Δυσκολεύομαι να καταλάβω το "καλό" της σύμβασης. Με 1600 max (τα 2000 τα πιάνεις μόνο με ασθενείς 65+) με πρόχειρους υπολογισμούς έχει στην τσέπη max 500-600 ευρώ (αφαιρουμένων λιτών εξόδων και φορολογικών-ασφαλιστικών υποχρεώσεων). Έχεις υποχρέωση για 24 ώρες την εβδομάδα, που σημαίνει ότι δουλεύεις κάθε μέρα περίπου ένα 5ωρο τσάμπα, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ένα γεμάτο 5ωρο. Ξέρω πόσους και πόσους ασθενείς που θα πήγαιναν ευχαρίστως κάθε μήνα (και 2 και 3 φορές το μήνα) στο γιατρό για να κάνουν τη βόλτα τους (τσάμπα φυσικά). Ακόμα κι αν ισχύσει το 15λεπτο (που δεν το βλέπω) 5 ώρες είναι πολλές. Όσοι εργάζονται αλλού το πρωί φινίτο λα μούζικα για το ιδιωτικό ιατρείο εκτός να θέλουν να ζουν εργαζόμενοι νυχθημερόν. Ακόμα και για τους άλλους που δεν εργάζονται, 5ωρο ιατρείο ανά ημέρα σημαίνει πολλή δουλειά ήδη. Πόσο ιδιωτικό θα κάνεις και πόσοι θα έρθουν εκτός ωραρίου αν μπορούν αν έρθουν στο ωράριο.
Η λέξη άδεια δεν αναφέρεται πουθενά στο κείμενο που είδα (δεν ξέρω αν είναι πλήρες), όπως επίσης δεν αναφέρεται τι θα γίνεται (από πλευράς αμοιβής) όταν ο γιατρός κάποια στιγμή (τι να κάνουμε; ) θα λείψει για διακοπές. Όλοι μας υποψιαζόμαστε βέβαια...
Σχετικά με το "άνοιγμα" της σύμβασης με το ίδιο budget σε περισσότερους γιατρούς, δεν βλέπω το "καλό" για τους ασθενείς να είναι ρεαλιστική πιθανότητα αφού οι γιατροί θα έχουν πλήρεις υποχρεώσεις (24 ώρες/εβδομάδα) χωρίς καν την πενιχρή αμοιβή, που προβλέπεται για όσους θα έχουν πλήρες "πελατολόγιο".
Δεν βλέπω τον τρόπο να εργαστεί κάποιος έντιμα και ευσυνείδητα σ'αυτό το σύστημα εκτός αν το κάνει για χόμπυ. Δεν ξέρω αν μου διαφεύγει κάτι αλλά για να γίνει αξιοπρεπής η σύμβαση χρειάζεται τουλάχιστον η διπλή αμοιβή, χωρίς να σημαίνει ότι τα άλλα στοιχεία της σύμβασης είναι αξιοπρεπέστερα.
Τέλος είναι να απορεί κανείς πως σε κλινικές θέσεις το διδακτορικό μετράει περισσότερο από την κλινική εμπειρία λες και ο οικογενειακός ιατρός θα κληθεί να κάνει δημοσιεύσεις στο New England Journal of Medicine.