Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα
Οι άστεγοι στην Ελλάδα.
Argirios Argiriou:
29/03/2018
Οντιν Λιναρδάτου.
Οι αριθμοί σοκάρουν. Η Ευρώπη γίνεται η ήπειρος των αστέγων , ο αριθμός τους αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς μια που οι τιμές των ακινήτων στις περισσότερες χώρες της γηραιάς Ηπείρου έχουν γίνει απρόσιτες για εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες ενώ ανοίγει και η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών.
Ακόμα και στη Γερμανία έχει υπάρξει αύξηση 150% των άστεγων το διάστημα 2013- 2016. Την ίδια περίοδο η αύξηση στην Ισπανία ξεπέρασε το 20% και στη Δανία το 8%.
Μόνο σε δύο χώρες έχουν μειωθεί τα ποσοστά των αστέγων , στη Φινλανδία και τη Νορβηγία.
Και οι δύο όμως έχουν ειδικά προγράμματα επιδότησης ενοικίου στα νοικοκυριά που πληρούν τα κριτήρια και τα χρήματα για αυτό τα παίρνουν κυρίως από τη βιομηχανία τυχερών παιχνιδιών και από το ΛΟΤΤΟ .
Η εφημερίδα Γκάρντιαν αποκαλύπτει ότι περισσότερα από 24 εκατομμύρια νοικοκυριά στην Ευρώπη πληρώνουν πάρα πολύ υψηλά ενοίκια , 37 εκατομμύρια ζουν σε υπερκατοικημένες κατοικίες και περίπου 34 εκατομμύρια νοικοκυριά ζουν σε άθλιες συνθήκες.
Από το 2010 μέχρι το 2016 το κόστος στέγασης στα 3/4 των κρατών της ΕΕ αυξήθηκε δραματικά για τα φτωχά νοικοκυριά.
Στο 50% των χωρών – μελών της Ένωσης η αύξηση ξεπερνάει το 20% , η μεγαλύτερη παρατηρείται στη Βουλγαρία που άγγιξε το 54% ενώ ακολουθεί η Βρετανία όπου το κόστος στέγασης αυξήθηκε 45% στέλνοντας χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους.
Στην Αγγλία το ποσοστό των ανθρώπων που κοιμάται στους δρόμους αυξήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια κατά 169% , κάθε νύχτα δηλαδή 4.751 άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο στο δρόμο.
Το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό και οι κυβερνήσεις των 28 θα πρέπει να λάβουν δραστικά μέτρα για να εξαλείψουν αυτό το φαινόμενο εξαθλίωσης των πολιτών.
Ας μην ξεχνάμε πως το δικαίωμα της στέγασης αποτελεί ένα από θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών της ΕΕ , κατοχυρωμένο από τις ευρωπαϊκές συνθήκες .
Σύμφωνα με τη νέα έκθεση της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας οργανώσεων που ασχολούνται με αστέγους (FEANTSA) σε συνεργασία με τη γαλλική οργάνωση μέριμνας αστέγων Abbe Pierre το 2016 μόνο στη Γερμανία ο αριθμός των αστέγων και των ανθρώπων που βρέθηκαν χωρίς σπίτι έφτασε τους 860.000.
Το γεγονός αυτό είναι σοκαριστικό γιατί η Γερμανία είναι μία πλούσια χώρα , με ισχυρό κοινωνικό κράτος και τα μέσα να εξαλείψει αυτό το φαινόμενο αποκλεισμού από τους χώρους κατοικίας των λιγότερο εύπορων πολιτών της.
Ο διευθυντής της FEANTSA Φρεεκ Σπίνεουιν σχολιάζει πως είναι τραγικό η Γερμανία να συγκαταλέγεται στις χώρες όπου παρατηρούνται οι μεγαλύτερες ανισότητες σε ό,τι αφορά την πρόσβαση στην αγορά κατοικίας.
Περίπου τα μισά από τα φτωχά νοικοκυριά στη Γερμανία δαπανούν πάνω από το 40% του εισοδήματος τους για τα έξοδα του σπιτιού τους .
Μόνο σε δύο χώρες τα φτωχά νοικοκυριά επιβαρύνονται ακόμη περισσότερο από τα έξοδα κατοικίας και αυτές είναι η Ελλάδα και η Βουλγαρία.
Φτωχά νοικοκυριά θεωρούνται εκείνα που έχουν εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου εισοδήματος της κάθε χώρας.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Argirios Argiriou:
Καθημερινή, 18/11/2018
– Υπάρχει ιδιαίτερη μνεία στο βιβλίο για τους άστεγους της Αθήνας. Ενα ενδεικτικό στοιχείο της κατακόρυφης πτώσης του κοινωνικού ιστού.
– Οι νεοάστεγοι αποτέλεσαν το επιστέγασμα της κρίσης. Στη χώρα που ο πιο λειτουργικός θεσμός της παραμένει η οικογένεια, και το «να έχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου» θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ, το να είσαι άστεγος ισοδυναμεί με κόλαση επί Γης.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Argirios Argiriou:
08/04/2020
Του Οικονομολόγου Νίκου Καλιακούδα.
Στο βωμό του κοινού μας στόχου να περιορισθεί η φονική πανδημία, «Μένουμε σπίτι». Για το σκοπό αυτό επιστρατεύτηκαν καλλιτέχνες, δημιουργοί, επιστήμονες και τρανταχτά ονόματα με σκοπό να αλλάξει η καθημερινότητα μας. Βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα από τους ειδικούς με σκοπό να «επιβληθούν» οι περιορισμοί των άσκοπων μετακινήσεων και τον ψυχαγωγικών προγραμμάτων μας. Έτσι πρέπει να γίνει. Το 80% σχεδόν της οικονομικής δραστηριότητας σωστά «πάτησε φρένο». Το κράτος προσπαθεί με επιδοματικές πολιτικές να κρατήσει τη κοινωνία όρθια, στη λογική ότι δεν πρέπει να θυσιάσουμε ανθρώπους, για να ωραιοποιήσουμε τις καμπύλες της οικονομίας μας.
Σε αντίθεση με το ευρηματικό σλόγκαν «Μένουμε σπίτι», υπάρχει και ένα κόσμος που δεν έχει σπίτι. Αρκετοί συνάνθρωποί μας, δεν πιάνονται από τα «ραντάρ» της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Τα μέσα ενημέρωσης δεν ενδιαφέρονται και δεν ασχολούνται αρκετά μαζί τους. Ίσως επειδή τα ρεπορτάζ αυτά «ενοχλούν» τον πολιτισμό μας, ίσως η κοινωνία μας δεν θέλει να δείξει και εμπράκτως την «αλληλεγγύη» της σε αυτούς τους ανθρώπους, ίσως, ίσως....
Είναι ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, που ζει στο περιθώριο της κοινωνίας, δεν έχει «που τη κεφαλή κλίνη», και αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης. Οι άνθρωποι αυτοί δεν χρειάζεται να αποκτήσουν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, το έχουν «κατακτήσει», πριν ληφθούν τα μέτρα. Το «Μένουμε σπίτι» δεν τους αφορά, άλλωστε κάθε μέρα αντιμετωπίζουν το δικό τους κορονοϊό. Ζουν ανάμεσα μας, αλλά δεν είναι ορατοί. Δεν είναι εύκολο να τους συναντήσεις. Η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια τους δεν τους αφήνει να κάνουν αισθητή τη παρουσία τους. Ζουν το δικό τους δράμα και το δικό τους καθημερινό Γολγοθά. Το Πάσχα δεν αποτελεί για αυτούς μια ξεχωριστή ημερομηνία, ούτε καμία λαχταριστή προσμονή. Δεν περιμένουν κάτι ιδιαίτερο αυτές τις μέρες. Η ελπίδα τους έπαψε να υπάρχει, εδώ και πολύ καιρό. Κανείς δεν νοιάζεται για την απελευθέρωση τους από τα δεσμά της ακραίας φτώχειας. Ζουν ένα μόνιμο φόβο, μέσα στην ανέχεια, περιθωριοποιημένοι και στριμωγμένοι στη γωνίτσα μιας δομής φροντίδας ή ενός πρόχειρου εγκαταλελειμμένου παραπήγματος.
Είναι άνθρωποι με καθόλου σύνταξη, με λιγοστά ένσημα, που διώχθηκαν από τη δουλειά τους. Είναι άνθρωποι, που για διάφορους λόγους δεν φρόντισαν για το μέλλον τους. Είναι άνθρωποι φοβισμένοι και τρομοκρατημένοι χωρίς ασφάλεια και περίθαλψη. Οι φιλανθρωπικές δομές δεν μπορούν να ζεστάνουν τη ψυχή τους, και οι «στηρίξεις» των υπηρεσιών πρόνοιας και φροντίδας, δεν αποτελούν διέξοδο και ελπίδα γι αυτούς. Οι κατά καιρούς «θεράποντες» συνάνθρωποί μας, που με τη φιλεύσπλαχνη στάση τους, τους έδιναν «ένα χεράκι» ή «ένα πιάτο φαΐ», μένουν πια στο σπίτι τους, αντιμέτωποι με το δικό τους φόβο.
Το «Μένουμε σπίτι» αφορά όλους εμάς, που εύκολα ή δύσκολα το αποκτήσαμε, τους «άλλους» δε τους αφορά. Είναι οι άνθρωποι που ζουν μονάχοι, σαν το ξεχασμένο στάχυ, για να θυμηθούμε το γνωστό λαϊκό τραγούδι…
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Argirios Argiriou:
16/11/2020 Καθημερινή.
Τρεις πωλητές του περιοδικού των αστέγων καταθέτουν στην «Κ» την εμπειρία τους
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Argirios Argiriou:
Καθημερινή, 28/02/2021
Τάνια Γεωργιοπούλου
Ο Μεγάλος, το σκοινί και ο ξενώνας.
«Ακόμα και την προηγούμενη εβδομάδα με τον χιονιά υπήρχαν άνθρωποι που επέμεναν να μείνουν έξω. Και εμείς τους στηρίζουμε σε αυτή τους την απόφαση γιατί αυτό είναι το σωστό. Τους δίνουμε κουβέρτες, μπουφάν», λέει στην «Κ» ο Λάμπρος Μουστάκης εργαζόμενος στο ΚΥΑΔΑ (Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων).
Αυτή τη στιγμή οι υποδομές του Δήμου Αθηναίων θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν όλους τους ανθρώπους που ζουν ως άστεγοι στα όρια του δήμου, περίπου 250 άτομα σύμφωνα με εκτιμήσεις. «Βάσει της απογραφής του 2018 οι άστεγοι στην Αθήνα ήταν περίπου 500. Σήμερα εκτιμάμε ότι έχουν μείνει λιγότεροι, περίπου 250», λέει στην «Κ» ο πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ Γρηγόρης Λέων, επισημαίνοντας ότι σύντομα θα πραγματοποιηθεί νέα καταγραφή. «Κάποιοι όμως επιμένουν να παραμένουν έξω».
Δεν γίνεται να μη ρωτήσω, «γιατί». «Ξέρετε, συνήθως αυτοί που θέλουν να μείνουν στον δρόμο παρουσιάζουν τρεις δικαιολογίες» εξηγεί ο κ. Μουστάκης. «Λένε: δεν θέλω να μου δίνουν εντολές, να χρειάζεται να υπακούω σε διαταγές ή ζητούν να τους εξασφαλίσεις ότι το μέρος όπου μένουν στον δρόμο θα μείνει “ελεύθερο” αν θελήσουν να επιστρέψουν ή ζητούν να πάρουν μαζί και το ζωάκι που προσέχουν. Αυτό το τελευταίο δεν γίνεται, εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι ξενώνες», εξηγεί.
Ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα ίσως από τον καθένα, αφού το 2012 βρέθηκε να κοιμάται στον δρόμο και έπειτα για πολλά χρόνια φιλοξενήθηκε στον ξενώνα του Δήμου Αθηναίων. Γεννήθηκε στη Βραζιλία από Ελληνες γονείς και το 1997 αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα να «ξεκινήσει μια καινούργια φάση στη ζωή του» όπως λέει. Πώς ένας άνθρωπος που μιλάει ισπανικά, πορτογαλικά και ιταλικά, έχει τελειώσει τεχνική σχολή και δούλεψε για 12 χρόνια σε ξενοδοχεία της Αθήνας, βρέθηκε να μένει στον δρόμο; «Εγινε. Μια μέρα έφυγα από το σπίτι που νοίκιαζα γιατί δεν είχα να πληρώσω και απλά κοιμήθηκα στον δρόμο. Βέβαια στον δρόμο δεν κοιμάσαι, μόνο κλείνεις τα μάτια. Οταν τα ξανανοίγεις, νομίζεις έχουν περάσει ώρες αλλά τελικά ήταν μόνο λίγα λεπτά. Το μυαλό σου, όταν είσαι στον δρόμο, δεν κοιμάται ποτέ», απαντά.
Πλέον, όπως λέει, ένα πράγμα εύχεται κάθε βράδυ πριν κλείσει το φως για να κοιμηθεί στο σπίτι του. «Να ξυπνήσω το πρωί και να έχω κουράγιο να μπορέσω να προσπαθήσω».
Η αστεγία ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή του. «Στη Βραζιλία σπούδασα ελεγκτής ποιότητας κρεάτων. Δούλεψα εκεί και μετά πήγα για δουλειά στην Αργεντινή. Οταν ήρθα στην Ελλάδα δεν βρήκα δουλειά σε αυτόν το τομέα. Επιασα όμως δουλειά σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας». Το αφεντικό του είχε και άλλα μικρά ξενοδοχεία στην πόλη και έτσι υπήρχε πολύ δουλειά για μία 12ετία. «Ολα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που άρχισε η οικονομική κρίση και ήρθε η πρώτη σφαλιάρα. Ηρθε το ΔΝΤ στην Ελλάδα – μάλλον εγώ φταίω γιατί σε κάθε χώρα που πάω έρχεται το ΔΝΤ», λέει γελώντας. «Ενα ένα τα ξενοδοχεία άρχισαν να κλείνουν». Το 2011 ο εργοδότης του βρέθηκε σε πολύ δύσκολη κατάσταση. «Μας είπε “δεν μπορώ άλλο να σας πληρώνω. Πρέπει να πάτε στο ταμείο ανεργίας”». Ο κ. Μουστάκης μετά ένα χρόνο στην ανεργία και αφού δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να βρει δουλειά αναγκάστηκε να φύγει από το διαμέρισμα που νοίκιαζε στην πλατεία Βικτωρίας.
Μόνο ένα σακ βουαγιάζ
«Αφησα τα περισσότερα έπιπλα στο σπίτι για τα χρωστούμενα. Μερικά πράγματα και ρούχα τα πήγα στην αποθήκη ενός φίλου μου. Εγώ πήρα μαζί μου μόνο ένα σακ βουαγιάζ και το σκουτεράκι μου. Αυτό το κράτησα για να μπορώ να κινούμαι».
Ενα μήνα αργότερα βρήκε θέση στο Ιδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, όπου και έμεινε τα επόμενα δέκα χρόνια, με μικρές διακοπές. Κατά καιρούς δούλευε. «Στο περιοδικό δρόμου “Σχεδία” από το πρώτο τεύχος. Και το 2014-2015 όταν είχαν έρθει όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι στην Αθήνα, έκανα τον μεταφραστή. Καλό μεροκάματο και εξασφαλισμένο φαγητό», θυμάται. Αλλά τα χρήματα δεν ήταν αρκετά και κυρίως δεν ήταν σταθερά για να μπορέσει να νοικιάσει δικό του σπίτι.
Τον τελευταίο χρόνο έχει προσληφθεί στον ΚΥΑΔΑ και εργάζεται στον ξενώνα αστέγων. «Οταν με πήραν τηλέφωνο, δεν το πίστευα. Βλέπεις είμαι 59 χρόνων, δεν πίστευα ότι κάποιος θα με ήθελε για δουλειά», λέει. Σήμερα τα βγάζει πέρα και μπορεί να πει ότι κάτι περισσεύει κιόλας.
Ο Γρηγόρης Λέων, πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ, ιατροδικαστής, είναι υπερήφανος που τρεις συνολικά άνθρωποι, οι οποίοι ήταν πρώην φιλοξενούμενοι στις δομές αστέγων του Δήμου Αθηναίων, τώρα εργάζονται και υποστηρίζουν άλλους που έχουν ανάγκη.
Η ενίσχυση της υποστήριξης των αστέγων είναι το κύριο μέλημά του, με την αύξηση των ομάδων street workers, των ανθρώπων δηλαδή που καθημερινά επισκέπτονται τους άστεγους στα σημεία όπου βρίσκονται, μιλούν μαζί τους και τους παρέχουν βοήθεια σε ό,τι χρειάζονται. «Συνήθως είναι δεκτικοί, θέλουν να μιλήσουν, να πουν την ιστορία τους», λέει η Ρούλα Κουτρουμάνου που εργάζεται ως κοινωνική λειτουργός και φροντίζει περίπου 25 άστεγους σε κάθε βάρδιά της. Συνήθως πολίτες τηλεφωνούν ή στέλνουν μέιλ για ανθρώπους που βρίσκονται στον δρόμο και χρειάζονται βοήθεια. Συχνά όμως οι υπηρεσίες του δήμου γνωρίζουν και τα σημεία όπου «μένουν» οι άστεγοι.
Οικογένειες με παιδιά
«Πολλές φορές νομίζουμε ότι οι άνθρωποι στον δρόμο θα είναι επιθετικοί, αλλά αυτό δεν ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις», λέει ο Βασίλης Παπαθανασόπουλος νοσηλευτής και κοινωνικός λειτουργός, ο οποίος επίσης εργάζεται στις ομάδες street workers. «Ο κοινωνικός αποκλεισμός γεννά περισσότερα προβλήματα», συμπληρώνει. Το πιο δύσκολο είναι «όταν έχουμε οικογένειες με παιδιά στον δρόμο. Συνήθως είναι πρόσφυγες», καταλήγει.
«Ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος. Είναι ένας λάκκος που έχει μόνο δύο πόρτες. Η μία, η κάτω πόρτα, οδηγεί στην παρανομία και από εκεί πας ή στη φυλακή ή στο νεκροταφείο. Η άλλη, είναι να βρεις ένα σκοινί και να πιαστείς. Εμένα ο Μεγάλος μου έριξε το σκοινί, όταν βρήκα θέση στον ξενώνα. Δόξα τω Θεώ δεν άνοιξα την κάτω πόρτα», καταλήγει ο κ. Μουστάκης.
Η θητεία του στα βάσανα, τον βοηθά στη δουλειά του στον ΚΥΑΔΑ. «Ξέρω πώς νιώθουν πολλοί άνθρωποι που έρχονται εκεί. Πρέπει να καταλαβαίνεις, να μιλάς με ευγένεια, με σεβασμό. Αν προσπαθήσεις να επιβάλεις κάτι με τσαμπουκά, έχεις χάσει».
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση