ΠΦΥ -Εκπαίδευση > Θέματα Ειδικευομένων

Όταν ο επιμελητής δεν έρχεται.

(1/1)

Argirios Argiriou:
27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
Απόστολος-Γεώργιος Σοφός Χειρουργός Καρπενήσι.


Όταν ο επιμελητής δεν έρχεται Ή περί … «χαλίφηδων», «προνομιούχων», αλλά και «μαστόρων» και «μαθητάδων»  Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να συζητήσουμε για το αν κάποιος ενώ εφημερεύει απουσιάζει ή όχι. Και φυσικά για το είδος της εφημερίας του. Όταν κάποιος επιμελητής λοιπόν εφημερεύει «ενεργά» οφείλει να βρίσκεται στον χώρο εργασίας του καθ’ όλη τη διάρκεια της εφημερίας. Βέβαια, αυτό είναι όπως καταλαβαίνει κανείς πολύ σχετικό: μπορεί να βρίσκεται στα επείγοντα, στην κλινική ή στο εργαστήριο ή στο δωμάτιο ανάπαυσης ή οπουδήποτε αλλού στο νοσοκομείο ή ακόμα και στο … σπίτι του, ανάλογα με το νοσοκομείο, την περιοχή, την ειδικότητα, τις υπάρχουσες ανάγκες (πραγματικές ή όχι), διαθέσεις του ή οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες. Το πώς διαμορφώνεται αυτή η κατάσταση έχει να κάνει πάλι με μια σειρά από πράγματα: συχνότητα περιστατικών, βαρύτητα περιστατικών, συχνότητα (αριθμός) εφημεριών, αποστάσεις, συνείδηση του γιατρού (ελαστική ή όχι), συνήθειες και παραδόσεις του κάθε νοσοκομείου (όσο και αν φαίνεται περίεργο κανένα απολύτως νοσοκομείο του ΕΣΥ δεν μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με κανένα άλλο) κλπ. Το πόσο δικαιολογημένα ή όχι είναι όλα αυτά είναι ένα άλλο ζήτημα. Σίγουρα πάντως είναι τα εξής: Ότι, εφόσον υπερβαίνεται ένα όριο ωρών εργασίας (η Ευρωπαϊκή Ένωση) το όρισε σε 58 ώρες για τους νεότερους – ειδικευόμενους και σε 48 ώρες για τους παλαιότερους – ειδικευμένους), θα συμβαίνουν μια σειρά από «παρατράγουδα». Έτσι, όταν κάποιος (αν μάλιστα έχει και κάποια ηλικία) θα εφημερεύει «ενεργά» π.χ. 12 μέρες το μήνα, πολλές από τις οποίες συνεχόμενες, αποκλείεται να βρίσκεται όλο το χρόνο μέσα στο νοσοκομείο και αυτό το γνωρίζουν καλά και τα «όργανα» και οι διοικήσεις των νοσοκομείων και γι’ αυτό και σπάνια (βλ. Βόλος 2006) επιμένουν στη φυσική παρουσία του γιατρού μέσα στο νοσοκομείο. Από την άλλη μια τέτοια κατάσταση (διαρκής εφημερία μέσα στο νοσοκομείο και συνεχόμενες μέρες) δεν είναι ασυνήθιστη στους νεότερους μη ειδικούς γιατρούς και αυτό με τη δικαιολογία ότι έτσι κάνω το Σαββατοκύριακό μου «μέσα» και μετά δεν έχω άλλο Σαββατοκύριακο και μπορώ να πάω στον τόπο μου κλπ. Κανείς βέβαια δεν λαμβάνει υπόψη του το γεγονός ότι, μετά από 24 ώρες διαρκούς εφημερίας ή και περισσότερο, ο γιατρός μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση να μην ξεχωρίζει από «βαριά μεθυσμένο» με επίπεδο αλκοόλ στον ορό αίματος 0,08% . Τώρα βέβαια πως γίνεται κάποιος επιμελητής ή διευθυντής να «μην έρχεται» γιατί διασκεδάζει ή παίζει χαρτιά κλπ., αλλά να «τον βρίσκει» πάντα κάθε υποψήφιος «πελάτης» ή «πολίτης προς εξυπηρέτηση» (κοινώς ρουσφέτι) όταν θέλει, αυτό είναι αποκλειστικά θέμα συνείδησης και τίποτ’ άλλο. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα εμείς οι γιατροί του ΕΣΥ (και όχι μόνο…) έχουμε αποδεχτεί και μάλιστα εξελίσσουμε επί τα χείρω αυτή την κατάσταση της ανομίας και της ασυδοσίας συνυφασμένης με αισχρή παραοικονομία και επομένως θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο… Ο Επιμελητής / Διευθυντής σε κάθε περίπτωση μπορεί ( ; ) να αποφασίζει αν θα φέρεται σαν «χαλίφης» ή σαν δάσκαλος, καθοδηγητής ή απλά ως «έμπειρος συνάδελφος», το οποίο είναι και το ζητούμενο. Δυστυχώς, δεν έχω συναντήσει μέχρι τώρα ένα «σύστημα», στο οποίο αυτό να εφαρμόζεται ανεξάρτητα από τη βούληση των εκάστοτε εμπλεκόμενων… Προσωπικά, κατά τη δική μου εκπαίδευση στάθηκα αρκετά τυχερός, ώστε να θυμάμαι σχεδόν μόνο καλές στιγμές από τις σχέσεις μου με τους εμπειρότερους, αλλά σίγουρα δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Το πρόβλημα είναι πολυσύνθετο και αν θέλουμε να το προσεγγίσουμε πιο ολοκληρωμένα θα πρέπει να το διασπάσουμε σε επί μέρους θέματα. Έτσι θα διαπιστώσουμε ότι πίσω από τη «βιτρίνα» της εφημεριακής και εκπαιδευτικής σχέσης ειδικευόμενων και ειδικών κρύβονται τα εξής: 1. Η έλλειψη πραγματικού εκπαιδευτικού προγράμματος . Αυτό οδηγεί στην εκπαίδευση των ειδικευόμενων με αυθαίρετα κριτήρια και όντως την κάνει να μοιάζει με την εκπαίδευση «μαστόρων» και όχι επιστημόνων. Το γεγονός ότι κάποτε (1981) το Υπουργείο Υγείας είχε εκδώσει ένα βιβλίο με τα αντικείμενα εκπαίδευσης στην κάθε ειδικότητα (ουσιαστικά τίτλοι θεμάτων) δεν αποτελεί σίγουρα εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Η πολιτεία θα έπρεπε να έχει θεσπίσει συγκεκριμένο και ομοιογενές θεωρητικό και πρακτικό πρόγραμμα εκπαίδευσης για την κάθε ιατρική ειδικότητα και να μεριμνά για την πιστή εφαρμογή του. 2. Η χορήγηση χρόνου ειδικότητας από νοσοκομεία και τμήματα εντελώς ακατάλληλα για εκπαίδευση. Στην ουσία οι εκπαιδευόμενοι προσλαμβάνονται για να καλύπτουν κενά στην εκτέλεση της χονδροειδώς (και συχνά αδίκως) καλούμενης ιατρικής «λάντζας» (όχι «μαστόρια» και «κάλφες» λοιπόν, αλλά «λαντζέρηδες»). Αυτό εξηγεί πολλές φορές (όχι πλήρως βέβαια) την αδικαιολόγητη απροθυμία ορισμένων ειδικών να συνδράμουν με την παρουσία τους τους ειδικευόμενους. Οι ειδικευόμενοι, αντί να εκπαιδεύονται στην άσκηση της ειδικότητας για την οποία προορίζονται, είναι δυνατό να απασχολούνται σε καθήκοντα «προσωπικού υποδοχής», τραυματιοφορέα, νοσηλευτή, γραμματέα, «ορντινάντσας» (πήγαινε να φέρεις αυτά κι αυτά από το γραφείο, αρχείο, καφενείο…). 3. Η έλλειψη εκπαιδευμένων «δασκάλων» γιατρών στο ΕΣΥ (εκτός βέβαια των Πανεπιστημίων). Το να διδάσκεις δεν είναι κάτι και τόσο απλό όσο νομίζουν ορισμένοι. Απαιτεί ιδιαίτερο κόπο και όρεξη, αλλά και γνώσεις σχετικές με τον τρόπο της διδασκαλίας. Στη χώρα μας πολλοί παίρνουν «πιστοποιητικά εκπαίδευσης ειδικευόμενων γιατρών», αλλά πολλοί λίγοι τα αξίζουν… Δεν θα έπρεπε κάποιος οργανισμός να πιστοποιεί ότι ο κάθε επιμελητής ή διευθυντής είναι κατάλληλος να διδάσκει; 4. Η επιλογή της ειδικότητας από το νέο γιατρό με κριτήρια προσωπικά, συνήθως λανθασμένα και η ύπαρξη «επετηρίδας» με βάση μια αίτηση και μόνο. Η πικρή μας πείρα έχει αποδείξει ότι στην αναξιοκρατική μας πολιτεία η «επετηρίδα» είναι ο μόνος αξιόπιστος θεσμός αξιολόγησης. Δυστυχώς από μόνη της αποτελεί απλώς «μέθοδο τυχαιοποίησης του δείγματος των ειδικευόμενων γιατρών» και επομένως εξασφαλίζει (όχι πάντα) μόνον τη σειρά προτεραιότητας και ουδόλως την ποιότητα. Φυσικά, αν είναι η όποια αξιολόγηση των προς ειδίκευση γιατρών να καταλήξει στην κατάταξη τους με βάση το «μέσον» και την τακτοποίηση των «ημετέρων», τότε καλύτερα να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν! 5. Ο τεράστιος αριθμός ειδικών σε σχέση με τους λίγους γενικούς γιατρούς. Αυτό, μαζί με την ουσιαστική ανυπαρξία οργανωμένης πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, έχει οδηγήσει στο συνωστισμό της εφημερίας, στην οποία καταφεύγουν οι πάσχοντες από «πονόδοντο και συνάχι» έως βαρύτατες καταστάσεις και τραυματισμούς. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης – εκτός από τα πολύ γνωστά προβλήματα νοσοκομειακής δυσλειτουργίας και δυσφήμισης του ΕΣΥ – είναι ότι καταστρέφει και όλες σχεδόν τις προσπάθειες εκπαίδευσης των ειδικευόμενων στο επείγον. 6. Το κυνήγι του χρήματος και/ή της επαγγελματικής «επιτυχίας» με κάθε μέσο, ώστε η παραοικονομία να κυριαρχεί σήμερα στο ΕΣΥ ή τουλάχιστον να φαίνεται ότι κυριαρχεί. Αυτό το θέμα δεν χρειάζεται και πολλά σχόλια. Παρατηρείται σε κάθε κλάδο και τομέα (δημόσιο ή ιδιωτικό) και είναι καλά γνωστό σε όλους. Πάντως, αποτελεί και έναν ακόμα παράγοντα κατά της καλής εκπαίδευσης των ειδικευόμενων γιατρών… 7. Η πρακτική (και θεωρητική) αδυναμία του κράτους να ελέγξει οτιδήποτε μέσα στα νοσοκομεία (πιθανότατα και η έλλειψη οποιασδήποτε βούλησης πραγματικού ελέγχου…). Χωρίς πολλά σχόλια: Αν βρούμε κάποιον «κακομοίρη» να κάνει ένα μικρό παράπτωμα, του αλλάζουμε τα φώτα! Τα λοιπά «πιράγχας» δουλεύουν ανενόχλητα μέρα και νύχτα… 8. Η αναξιοκρατία και ασυδοσία στις προσλήψεις των γιατρών ΕΣΥ . Είναι ευνόητο ότι όταν συμβαίνει να προτιμάται στις κρίσεις ο … «νιοστός» σε προσόντα αντί του πρώτου, η όποια απαίτηση για εκπαίδευση δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Τώρα λοιπόν, μετά από όλον αυτό το «γύρο, μπορούμε να δώσουμε και μιαν απάντηση στη συνάδελφο που είναι (δικαίως) αγανακτισμένη με τον όποιον επιμελητή της. Έτσι τουλάχιστον τέθηκε σε μένα το θέμα από το δικό μου δάσκαλο όταν ήμουν ειδικευόμενος: Καθήκον του κάθε εφημερεύοντα ειδικού είναι να λαμβάνει γνώση και να επιλαμβάνεται οιουδήποτε περιστατικού, ελαφρού ή σοβαρού. Αν δεν επιλαμβάνεται, φέρει στο ακέραιο την ευθύνη. Αν καλείται και δεν έρχεται, αργά ή γρήγορα, κάτι κακό θα γίνει. Ο ειδικευόμενος που θα ξυπνήσει τη νύχτα τον ειδικό και θα αντιμετωπίσει την άρνηση κανένα πρόβλημα δεν έχει. Το καθήκον του το κάνει. (αρκεί να μπορεί να αποδείξει μετά με κάποιο τρόπο ότι όντως κάλεσε τον Ειδικό. Π.χ. τηλεφωνώντας από το κινητό του). Αντίθετα, αν φοβούμενος την όποια αντίδραση, δεν ειδοποιήσει και δεν καλέσει, τότε φορτώνεται μιαν ευθύνη που δεν είναι δική του και μπορεί να μη σταθεί τόσο τυχερός, όσο στάθηκε στο μακρινό παρελθόν ο Ηρακλής με τον Άτλαντα…

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Αρχίατρος:
Στο ίδιο κλίμα (να μην ανοίγω άλλο νήμα)

--- Παράθεση ---Ποιος σας εξέτασε στο νοσοκομείο;

Ποιος σας εξέτασε στο νοσοκομείο;

Του Νικόλαου Παναγιωτόπουλου

Συμβαίνει συχνά πηγαίνοντας σε ένα νοσοκομείο με ένα επείγον πρόβλημα να φεύγουμε με μια διάγνωση και κάποιες εξετάσεις στα χέρια χωρίς ποτέ να σκεφτούμε ποιος ήταν ο γιατρός που μας εξέτασε και μας διαβεβαίωσε ότι δεν έχουμε τίποτε ή μας έπεισε ότι πάσχουμε από κάτι. Και βέβαια η απάντηση στο ερώτημα ποιος ήταν αυτός με την άσπρη μπλούζα που μας υποδέχτηκε στα εξωτερικά ιατρεία και ασχολήθηκε με το πρόβλημά μας σε κάθε σοβαρή χώρα θα ήταν ότι αποτελεί  ευθύνη του νοσοκομείου να εξασφαλίσει ότι ήταν ο καταλληλότερος και σε κάθε περίπτωση κάποιος που είχε τα απαραίτητα προσόντα. Δυστυχώς όμως στη χώρα μας αυτό δεν είναι αυτονόητο. Γιατί στο λαμπρό σύστημά μας, τις περισσότερες φορές το να υποδεχθείς κάποιον στα επείγοντα είναι μια ταπεινή, κουραστική και μη προσοδοφόρα δουλειά που δεν αρμόζει παρά στο νεότερο και χαμηλότερα στην ιεραρχία γιατρό. Σε ένα γερασμένο και μη αξιολογούμενο σύστημα υγείας μετά από κάποια χρόνια το να ασχολείται ο παλιός και έμπειρος γιατρός με όλους εκείνους που με αγωνία και πόνο απαιτούν λύση στο πρόβλημά τους είναι πολύ ταπεινωτικό και κουραστικό.

Κοίταζα την επίσημη ιστοσελίδα ενός μικρότερου νοσοκομείου της Αττικής από αυτά που εξυπηρετούν τα βορειοδυτικά προάστια και στη χειρουργική του κλινική υπήρχαν οκτώ, μάλιστα οκτώ, διευθυντές και κανένας επιμελητής. Ποιος λοιπόν θα κάνει τη λάντζα -για να χρησιμοποιήσω μια πολύ κοινή στην αργκό των γιατρών λέξη- των επειγόντων; Μα ο ειδικευόμενος. Αυτό το σε ειδικό καθεστώς είδος γιατρού που αν δεν υπήρχε, φοβάμαι ότι δεν θα λειτουργούσε τίποτε στο ΕΣΥ.  Για να δούμε από πιο κοντά τι είναι ο ειδικευόμενος. Είναι κατ’ αρχήν ένας νέος γιατρός που έχει πρόσφατα πάρει το πτυχίο του. Αν είναι άνδρας και δε θέλησε να πάρει αναβολή μπορεί να έχει ασκήσει ιατρική στο στρατό, αν είναι γυναίκα είναι εντελώς άπειρη. Μπορεί βέβαια και στις δύο περιπτώσεις να έχει κάνει την υπηρεσία υπαίθρου του, το γνωστό αγροτικό όπου μαθαίνεις την ιατρική ως αυτοδίδακτος κυριολεκτικά στου συνανθρώπου σου (μην χρησιμοποιήσω άλλο όρο γιατί δεν φταίει) το κεφάλι. Είσαι αυτοδίδακτος και πιθανώς λίγο πιο επικίνδυνος από τότε που παίρνεις το πτυχίο γιατί ως ημιμαθής έχεις και λίγη έπαρση. Κάποτε έχοντας αναγκαστικά κάποια χρόνια αναμονής μέχρι να πάρεις θέση για την ειδικότητα ασκούσες την ιατρική σε ιδιωτικές κλινικές και μάλιστα και σε κάποιες που μερικοί εξ’ ημών πιστεύουν ότι λόγω ιδιωτικής ασφάλειας μπορούν να βρουν σωστή περίθαλψη και έτσι αδιαφορούν για ό,τι αφορά τη δημόσια Υγεία. Σήμερα λόγω μετανάστευσης των νέων γιατρών πολλές κλινικές δεν έχουν τον ορισμένο αριθμό ειδικευομένων και άρα οι διορισμοί γίνονται σε εβδομάδες ή το πολύ μήνες από την κατάθεση αίτησης για ειδικότητα.

Φτάνει λοιπόν σε μια κλινική ο νέος γιατρός για να κάνει ειδικότητα. Δεν είναι καρδιολόγος, θέλει να γίνει κάποτε, μετά από πέντε χρόνια. Δεν είναι παθολόγος, ούτε θα γίνει ποτέ, αυτός θέλει να γίνει γαστρεντερολόγος αλλά θα πρέπει σύμφωνα με το νόμο να κάνει δύο χρόνια παθολογίας. Δεν είναι χειρουργός ούτε θέλει να γίνει, θέλει να γίνει γενικός γιατρός αλλά πρέπει λίγο να περάσει από τη χειρουργική, λίγο από την παθολογία, λίγο από την καρδιολογία κ.λπ. Πήγε στην κλινική για να μάθει και το αν έμαθε θα διαπιστωθεί στις εξετάσεις που θα δώσει σε λίγα χρόνια. Μέχρι τότε μαθαίνει, δεν έχει ούτε τις γνώσεις, ούτε την πιστοποίηση να παίρνει αποφάσεις μόνος. Είναι ειδικευόμενος και όχι ειδικός.

Αυτά είναι τα επίσημα. Ποια είναι η πραγματικότητα; Με το που θα διοριστεί στη θέση του τον υποδέχονται περίπου σα να είναι ο ειδικευμένος που περίμεναν. Ανάλογα με τις ανάγκες της κλινικής μπαίνει στο πρόγραμμα εφημεριών σε  λίγες μέρες μέχρι λίγες εβδομάδες. Συνήθως φροντίζουν να ξεκινήσει εφημερίες κοντά σε κάποιο παλαιότερο ειδικευόμενο. Βέβαια κανονικά έπρεπε να βρίσκεται πάντα υπό την επίβλεψη κάποιου ειδικού γιατρού αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στα χαρτιά ή μάλλον ούτε στα χαρτιά. Κοιτάξτε λίγο υπερήχους, εξιτήρια, ενημερωτικά σημειώματα, συνταγές που πήρατε από κρατικά νοσοκομεία. Ή έχουν μια ανώνυμη σφραγίδα της κλινικής ή συχνότερα μια σφραγίδα που λέει ειδικευόμενος. Καμμιά φορά συνυπάρχει τυπικά και μια σφραγίδα ειδικευμένου αλλά τελευταία ούτε κι αυτή βλέπουμε.

Σας εξέτασε λοιπόν ένας ειδικευόμενος, που μπορεί τελικά να μην πάρει ποτέ ειδικότητα, που κανείς δεν έχει πιστοποιήσει επίσημα τις γνώσεις του, που κανείς τελικά δεν ελέγχει τις αποφάσεις του. Η εκ του πονηρού απάντηση είναι: "αν χρειαστεί βοήθεια εκεί είναι και ο ειδικός ας ρωτήσει". Για να μην κοροϊδεύουμε τους ανθρώπους, το δύσκολο κατ’ αρχήν είναι να καταλάβει ότι χρειάζεται βοήθεια. Πιθανόν να πιστεύει ότι δε χρειάζεται και να θέτει με τις ελλιπείς γνώσεις του σε κίνδυνο μια ζωή. Αλλά και αν χρειαστεί βοήθεια, υπάρχει αλήθεια κάποιος κοντά του. Δε θα επιχειρηματολογήσω με την ατυχή δήλωση ενός επιμελητή μου που για την εργατικότητά του το σύστημα τον άμειψε με τη θέση του συντονιστή Διευθυντή σε μεγάλο νοσοκομείο του Πειραιά. Ποτέ δεν ασχολείτο με την εφημερία κι ας ήταν το όνομά του στον κατάλογο εφημερευόντων κι ας κοιμόταν στο νοσοκομείο. Όταν ζητήθηκε η βοήθειά του από ειδικευόμενο για δύσκολο περιστατικό στη μία τα ξημερώματα απάντησε αγουροξυπνημένος " Εγώ ότι είχα να δώσω το έδωσα. Όσο δούλεψα, δούλεψα. Να δουλέψετε εσείς τώρα. Άντε μη σε βάλω να τρέχεις γύρω γύρω στο νοσοκομείο όπως στο στρατό". Ατυχής στα όρια του χυδαίου δήλωση που όμως δυστυχώς ίσως πιο κομψά επαναλαμβάνεται συχνότατα και σήμερα. Αλλά καλύτερα ας μιλήσουμε με γεγονότα. Ξέρετε ότι στο μεγαλύτερο παιδιατρικό νοσοκομείο της χώρας δεν υπάρχει ειδικευμένος παιδίατρος τη νύχτα σε γενική εφημερία; Έψαχνα πρόσφατα και με παρέπεμψαν σε μια παρατασιακή ειδικευόμενη που μόλις τελείωσε ειδικότητα και παραμένει μέχρι να έρθει ο επόμενος ειδικευόμενος. Ένα εφεύρημα του μοναδικού και ανεπανάληπτου συστήματός μας. Πάλι καλά γιατί δεν είναι εκεί κάθε μέρα. Θυμάμαι ως αγροτικός σε καρδιολογική κλινική μεγάλης όμορης στην Αθήνα πόλης, με απόφαση του Δ.Σ. του νοσοκομείου εξαναγκάστηκα να εφημερεύσω το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ως ειδικευμένος και μάλιστα μόνος, για να πάνε οι επιμελητές και ο διευθυντής διακοπές. Κάπου το έχω κρατήσει αυτό το χαρτί για όποιον αμφιβάλει. Αλλά αυτά είναι πολύ σοβαρά προβλήματα και πρέπει να επανέλθουμε γιατί έχουν πολλές ακόμη πλευρές.

