Συμπερασματικά-και ίσως κάπως αφοριστικά-αυτή είναι η άποψή μου περί ΕΣΥ:Κανένας δε νοιάζεται,κανενός δε του καίγεται καρφί.Βιώνουμε καθημερινά την απόλυτη υποκρισία συνυφασμενη με καφκικό παραλογισμό.Οι μέρες θητείας μου στον ένδοξο Ε.Σ. μοιάζουν πλέον όαση μπροστά στην απαξίωση και την αδιαφορία που βιώνω καθημερινά!Ο ασθενής δεν είναι άνθρωπος αλλά "περιστατικό".Η ουσία δεν είναι αν θα επιβιώσει αλλά να μη φανεί ότι δεν έγινε η¨"προσπάθεια".Το θέμα είναι απλά να κυκλοφορούν άσπρες ποδιές και ο κόσμος να βιώνει μια επίπλαστη ασφάλεια.Όπως στα ΤΕΠ μεγάλων νοσοκομείων και τις κλινικές που όλη τη δουλειά τη βγάζουν ειδικευόμενοι,συχνά ανεπαρκείς,την ώρα που οι επιμελητές συνειδητά και προκλητικά απουσιάζουν.Αν ήξερε μόνο ο κόσμος...Αν ήξερε....Αλλά ο κόσμος δεν ξέρει.Ίσως και να καταλαβαίνει αλλά προτιμά να μην ξέρει...Του αρκεί να βλέπει ανθρωπάκια ντυμένα στα λευκά και εφησυχάζεται.Και έτσι δε χάνονται και ψήφοι!Αλήθεια όλα για ψήφους και χρήμα δε γίνονται?
Καθημερινά το ΕΣΥ με πληγώνει.Ότι ρομαντικό με χαρακτήριζε στην αφετηρία μου τώρα φαντάζει όνειρο θερινής νυχτός.
Συζητήσεις επί συζητήσεων,φασαρίες,κόντρες με διευθυντές-διοικητές,ασθενείς,φαρμακάδεςφαρμακοποιούς,κούραση,χιλιόμετρα,αϋπνία,απαξίωση...και να θες να προσφέρεις πραγματικά,αδυνατείς!
Πως αλήθεια να προσφέρεις πραγματικά όταν εργάζεσαι 32 ώρες συνεχώς και πρέπει μέσα σε αυτές να "γράψεις" και αρκετά χιλιόμετρα από το ένα χωριό στο άλλο,συχνά άυπνος???
Πως να συνεχίζεις να εργάζεσαι με ζήλο όταν άλλοι απλά λουφάρουν ανεξέλεγκτα,φτιάχνουν βιογραφικά και απλά γλύφουν το διευθυντή?
Πως να προσφέρεις πραγματικά όταν ο χώρος μας έχει ποινικοποιηθεί επικίνδυνα και για κάθε κίνηση που κάνεις το γκρίζο νομικό πλαίσιο που μας περιβάλλει σε γεμίζει αμφιβολίες και ανασφάλειες?
Πως να αντισταθείς σε πειρασμούς όταν συνάδελφοί σου ενδίδουν αβίαστα καίτοι λουφαδόροι βρίσκονται επιστημονικά αρτιότεροι απο σένα με πάκους συνεδρίων περισσότερα και διαμονή σε πολυτελέστατα-προπληρωμένα ξενοδοχεία την ώρα που εσύ ξελασπώνεις το διευθυντή σου εφημερεύοντας 2-3 μέρες συνεχόμενα για να καλύψεις την απουσία των άλλων?
Πως...πως...πως?
??
Έτσι,κάποια στιγμή αηδιάζεις,νιώθεις τελείως μα τελείως κορόιδο σου γυρίζει το μυαλό,σου στρίβει η βίδα και απλά πετάς λευκή πετσέτα στο ρινγκ.Έτσι...απλά και αιφνιδιαστικά,χωρίς καν να έχεις τη διάθεση να χτυπήσεις έστω για μία τελευταία φορά το χέρι στο τραπέζι.Υιοθετείς την ωχαδερφιστική νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου και απλά μαθαίνειις να κινείσαι σα ζόμπι ή γίνεσαι όμοιος με αυτούς που απεχθανόσουν...
Κινείσαι μηχανικα ή επιδίδεσαι σε συγγραφικό πόνημα φασόν μέχρι να τελειώσει το ωράριο σου.Και αυριο?Βλεπουμε...Έτσι τουλάχιστον δεν φθείρεσαι και δεν μεταφέρεις την ένταση και στους οικείους σου.Επικίνδυνο θα μου πείτε...ίσως...αλλά ποιός νοιάζεται πραγματικά?Burn out σύνδρομο,αντίδραση,άμυνα,απογοήτευση,κακός χαρακτήρασς,ψυχοπάθεια?Όλα αυτά μαζί?Δεν ξέρω...Μιλώ πάντα για μένα...Και σταματώ εδώ!
Συγνώμη αν πρόσβαλα ή κούρασα κάποιους συναδέλφους.Ξέρω ότι υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις αλλά δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα...Απλά έχω απογοητευθεί από την υποκρισία και το παράλογο...Και επιλέγω την "απόσυρση" και τους χαμηλούς τόνους που τουλάχιστον δεν επηρεάζουν την ψυχική μου ηρεμία....
Και ξανακρύβομαι στην "τρύπα" μου μέχρι το επόμενο ψυχοθεραπευτικό μου ξέσπασμα.Καλό βράδυ σε όλους!