Μήπως να θυμηθούμε γιατί ασκούμε την Ιατρική ;

[Αρχίατρος]

Ένα όμορφο κείμενο by Labros Liapis που θα έπρεπε να αγγίζει κάθε υγειονομικό.


Ο,τι πιο σπαρακτικο εχω δει.
Τρεις ψυχες σκυμενες.
Βουβες αλλα ουρλιαζουν. Για τη τεταρτη ψυχη. Αυτη που εφυγε.
Αυτη ειναι η ζωη στα νοσοκομεια.
Αυτη ειναι η ζωη για την οποια ολοι παλευουν καθε μερα.
Οποιος εχει ζησει τετοιες στιγμες, γνωριζει.
Οποιος δεν εχει ζησει τετοιες στιγμες, να ευγνομωνει το Θεο που πιστευει ή που δε πιστευει.
Οποιος εχει πολεμησει για μια τετοια ψυχη (γιατρος, νοσηλευτης, διασωστης), ειναι ηρωας.
Γιατι εκει μεσα, στις χειρουργικες αιθουσες, στις κλινικες, στα ΤΕΠ, στα κλειστα τμηματα, εχουμε πολεμο.
Και, ο πολεμος απαιτει μαχη.
Η μαχη διψαει για αιμα.
Το αιμα γεννα ηρωες.
Οι ηρωες τιμουν τους νεκρους. Με το κεφαλι σκυφτο. Κι ενα ερωτημα.....Γιατι δε την εσωσα;
Στοιχειωνεσαι για παντα.
Για τους λιγους ή πολλους, που καταλαβαινουν.
Οι υπολοιποι, ειθε να μη βρεθειτε ποτε σε καποια απο αυτες τις θεσεις.
Ψηλα το κεφαλι λοιπον ολοι. Πολεμηστε.
Κανεις δεν εχασε οταν πολεμησε.
Αυτη ειναι η ιατρικη.
Αυτη ειναι η νοσηλευτικη.

[Αρχίατρος]

Θα ξανα-quot-άρω τον Tasos Fountoglou

Δέκα χρόνια ασκώ την ιατρική και δέκα χρόνια δεν μπόρεσα να συνηθίσω ακόμα αυτήν την γαμημένη ισοηλεκτρική γραμμή. Σε φωνάζουν να πας με την ίδια πάντα επωδό στις λέξεις τους. «Μάλλον πέθανε γιατρέ.Πήγαινε να δεις». Ίδιες μηχανικές κινήσεις, ίδια βλέμματα, ίδιες αντιδράσεις, ίδιες λέξεις στην εξώπορτα. «Συλλυπητήρια. Να ζήσετε να τον θυμάστε». Και φεύγεις αφήνοντας πίσω σου ίδιες κινήσεις, ίδια βλέμματα,ίδιες αντιδράσεις , ίδιες λέξεις. «Πατέρα μου γλυκέ που πας; Μάνα λατρεμένη γιατί μας άφησες;»
Είναι αυτή η στιγμή στην ζωή των ανθρώπων που εσύ, γιατρός, νοσηλευτής, τελοσπάντων κάτι σχετικό με θάνατο έχεις κρεμαστεί πάνω απ΄ το κορμί του αρρώστου και προσπαθείς απεγνωσμένα να το βάλεις πάλι εμπρος. Σπρώχνεις με τα χέρια πάνω κάτω τον σιωπηλό του θώρακα, σταματάς, αφουγκράζεσαι, βλέπεις τον θάνατο πάνω στην οθόνη, συνεχίζεις, δίνεις εντολές για αδρεναλίνες, ατροπίνες και ότι άλλο μπόρεσε ο νους του ανθρώπου να κλέψει απ’ τη σάρκα μας και να το εμφανίσει ως επίτευγμα δικό του, περιμένεις, κοιτάς τριγύρω σου, συνομιλείς με την απόγνωση μες στα μάτια των δικών σου. Και όλα αυτά ενώ εκείνος αποχαιρετά με τα τελευταία του δάκρυα όλα όσα πρόλαβε να ζήσει σε τούτο το λιγοστό διάστημα που του χαρίστηκε με αφορμή μια γενέθλια ημέρα. Δεν περιμένει την ισοηλεκτρική γραμμή για να πετάξει. Έχει πετάξει λίγο πριν. Και οι σχετικοί με τον θάνατο, μες στις πολύχρωμες στολές τους, συσκέπτονται, κάνουν υψηλή ιατρική και ξοδεύονται για μια αυταπάτη…..καλοτάξιδος να ναι ο άνθρωπος όπου και αν γυρεύει η ψυχή του να τον πάει....

Ας ξαναθυμηθούμε γιατί ασκούμε την Ιατρική, γιατί πεθαμενατζίδικες νοοτροπίες (όπως τα τελευταία που διαβάζαμε με την ευθανασία) φρονώ πως δεν ταιριάζουν σε ΙΑΤΡΟΥΣ...

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα συνάδελφοι που προσπαθούν, έστω και εφήμερα, να νικήσουν τον θάνατο, και δεν συμβιβάζονται με την ιδέα.
Respect

[Αρχίατρος]

Αμερικανός αστυνομικός εφαρμόζει CPR σε 3χρονο αγοράκι και του σώζει την ζωή !