Δεν ήθελα να παρέμβω στην συζήτηση αυτή από την αρχή, γιατί αν εμπλεκόμουν, έπρεπε να πώ αυτό που γράφω στο τέλος, κάτι που προτιμούσα να αποφύγω.
Η επιστολή όμως του συναδέλφου Τζανίδη με αναγκάζει να αναφέρω –για του λόγου το αληθές των όσων λέει.
Οι προσπάθειες απογύμνωσης του Κ.Υ. ανάγονται πολύ πιο πίσω –στην εποχή των ΠεΣΥΠ.
Τότε είχε έλθει στο ΚΕΣΥ (Επιτροπή ΠΦΥ) πρόταση οργανισμού για το εν λόγω Κ.Υ. από το αντίστοιχο ΠεΣΥΠ. Η πρόταση απογύμνωνε το Κ.Υ. από Γ.Γ. και ως απαράδεκτη απορρίφθηκε ομόφωνα.
Οι υπηρεσιακοί παράγοντες στους οποίους αναφέρθηκε ο Γιώργος ότι είχαν αντίθετη εισήγηση, υποθέτω πως είναι οι του Υπουργείου, οι οποίοι υιοθετώντας εκείνη την απόφαση του ΚΕΣΥ, αρνήθηκαν με τη σειρά τους αυτές τις κατάπτυστες ενέργειες.
Δεν θα πώ αν πρέπει να γίνει νοσοκομείο ή όχι. Αυτό είναι άλλο θέμα και η διεθνής κοινότητα (γιατί η Ελληνική έχει ως γνώμονα τα κομματικά) έχει τοποθετηθεί στο πού – πώς –πότε- πρέπει να δημιουργείται ένα νοσοκομείο.
Αν πληρούνται τα κριτήρια, ας δημιουργηθεί.
Η αποψίλωση και απαξίωση όμως της ΠΦΥ ποιους εξυπηρετούν ? Γιατί μόνο οικονομικό θέμα δεν είναι.
Για μία ακόμη φορά θα πώ με λίγες λέξεις τι είναι η Γ.Ι. και η ΠΦΥ σήμερα για όλους τους πολιτικούς και τους διαχειριστές της υγείας:
Είναι οι γιατροί και οι υπηρεσίες που στήνω κάπου, όπου δεν μπορώ να έχω και τις 38 ειδικότητες, προκειμένου να μου καλύπτουν όπως –όπως αυτά που θα κάλυπταν εκείνες.
Όπου μπορώ να έχω τις ειδικότητες όμως (έστω τις περισσότερες), αυτοί οι Γ.Γ. και η ΠΦΥ μου είναι άχρηστα.
Ποτέ σ’ αυτή τη χώρα ο Γ.Γ. δεν θα γίνει ο γιατρός του ατόμου που απαιτείται όπου υπάρχει άτομο, ανεξάρτητα και πέρα από τις άλλες ειδικότητες. Ποτέ ακόμη η ΠΦΥ δεν θα εκτιμηθεί σαν κάτι απαραίτητο για την δημόσια υγεία (πλην των διαφόρων εργαστηρίων και κλινικών –κρατικοδίαιτων –ιδιωτικών, που «βαφτίστηκαν ως ΠΦΥ.
Αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα στην χώρα μας και δεν πρόκειται να αλλάξει στον ορατό ορίζοντα.
Αυτός είναι και ο λόγος που μετάνιωσα που επέλεξα την Γ.Ι. σαν ειδικότητα. Όχι εξ’ αιτίας της –είναι η ομορφότερη ειδικότητα- αλλά εξ’ αιτίας ενός ανερμάτιστου κομματικού και τυχοδιωκτικού μοντέλου λειτουργίας των δομών υγείας. Και ακόμη χειρότερα, εξ’ αιτίας του ότι δεν υπάρχουν Γ.Γ. –κριτική μάζα βεβαίως, γιατί άτομα υπάρχουν αρκετά- που να μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να ανατρέψουν αυτά τα δεδομένα.
Κάποιο μάλιστα εξαντλούν τη δυναμικότητά τους πετροβολώντας τις άλλες ειδικότητες, βγάζοντας την δίκαια αγανάκτησή τους με λάθος τρόπο. Η ανάπτυξη ειδικοτήτων σε βάρος της Γ.Ι. και της ΠΦΥ, ειδικά σε μονάδες ΠΦΥ είναι εγκληματικό. Όπως εγκληματικό είναι το να μη ενδιαφερόμαστε για την προβλεπόμενη ανά κατοίκους κατανομή της κάθε ειδικότητας σε όλη την επικράτεια, αλλά να απαιτούμε επί ελλείψεώς τους να γίνονται οι Γ.Γ. αρχέγονα κύτταρα μεταπλασμένα σε ότι δεί, ενώ όταν και όπου τους διαθέτουμε να αδιαφορούμε για την ανάγκη του πολίτη για έναν προσωπικό –δικό του γιατρό, καθώς και για τη δημόσια υγεία που αποτελεί θεσμό μόνο σε λόγια και κείμενα.
Εκείνο που χρειάζεται είναι η κάθε ειδικότητα να αποδεχθεί τη φυσική της θέση και τα όρια της και να βρούμε από κοινού τα σημεία όπου μπορούν να συνεργαστούν όλες οι ειδικότητες για ένα άλλο -ανθρωποκεντρικό και αποτελεσματικό Σύστημα υγείας. Σύστημα για τον πολίτη και όχι για την πίτα.
Αντί αυτού όμως έχουμε τις ηγεσίες όλων σχεδόν των ειδικοτήτων να εθελοτυφλούν εστιάζοντας στην πίτα και μόνο και στο επιδιωκόμενο –ή κατεχόμενο- μερίδιο έπ’ αυτής, δίδοντας τα τέλεια όπλα στο ανάλγητο δημόσιο διοικητικο-κομματικό κατεστημένο να συντηρεί και πολλαπλασιάζει ένα σύστημα –μη σύστημα υγείας.