Η Αννα και τα σκοπευτήρια που… μας λείπουν.

[Argirios Argiriou]

10-08-2016
Του Κώστα Γιαννακίδη.

Η ολυμπιονίκης έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται για τις συνθήκες προπόνησης. Ομως, μην τρελαθούμε, η σκοποβολή δεν προλαμβάνει τα εμφράγματα και τα σκοπευτήρια δεν είναι αυτό που μας έλειπε.

Οι δηλώσεις της Αννας Κορακάκη ήταν τόσο έντιμες, όσο οφείλει να είναι το ήθος του ολυμπιονίκη. Είπε το σπουδαίο «ο αθλητισμός είναι υγιής, ο πρωταθλητισμός δεν είναι». Και, το κυριότερο: δεν αφιέρωσε το μετάλλιο στην Ελλάδα που στενάζει, ούτε στους Ελληνες που περνάνε δύσκολα.

Και καλά έκανε. Η σχέση της με την Ελλάδα μπορεί από εδώ και στο εξής να είναι ξεκάθαρη. Η Αννα βάζει τις διακρίσεις και τον Εθνικό Υμνο στα ηχεία. Η Ελλάδα συγκινείται, πληρώνει ένα αξιοπρεπές πριμ και ως εκεί. Η αδυναμία δε της πατρίδας να ανταποδώσει όπως έκανε παλαιά, δημιουργεί και μία χαριτωμένη αντίφαση. Η Κορακάκη, που έχει άμεση σχέση με τα όπλα, δεν θα ενταχθεί στις Ενοπλες Δυνάμεις, εκεί που μπήκαν όλοι οι άλλοι. Ωστόσο η περίπτωση της Αννας είναι, ούτως ή άλλως, ιδιαίτερη.

Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε και ακούμε για τις κακές συνθήκες προπόνησης που αντιμετωπίζει αυτό το κορίτσι. Εντάξει. Ομως τι μπορεί να κάνει, εν προκειμένω, η Πολιτεία; Να σπρώξει χρήμα στη δημιουργία σκοπευτηρίων; Για ποιο λόγο; Για τα μετάλλια; Ωραίο σπορ η σκοποβολή, ίσως ταιριάζει και… στο «θυμικό» μας, αλλά δεν προλαμβάνει τα εμφράγματα. Είναι τα σκοπευτήρια αυτά που λείπουν τώρα από τον ελληνικό αθλητισμό; Η Πολιτεία οφείλει, στο μέτρο του δυνατού, να βελτιώσει τις εγκαταστάσεις στις οποίες προπονείται η κοπέλα. Στη Δράμα έκανε προπόνηση σε παραπήγματα. Ο Δήμος τα γκρέμισε, προφανώς για να μην φύγουν, ως πλάνα, διεθνώς. Και ήδη ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει αξιοπρεπείς εγκαταστάσεις. Ναι, ο δήμαρχος Δράμας πίστευε τόσο πολύ στην Κορακάκη, που περίμενε να πάρει χρυσό μετάλλιο για να ενισχύσει τις υποδομές προπόνησης. Τέλος πάντων, ευκαιρία είναι, ο δήμαρχος, ο υπουργός, η Αννα και οι χορηγοί να κάτσουν να βρουν μία λύση. Ομως δεν γίνεται να σοβαρολογούν όσοι γκρινιάζουν για την έλλειψη σκοπευτηρίων. Είναι η σκοποβολή σπορ που θα προσελκύσει τα παιδάκια επειδή πήραμε δύο μετάλλια; Φαντάσου να παίρναμε κάτι και στην Ιππασία.

Η περίπτωση της Αννας είναι τόσο ιδιαίτερη, όσο και το σπορ που κάνει. Και είναι πιο ενδιαφέρουσα εκτός, παρά εντός του σκοπευτηρίου -εμείς οι αδαείς δεν μπορούμε να δούμε θέαμα στη σκοποβολή ακίνητων στόχων. Αξίζει, ας πούμε, να απολαύσεις πώς επιβραβεύεται το σύστημα και η διορατικότητα του πατέρα που είπε σε μία δεκατετράχρονη: «έλα να κάνεις σκοποβολή και θα πάρεις ολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο». Και το πέτυχαν, οι δύο τους. Με την Ομοσπονδία έχουν κακή σχέση. Η Ομοσπονδία, μαθαίνω, ότι δεν αναγνωρίζει τον πατέρα της ως προπονητή. Τι έχει να πει τώρα; Τώρα λογικά είναι σε πολύ δύσκολη θέση. Οταν οι διακρίσεις έρχονται εκτός επιχορηγήσεων και συστημικών πλαισίων, τότε οι άνθρωποι με τη σφραγίδα στο χέρι στέκονται αμήχανοι. Το σύστημα και η επιμονή έχουν, τελικά, πιθανότητες επιτυχίας, ακόμα και αν είσαι μόνος. Για αυτό και είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς πώς ένας αθλητής, σε ιδιαίτερο σπορ, κινείται εντελώς αυτόνομα. Ζει στη Δράμα, ανήκει σε σύλλογο της Θεσσαλονίκης, αγωνίζεται στη Γερμανία, ενισχύεται από ελληνική στοιχηματική εταιρεία και από αυστριακή που κατασκευάζει όπλα. Το βλέπεις βέβαια και αλλού, στο τένις ή στο στίβο, απλώς η Κορακάκη μας δείχνει ότι συμβαίνει και σε σπορ με περιορισμένο βεληνεκές.

