Λίγες σκέψεις με αφορμή την αυτοκτονία ενός συναθρώπου μας με καρκίνο

[Δ. Κουναλάκης]

Η αυτοκτονία του Ηρακλειώτη που περίμενε το αντικαρκινικό φάρμακο ανέδειξε πολλές πτυχές που υστερεί η χώρα μας στην περίθαλψη.
1. Μια τέτοια αυτοκτονία κάποιες φορές δεν είναι θέμα κατάθλιψης, ούτε είναι απαραίτητα ένα χρόνιο ψυχικό πρόβλημα. Είναι μια απογοήτευση της στιγμής και μπορεί να συμβεί χωρίς προηγούμενη ψυχική νόσο. Ο πόνος, η απομόνωση, η έλλειψη ενδιαφέροντος για ζωή ή ένα πρόβλημα υγείας που θέτει όρια στη ζωή είναι συνηθισμένη αιτία και απαιτεί προσεκτική παρακολούθηση από επαγγελματίες υγείας.
2. Η διαχείριση των θεραπειών σε καρκινοπαθείς είναι επίσης μια διαφορετική υπόθεση από μια ιστοσελίδα ή ένα τηλεφωνικό κέντρο για ραντεβού. Δεν δίνεις απλά ένα ραντεβού αλλά ταυτόχρονα προσπαθείς να εκτιμήσεις σε τι κατάσταση έχει βρεθεί ο άλλος, τι έχει αλλάξει, τι καινούργιο έχει προκύψει.
3. Η διαχείριση των φαρμάκων είναι κάτι το τραγικό σε αυτή τη χώρα και δεν περιορίζεται μόνο στα αντικαρκινικά. Η χώρα μας συχνά είναι από τις πρώτες χώρες που διαθέτουν νέα φάρμακα σε ασθενείς, συχνά πριν πάρουν επίσημη άδεια αποζημίωσης, αλλά δεν έχει κανένα ενδιαφέρον όταν ένα αποτελεσματικό φάρμακο είναι παλαιό και φτηνό. Η πολιτική του υπουργείου χρόνια τώρα είναι οριζόντιες μειώσεις τιμών σε παλαιά φάρμακα με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρεται καμιά εταιρεία να τα εισάγει και να καταλήγει να τα αγοράζει από το εξωτερικό σε πολλαπλάσιες τιμές ο ΙΦΕΤ. Εμάς διαχρονικά μας ενδιαφέρουν μόνο τα νέα ακριβά φάρμακα (που συχνά είναι ελάχιστα καλύτερα από παλαιότερα) και αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έψαχνε ένα φάρμακο αξίας 15€ που θα το έφερνε ο ΙΦΕΤ.
 4. Σε ένα ασθενή με καρκίνο σήμερα, η έλλειψη επικοινωνίας και διασύνδεσης μεταξύ του ογκολόγου και του οικογενειακού του ιατρού, οι υψηλές απαιτήσεις σε συνεχιζόμενη εκπαίδευση που απαιτούνται για τον οικογενειακό του ιατρό και οι οργανωτικές ελλείψεις του συστήματος υγείας, έρχονται να μηδενίσουν κάθε καλύτερο αποτέλεσμα που μπορεί να προσφέρει και το καλύτερο και πιο νέο φάρμακο. Η συνεχιζόμενη ιατρική εκπαίδευση ΔΕΝ υπάρχει για το σύστημα υγείας και έχει αφεθεί στις ενημερώσεις των φαρμακευτικών και στο φιλότιμο και τα έξοδα του κάθε ιατρού. Οι ογκολόγοι υπερβάλουν συχνά εαυτό για να μπορέσουν να καλύψουν και τις καθημερινές ανάγκες του ασθενή τους και συχνά ο ογκολόγος καταλήγει "οικογενειακός" ιατρός για το ασθενή. Επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ του οικογενειακού ιατρού και του ογκολόγου, ανύπαρκτη και ίσως και καταδιωκόμενη από το σύστημα.
5. Διαβάσαμε επίσης ότι ο καρκίνος ήταν προχωρημένος. Άλλο ένα τραγικό στοιχείο της χώρας μας. Η πρόληψη είναι αφημένη στον πολίτη και τελευταία στα απρόσωπα SMS. Ή πιστεύουμε ότι η πρόληψη είναι κάτι ξεχωριστό από τα καθημερινά προβλήματα του ασθενή. Η Ελλάδα δαπανά δισεκατομμύρια σε φάρμακα που σημαντικό ποσοστό τους καταλήγει στα σκουπίδια, χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα την διανομή τους μέχρι τον πολίτη, χρηματοδοτεί κτίρια, μηχανήματα, αναλώσιμα, αλλά δεν θέλει να πληρώσει προσωπικό, ούτε θέλει να το πληρώσει με βάση το έργο που κάνει ο κάθε εργαζόμενος. Δεν ανακοινώνει δείκτες ποιότητας και λειτουργίας και δεν θέλει να οργανώσει τα συστήματα που θα μετράνε το έργο. Καταλήγει να μην έχει ιατρούς σε ειδικότητες που χρειάζεται και όταν χάσει την όποια αξιοπιστία τους τάζει και κανείς σοβαρός επαγγελματίας δεν την πιστεύει. Καταλήγει να μην έχει τα μηχανήματα να λειτουργούν συνεχώς γα να εξυπηρετούνται περισσότεροι ασθενείς.
Χθες διάβαζα ένα έργο για την πρώιμη ανίχνευση του καρκίνου παγκρέατος με τεχνητή νοημοσύνη και απογοητεύτηκα. Σε άλλες χώρες με οργανωμένη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, θα δουλέψει. Σε εμάς όχι.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος