την πρώτη φορά αναγκαστική παραπομπή στον ειδικό και ακολούθως συνταγογράφηση μόνο μετά τις οδηγίες αυτού.
Βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου, κι αυτό είναι μείον μου, κι αυτό είναι μείον μου...
Μπορεί να μην είμαι ειδικός σε όλες τις παθήσεις (π.χ. άνοια, ψωρίαση, χοληστερίνη κ.λπ. που λέει και η κα Δρέττα) αλλά τουλάστιχον έχω χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη και θέλω να βοηθώ όσο μπορώ τους ασφαλισμένους. Όμως, πώς μπορώ να είμαι σίγουρος ότι τους βοηθώ όταν μου φέρουν για αναπαραγωγή συνταγές από ειδικούς, όλες ίδιες σαν να βγήκαν με καρμπόν, με φαρμακάρες εκατοντάδων ευρώ, όπου ο "ειδικός" δεν έχει μπει καν στον κόπο να γράψει πάνω στη συνταγή τη διάγνωση; Και ούτε έχει μπει στον κόπο να γράψει τη διάρκεια της αγωγής, λες και είμαστε τόσο λαρτζ χώρα που δεν τον αγγίζει το κόστος με το οποίο θα επιβαρυνθεί το Ασφαλιστικό Ταμείο; Πόσο σοβαρά μπορώ να πάρω έναν τέτοιο ειδικό, το κέρατό μου το τράγιο;
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Νευρολόγοι φιγουράρουν πολύ ψηλά στη λίστα με τους "Πρωταθλητές" του ΙΚΑ, μετά τους Παθολόγους και τους Καρδιολόγους. Η αιτία είναι προφανής και (μεταξύ άλλων) ακούει στα ονόματα Aricept, Ebixa, Exelon και Reminyl ( "καλύτερα" αποτελέσματα με συνδυασμό τους και/ή η υπέρβαση της δοσολογίας) με αλμυρή τιμή και ποσοστό συμμετοχής ...φυσικά 0%!
Τι κάνω προσωπικά στις περιπτωσεις που μου φέρνουν για συνταγογραφία φαρμακευτικές αγωγές απο ειδικούς γιατρούς.
Ελέγχω τη γνωμάτευση για την πληρότητα της (να έχει ονοματεπώνυμο ασθενούς, διάγνωση, δοσολογία φαρμάκων, ημερομηνία και υπογραφή-σφραγίδα του ειδικού γιατρού) και την αντιγράφω κανονικά, αναγράφοντας επάνω στο στέλεχος της συνταγής τα στοιχεία της γνωμάτευσης του ειδικού γιατρού. Αυτό το κάνω απαρέγκλιτα, όταν τηρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, γιατί θεωρώ κατ' αρχάς οτι είναι δικαίωμα του ασθενούς να επιλέγει τον γιατρό του.
Εάν η γνωμάτευση είναι ατελής ή έχει λήξει ή την έχει χάσει ο ασθενής κλπ., την πρώτη φορά του γράφω τα φάρμακα της χρόνιας θεραπείας του (με βάση και τις προηγούμενες καταχωρήσεις του συνταγολογίου), αλλά του τονίζω οτι τον επόμενο μήνα αυτό δεν θα επαναληφθεί, εάν δεν προσκομίσει την (έγκυρη) γνωμάτευση του ειδικού γιατρού. Με αυτό τον τρόπο και τον ασθενή εξυπηρετώ και τον κάνω "σύμμαχο" και όχι εχθρό μου και, με την πίστωση χρόνου που του δίνω, εξασφαλίζω την τήρηση της νομιμότητας. Σε αυτούς που διαμαρτύρονται οτι ο θεράπων ειδικός γιατρός τους είναι μακριά και δεν μπορούν να τον ξανα-επισκεφθούν, τους προτρέπω να επικοινωνήσουν με τον γιατρό τους για να στείλει με FAX στο Κέντρο Υγείας τη γνωμάτευση.
Εάν η γνωμάτευση μού φαίνεται αμφίβολη και "ύποπτη" απο πλευράς διάγνωσης, θεραπείας κλπ., τη βγάζω φωτοτυπία και την κρατάω στο αρχείο μου για λόγους ασφαλείας. Για να είμαι "εντάξει" και προς τον ασθενή, διατυπώνω τις σχετικές αμφιβολίες μου, είτε διακριτικά, είτε ανοιχτά, ανάλογα με την περίπτωση π.χ. "Νομίζω οτι η θεραπεία που σας έδωσε ο συνάδελφος είναι πολύ ισχυρή και με μεγάλο κίνδυνο παρενεργειών. Γι' αυτό καλό είναι να πάρετε και μια δεύτερη γνώμη απο τον συνάδελφο Β". Εννοείται, βέβαια, οτι τα κριτήρια της παραπομπής μου στον συγκεκριμένο συνάδελφο Β βασίζονται στην επιστημονική του επάρκεια και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και όχι στην προσδοκία "μίζας" απο την παραπομπή.
Εάν ο ασθενής με ακούσει και αλλάξει γιατρό "έχει καλώς" για τον ίδιο, αλλά και για το ασφαλιστικό του ταμείο.
Εάν δεν με ακούσει και, παρά τις επανειλημμένες αντίθετες προτροπές μου, επιμένει στην αγωγή του επιστημονικά ανεπαρκούς ή ανέντιμου συναδέλφου, σέβομαι και αποδέχομαι την επιλογή του.
Θα μου πείς, ενδεχομένως, "καλά, ο ασθενής αυτός είναι άξιος της τύχης του και ουσιαστικά αυτοτιμωρείται με το να ακολουθεί μία ακατάλληλη και επικίνδυνη αγωγή, αγνοώντας τις υποδείξεις του οικογενειακού γιατρού του, αλλά τι φταίνε τα ασφαλιστικά ταμεία να επωμίζονται παράλογο κόστος και να πληρώνουν την ασυνειδησία ή την ασχετοσύνη του ειδικού γιατρού και την ανοησία του ασθενούς;"
Συμμερίζομαι αυτή την ένσταση, αλλά δεν έχω εύκολη λύση να προτείνω. Μία απόπειρα να διορθωθεί αυτη η κατάσταση θα ήταν να βρώ το θάρρος να κάνω μία αναφορά στο ασφαλιστικό ταμείο του ασθενούς, αναφέροντας το πρόβλημα και αποστέλλοντας συνημμένες τις φωτοτυπίες των επίμαχων, ύποπτων και πανάκριβων γνωματεύσεων του ειδικού γιατρού με την ελπίδα οτι "θα βγάλουν αυτοί το φίδι απο την τρύπα". Η μήπως όχι και θα αποδειχθούν φρούδες οι ελπίδες μου;
Εσείς τι γνώμη έχετε;