Του Παιδοκαρδιολόγου Στέλιου Αντωνιάδη.
( Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του 2018 στο περιοδικό Παιδιατρική αλλά το δημοσίευσε ο συνάδελφος Στέλιος Αντωνιάδης και στο facebook ):Πρόλογος του κ. Στέλιου Αντωνιάδη στο facebook:
ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗ" του οποίου έχω την τιμή να είμαι Διευθυντής Σύνταξης, δεν υπάρχουν μόνο αυστηρά ιατρικά άρθρα αλλά και άλλα που έχουν ενδιαφέρον για το ευρύτερο κοινό όπως το ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΑ το οποίο έγραψα στο προηγούμενο τεύχος, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΘΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΖΩΗΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΑ
ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ Στη μισή περίπου διάρκεια της Υπηρεσίας Υπαίθρου (επίσημη ονομασία αυτού που λέμε «Αγροτικό») εργάστηκα σε ένα ημιορεινό ιατρείο. Τον λόγο που το είχαν χαρακτηρίσει έτσι ποτέ δεν τον είχα καταλάβει μια και το χωριό βρισκόταν στους πρόποδες βουνού αλλά και τα υπόλοιπα τέσσερα χωριά που ανήκαν στη δικαιοδοσία του ήταν ορεινά και μάλιστα πολύ ορεινά.
Κάποιο μεσημέρι με κάλεσαν στο τηλέφωνο ζητώντας να πάω άμεσα για ένα επείγον περιστατικό στο πιο απομακρυσμένο από τα χωριά. Φώναξα αμέσως το ταξί (μετακινούμουν με ταξί μια και ο δρόμος ήταν δύσβατος και επικίνδυνος για τα συμβατικά αυτοκίνητα), πήρα τη μεγάλη ιατρική μου τσάντα με τα πολλά φάρμακα, τους ορούς, τις σύριγγες, το πιεσόμετρο κτλ και έφυγα τάχιστα για το χωριό, παίρνοντας μαζί το άγχος και την αγωνία μου.
Όταν φτάσαμε, σε όσο πιο σύντομο χρονικό διάστημα μπορούσαμε να φτάσουμε με τις συνεχείς παροτρύνσεις μου προς τον φίλο οδηγό (είχαμε γίνει φίλοι λόγω των συχνών μετακινήσεων), με πήγαν στο σπίτι της άρρωστης. Επρόκειτο για μια ηλικιωμένη γιαγιά η οποία φαινόταν να μην είναι καθόλου καλά. Την εξέτασα και με τις όποιες γνώσεις μου έβαλα τη διάγνωση του βαρέως εγκεφαλικού λέγοντας πως θα πρέπει να μεταφερθεί άμεσα στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Είπα μάλιστα στον σύζυγο και στα παιδιά της να πάρουν το δικό μου ταξί για να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και ότι εγώ θα βρω κάποιον ή κάποιο φορτηγό να με κατεβάσει στο ιατρείο-σπίτι μου. Μου είπαν πως είναι καλύτερα να φύγω και ότι εκείνοι θα χρησιμοποιήσουν το δικό τους μέσο για τη μεταφορά. Έφυγα με αρκετή αναστάτωση και ερωτηματικά.
Στην επόμενη τακτική και προγραμματισμένη επίσκεψη μου στο χωριό είδα τον σύζυγο να φοράει πένθος στο μανίκι του και με πολύ ενδιαφέρον, μετά από τα συλλυπητήρια, ρώτησα να μάθω ποια ήταν η διάγνωση προσπαθώντας ταυτόχρονα να ελέγξω και τη δική μου επάρκεια και διαγνωστική δυνατότητα. Τι είπαν στο νοσοκομείο; Τι έκαναν; Τι έγινε; Για να πάρω την απάντηση ότι δεν πήγαν στο νοσοκομείο! Στην έντονη, αρκετά έντονη, αντίδραση μου ο παππούς με απόλυτη ηρεμία μου είπε τα εξής: «γιατρέ μου τη γιαγιά δεν την πήγαμε στο νοσοκομείο γιατί είχε κάνει τον κύκλο της ζωής της, είχε τελειώσει το λάδι στο καντήλι της. Έτσι είναι γιατρέ μου οι άνθρωποι γεννιούνται, ζουν και κάποτε πεθαίνουν».
Μοιρολατρία; Στωική αντιμετώπιση του πεπρωμένου; Εξοικείωση με τη φύση και τα φυσικά γεγονότα; Δεν ξέρω, ακόμα το σκέφτομαι.
Υ- Σε εκείνη την περίοδο, πριν πάμε στα αγροτικά, δημιουργήσαμε μια αντιπροσωπευτική ομάδα και πήγαμε στον υπουργό υγείας λέγοντας του ότι μας στέλνουν στα αγροτικά, μόλις τελειώσουμε την ιατρική, χωρίς να έχουμε ικανοποιητική κλινική εμπειρία και ότι αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα. Ο κύριος υπουργός μας άκουσε με ευγένεια και κατανόηση, από την απάντηση του όμως το μόνο που θυμάμαι είναι πως μας είπε ότι είμαστε καλύτεροι από το τίποτα και από μια άποψη ίσως να είχε δίκαιο αλλά….. υπάρχουν και πολλά αλλά.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος
Θέμα: Έτσι είναι γιατρέ μου οι άνθρωποι γεννιούνται, ζουν και κάποτε πεθαίνουν. (Αναγνώστηκε 11285 φορές)
1 Νοεμβρίου 2008, 00:13:22
