Ένα κείμενο για την Κωνσταντίνα Κούνεβα

[deleteduser]

Ένα πολύ δυνατό κείμενο που μοιράστηκε στη χτεσινή πορεία από τη λεσβιακή πορεία (για τα σπασίματα μη μιλήσουμε σας παρακαλώ. Χάλασαν μια πολύ όμορφη, μαζική και δυναμική πορεία. Με απογοήτευσαν τόσο ώστε θα συμφωνήσω ακόμη και με τον διακομιστή)



    Η επίθεση που δέχτηκε η Κωνσταντίνα Κούνεβα μας τρόμαξε.

    Μας τρόμαξε η κυριολεξία της βίας της και μας εξόργισε ο συμβολισμός της. Η πράξη αυτής της αποτρόπαιης βιαιότητας, που έχει θέσει σε σοβαρό κίνδυνο της ζωή της Κούνεβα και έχει ήδη προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία της, ήταν η αφορμή για να γίνει φανερή η βία, ο αποκλεισμός και η υποτίμηση που βιώνουν καθημερινά οι άνθρωποι που εργάζονται για τους εργολάβους των συνεργείων καθαρισμού δημόσιων χώρων. Ταυτόχρονα μας υπενθύμισε πόσο ευάλωτο είναι ακόμη το στοιχειώδες δικαίωμα στη ζωή για όσες και όσους δεν προστατεύονται από ταξικά και εθνικά προνόμια.

    Οι δημόσιες καθαρίστριες, στην πλειοψηφία τους γυναίκες μετανάστριες, παλεύουν να επιβιώσουν μέσα σε ένα κύκλωμα το οποίο τις εκβιάζει και καταπατά κάθε μέρα τα εργασιακά τους δικαιώματα. Ένα κύκλωμα με δομή δουλοκτητικού συστήματος και σύγχρονης μαφίας, που καλύπτεται από τους θεσμούς και το κράτος. Μια μορφή δουλεμπορίου και ακραίας εκμετάλλευσης που αντλεί την νομιμοποίησή της από δύο στοιχεία:

    Πρώτον από το γεγονός πως η εργασία των γυναικών αυτών, η φροντίδα της καθαριότητας, είναι μία αφόρητα υποτιμημένη κοινωνικά εργασία. Υποτιμημένη γιατί ακολουθεί τους νόμους και τους κανόνες της άτυπης έμφυλης ιεραρχίας που θέλει τις γυναίκες να προσφέρουν εργασία «υποδεέστερη», εργασία που ενώ είναι ζωτικής σημασίας για την λειτουργία της κοινωνίας δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια.

    Δεύτερον γιατί για τις γυναίκες αυτές, που είναι και μετανάστριες, η ζωή διασταυρώνεται με την άρνηση της ελληνικής πολιτείας να νομιμοποιήσει την παραμονή τους στην Ελλάδα, στερώντας τους έτσι τα κοινωνικά, πολιτικά και ατομικά τους δικαιώματα. Οι μεταναστευτικοί νόμοι όλων των κυβερνήσεων συντηρούν το αβέβαιο στάτους μεταναστών και μεταναστριών και δεν τους αποδίδουν ουσιαστικά την ιδιότητα του πολίτη. Και αυτό δεν είναι τυχαίο.

    Η Κωσταντίνα Κούνεβα αψήφησε «αυτονόητες» κοινωνικές επιταγές.

    Αγωνίστηκε για τα εργασιακά δικαιώματα του κλάδου της μέσα σε ένα εχθρικό και αδιάφορο συνδικαλιστικό κατεστημένο. Δεν υπέκυψε στις εκκωφαντικές φωνές του κοινωνικού ελέγχου που της έλεγαν, «η εργασία σου δεν έχει αξία». Δεν υπέκυψε στις επίσης εκκωφαντικές κρατικές φωνές που της έλεγαν «πρόσεχε! το αίτημα της παρουσίας σου στην Ελλάδα θα επανεξετάζεται επ’ αόριστον». Δεν υπέκυψε στον φόβο της απέλασης. Δεν υπέκυψε στην τρομοκρατία των εργοδοτών, ούτε στις φυσικές φωνές που απειλούσαν την ζωή της. Δεν υπέκυψε στον τρόμο.

    Η Κωσταντίνα Κούνεβα αψήφησε όλες αυτές τις «αυτονόητες» κοινωνικές επιταγές. Για αυτό την θαυμάζουμε.

    Παρόλαυτα: οι αναλύσεις και  οι εκλογικεύσεις, δεν βοηθούν στο να συλλάβουμε την βιαιότητα της επίθεσης. Δεν έχουμε τα διανοητικά μέσα να αντιληφθούμε μια τέτοια, τόσο συνειδητή και ψυχρά σχεδιασμένη, απόπειρα δολοφονίας. Αυτή η πράξη, αν και συχνά συνδέεται με έναν κάποιο μεσαίωνα δεν είναι παρά μια ακόμη απόδειξη πως δεν υπάρχει «μπροστά και πίσω» στην ανθρώπινη ιστορία, πώς και σήμερα, όπως και τότε-κάποτε, υπάρχουν ζωές που αξίζουν λιγότερο από άλλες, ζωές ανώνυμες και αναλώσιμες, ζωές που καταδιώκονται όταν διεκδικούν την αξιοπρέπεια.

    Μπροστά σε αυτή την βιαιότητα δεν θα μείνουμε σιωπηλές.

    Για εμάς τις λεσβίες, η βία των «αυτονόητων» κοινωνικών επιταγών, είναι σφραγίδα στο σώμα μας. Παλεύουμε καθημερινά να αποτινάξουμε το στίγμα της υποτίμησης, να επιβιώσουμε μέσα σε έναν κόσμο που μας θέλει βουβές και κρυμμένες, που συχνά μας απειλεί κυριολεκτικά ζητώντας μας να συμμορφωθούμε.

    Για αυτά και για άλλα τόσα στεκόμαστε στο πλευρό της Κωνσταντίνας και των υπόλοιπων γυναικών και αντρών που εργάζονται σε καθεστώς επισφάλειας στερούμενοι βασικών δικαιωμάτων. Στεκόμαστε στο πλευρό τους, ενώνουμε τις φωνές μας, τις κάνουμε πιο δυνατές από τις εκκωφαντικές κραυγές που απειλούν να μας εξοντώσουν και με την πράξη μας αναλαμβάνουμε την ευθύνη για έναν κόσμο κοινωνικής δικαιοσύνης.

    Να αντισταθούμε στον τρόμο.

    Να αντισταθούμε με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη.

    Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας
    Γενάρης 2009

[Αγωνιστική Παρέμβαση]

Παναγόπουλος-Κούνεβα:  Η ζωή τους έχει διαφορετική αξία ;


Ένα σχόλιο του Στέλιου Κούλουγλου.

Τις τελευταίες εβδομάδες σημειώθηκαν δύο εγκλήματα με κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις. Η απαγωγή του εφοπλιστή Π.Παναγόπουλου και η απόπειρα δολοφονίας της συνδικαλίστριας Κ.Κούνεβα.

Η πρώτη περίπτωση υπογράμμισε τα -συχνά τον τελευταίο καιρό- περιστατικά απαγωγών και την αύξηση της εγκληματικότητας στην Ελλάδα.Η δεύτερη αφορούσε κυκλώματα εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας που θέλουν να χτυπήσουν με όλα τα μέσα την συνδικαλιστική δράση.Ηταν ομολογουμένως ένα σπάνιο συμβάν για τα ελληνικά δεδομένα.

Η απαγωγή υπερκαλύφθηκε από όλα τα ΜΜΕ και υπάρχουν μια σειρά από λόγοι για αυτό: αφορούσε ένα εξέχων μέλος του επιχειρηματικού κόσμου, στην υπόθεση παίζονταν πολλά χρήματα και οι σχετικές ιστορίες θυμίζουν κινηματογραφική ταινία με αρχή και τέλος, απ αυτές που αγαπούν αναγνώστες και τηλεθεατές. Η δολοφονική επίθεση εναντίον της Κ.Κούνεβα θα είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητη, αν δεν συντηρούνταν στο προσκήνιο από ειδήσεις κυρίως στο διαδίκτυο και σε κάποιες εφημερίδες καθώς και από μικρές ομάδες ανθρώπων που συμπαραστάθηκαν στην συνδικαλίστρια.

Πέρα από τις συνηθισμένες υπερβολές ορισμένων μέσων ενημέρωσης ,το πρόβλημα δεν είναι η υπερκάλυψη της υπόθεσης Παναγόπουλου. Αλλωστε με τις δηλώσεις που έκανε μετά την απελευθέρωση του, το θύμα έδειξε ότι είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος που δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε στην θέση που έφτασε.

Ομως και η Κ. Κούνεβα είναι μία αξιοπρεπής γυναίκα: καθηγήτρια στη Βουλγαρία, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Ελλάδα λόγω της άθλιας κατάστασης της χώρας της, βρήκε δουλιά για να θρέψει την οικογένεια της και αποφάσισε να πάρει μέρος στον συνδικαλισμό για να αντιδράσει σε συνθήκες εργασίας που-με τις ευλογίες του Ελληνικου Δημοσίου- θυμίζουν όλο και περισσότερο 19ο αιώνα.

Οπως μάλιστα αποκαλύφθηκε τόσο από τις συναδέλφους της όσο και από συνεντεύξεις που είχε δώσει(δες διπλανές στήλες) η Κούνεβα δεχόταν συνεχείς απειλές για την ζωή της. Αν ο κ.Παναγόπουλος είχε δεχθεί παρόμοιες για την δική του, πιθανότατα θα είχε πάρει -και σωστά- κάποια μέτρα. Η φτωχή καθαρίστρια δεν είχε τα μέσα να προφυλαχθεί. Επρεπε είτε να σταματήσει τις δραστηριότητες της και να σκύψει το κεφάλι ή να μείνει πιστή σε αυτά που πίστευε, στους συναδέλφους της και κύρίως στην αξιοπρέπεια που πρέπει να έχει ένας πολίτης του 21ου αιώνα. Παρ όλα αυτά΄ η ιστορία μιας μικρής ηρωίδας ελάχιστα συγκίνησε τα δημοσιογραφικά λαγωνικά-ούτε καν τις εκπομπές που πουλάνε ανθρώπινο πόνο κάθε απόγευμα.

Το μέγεθος του εγκλήματος δεν ήταν επίσης το ίδιο: στη μια περίπτωση είχαμε μια απαγωγή που πιθανότατα θα είχε αίσιο τέλος αν η οικογένεια πλήρωνε τα λύτρα. Στην άλλη ένα βαρύτερο έγκλημα, μια απόπειρα δολοφονίας με βιτριόλι με το θύμα να χαροπαλεύει ακόμη. Με αδέξιο τρόπο έγινε προσπάθεια η υπόθεση Παναγόπουλου να συσχετιστεί με την τρομοκρατία χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη. Αντίθετα η περίπτωση Κούνεβα αποτελεί και χαρακτηριστική περίπτωση τρομοκρατίας, αν μετά τον πόλεμο στη Γάζα και τον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας « του Μπους έχει πλέον απομείνει κάποιο νόημα σε αυτή τη λέξη. Περιέργως  (   οι τρομολάγνοι των παραθύρων αγνόησαν το περιστατικό.

Ζούμε στην κοινωνία του θεάματος και πολλά από τα προηγούμενα είναι αναπόφευκτα. Αν κάτι δεν μπορεί να δικαιολογηθεί είναι η διαφορετική αντίδραση της αστυνομίας στις δύο υποθέσεις που είχε να εξιχνιάσει. Για τον Παναγόπουλο κινητοποιήθηκαν δεκάδες,αν όχι εκατοντάδες αστυνομικοί που άρχισαν να ερευνούν από παλιότερες υποθέσεις μέχρι κρατούμενους στις φυλακές και να εξετάζουν υπόπτους και συγγενείς.

Για την Κούνεβα δεν χρειαζόταν να ερευνηθεί η μισή Ελλάδα: τόσο η ίδια όσο και οι συνάδελφοι της ήξεραν από που προέρχονταν οι απειλές. Θα αρκούσαν μερικές προσαγωγές και ανακρίσεις για να εντοπιστούν οι δράστες. Ομως η εισαγγελέας που ανέλαβε την υπόθεση επέστρεψε στην Ασφάλεια τη δικογραφία που της διαβιβάστηκε, ζητώντας από τους αρμόδιους αξιωματικούς να συμπεριλάβουν στον φάκελο καταθέσεις και άλλων αυτοπτών μαρτύρων, αποτελέσματα νέων εργαστηριακών εξετάσεων αλλά και κατάθεση της ίδιας της κ. Κούνεβα, αν αυτό καταστεί εφικτό.

Είναι προφανές ότι η Αστυνομία ερεύνησε την υπόθεση πλημμελώς. Δεν είναι γνωστό αν αυτό έγινε με εντολή των πολιτικών της προιστάμενων, που σίγουρα δεν τόνισαν στους αστυνομικούς αρχηγούς την σημασία που έχει το πρωτοφανές περιστατικό για τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες στην χώρα. Αν όμως η Αστυνομία ήθελε πράγματι να αλλάξει την εικόνα της μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, θα έπρεπε να επιδείξει ανάλογο ζήλο με αυτόν που έδειξε στην υπόθεση Παναγόπουλου.Και όχι να προσπαθήσει να την κλείσει στα γρήγορα.