Ενδιαφέρον -και αρκετή πλάκα- θα έχει να δούμε πόσο θα κρατήσει η εθνική ενασχόληση με τη σκοποβολή. Θα επιδείξουμε συμπεριφορά που αρμόζει σε… εθνικό σπορ ή θα μας περάσει σε λίγες μέρες; Μάλλον το δεύτερο, καθώς πρόκειται για σπορ που δεν μπορεί να κατέβει στα παιδιά. Δεν ισχύει το ίδιο για την Κορακάκη ως πρόσωπο. Πιθανότατα είναι μία από τις πιο όμορφες κοπέλες, παγκοσμίως, που είδαμε να ανεβαίνει σε βάθρο Ολυμπιακών Αγώνων. Τα μέσα θα τη λατρέψουν, θα την αποθεώσουν και ο φακός θα την κυνηγήσει χωρίς έλεος. Αλλά η λογική λέει πώς το μέλλον αυτού του κοριτσιού είναι μακριά από εδώ.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Αρχίατρος]

10-08-2016
Του Κώστα Γιαννακίδη.

Η ολυμπιονίκης έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται για τις συνθήκες προπόνησης. Ομως, μην τρελαθούμε, η σκοποβολή δεν προλαμβάνει τα εμφράγματα και τα σκοπευτήρια δεν είναι αυτό που μας έλειπε.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Επειδή έχουμε χάσει το μέτρο.
Καταρχάς μπράβο στην κοπέλα για την επιτυχία της, αλλά:

- αν η Ελλάδα δεν ήταν αυτή που είναι, δεν θα επέτρεπε να βγει ο πατέρας της (πρώην αστυνομικός) απ΄τα 40 στην σύνταξη για να έχει ελεύθερο χρόνο να την προπονεί.
- δεν θα αποδεχόνταν η ομοσπονδία τον πατέρα της ως προπονητή. Αλλοίμονο αν μπορούσε κάθε αθλητής να επιβάλλει τον προπονητή που θέλει στην Ομοσπονδία.
- η Ελλάδα του 2016 έχει αυτά τα μέσα. Η ίδια πριν συμμετάσχει στους αγώνες δήλωνε ικανοποιημένη και έτοιμη. Τι μεσολάβησε και τώρα βλέπουμε αυτές τις δηλώσεις ; Μακάρι να είχαμε τα 200 δις ΑΕΠ του 2004 ή και ακόμα περισσότερα για να στέλναμε ιδιωτικό τζετ να την παραλάβει.
Δεν έχουμε, εδώ υπάρχει κόσμος που πληρώνει μόνος του φάρμακα για καρκινοπαθείς συγγενείς, εμείς τι ακριβώς συζητάμε ;

Το θέμα με τα σκοπευτήρια είναι γενικότερο και κάνει τζιζ σε μια χώρα που απεχθάνεται τα όπλα και δεν επιτρέπει γενικά την οπλοκατοχή.
Αν υπήρχε διαφορετικό νομικό πλαίσιο, θα έπρεπε να είχαμε και περισσότερα σκοπευτήρια, όχι μόνο για να προπονείται η κάθε κυρία Κορακάκη, αλλά για να προπονείται και ο μέσος πολίτης.
Στην Ελβετία ο μέσος πολίτης έχει στο σπίτι του αυτόματο πολεμικό τυφέκιο για να υπερασπιστεί την πατρίδα του έναντι κάθε εισβολέα, όπως και για να προστατεύσει το δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν σκοτώνονται στους δρόμους, παρότι έχουν όπλα.
Άλλα ήθη.

Υ.Γ
Το εθνόσημο δεν δωρίζεται απ΄το κράτος, το παίρνεις μόνος σου και το φοράς περήφανα αναλογιζόμενος το βάρος που έχει.
Το φορέσαμε στον Στρατό, και αν χρειαστεί θα το ξαναφορέσουμε σε περίπτωση που απειληθεί η χώρα.
Χωρίς να προσδοκούμε τπτ.