* Ο κ. Νικόλαος Παναγιωτόπουλος είναι ειδικός καρδιολόγος με εξειδίκευση και πολύχρονη θητεία στην Διοίκηση  Μονάδας Εντατικής Θεραπείας
--- Τέλος παράθεσης ---
Πηγή: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Παρατηρήσεις:

- ορισμένα από αυτά που γράφει με βρίσκουν σύμφωνο, αλλά κάπου απαξιώνει τους ειδικεύομενους ο συνάδελφος-καρδιολόγος, ενώ αλλού κάνει λογικά άλματα.
Καταρχάς, από που προκύπτει ότι ειδικεύμενος=νέος και άπειρος γιατρός. Δλδ ο 5-6ετής ειδικεύομενος είναι νέος γιατρός και "άμπαλος" ;
Να  του γνωρίσω εγώ χειρουργούς που θα του πουν ότι ένας ειδικεύομενος 5-6 έτους σε μεγάλο, μάχιμο, νοσοκομείο, είναι πιο ζεστός χειρουργικά ακόμα και από ειδικό ; Μάλλον έχει ελλειπή πληροφόρηση ή θα έπρεπε να ομιλεί μόνο για παθολογικές ειιδικότητες

- συμφωνώ απόλυτα ότι οι ειδικεύομενοι στα ελλ.νοσοκομεία αναλαμβάνουν ρίσκα που δεν τους αναλογούν και δεν θα έπρεπε να αναλάβουν.
Δεν μπορείς να αφήνεις ειδικεύομενο μηνών ή και έτους μόνο στο ΤΕΠ επαρχιακού και μη, νοσοκομείου. Και να του λες "γιατρέ μου" και να κορδώνεται ο πιτσιρικάς νομίζοντας ότι έγινε γιατρός σε λίγους μήνες !

- για την φάση αγροτικό και ειδικά όσων πάνε κάπου μόνοι τους και ασκούν Ιατρική στου Κασίδη το κεφάλι, συμφωνώ και τα έχω γράψει επανειλλημένα. Ίσως δε να είμαστε και παγκόσμια πρωτοτυπία (Σουηδία έχω διαβάσει ότι είναι σε ΚΥ, όχι απολύτως μόνοι)

iceman:
Και εγω να επιβεβαιώσω ότι σε νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα κάποιο καλοκαίρι λόγω αναγκαίων αδειών, χρέη ειδικευμένου έκαναν και παρατασιακοι ειδικευόμενοι που είχαν περάσει τις εξετάσεις για τίτλο ειδικότητας.

schumifer:
Απαξιωτικός ο συνάδελφος για τους ειδικευόμενους, μου εμπνέει έναν αέρα ιδιώτη...
Και στη Σουηδία το σύστημα βασίζεται υπερβολικά στους αγροτικούς. Τη νύχτα ο ειδικευόμενος χειρουργός χειρουργεί ή ξεκουράζεται, ο αγροτικός βλέπει τα χειρουργικά και ορθοπεδικά περιστατικά. Ειδικευμένος από το σπίτι.
Τελικά το Γεννηματάς στην Αθήνα πρέπει να ήταν από τις εξαιρέσεις. Μέρα εφημερίας δεν υπήρχε ειδικός από το σπίτι. Στα χειρουργεία ή πχ στην τηλεόραση ναι, αλλά πάντα εκεί!

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων