει το τιμόνι μιας κυπριακής τράπεζας. Ο νέος πρόεδρος της Deutsche Bank ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα σωρεία μέτρων για να αποφύγει τα χειρότερα, την υποβάθμιση. Μεταξύ άλλων, απολύσεις χιλιάδων υπαλλήλων και απόσυρση από 10 κράτη όπου επιχειρεί σήμερα. Κατέγραψε σημαντικές απώλειες ΤΡΙΜΗΝΟΥ πάνω από έξι δισεκατομμύρια, ένα μέρος πιθανόν να έχει να κάνει και με την τότε διαγραφή των ελληνικών δανεικών. Δεν με συγκινεί η τύχη της γερμανικής τράπεζας. Δεν είναι αυτό το σημείο που θέλω να καταλήξω. Αλλά στο ότι το παιχνίδι pretend and extend, προσποιήσου πως υπάρχει λύση και κέρδισε χρόνο, το πολιτικό παιχνίδι αυτό έχει και τέλος.
Πολιτικές λύσεις που δεν στηρίζονται γερά σε οικονομικώς τεκμηριωμένη βάση, σε μελετημένα σχέδια, σε υπολογισμούς, συνεπάγονται οικονομικές παρενέργειες που θα φανούν στο μέλλον. Η προσφιλής τακτική, να κρύβονται σοβαρά οικονομικά ή κοινωνικά προβλήματα κάτω από το χαλί, αυτή είναι που μας έφερε σε αυτήν την τραγική κατάσταση: Με την ανεργία πάνω από 26%, με χρέη που δεν είναι βιώσιμα, με τα ταμεία και τις συντάξεις σε ελεύθερη σχεδόν πτώση, με την αξιοπιστία στο ναδίρ...
Είναι πια καιρός να αφήσουμε τις παλιές συνήθειες: όποιος πολιτικός αναφέρεται σε πολιτική λύση να εξηγείται αμέσως. Τι περιμένει, πότε και από ποιον. Και τι θα κάνει ο ίδιος. Υπεύθυνοι συντονιστές σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, συγκεκριμένα στην τηλεόραση, θα πρέπει να εγκαλούν στην τάξη όποιον αναφέρεται λαϊκίζοντας στην πεπατημένη ολισθηρά οδό των πολλά και αορίστως υποσχόμενων, των... πολιτικών λύσεων. Και πολιτικός με αίσθημα ευθύνης να συμπεριλάβει στο λεξιλόγιο του ένα «δεν ξέρω, δεν έχουμε ακόμα λύση». Είναι πιο έντιμο από τα ευχολόγια. Σαν τα... ισοδύναμα.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος
Θέμα: Ο λαϊκισμός των «πολιτικών λύσεων». (Αναγνώστηκε 3810 φορές)
9 Αυγούστου 2011, 00:39:32