Το Ισλάμ και η τζιχάντ

[Loumakis]

   Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της τοπικης Λαρισαϊκης εφημερίδας «Ελευθερία» της 6/1/2016 σε απάντηση άλλου σχετικού Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

     ΤΟ  ΙΣΛΑΜ  ΚΑΙ  Η  ΤΖΙΧΑΝΤ

    Το άρθρο του θεολόγου κ. Βασ. Στεργιούλη  «Ανάχωμα στον τζιχαντισμό» (13/12/2015) προσπαθεί να ερμηνεύσει το σύγχρονο φαινόμενο του τζιχαντισμού, με βάση τις προτροπές του Κορανίου για ιερό πόλεμο (τζιχάντ) κατά των απίστων.  Η ερμηνεία αυτή είναι μυωπική, εσφαλμένη και επιπλέον οδηγεί σε εισήγηση λανθασμένων και δυνητικά επικίνδυνων προτάσεων. 
    Κατ’ αρχάς δεν διερωτήθηκε ο συντάκτης του άρθρου γιατί ο αραβικός μουσουλμανικός κόσμος να θυμηθεί έτσι ξαφνικά, τόσους αιώνες  μετά τους επεκτατικούς πολέμους του Μωάμεθ και των χαλιφών διαδόχων του την τζιχάντ; Για να το διατυπώσω και διαφορετικά, οι μουσουλμάνοι γιατί παραμελούσαν την εντολή του Κορανίου για ιερό πόλεμο τόσους αιώνες  και αίφνης επιδεικνύουν τέτοιο ιερό ζήλο να την εφαρμόσουν αυστηρά και απαρέγκλιτα; Λυπάμαι, αλλά η απάντηση δεν βρίσκεται στο γνωστικό αντικείμενο του αρθρογράφου, τη θεολογία, αλλά την ιστορία και την ανθρώπινη ψυχολογία.
    Οι αραβικοί λαοί έχουν διαμορφώσει, και δικαίως,  μία ιδιαίτερα αρνητική εικόνα για τα κράτη της Δύσης, τα λεγόμενα «Χριστιανικά».  Η κακή αρχή έγινε βέβαια με τις Σταυροφορίες, όταν στο όνομα του Χριστού και με τις ευλογίες τού επι γής «εκπροσώπου» Του (του Πάπα), οι σταυροφόροι διέπραξαν απίστευτες σφαγές και αποτρόπαια εγκλήματα (κατάληψη  Ιερουσαλήμ, σφαγή της Άκρας κλπ.). Ολες αυτές οι φρικαλεότητες  που υπέστησαν, στο όνομα του Χριστού επαναλαμβάνω, δημιούργησαν και εγχάραξαν στη συλλογική ιστορική τους μνήμη το στερεότυπο των Χριστιανών ως απάνθρωπων βαρβάρων, κατά τον ίδιο τρόπο π.χ. που εμείς οι Ελληνες θεωρούμε βαρβάρους τους Τούρκους. Εάν κάποιος αντιλέξει ότι τα εγκλήματα των σταυροφοριών τα διέπραξαν οι παπικοί Χριστιανοί και όχι οι Ορθόδοξοι, θα του απαντήσω ότι μάλλον αυτή η διαφορά είναι δυσδιάκριτη για έναν απλό μουσουλμάνο, ακριβώς όπως εμείς ως Χριστιανοί  δεν ξεχωρίζουμε  σουνίτες, σιΐτες, αλεβίτες κλπ., αλλά  τους βάζουμε όλους στο ίδιο Ισλαμικό «τσουβάλι».
    Η συνέχεια έγινε μετα τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάλυση της Οθωμανικής  Αυτοκρατορίας στην περιοχή. Οι  Αραβες είχαν εξεγερθεί κατά των Οθωμανών-συμμάχων των Γερμανών και περίμεναν μετα τη λήξη του πολέμου να τηρήσουν οι Βρεταννοί την υπόσχεση τους για δημιουργία ενιαίου ανεξάρτητου Αραβικού κράτους. Πλανήθηκαν βέβαια «πλάνην οικτράν», μη γνωρίζοντας  την πανούργα Αγγλική διπλωματία και τη μυστική συμφωνία που είχαν κάνει με τους Γάλλους («συμφωνία Σάϊκς-Πικό») για το χωρισμό της Μέσης Ανατολής σε ζώνες  Αγγλικής και Γαλλικής επιρροής. Το πλήγμα στην εθνική αξιοπρέπεια τους ως Αράβων και την οδύνη τους για τον διαμελισμό της Μέσης Ανατολής, με βάση όχι την αρχή της  αυτοδιάθεσης των λαών αλλά τα συμφέροντα Αγγλίας και Γαλλίας, σε κράτη-προτεκτοράτα, μπορεί εύκολα να τα καταλάβει κανείς.
    Το γαϊτανάκι των ξένων επεμβάσεων συνεχίζεται με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ μετα τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, για να έχουν τα Δυτικά «Χριστιανικά» κράτη έναν ακόμα πιο αξιόπιστο σύμμαχο και κράτος-χωροφύλακα στην περιοχή (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι αντίθετος στην κατοχή από τους Εβραίους εθνικής εστίας).
    Και φθάνουμε στο πιο πρόσφατο ιστορικό γεγονός, την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ (2003), με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, την εγκαθίδρυση κυβέρνησης-μαριονέτας των ΗΠΑ και την, ουσιαστικά, διάλυση αυτης της χώρας. Τα εγκλήματα, οι βασανισμοί, οι εξευτελισμοί και η τρομοκρατία που διαπράχθηκαν από Αμερικανούς στρατιώτες σε βάρος απλών και αθώων Ιρακινών πολιτών δεν έτυχαν βέβαια της ανάλογης προβολής από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης, ούτε τα θύματα στο Ιράκ έλκυσαν τη συμπάθεια μας στον ίδιο βαθμό με τους Χριστιανούς του Λιβάνου, ίσως επειδή έκαναν το λάθος να γεννηθούν μουσουλμάνοι και όχι χριστιανοί.
    Εάν λάβει κανείς υπ’ όψη του τη συσσωρευμένη θλίψη, οργή και αγανάκτηση των Αραβικών λαών απο τα επαναλαμβανόμενα εγκλήματα, την καταπάτηση της αξιοπρέπειας των και την κατάφωρη παραβίαση της αρχής της αυτοδιάθεσης των λαών εκ μέρους των «Χριστιανικών» κρατών της Δύσης, τότε δεν είναι άξια έκπληξης  η ριζοσπαστικοποίηση τους. Το περίεργο είναι πώς αυτή δεν εκδηλώθηκε νωρίτερα. Και βέβαια είναι αναμενόμενο,  όταν τα προαναφερόμενα  συναισθήματα  φυτρώνουν  και  αναπτύσσονται  στις ψυχές ατόμων που είναι ακραία εκ φύσεως ή εξ ανατροφής,  να καταλήγουν  να καρποφορούν  τις θηριωδίες που μαθαίνουμε.
    Η λύση, λοιπόν, δεν βρίσκεται στην  εντονότερη  σύγκρουση  της  «Χριστιανικής» Δύσης  με την  Μουσουλμανική  Ανατολή,  που εισηγείται  ο αρθρογράφος, αλλά  στην  αποκλιμάκωση  της.  Ακόμα και οι βομβαρδισμοί των τρομοκρατών του Ισλαμικού κράτους  θα έχουν προσωρινά  κατασταλτικό  αποτέλεσμα, μακροπρόθεσμα όμως  θα το ενδυναμώσουν.  Η λύση  έγκειται  στο σεβασμό  της διαφορετικότητας των Αραβικών  Ισλαμικών  λαών και του δικαιώματος  των  για  πολιτική  αυτοδιάθεση  χωρίς  εξωγενείς  επεμβάσεις,  που εδράζεται  εν  τέλει  στην  αρχή του σεβασμού του ανθρώπινου προσώπου, ασχέτως  θρησκείας,  φυλής  ή κοινωνικής τάξης, μία  θεμελιώδη  αρχή  του  Χριστιανισμού.
    Δεν τρέφω, όμως, αισιόδοξες  αυταπάτες. Η «Χριστιανική» Δύση εθελοτυφλώντας θα συνεχίσει την τακτική των αυθαίρετων πολιτικών και στρατιωτικών  επεμβάσεων στην Ισλαμική Μέση Ανατολή, παράγοντας  και αναπαράγοντας  βία.  Εάν, μάλιστα, οι πολιτικοί της πατρίδας μας, γνωστοί  για την προθυμία τους  στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, αποφασίσουν και τη δική μας εμπλοκή  στην περιοχή, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα θρηνήσουμε και την εισαγωγή της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας σε Ελληνικό έδαφος.

[Δ. Κουναλάκης]

Μου κάνει πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση η προπαγάνδα υπέρ του ισλάμ τελευταία. Δεν υπήρχε παλαιότερα. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Και ιδιαίτερα, όσο αυξάνεται η οικονομική κρίση. Κάτι που δείχνει χρήμα από πίσω.

Όπως έχω γράψει και αλλού, το ισλάμ δεν είναι μια ειρηνική θρησκεία. Πολύ δε περισσότερο, δεν είναι απλά μια θρησκεία, ούτε ένας τρόπος ζωής. Είναι ένα καθεστώς, μια πολιτικά οργανωμένη κοινότητα που δεν ορίζεται με εδάφη με μικρό σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων είναι ειρηνικοί άνθρωποι. Το εντυπωσιακότερο για όσους έχουν διαβάσει λίγο για το Ισλάμ, είναι, πως όσο πιο ειρηνικοί είναι οι μουσουλμάνοι, τόσο πιο χλιαροί είναι στην πίστη τους.
Αν δει κανείς τις διαφορές ανάμεσα στους Σουνίτες, Σιίτες, κλπ θα δει ότι δεν έχουν δογματικές διαφορές αλλά αρχηγικές διαφορές σε αυτή την πολιτικά ορισμένη κοινότητα. Οι Άραβες δεν ήταν ένας λαός πριν το Ισλάμ. Η "θρησκεία" χρησιμοποιήθηκε σαν μέθοδος μαζικοποίησης διαφορετικών λαών και φυλών προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα βασίλειο. Και σήμερα, βασίλεια, πρίγκιπες, και κληρονομικότητα έχουν. Είναι σχεδόν αδύνατο να διαχωριστεί στο Ισλάμ, η πίστη και η θρησκεία από απλές καθημερινές αποφάσεις που ανήκουν στη νομοθεσία ενός πολιτικού κράτους.
Είναι εντυπωσιακές οι απόψεις του Ισλάμ για την γυναίκα, την αυτοδιάθεση, τον κοινωνικό ιστό, την ανθρώπινη ζωή και την δημοκρατία. Για σεβασμό δεν μιλάμε.

Να σημειώσω ότι τα περί εξευτελισμών και τρομοκρατίας από κράτος προς κράτος, τα θεωρώ μάλλον επιβεβαίωση, ότι δεν είναι θρησκεία. Είναι κράτος. Και φυσικά, είναι πληρωμένη προπαγάνδα από κάθε πλευρά το ότι κυκλοφορεί. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν λιγότεροι αιμοχαρείς και δολοφόνοι, τρομοκράτες, βασανιστές σε καμιά φυλή, έθνος, γενιά ανθρώπων.
 

[Loumakis]

Μου κάνει πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση η προπαγάνδα υπέρ του ισλάμ τελευταία. Δεν υπήρχε παλαιότερα. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Και ιδιαίτερα, όσο αυξάνεται η οικονομική κρίση. Κάτι που δείχνει χρήμα από πίσω.

Όπως έχω γράψει και αλλού, το ισλάμ δεν είναι μια ειρηνική θρησκεία. Πολύ δε περισσότερο, δεν είναι απλά μια θρησκεία, ούτε ένας τρόπος ζωής. Είναι ένα καθεστώς, μια πολιτικά οργανωμένη κοινότητα που δεν ορίζεται με εδάφη με μικρό σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων είναι ειρηνικοί άνθρωποι. Το εντυπωσιακότερο για όσους έχουν διαβάσει λίγο για το Ισλάμ, είναι, πως όσο πιο ειρηνικοί είναι οι μουσουλμάνοι, τόσο πιο χλιαροί είναι στην πίστη τους.
Αν δει κανείς τις διαφορές ανάμεσα στους Σουνίτες, Σιίτες, κλπ θα δει ότι δεν έχουν δογματικές διαφορές αλλά αρχηγικές διαφορές σε αυτή την πολιτικά ορισμένη κοινότητα. Οι Άραβες δεν ήταν ένας λαός πριν το Ισλάμ. Η "θρησκεία" χρησιμοποιήθηκε σαν μέθοδος μαζικοποίησης διαφορετικών λαών και φυλών προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα βασίλειο. Και σήμερα, βασίλεια, πρίγκιπες, και κληρονομικότητα έχουν. Είναι σχεδόν αδύνατο να διαχωριστεί στο Ισλάμ, η πίστη και η θρησκεία από απλές καθημερινές αποφάσεις που ανήκουν στη νομοθεσία ενός πολιτικού κράτους.
Είναι εντυπωσιακές οι απόψεις του Ισλάμ για την γυναίκα, την αυτοδιάθεση, τον κοινωνικό ιστό, την ανθρώπινη ζωή και την δημοκρατία. Για σεβασμό δεν μιλάμε.

Να σημειώσω ότι τα περί εξευτελισμών και τρομοκρατίας από κράτος προς κράτος, τα θεωρώ μάλλον επιβεβαίωση, ότι δεν είναι θρησκεία. Είναι κράτος. Και φυσικά, είναι πληρωμένη προπαγάνδα από κάθε πλευρά το ότι κυκλοφορεί. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν λιγότεροι αιμοχαρείς και δολοφόνοι, τρομοκράτες, βασανιστές σε καμιά φυλή, έθνος, γενιά ανθρώπων.

    Κατ' αρχάς, Δημήτρη, νομίζω οτι θα έπρεπε να είσαι πιο προσεκτικός και σαφής στον τρόπο που διατυπώνεις τις απόψεις σου, για να μη δημιουργούνται και αιωρούνται υποψίες. Κάποιος που δεν γνωρίζει πρόσωπα σ' αυτό το φόρουμ, θα μπορούσε άνετα να συμπεράνει οτι υπαινίσσεσαι οτι κάνω πληρωμένη προπαγάνδα υπερ του Ισλάμ.   
    Λες οτι το Ισλάμ δεν ειναι μια ειρηνική θρησκεία και το βασίζεις, προφανώς, στο ότι το Κοράνι περιέχει εντολές για ιερό πόλεμο κατα των απίστων (αν και πολλοί Μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται οτι παρερμηνεύονται αυτες οι εντολές, νοούμενες έξω απο το ιστορικό πλαίσιο τους). Απο την άλλη πλευρά όμως, στο όνομα του Χριστιανισμού ή του ορθού Χριστιανικού δόγματος έχουν διεξαχθεί αμέτρητοι πόλεμοι και διαπραχθεί απίστευτες σφαγές (Σταυροφορίες, εξολόθρευση των ειδωλολατρών ιθαγενών στην Αμερική απο τους κονκισταδόρες, θρησκευτικοί πόλεμοι και σφαγές μεταξύ καθολικών και προτεσταντών στην Ευρώπη κλπ.), παρ' ότι αναντίρρητα το Ευαγγέλιο καταδικάζει απερίφραστα τη βία. Ας μην είμαστε λοιπόν οι Χριστιανοί τόσο αλαζονικοί όταν συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους Μουσουλμάνους σε αυτό το θέμα.
    Συμφωνώ οτι το Ισλάμ δεν αυτο-θεωρείται ως θρησκεία μόνο, αλλά και ως πολιτικό και κοινωνικό σύστημα αρχών και αξιών. Αλλά και στα καθ' ημάς, μήπως το Βυζάντιο δεν ήταν ακριβώς αυτό, ενα πολιτικό μόρφωμα, όπου θρησκεία και κρατική εξουσία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους;  Nα μην ξεχάσουμε βέβαια και τα κράτη της Χριστιανικής Δύσης, όπου πριν μερικούς αιώνες ίσχυε η αρχή “cuius regio, eius religio”(“όποιου η βασιλεία, τούτου και η θρησκεία”). Η άρρηκτη σχέση κράτους και θρησκείας βρισκόταν στον πυρήνα της ύπαρξης και λειτουργίας τόσο του Χριστιανικού Βυζαντίου, όσο και του Αραβικού Ισλάμ και άν η σύγκριση αποβαίνει υπέρ του Βυζαντίου, αυτό οφείλεται στην πνευματική και ηθική υπεροχή του Χριστιανισμού. Απο άποψη ιστορικής εξέλιξης τώρα, ενώ η Χριστιανική Ευρώπη  προχώρησε στην εφαρμογή του κοσμικού κράτους, τον διαχωρισμό δηλαδή θρησκείας και κράτους, το Ισλάμ έχει μείνει γενικά προσκολλημένο σ' αυτό τον εναγκαλισμό, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση της σύγχρονης Τουρκίας, η οποία κατηγορείται λόγω του κοσμικού χαρακτήρα της απο τους φονταμενταλιστές Ισλαμιστές για αποστασία απο τις αρχές του Ισλάμ. 
    Για τα υπόλοιπα που αφορούν το Ισλάμ δεν διαφωνώ γενικά, έχω όμως να παρατηρήσω οτι αποτελούν εσωτερικά προβλήματα τους και δεν έχουμε δικαίωμα επέμβασης. Εάν π.χ. οι γυναίκες τους αποδέχονται την εξευτελιστική κοινωνική θέση και ρόλο τους και δεν αντιδρούν, εμάς δεν μας πέφτει λόγος.
    Εκεί που διαφωνώ ριζικά είναι με την άποψη οτι τα περι βασανισμών και εξευτελισμών Ιρακινών πολιτών απο τις Αμερικανικές αρχές κατοχής είναι πληρωμένη προπαγάνδα. Το αντίθετο, έγιναν έντονες προσπάθειες  συγκάλυψης και υποβάθμισης των σχετικών περιστατικών. Στα όσα τελικά αποκαλύφθηκαν (που όσοι παρακολουθούν ανεξάρτητα δίκτυα ενημέρωσης γνωρίζουν), θα προσθέσω και ένα πρόσφατο άρθρο, που επιβεβαιώνει τις θέσεις μου.
    Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος